Zwanger worden met een eetstoornis
Stel dat je een kinderwens hebt maar daarnaast ook nog kampt met een eetstoornis, wat kan je dan het beste doen? Dit is natuurlijk vooral afhankelijk van de ernst van je eetstoornis. Als je erg weinig eet en geen gezond gewicht hebt, dan is het niet zo verstandig zijn om zwanger te worden. Maar ook een gezond gewicht maar bijvoorbeeld veel eetbuien en compensatie-gedrag kan een ongeboren kind geen goed doen. Laten we een aantal denkbare situaties doorlopen.
Stel dat je ondergewicht hebt en je wilt proberen zwanger te worden. Het kan zijn dat door je lichamelijke toestand, je menstruatie uitblijft. Het lichaam geeft daarmee zelf aan dat het niet klaar is voor een zwangerschap. Alle energie gaat dan naar meer belangrijke vitale lichaamsfuncties. Ook als je wel menstrueert is het verstandig om eerst in de buurt te komen van een gezond gewicht, alvorens je probeert zwanger te worden. De kans op zwangerschap zal dan ook groter zijn. Uit onderzoek blijkt dat vrouwen met een eetstoornis of een eetstoornisverleden meer vruchtbaarheidsproblemen ondervinden dan gezonde vrouwen.
Als je wel menstrueert maar je voedingsinname niet optimaal is, zou mijn advies zijn om eerst je voeding weer op te bouwen zodat je in ieder geval ervoor zorgt dat je lichaam zich kan voorbereiden op een zwangerschap. Bij een zwangerschap is je voedingsbehoefte voor bepaalde voedingsmiddelen bovendien verhoogd dus als je nog niet aan de minimale behoefte voor jezelf voldoet zou het niet verstandig zijn om dan al met achterstand aan een zwangerschap te beginnen. Daarbij zou een ongeboren kind ook tekorten kunnen krijgen als de moeder niet voldoende binnenkrijgt met zowel lichamelijke en geestelijke gevolgen voor de baby. De baby kan ondervoed raken en in 2de instantie onvoldoende hersengroeimogelijkheden kunnen hebben.
Maar niet alleen je gewicht of voedingsinname is een criterium om wel of niet ervoor te kiezen om zwanger te worden. Want hoe zit het als je bijvoorbeeld braakt maar wel een gezond gewicht hebt? Braken kan een ongezonde mineralen balans in je bloed veroorzaken. Dit kan zo ernstig zijn waardoor je ook hartproblemen kan krijgen. Dit is dan geen goede basis voor een zwangerschap wat uiteraard ook veel van je lichaam vraagt.
Maar nu hebben we het eigenlijk steeds over de lichamelijke condities om wel of niet te denken aan een zwangerschap maar hoe zit het met de gevoelens die je kan hebben. Als je een eetstoornis hebt met daarbij een negatief lichaamsbeeld, hoe ga je dan om met het feit dat als je zwanger bent je buik steeds groter wordt en misschien ook je omvang wat zal toenemen. Dit zijn wel zaken die meespelen en waar je vooraf aan moet denken hoe dit zal zijn voor jezelf. En vergeet ook vooral niet de periode na je zwangerschap. Want je kunt je zwangerschap wel goed doorkomen, maar kan je ook werkelijk een goed voorbeeld voor je kinderen zijn als je nog rommelt met eten, met gewicht en met een negatief zelfbeeld?
Concluderend zou ik iedereen met eetproblemen en een kinderwens aanraden eerst voldoende hulp te vragen voor je (eet)problemen. Werk eerst hier uitgebreid aan voordat je aan kinderen begint. Een diëtiste kan kijken hoe je je eten eerst weer gezond kan krijgen en dan zowel voor, tijdens en na je zwangerschap hier begeleiding voor je zoeken. Een psycholoog kan met jou en de achterliggende problematiek aan de slag. Gun jouw kindje het beste door jezelf eerst het beste te gunnen.
Lees ook: Onvruchtbaar door mijn eetstoornis
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mijn lichaam heeft wel een klap gehad met name mijn spieren en gewrichten
Maar het is mij wel gelukt! Nu prachtige dochter en ben in behandeling voor mijn eetstoornis
Ben trouwens in 1 keer zwanger geraakt terwijl ik onregelmatig ongesteld was... huisarts vertelde dat je wel eisprong kan hebben
Iedereen kan een postnatale depressie ontwikkelen of een eetstoornis krijgen tijdens de zwangerschap, maar als je het van tevoren bijna kunt zien aankomen is dat wel een ander verhaal.
