Van een eetstoornis herstellen doe je helaas niet zomaar. Vaak heeft een eetstoornis langere tijd ruimte gehad om te groeien; hierdoor zit het verweven in zoveel meer dan je in eerste instantie zou denken. Hiernaast kan een eetstoornis ook lastig te onderscheiden zijn van de persoon die jij bent. Juist omdat het als een rode draad door je leven is gegaan, zijn er veel obstakels die je moet overwinnen. Veel struikelblokken en momenten waarop je het herstellen misschien niet meer ziet zitten. En als er dan licht aan het einde van de tunnel komt, het weer een stuk beter met je gaat, zijn er ineens de laatste beetjes die het moeilijkst kunnen lijken. 

Je hebt niet echt een eetstoornis meer, maar écht genezen ben je ook nog niet. Je moddert wat aan, het gaat prima, maar écht vrij leven lijkt nog ver weg. Eetstoornis-niemandsland is geen leuke plek. En gelukkig hoeft het ook geen eindstation te zijn. Middels deze blog wil ik je wat houvast en tips geven om die laatste restjes eetstoornis aan te pakken. Je bent al zover gekomen, dit kun je ook. 

Wat houdt je tegen?

Er kunnen verschillende redenen zijn waarom je vasthoudt aan een eetstoornis. Misschien dat je nu juist wel de functie van de eetstoornis ontdekt. Als ik dadelijk geen eetstoornis meer heb, wat dan? Het vooruitzicht kan beangstigend zijn, onduidelijk. Maar dat betekent niet per definitie dat er geen leven mogelijk is waarin je al deze laatste beetjes los kunt laten. Hieronder zal ik mijn twee grootste redenen bespreken. Misschien dat jij ze wel herkent:

Zolang ik ziek ben, hoef ik niets

Ook al is het leven met een eetstoornis zeker geen pretje, toch vond ik het vaak een betere optie dan het onbekende alternatief. Door de eetstoornis stelde ik het volwassen worden als het ware uit. Zolang ik ziek ben, wordt er niets van me verwacht. En in zekere zin is dit ook zo. Maar het volwassen worden uitstellen, je toekomst hiermee uit de weg gaan, is niet gezond. Het is soms logisch en begrijpelijk, maar niet helpend of normaal.

Voor mij was het destijds helpend om uit te zoeken wát ik probeerde uit te stellen. Wat betekende het volwassen worden, het vrouw worden voor mij? En waarom wil ik dit uit de weg gaan? 

Geen compleet mens zonder eetstoornis

Wat was ik bang om niets te zijn. Niemand. En dat bleek ook meteen één van mijn grootste struikelblokken tijdens herstel. Mijn eetstoornis was mijn identiteit en dat wilde ik niet afgeven. Wie was ik zonder? Hoe moest het verder? Het idee om 'alleen' verder te gaan, beangstigde me enorm. Ik was liever ziek dan niemand. Ben ik wel leuk genoeg? Interessant genoeg? Waardig genoeg als persoon? Nu kan ik hier een volmondige 'ja' op antwoorden, maar destijds sloot ik me hier compleet voor af. 

Maar wie was ik eigenlijk geworden door mijn eetstoornis? Waarom hield ik zo vast aan een persona dat ik had gecreëerd, wat me alleen maar verder de afgrond in hielp? Was ik wel compleet zonder eetstoornis of was ik maar een fractie van wie ik was, mét eetstoornis?

Wat krijg je ervoor terug?

Doen wat je écht wilt en spontaniteit

Ook al zit er een groot verschil tussen (een dieptepunt van) een eetstoornis en de periode hierna waarin je de laatste beetjes los wilt laten, toch kan het leven mét die laatste restjes nog steeds beperkend zijn. Die beetjes zorgen voor een begrenzing in jouw willen en kunnen. Een hapje eten met een vriendin? Misschien morgen. Eindelijk die mooie jurk weer aan? Misschien als ik toch nog wat ben afgevallen. Waarschijnlijk ben je gewend om excuusjes te bedenken, jezelf onder dingen uit te praten; hoe fijn zou het zijn als dat niet hoeft? Als je niet eerst af hoeft te vallen om die jurk aan te mogen. Als je nu een etentje kunt plannen zonder gedoe. Zonder regels, zonder 'ja maar'...

Zelfontdekking

Een eetstoornis is eenzaam. Althans, zo ervoer ik het. Geen leuke etentjes, geen hobby's meer en geen voldoening meer uit sport. De eetstoornis was alles dat ertoe deed. Pas tijdens mijn behandeling zag ik in hoeveel de eetstoornis had ontnomen. Ik zat helemaal in de eetstoornistunnel; oogkleppen op en gaan. Hierdoor vielen langzaam alle leuke dingen weg. De eetstoornis stond op het erepodium en verder was er niemand aanwezig. 

