Als mensen willen we gezien worden. En niet alleen gezien, we willen ook gekend en begrepen zijn. Zowel in onze blijdschap als in onze pijn. Een paar jaar geleden, in een periode waarin ik het psychisch erg moeilijk had, worstelde ik met de vraag of er iemand was die zag wat er in mij leefde. Iemand die dat zware gevoel van leegte en somberheid begreep. Ik voelde mij ongezien en alleen, in een wereld waarin iedereen leek te weten hoe het leven moest. Iedereen behalve ik.

En ik wilde zo graag gezien worden in mijn pijn. Ik wilde zo graag dat iemand mij aan zou kijken, echt aan zou kijken, en vervolgens zou begrijpen hoeveel tranen er achter die oogkassen van mij opgeslagen lagen. Dat iemand begreep dat ik nachtenlang gehuild had. Dat ik al tijdenlang mijzelf voortsleepte, in een eindeloze strijd. Ik wilde zo graag dat iemand mij zag.

Simone heeft meerdere gastblogs geschreven voor Proud2Bme over eetstoornisherstel, haar eigen ervaringen en geloof. Je vindt haar blogs onder de hashtag 'Simone Blogt'.

bron foto

Toen ik ook nog een eetstoornis ontwikkelde, werd dit gevoel van onbegrepen zijn nog sterker. Ergens hoopte ik misschien wel dat mijn steeds lager wordende gewicht mij zou helpen om meer gezien te worden. Als ik maar zo min mogelijk woog, dan zouden mensen wel begrijpen hoe ongelukkig ik was. Maar uiteindelijk maakte dat het probleem alleen maar groter. Want mensen zagen nu enkel nog de eetstoornis, waarachter ik verstopt zat. De echte ik was nu pas echt onzichtbaar.

Mijn eetstoornis loste niks op. Het loste niks op in het proberen te verdoven van de pijn, want de pijn kwam toch wel terug. Het veranderde mij ook niet ineens in een zielig en verwond katje dat geknuffeld en getroost werd, want er was enkel aandacht voor mijn eten en gewicht (en logisch ook, want dat moest nodig hersteld worden). Ik moest dus op een andere manier leren omgaan met het gevoel van onbegrepen zijn.

Inmiddels ben ik flink wat jaar verder, en dat gevoel dat ik toen had is vrijwel verdwenen. Naast dat ik een stuk gelukkiger in het leven sta, merk ik ook dat ik beter heb leren omgaan met het gevoel niet altijd begrepen te zijn. Dat is een heel proces geweest, en ik wil graag een stukje delen van wat ik hierin geleerd heb. Wie weet heb jij er ook wat aan nu je dit leest. En misschien heb je zelf nog wel andere tips. Deel dat dan gerust onder deze blog.

Les 1: Ik moest gaan inzien dat ik niet de enige was die zich ongelukkig kon voelen. Ik kon de neiging hebben mijzelf te verdrinken in zelfmedelijden, met het idee dat ik de ongelukkigste wereldbewoner was, met een unieke pijn die niemand zou begrijpen. Dat stukje in mijzelf moest ik leren tegenspreken, want er zijn miljoenen mensen in de wereld die op een vergelijkbare manier lijden ervaren. Zelfmedelijden was ontzettend schadelijk voor mij. Het vertelde mij dat ik zielig was, dat ik niks kon doen aan de problemen die ik ervaarde. En op die manier voorkwam het dat ik actie ondernam om te herstellen van mijn depressieve klachten en van mijn eetstoornis.

Les 2: Tegelijkertijd moest ik ook erkennen dat de manier waarop ik mijn pijn precies ervaar, inderdaad uniek is. Omdat ik als mens zelf uniek ben. Ik zie het als een geschenk dat ik een eigen unieke persoonlijkheid heb ontvangen. Maar tegelijkertijd betekent dit denk ik ook dat we op een bepaalde manier alleen kunnen zijn met onze pijn. Niet omdat onze pijn zo wereldvreemd is, we zijn gewoon maar mensen. Maar wel omdat we op onze unieke manier onze pijn ervaren. Zelf heb ik veel troost gehaald uit het idee dat ik volledig gekend en geliefd ben door God. Ik weet dat ik nooit alleen ben, dat God bij mij is en alles ziet wat er in mij leeft. Zelfs als ik geen woorden heb voor de pijn die ik ervaar, dan begrijpt hij precies wat er in mij leeft. Dat idee helpt mij nog steeds erg op momenten dat ik mij onbegrepen voel in bepaalde situaties.

Les 3: Ook heb ik geleerd dat het oké is om mijn emoties of een negatieve stemming te voelen. Ik had nogal de neiging tot vermijding als het ging om vervelende emoties. Misschien heb je wel eens de vergelijking gehoord dat het wegstoppen van je gevoel net is als een bal die je onder water probeert te duwen. Hoe harder je duwt, hoe harder die weer naar boven komt. In plaats daarvan moest ik leren mijn eigen pijn te accepteren, als een stukje van mij waar ik mee om moest leren gaan. Daarmee wil ik niet zeggen dat pijn iets goeds zou zijn. In een ideale wereld zou pijn niet bestaan. Maar in deze minder ideale wereld, is het er wel. En alleen door de pijn onder ogen te zien, kunnen we het uiteindelijk een plekje geven in ons bestaan en verder gaan met leven.

Tot slot: als je jezelf herkent in dit gevoel van onbegrepen zijn, hoop ik dat je iets hebt gehad aan het lezen van deze blog. Ik herinner mij hoe ontzettend eenzaam het voelde, en ik wens je toe dat je jezelf steeds wat meer gekend en geliefd gaat voelen door de mensen om je heen. Je bent oneindig waardevol, precies zoals je bent! 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.