Wanneer je één of beide ouders moet missen, heeft dit vaak een enorme impact op je leven. Het kan er voor zorgen dat je je heel alleen voelt omdat jij dit doormaakt terwijl je vriendinnen misschien beide ouders nog wel hebben. Wanneer het plotseling gebeurt, is dit meestal enorm ingrijpend en verandert je leven volledig. Inmiddels is het alweer 4 jaar geleden dat ik mijn moeder verloor. Iets wat ik nooit voor mogelijk heb gehouden op zo'n jonge leeftijd en iets waar ik nog elke dag verdriet om heb. Wanneer de tijd verstrijkt, leer je ermee omgaan en je leven weer op te pakken, maar dat is omdat het moet. Ik mis haar nog elke dag.

Wanneer je om welke reden dan ook je ouders of één ouder moet missen, kunnen er heel wat gedachtes door je hoofd spoken en kun je je hier ook voor schamen of heel alleen door voelen. Ik heb weleens het gevoel gehad dat niemand het echt begreep.. want hoeveel mijn moeder voor mij betekende en hoe vreselijk ik het vind dat ik haar de rest van mijn leven moet missen, kun je misschien ook niet echt begrijpen als je het niet zelf hebt meegemaakt.

Bron

Daarnaast heeft iedereen natuurlijk een andere relatie met hun ouders en is het misschien ook moeilijk voor te stellen wat voor enorme leegde dit verlies achter kan laten. Er zijn in de afgelopen jaren heel wat gedachten door mijn hoofd geschoten en ik heb ook enorm veel verschillende emoties ervaren. Gedachten die je niet altijd deelt met de buitenwereld, dingen waarvan mensen geen idee hebben dat het kan spelen, dingen waar je je misschien voor schaamt, etc.

Bekentenissen kunnen helpen je meer inzicht te geven in wat er kan spelen voor iemand die een dierbare moet missen. Daarnaast kan het misschien steun geven als je zelf iemand heel erg mist. Het is natuurlijk niet zo dat de onderstaande dingen bij iedereen voorkomen en dat iedereen zich herkent, maar eigenlijk probeer ik er mee te laten zien dat het niet verdriet, de pijn, de struggles etc. niet stopt een jaar nadat je iemand kwijt bent geraakt. Dit verdriet is er voor altijd, en moeilijke momenten kunnen willekeurige momenten zijn.

1. In het eerste jaar was ik extreem allergisch voor de vraag: "alles goed?"
Ik weet nog dat ik de vraag al kreeg in de eerste weken nadat mijn moeder overleden was. Ik ben toen ook boos geworden. Ik kon mij niet voorstellen waarom iemand kon vragen of alles goed ging. Wat woorden wel niet kunnen doen.... ik kan heus wel bedenken dat mensen dingen positief bedoelen en dat het ongemakkelijk en heel moeilijk is om te communiceren met iemand die net zoiets heftigs heeft meegemaakt. Ik ben heel mild geweest naar mijn omgeving en heb ook heel veel kunnen zien als iets dat goed bedoeld is. Dit kwam alleen echt heel erg verkeerd aan. Ook omdat diegene niet echt leek te beseffen dat het niet echt goed gaat als je net je moeder bent verloren. Ik heb deze vraag nog heel vaak gehad. Dit zegt misschien wel meer over mij dan over anderen, maar ik heb het daar wel lang moeilijk mee gehad.

2. De tijd gaat zo snel..
Ik vond het aan het begin heel moeilijk dat de tijd zo snel ging. Ik leefde in een soort roes en binnen no time had iedereen (mensen om mij heen) hun leven weer opgepakt. Logisch, want dat is wat moet.. maar ik herinner mij bijvoorbeeld nog goed dat ik echt van slag was toen het al drie maanden geleden was dat ik mijn moeder verloor. Inmiddels zitten we op ruim 4 jaar. Aan de ene kant voelt het helemaal niet lang en is het nog enorm aanwezig in mijn leven, maar als ik mij bedenk wat zij allemaal gemist heeft, zie ik ook dat het al lang geleden is.

3. Ik was bang om herinneringen kwijt te raken
Mijn moeder betekent en betekende ontzettend veel voor mij en ik was dan ook heel bang om mijn herinneringen aan haar kwijt te raken. Als ik nu bijvoorbeeld denk aan mijn middelbare school tijd weet ik nog wel veel, maar er is nog meer wat ik niet meer weet. Het is nou eenmaal zo dat herinneringen vervagen en ik was ontzettend bang dat ik dingen als de stem van mijn moeder niet meer zou herinneren. Dat lijkt me vreselijk. Gelukkig is dat nog wel zo en probeer ik ook vast te houden aan de dingen die ik nog weet.

Bron

4. Ik kan ontzettend jaloers zijn op mensen die hun moeder nog elke dag kunnen zien
Wanneer iemand iets vertelt over zijn/haar moeder, kan ik daar wel een beetje jaloers van worden. Zeker als het gaat om leuke dingen die zij dan samen doen. Van die moeder dochter momentjes waar ik zoveel voor over zou hebben om dat nog eens mee te maken en wat ik mijn moeder zelf ook enorm had gegund. Hetzelfde geldt voor wanneer iemand een kindje heeft gekregen of gaat trouwen. Dit lijken mij naast hele bijzondere momenten ook heel moeilijke momenten omdat ik het heel erg vind dat mijn moeder dat niet kan meemaken.

5. Ik kan mij vanuit het niets enorm slecht en verdrietig voelen
Veel mensen denken dat de momenten als Kerst, verjaardagen en de sterfdatum het moeilijkste zijn en verder lijken ze er niet echt meer bij stil te staan. Ik zeg ook lijken, want ik weet dat veel mensen om mij heen er wel degelijk mee bezig zijn maar zo voelt het lang niet altijd. Ondanks dat feestdagen en een sterfdatum moeilijke en confronterende dagen zijn, zijn er nog veel meer dagen die soms veel moeilijker zijn. Dit kunnen gewoon normale dagen zijn waarop ik werk of wanneer ik iets leuks heb gedaan met mijn vriend of vriendinnen. Het komt op willekeurige momenten en de ene keer wordt het getriggerd door iets en op andere momenten overvalt mij ineens een extreem gevoel van gemis en verdriet. Het kan heel onvoorspelbaar zijn en dat is ook zo vervelend, omdat ik niet altijd kan ontdekken wat de oorzaak is geweest. Daarnaast maakt het feit dat ik er niks meer aan kan doen het nog frustrerender en moeilijker. Ik moet er zonder en mee leven.

Herken jij hier iets in?