Dag lieve, lieve lezers,

Je weet altijd, ook in het prille begin, dat iets niet voor altijd duurt. Dat aan alles een einde komt. En terwijl je dat beseft, word je er alsnog door verrast. Het hoort erbij en komt tegelijkertijd nooit gelegen. Nooit als het goed voelt en zelden als het perfect uitkomt. Zo ook dit einde. Het voelt lang niet altijd goed, komt niet perfect uit, maar is toch de juiste beslissing op dit moment. 

Nadat ik mijn werk op een lager pitje moest zetten, vanwege overspannenheid, kan ik zeggen (voor wie dat in mijn werk wellicht nog gemist heeft) dat ik mij weer mezelf voel. Ik voel me weer mezelf, maar niet hetzelfde. Zoals met elke vorm van herstel, word je gedwongen om aan jezelf te werken als je ineens thuis zit en je handen vrij hebt. Daarmee maak je - blijkbaar - een groei en ontwikkeling door die je van tevoren helemaal niet kunt inschatten. Je hebt eigenlijk geen idee hoe je daar uitkomt en dat is maar goed ook, want het had mij denk ik een hoop angst aangejaagd als ik dat van tevoren wist. 

Niet de oude, wel de nieuwe

Net zoals met eetstoornisherstel ga je er niet 'hetzelfde' uitkomen als je erin ging. En dat is maar goed ook, want als je hetzelfde blijft, verandert er niets. Het is denk ik een illusie om in herstel (welk herstel dan ook) te verwachten dat enkel de klachten zullen verdwijnen, maar je ondertussen alle andere aspecten van je dagelijks leven hetzelfde kunt houden. Dat je hetzelfde kun blijven doen en denken, maar dat waar je last van hebt gewoon van je af kunt schudden met de juiste therapie. Maar met de juiste therapie schud je eigenlijk vooral alles overhoop en herken je jezelf - als het goed is - even niet meer terug. Je wordt helemaal niet 'lekker de oude', je wordt meestal per ongeluk 'de nieuwe'. 

Dat nieuwe, die groei, merk ik nu bij mezelf. Ik voel dat ik verder wil. Dat ik andere dingen wil doen en daar hoort bij dat ik Proud2Bme ga loslaten. En omdat Proud2Bme meer is dan werk, omdat het zo intiem en persoonlijk is, doet dat eigenlijk ook best pijn. Het doet pijn in mijn buik, daar waar het ook pijn doet als je een relatie uit gaat maken. Je weet dat het beter is, dat je verder kunt groeien als je elkaar loslaat. Maar man, wat voelt het akelig. En eng, want je hebt er nog helemaal niets voor terug. Wederom vergelijkbaar met eetstoornisherstel: als je de eetstoornis los wilt laten voelt het eerst even heel leeg, en onwennig, en dat mag. Want ik heb gelukkig geleerd dat je best veel kunt leren en ontdekken in een situatie die in eerste instantie heel erg leeg en spannend voelt. Het hoeft niet comfortabel te zijn. 

Delen helpt

Wat heb ik mij geliefd en kwetsbaar gevoeld hier. Ironisch genoeg hebben jullie mij al liefdevol gewaarschuwd voor deze ontwikkeling, en deze uiteindelijke beslissing. Dat bewees mij maar weer eens hoe bijzonder dit platform is en hoeveel liefde en steun deze community uitstraalt. En dat openheid helpt. De afgelopen jaren heb ik gemerkt dat wat ik schreef, een deurtje (of heel klein luikje) kon openen bij een ander. Niet door mij persoonlijk, of door wat ik vertelde, maar puur omdat herkenning simpelweg kan helen. Dat mocht ik lezen in jullie verhalen en dat werkt andersom bij mij natuurlijk precies hetzelfde. Ik heb genoten van die wisselwerking, dankjewel daarvoor. 

Elk verhaal van herkenning, elke vorm van bevestiging, kan een tegenbewijs zijn van de grootste overtuigingen die we soms jarenlang met ons meedragen. Door te praten en te delen, zijn we niet alleen minder 'gek' dan we dachten, we zijn ook minder alleen. Vooral minder alleen. We zijn godzijdank niet zo uniek. Hoe verschillend we ook zijn, toch lijken we meer op elkaar dan we ons voor kunnen stellen. Onze schaamte en onzekerheid is vaak het enige dat ons in de weg zit. Het enige dat ons opsluit. In onszelf. 

De cirkel is rond

Het was enorm fijn en waardevol om zoveel te mogen delen over mijn eigen proces. Weinig dingen zijn zo mooi en zo helend als van de meest donkere periodes in je leven iets betekenisvols te kunnen maken. De cirkel is dan rond en dat gun ik eigenlijk iedereen. Want met afstand over je proces vertellen, is ontzettend waardevol. Voor jezelf en voor een ander. Het geeft betekenis en je voegt een heel positief hoofdstuk toe aan een boek dat je nooit had willen schrijven. En de cirkel van dit hoofdstukje is voor mij op dit moment ook afgerond. 

Ik heb gelukkig ook bij veel lezers van Proud2Bme ontdekt dat die cirkel verlaten, echt een andere weg kiezen en dit platform loslaten, het laatste stukje kan zijn. Of eerder: een nieuw, belangrijk stukje. Want, een 'laatste stukje' bestaat misschien helemaal niet. Je hoeft helemaal niets vast te leggen of uit te sluiten, die cirkel verlaten kan namelijk gewoon nu - voor dit moment - het beste zijn. Je mag altijd weer instappen, ergens op terugkomen of die cirkel lekker herhalen als je dat wil. Laat dat duidelijk zijn.

Ik verlaat Proud2Bme om een nieuwe, eigen en vooral nog onbekende weg in te slaan. Om te ontdekken wat voor hoofdstuk er nu aan toe te voegen valt. Met een beetje pijn dus, maar ook met erg veel zin. Zin in wat voor nieuws er komen gaat. Maar man, wat ga ik Proud2Bme, mijn collega's en jullie missen.

Er is genoeg ruimte

Het liefst zou ik nu nog even opsommen wat ik allemaal geleerd heb de afgelopen tijd. Van jullie, van mezelf en van hoe je het leven (met of zonder psychische stoornissen) zo fijn mogelijk in kunt richten. Maar dat is niet te doen en bovendien is het belangrijkste dat ik geleerd heb misschien wel: dat dat helemaal niet zo veel zin heeft. Toen ik zelf vroeger stiekem Proud2Bme bezocht, las ik natuurlijk van alles; maar echt zelf iets veranderen, is gewoon andere koek. Dat weet ik, dat weten jullie ook. Iets weten is vaak niet genoeg, je moet het voelen. Dan pas kun je iets met wat je leest. 

Dus ga het vooral ervaren, zou ik willen zeggen. Ga ervoor! Voor alles wat jij wilt en doe ondertussen je voordeel met wat je van anderen ziet en leest. Of voeg er iets van jezelf aan toe. Want er is altijd, ik herhaal áltijd, genoeg ruimte voor jou. Genoeg ruimte voor wie jij bent, voor wat jij wilt leren en voor wat je allemaal te bieden hebt. 

Zo, met een dikke glimlach en even dikke tranen sluit ik deze blog af. En wens ik jullie al het goeds en al het moois dat je maar kunt wensen. 

Liefs,
Daphne

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.