Adhd kan moeilijk zijn om te bevatten. Zelfs voor iemand die zelf ad(h)d heeft, vind ik. Ik kreeg de diagnose op mijn zestiende, nadat een onderzoek daarnaar werd aangemoedigd vanuit de eetstoornisbehandeling die ik volgde. Zo'n onderzoek kon wel eens puzzelstukjes op z'n plek laten vallen en meer behandelrichting geven. Aan de ene kant vielen er veel puzzelstukjes op hun plek, maar het riep ook veel vragen of vooral twijfels op. Heb ik wel echt adhd of stel ik me aan? Wat is dan ad(h)d en wat is 'normaal' en heeft iedereen wel een beetje? Ik blijf dat tot de dag van vandaag nog wel eens lastig vinden. En dan plots stuit ik op een TikTok van Daisy Veenstra, die de plank zo raak slaat, dat het ook bij mij een gevoelige snaar raakt en ik de tranen achter mijn ogen voel prikken. Dit is zo waar. Die kracht, die valkuil. En ook daarom prikken die tranen, door het bewustzijn van de worsteling, maar ook de dankbaarheid die ik erbij kan voelen.

Waarom raakte dat filmpje van Daisy me toch zo? De laatste tijd ben ik niet iemand die snel huilt of geëmotioneerd raakt op die manier. Als ik het aan iemand anders laat zien, lees ik weinig indruk af van haar gezicht. Eigenlijk begrijp ik dat wel. De woorden op papier of in het filmpje kunnen misschien wel nooit weergeven hoe het daadwerkelijk voelt, wanneer je het zelf niet voelt. Dat kan het best eenzaam maken, net zoals een eetstoornis eenzaam kan voelen. Omdat, hoezeer mensen er ook voor je zijn, je willen helpen, steunen en begrijpen, alleen jij kan voelen wat je voelt. Ik denk niet dat het verkeerd is om je daarin eenzaam te voelen, dat dat ook iets is dat bij het leven hoort, iets dat je kan toelaten, een plekje kan geven en waar je niet mee hoeft te vechten of je mee hoeft te identificeren. Dat stukje voelt eenzaam, maar eenzaam ben ik niet. 

Alles lijkt mogelijk, maar niets lijkt te doen

Ad(h)d dus. Je kent misschien de feiten en cijfers wel, wat het ongeveer inhoudt. Ik ook. En toch voelde dit weer nieuw, alsof er een klein puzzelstukje op z'n plek viel. Een puzzelstukje dat ik al een hele tijd in mijn hand had, maar nog niet echt in elkaar kon klikken. Misschien is het voor jou niet zo, maar goh, ja, het heeft dus indruk gemaakt op mij, die TikTok. Waarom? Steeds meer begrijp ik hoe dit een invloed heeft gehad op mijn zelfbeeld en eetstoornis. Er vallen nog steeds wel eens puzzelstukjes op z'n plaats. Dat betekent niet dat het tot die tijd met mij niet goed gaat of is gegaan, maar wel dat ik mezelf steeds beter leer kennen. Een proces dat zich, denk ik, de rest van je leven voort blijft zetten. 

Het moeilijke aan zo'n vol hoofd vond ik juist dat ik nooit allemaal kon bewerkstelligen wat in me opkwam en waar ik potentie in zag. Wat in mijn hoofd zit was veel, eindeloos. En dat kon me soms onverzadigbaar maken, wat kan voelen als een leegte. Of dat het allemaal zo snel ging en zo veel was, dat ik er geen grip op kreeg. Dat ik meer wilde dan ik (al) kon. Geen tijd om iets te oefenen, iets te leren, geen geduld, geen overzicht of goed kunnen overzien hoeveel tijd iets wel of niet zou kosten. Daardoor kreeg ik het gevoel dat niets mij lukte, dat ik niets kon. Dat je het talent hebt om honderdduizend ideeën te bedenken en dat juist je zwakke plek ligt op het focussen van details, het beginnen en afronden van dingen. Je omgeving die dit bevestigt, zegt dat je het vast niet vol gaat houden, dat je eerst moet denken en dan pas moet doen, dat je de kantjes ervanaf loopt.

Tel er een onzekere persoonlijkheid bij op, perfectionistische gedachten, vervelende ervaringen en je hebt een gevaarlijke cocktail in handen. Een ideaal recept voor destructie wanneer iemand gevoelig is voor een eetstoornis. Alsof ik de mooiste wereld vlak voor m'n ogen zag, maar er een glazen muur tussen ons in zat, waar ik steeds zo hard tegenaan rende. Zo ongrijpbaar. Of ik gaf mezelf de schuld - keihard was ik - of ik raakte intens gefrustreerd over alles en iedereen om me heen. Geloven ze niet in wat ik zie? Geloven ze niet in mij? Vraag ik te veel? Ben ik te veel? Ik schrijf in de verleden tijd, maar het is nog steeds wel iets waar ik mee kan worstelen. Eén van mijn uitdagingen in het leven. Gelukkig begrijp ik het steeds beter en word ik steeds milder. 