Hierdoor voelde de tijd na mijn behandeling erg leeg. Dit sluit ook aan bij het kopje 'Geen compleet mens zonder eetstoornis'. Voor mijn gevoel was ik niets zonder eetstoornis en toen dat wegviel, was ik ook niets meer. Waar ik de eetstoornis in stand hield, juist omwille van deze angst, leerde ik ook dat die 'ruimte' helemaal niet zo beangstigend bleef. Ik begon mezelf (opnieuw) leren kennen als een uitdaging te zien en hierdoor werd het meteen een stuk leuker om (nieuwe) dingen te proberen. 

Hoe je nu concreet actie kunt ondernemen

Eten

Een jaar na mijn laatste behandeling ging het al een stuk beter bij me. Ik kon weer wat 'vrijer' leven. Ik stond mezelf meer toe, had weer behoefte aan sociaal contact en zag minder spreekwoordelijke 'eetstoornisberen' op de weg. Toch had ik nog steeds last van een eetstoornis. Of misschien beter gezegd: de restjes van een eetstoornis. Ik lette op mijn eten waar mogelijk en bewoog toch nog nét iets te dwangmatig. Ook al had ik dus al veel stappen gezet, die 'restjes' hielden me tegen om de eetstoornis écht los te laten. 

Wat mij hier het meest bij geholpen heeft, daar gaan we weer, is het erkennen van deze 'laatste beetjes'. Zolang ik dit niet als eetgestoord zag, kon ik het ook niet veranderen. Ik heb destijds mijn dagelijks leven flink onder de loep genomen en me bij alles afgevraagd 'is dit eetgestoord of is het 'normaal?'. Dat vroeg zeker in het begin wat aandacht, extra bewustzijn en eerlijkheid naar mezelf, maar uiteindelijk kwamen deze vragen automatisch omhoog. 

Bodychecking

We schrijven er niet zo heel vaak over maar bodychecking, oftewel het 'checken van je lichaam', komt vaak voor bij mensen die een eetstoornis hebben. Dit kan op meerdere vlakken geuit worden. Het voelen aan je lichaam, vaak bepaalde lichaamsdelen, vaak in de spiegel kijken of je reflectie opzoeken, het obsessief meten en wegen van het lichaam, maar ook het nemen van foto's en selfies kan een vorm zijn van bodychecking. Zelf maakte ik me tijdens mijn eetstoornis schuldig aan al deze varianten. 

Dit waren gedragingen die er langzaam in waren geslopen en werden uiteindelijk obsessieve tics. Voor mijn behandeling wist ik niet eens dat dit voortkwam vanuit de eetstoornis. Ik deed het gewoon. Hierbij speelt het stukje 'bewustzijn' denk ik ook een grote rol. Toen het eenmaal tijdens mijn behandeling ter sprake kwam, kreeg ik meer inzicht in mijn eigen gedrag. De 'kleine' handelingen die ik tot voor kort niet (h)erkende, hadden nu ineens een betekenis gekregen.

Er zomaar mee stoppen, was dan ook lastig en onhaalbaar. Ik kreeg de opdracht om elke keer dat ik me schuldig maakte aan een manier van bodycheking, het op te schrijven. Hierbij moest ik ook vermelden wat ik dacht en voelde. Dit heeft me echt geholpen om er meer grip op te krijgen en te ontdekken waar deze handelingen bij mij vandaan kwamen. Hierbij wil ik je dan ook echt motiveren om, als je dit herkent, dit bespreekbaar te maken. Stoppen met dit soort handelingen is niet makkelijk en gaat niet vanzelf. Het is een proces waarin je langzaam steeds wat meer stappen zet. En dat hoef je niet alleen te doen. 

Social media

Ook al was ik uitbehandeld en ging het al een stuk beter, toch was mijn tijdlijn nog eetgestoord. Via Instagram maakte ik nog steeds deel uit van de eetstoorniswereld. Ik volgde recoveryaccounts van mensen die zelf nog diep in hun eetstoornis zaten. Door dit elke dag opnieuw te zien, kon ik zelf ook niet echt uit die wereld stappen. De link was nog te direct, te vers. Ik vond het moeilijk om me ineens af te sluiten voor alles wat ooit mijn hele wereld was geweest. Het was voor mij dan ook helpend om het in stapjes te doen. Gewoon, rustig 'afbouwen'. Hoe? In deze blog beschreef ik al wat je zelf kunt doen om negatieve invloeden vanuit de sociale media te weren en jezelf hierin te beschermen. 

Tot slot: wees niet bang. Ja, het is eng om de eetstoornis compleet los te laten. Er is een reden, of misschien zelfs meerdere, waarom je hier zo krampachtig aan vast hebt gehouden. En dat is begrijpelijk. De eetstoornis gaf je een focus, afleiding, een manier om met bepaalde dingen om te gaan. Maar het is tijd om door te gaan. Zonder eetstoornis. Dat is beangstigend, maar niet onmogelijk. Je hebt al zoveel stappen gezet, je bent op een punt waar je misschien nooit had verwacht ooit te komen. En dat is gelukt. Je kunt het aan zonder eetstoornis. Het is tijd om los te laten. Het is tijd om weer te leven. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.