Zeker in het begin van je behandeling neemt het een grote plaats in. Lichamelijk herstel is belangrijk om ook geestelijk met jezelf aan de slag te gaan. En wat is het moeilijk: leren eten, aankomen, dikker worden dan je was, een ander lichaam krijgen en dan nog zorgen dat je op gewicht blijft!

Ik ben meerdere malen veel afgevallen en weer veel aangekomen. Tegenwoordig ben ik heel tevreden met mijn lichaam. Niet dat ik het perfect vind, maar dat vind ik ook niet meer belangrijk.

Het is geen wens van me om het perfecte lichaam te hebben, maar dat is het zeker wel geweest!

Mijn eetstoornis is niet begonnen omdat ik mezelf te dik vond. In tegendeel. Ik was een slanke 14 jarige toen ik begon met klungelen met eten. Toen ik eenmaal verder in mijn eetstoornis zat kreeg ik moeite met mijn lichaam. M'n lichaam was te dik, te rond en te slap. Ik verafschuwde het en hoe dunner ik werd, hoe meer vet ik zag dat weg moest. 

Eenmaal op mijn laagste gewicht volgde ik een intensievere behandeling. De eerste week daar, werd er een video opname van mijn voor-, zij- en achterkant gemaakt in bikini. Deze video bekeek ik samen met mijn therapeut. Ik heb altijd gedacht dat ik nooit zo'n echt magere anorect was die je op internet tegenkomt. Zo erg was het bij mij gewoon niet. Als ik naar mezelf in de spiegel keek zag ik meestal steeds een te gezond meisje. Ik was er heilig van overtuigd dat ik nooit zo mager zou kunnen worden. Ik had hetzelfde BMI als meisjes die ik wel heel mager vond, maar bij mij zag het er gewoon veel dikker uit, loog ik mezelf voor.

Toen ik later de video te zien kreeg begon ik te huilen. Ik huilde van opluchting omdat ik eindelijk was wie ik wilde zijn. Nu mocht ik geholpen worden, nu mocht ik weer beter worden. Eindelijk had ik 'het' bereikt. Ik was 'een echte'. Tegelijkertijd was ik geschrokken, ik zag er echt niet meer uit. Ik vond mezelf niet meer mooi en heel onaantrekkelijk. Hoe moet het voor mijn vriend zijn om mij zo te zien? En voor mijn ouders en vriendinnen?

Toch vond ik het moeilijk om mijn 'bereikte resultaat' los te gaan laten. Het voelde als falen. Ik ging nu doen wat ik altijd als zwak zag; aankomen. Ik was trots op mijn lage gewicht, maar heb er nooit echt van genoten en dat heb ik lang zonde gevonden. Langzaam begon ik te eten en kwam ik aan. Het ging steeds beter met me. De behandeling was behoorlijk intensief, maar heel waardevol. Toen ik mijn magische grens bereikte besefte ik ineens wat een verandering mijn lichaam doormaakte. Het was heftig. Het was vreselijk eng. Ik durfde niet meer.

Mijn psycho motore therapeute zei tegen mij dat als ik toch door zou gaan en op mijn gezonde gewicht zou komen, ik altijd nog terug zou kunnen. Dit klinkt misschien niet heel therapeutisch, maar het trok mij over de streep. Ik zou over een paar kilo een nieuw gebied gaan betreden en een lichaam gaan voelen wat ik nog niet kende. Een gebied waarvan ik altijd dacht dat het misdadig dik was. Dat gewicht zou voelen als zwak, vond mijn eetstoornis.

Ondertussen kwamen de kilo's niet netjes verdeeld over mijn lijf aan. Alles wat ik aankwam, kwam ik voornamelijk aan op mijn buik en heupen. En mijn buik was juist het lichaamsdeel waarop ik me zo op gefocust had. De kilo's verdeelden zich langzaam over de rest van mijn lichaam. Dat was lastig, omdat je nog niet kunt zien hoe je eruit gaat zien als de kilo's op een gezonde manier aan je lijf zouden zitten.

Op de video's die volgden zag ik dan ook een steeds gezonder lijf, maar ook iedere keer weer een heel ander lijf. Zelfs als ik niet veel aangekomen was, vergeleken met de vorige video, was het weer meer verdeeld. Ik kon nog maar moeilijk zien hoe mijn lijf er nou echt uit zag en wilde me ook niet vastpinnen op zo'n video, omdat het nog moest verdelen. Bij de een gaat dit verdelen sneller dan bij de ander, daarom is doorzetten onwijs belangrijk. Mijn therapeut zei ook wel eens; ''Geef het 6 maanden en beslis dan of je het wilt behouden.'' Dat is natuurlijk gemakkelijker gezegd, dan gedaan. Maar ik ben er voor gegaan.

Uiteindelijk heb ik mijn therapeut gelijk gegeven.
Ik hield het gezonde gewicht vast. Toen ik eenmaal weer mocht sporten, naar behoefte ging eten en een half jaar verder was, zag mijn lichaam er veel beter uit. Mensen dachten dat ik een dunnere buik had gekregen, maar ik had juist net iets dikkere armen en benen gekregen. Die armen en benen waren dan ook wel weer even wennen, maar ook daar wende ik aan. Nieuwe kleren kopen was leuk, maar heel dubbel. Grotere maten. Maten die volgens mijn eetstoornis altijd NO GO waren geweest. 

Vaak heb ik gedacht: ''Ik ga terug. Ik hou het niet vol.'' Toch vond ik wat ik naast mijn gewicht bereikt had te belangrijk dat ik niet terug wilde naar mijn lage gewicht. Want weer gaan afvallen, betekende niet dat ik de rest van mijn psychische winsten zou behouden. In tegendeel, dan zou ik mijn dromen weer los moeten laten en die waren mij intussen veel te veel waard geworden.
Want juist doordat mijn eigenwaarde wat steeg en ik veel over mezelf en mijn eetstoornis leerde, durfde ik aan te komen.

Ik werd geestelijk sterker en was steeds minder geobsedeerd door mijn lijf. Dit heeft er voor gezorgd dat ik door ben gegaan. En ik heb geen spijt!

Ik was veranderd, sterker geworden, maar had nog steeds mijn zwakke plekken. Wanneer ik mij niet goed voel en mijn valkuilen opspelen, voel ik me dik. Dan heb ik ineens dikkere benen en armen. Heel gek, want in wezen zijn het mijn emoties die om aandacht vragen. Wanneer ik deze de nodige aandacht geef, voel ik me niet meer dik, want dat ben ik ook niet.

Acceptatie was de volgende stap. Ik was dan wel aangekomen. Maar ik moest er flink aan wennen. Dat nieuwe lijf, nieuwe vormen. Het voelde soms helemaal niet als mijn lijf. Ik was iets anders gewend om te voelen. Uiteindelijk ben ik juist aan dit lijf gewend. En lijkt het me raar als het nu ineens weer zoals toen aan zou voelen.

Na de jaren van acceptatie ben ik nu zo ver dat ik mezelf mooi vind en tevreden ben. Natuurlijk voel ik mij eens in de maand nog wel eens dik, maar ik doe er verder niets mee. Dat heb ik niet meer nodig. En zeg nou eerlijk, welke gezonde vrouw heeft dat gevoel nou niet af en toe?

Geef aankomen de tijd, geef je lichaam de tijd.
Hou vol!

Bron foto2: flickr.com/photos/mikebaird/