Als jij op een goede manier wordt geprikkeld, dan sta je ervan versteld hoe je je ontwikkelt

Ik kan dan toch ontroerd worden, omdat ik met zoveel meer zorg en liefde terugkijk op mijn jongere zelf. Wat had ik graag in haar behoeftes voorzien, sturing gegeven. Haar kunnen laten inzien hoeveel ze in zich had had. Maar ik had ook de tijd nodig om dit te ontwikkelen, dat is oké en dan ben ik weer zo trots op waar ik nu mag staan. Op hoeveel ik ben gegroeid en nog steeds groei. Dat ik mijn krachten nu ook daadwerkelijk ervaar en erop durf te vertrouwen, omdat ik daar nu van mag genieten voor mezelf. Nee, net als dat eetstoornisherstel niet was daar ik op hoopte, was 'in mijn kracht staan' ook niet waar ik op hoopte. Het betekent niet dat ik nu alles heel erg goed kan en wél elk idee in mijn hoofd tot het volste kan benutten. Het betekent dat ik mag doen wat voor mij werkt en zonder oordeel mag laten liggen wat voor mij niet werkt. En dat ik het mezelf vergeef wanneer ik uit de bocht vlieg. Dit mede dankzij de openheid van anderen die schrijven en delen over hun adhd of wat zij in hun vakgebied hebben meegemaakt, want die herkenning geeft begrip, steunt en biedt inzicht. 

ad(h)d kan een valkuil zijn wanneer je niet lekker in je vel zit, wordt overprikkeld of onderprikkeld. Het kan je bot laten overkomen, en je het gevoel geven dat je 'te veel' bent maar tegelijkertijd op alle vlakken tekortschiet. Maar wanneer je het leert doorzien, ermee leert werken, goed wordt geprikkeld, is ad(h)d zo'n enorme kracht. En nee, het is niet zo dat je ineens die munt kan omkeren en dat het dan van helemaal een valkuil naar helemaal een kracht is gegaan. Het blijft werken, sommige dingen blijven lastig, maar het is een illusie dat alles in het leven altijd maar goed zou moeten gaan en makkelijk zou moeten zijn. Een mythe dat 'de neutrale stand' van de mens vreedzaam en gelukkig is. Moeilijkheden horen bij het leven en iedereen kent weer eigen moeilijkheden. Je omgeving en wat jou prikkelt kan je niet altijd onder controle hebben, maar je kan wel leren ondervinden wat voor jou goed werkt. Je kan leren om de balans weer te vinden als je die onverhoopt even verloor. Leren hoe jij je leven wilt invullen, waar jij wel of niet zwaar aan wilt tellen.

Wat mij hierbij helpt? 

Het belangrijkste - en dat geldt denk ik ook voor veel mensen zonder ad(h)d - is om mijn verwachtingen realistisch en gezond te houden. Ik hoef niet in te gaan op elke impuls, ik kan niet alles perfect doen, ik hoef niet aan alle verwachtingen van anderen te voldoen, niet iedereen hoeft mij leuk of aardig te vinden. Echt leren ervaren dat het leven niet zwart-wit is, dat het niet alles of niets hoeft te zijn, maar dat als ik in die lekkere flow zit, ik daarvan mag genieten. Ook is de basiszelfzorg voor mij belangrijk. Goed eten, goed drinken, goed slapen, niet te veel stress, niet te weinig prikkels. Dat is ook niet iets dat je altijd 'perfect' kan doen, maar een belangrijke basis om op terug te vallen wanneer het allemaal even te veel wordt of niet goed voelt. 

Praten met de mensen om mij heen, een behandeling volgen die mij handvatten heeft gegeven, het wel of niet inzetten van medicatie. Ik heb sturing nodig en kaders om mijn brein op los te laten gaan. Soms even dat steuntje in de rug of voorzetje van een ander, om iets daadwerkelijk tastbaar en behapbaar te maken, ergens aan te kunnen beginnen. Ook daar mag je om vragen. En weet, ieder zijn talent. Volgens mij is ieders ad(h)d anders. Omdat ad(h)d een spectrum is, maar ook omdat je naast die diagnose je eigen persoon bent. Dus haal uit de informatie die je leest en hoort dat wat voor jou werkt en laat los wat niet bij je past. Vind je eigen weg, durf fouten te maken, daarop te vertrouwen. Weet dat je heel veel in je hebt zitten, dat je daar van alles mee mag als dat goed voelt, maar dat je niets hoeft om een negatief gevoel ongedaan te maken. You do you en weet dat je gezondheid altijd op de eerste plek staat. Je kan alles, maar je kan niet alles tegelijkertijd. 

Is dit voor jou herkenbaar?
Deel gerust je gedachtes onder deze blog.

♥