Please die, Ana. For as long as you're here, we're not. Grijsgedraaid heb ik dit nummer van Silverchair. Een band die ik ontdekte toen ik midden in mijn eetstoornis zat. Daniel Johns, de zanger van de band Silverchair, leed aan een depressie en de eetstoornis anorexia. Ik vond veel herkenning in zijn muziek, op zowel een positieve als een negatieve manier. Vandaag de dag luister ik hun muziek nog altijd en ik wil er graag een blog aan wijden.

Daniel Johns, de zanger van de band Silverchair, leed aan een depressie en de eetstoornis anorexia. Als artiest zijnde is zijn muziek een middel om zichzelf te uiten. In de tijd dat ik worstelde met een eetstoornis en een laag zelfbeeld kon ik me goed vinden in zijn muziek. Ik heb het dan ook ontzettend veel geluisterd.

Please die Ana
For as long as you're here we're not
You make the sound of laughter
and sharpened nails seem softer
And I need you now somehow

...

And you're my obsession
I love you to the bones
And Ana wrecks your life
Like an Anorexia life

Niet alleen
In de tijd dat ik een eetstoornis had, zocht ik alles op wat ook maar een beetje met eten en eetstoornissen te maken had. Van films tot boeken en van TV-programma's tot muziek. Ik was op zoek naar herkenning en vond dat ook. Het nummer Open Fire (Ana's song) ontdekte ik via een pro-ana site. Toen ik dit liedje hoorde en de clip zag, deed dat ontzettend veel met mij. Ik vond veel herkenning in het nummer en de videoclip.

Geromantiseerd
Aan de ene kant is de herkenning fijn, maar aan de andere kant kon ik er ook in verdrinken. Mijn hele leven bestond alleen nog maar uit eten en de eetstoornis. Niets anders interesseerde mij meer. Dit was een gevolg van mijn ziekte, maar me zo laten onderdompelen in de eetstoorniswereld, maakte ook dat ik weinig oog had voor iets anders. Zelfs al was het nog zo'n verdrietig nummer. Zelfs al gaf iemand aan nog zo ongelukkig te zijn. Mijn eetstoornis verdraaide het tot een geromantiseerd beeld daarvan.

Een mooie pakkende videoclip of een hoofdrol in een film maakte dat ik ook zo wilde zijn. Ik wilde me ook bijzonder voelen. En door zo'n clip als deze voelde ik me ook bijzonder. Het versterkte mijn eetstoornis misschien ook wel. Wat was er dan eerder, de kip of het ei? Het één was er vast eerder dan het ander, maar het blijft onlosmakelijk met elkaar verbonden, welke richting je ook op denkt.

I don't need no time to say
There's no changing yesterday
If we keep talking and
I keep walking in straight lines

...

Waking up strong in the morning
Walking in a straight line
Lately I'm a desperate believer
But walking in a straight line

Samen herstellen
Later kwam het nummer Straight Lines van Silverchair uit. Daar zien we een heel andere Daniel Johns. Een gezonde man, die hersteld lijkt te zijn van zijn eetstoornis en heel ander soort muziek ten gehore brengt. Het is niet meer dan logisch dat zijn muziek, waarin hij zichzelf kan uiten, met hem mee veranderde. Ikzelf veranderde ook. Daarom dat ik me in zijn muziek kon blijven vinden.

Een grappig feitje: Het nummer Open Fire leerde ik pas laat kennen. Het was uitgebracht in 1999, toen was ik 7 en wist ik nog helemaal niks van eetstoornissen. Het nummer Straight Lines kwam uit in 2007, toen was ik 15 en ontdekte ik Open Fire. Pas toen ik zelf verder was in mijn herstel en daar ook echt voor wilde gaan, ontdekte ik het nummer Straight Lines. Alsof het zo had moeten zijn.

Ik ontdekte precies wat ik op die momenten wilde horen. Herkenning wat de anorexia betrof, maar later motivatie en kracht om die eetstoornis achter me te laten en weer echt te gaan leven. Dat is waar het nummer Straight Lines over gaat. Over een tijd waar je je alleen en zwak hebt gevoeld, maar waar je doorheen bent gegaan en uit bent gekomen. Over hoe je het verleden niet kan veranderen, het leven misschien niet perfect is, maar dat je wel tevreden kan zijn met je leven en blij met wie jij bent. Blijven praten, hoop blijven houden, door blijven gaan. Het hoeft ook niet perfect. Door naar Straight Lines te luisteren, voelde ik me gesterkt.

Hij was een man
Een eetstoornis wordt vaak gezien als een typische vrouwenziekte, maar niets is minder waar. Dat tonen wij aan in onze interviewreeks Mankracht, maar ook Daniel Johns is hier een levend bewijs van. Ik vind het zo goed hoe open hij daarin is geweest. Hoe hij het heeft weten te uiten in zijn muziek. En toch zeg ik deze woorden nu pas. Vroeger heb ik geen enkele keer stilgestaan bij het feit dat hij een man was. Hij was een mens met anorexia en ik kon me daarin identificeren. Dat heeft niks met man of vrouw zijn te maken.

♥