Het is naar mijn mening ontzettend egoïstisch om maar aan kinderen te beginnen als je al op je vingers kunt natellen dat dat kind later gaat lijden door jouw problemen. Denken dat je ineens wel voor jezelf kunt zorgen als dat kind er eenmaal is (of als je zwanger bent) dat is veel te naïef. En niet eerlijk t.o.v. het kind, een kind hoort afhankelijk te zijn van jou, niet andersom. Als een kind geheel verantwoordelijk is voor jouw geluk dan is dat kind bijvoorbaat al gedoemd om een hechtingsstoornis/persoonlijkheidsstoornis/whatever te ontwikkelen. Hoeft niet per se te gebeuren, maar verhoogt de kans zeer zeker.
Als je per ongeluk zwanger raakt dan is het natuurlijk een ander verhaal. Maar dan nog moet je je verantwoordelijkheid nemen en je eigen issues per direct aan de kant zetten voor je kind. (Als in: fatsoenlijke hoeveelheden eten, niet braken en genoeg aankomen. Dan voel je je maar kut.)
een mens heeft geen recht op een kind. maar een kind heeft wel recht op goede ouders. en als je van te voren al weet dat je niet goed voor jezelf kan zorgen, begin er dan nog niet aan!
(ik spreek uit ervaring; dwz, ook mijn moeder had destijds een ES. en nu nog steeds.)
Maar mijn moeder heeft ook een eetstoornis en toen ik klein was slikte ze altijd dieet pillen, en ze had tijden waar ze altijd heel weinig at en veel afviel. Ze is nu nog steeds erg dun en weegt niet veel.. Niet echt een goed voorbeeld dus. Dus tja, mensen die kinderen willen raad ik wel echt aan om eerst aan zichzelf te werken voordat ze de verantwoordelijkheid over een kind willen krijgen.
@S Berichten waar woorden als 'k*t' in staan moeten automatisch worden goedgekeurd. Dat heeft niets met censuur, maar enkel met veiligheid en spam te maken.
Ok.
Goede Blog.
Ik merk wel veel dat mijn lichaam het er moeilijk mee heeft en slik wel exstra vit preparaten en foliumzuur enz en daardoor merk ik toch wel dat ik het aan kan met mijn eetstoornis.
Ik raad het niemand aan om kids te nemen als je es hebt
Maar bij mij heeft het juist heel goed uitgepakt
Ik hrb nu niet alleen de verantwoording over mijn eigen leven maar ook die van mijn dochter
Dat betekend dat ik goed voor mezelf moet zorgen en voor mijn dochter
Ik eet nu samen met mijn dochter van 10 maanden
En ik ben niet depressief.. kan wel mooi in de boeken staan dan ben ik blijkbaar een geval apart... mij heeft het de goede richting gestuurd.. daar bedoel ik vooral het eten mee.. en mijn dochter is een heel vrolijk meisje
Als je iets wil dan kan het!! Mijn dochter is mijn motivatie geworden.. dus graag niet alles over 1 kam scheren iedereen is anders
Ja, bij jou ging het goed. Bij een heleboel anderen niet. Zolang de kans relatief groot is dat het niet goed gaat, mag je, vind ik, geen risico nemen. Niet als het om het leven van een onschuldig kind gaat.
Als je iets wil, dan kan het NIET altijd. Was het maar zo'n feest. Een ziekte gaat niet zomaar weg. Een postnatale depressie gaat niet zomaar weg omdat jij dat wil. Hoe hard je ook je best doet. Wat een eetstoornis betreft: eerst maar eens een jaar goed eten en op een fatsoenlijk gewicht zijn. Onderliggende problematiek zo goed mogelijk op orde. Dan pas aan een kind beginnen. Als je echt zo graag een kind wilt en zegt dat je alles daarvoor over hebt, dan moet dat lukken toch? Niet wachten tot het kind er is. Of totdat je zwanger bent en je hormonen het allemaal een stuk lastiger maken. Een kind moet jou niet redden. Jij moet jezelf redden. (ik heb het niet over jou tes, maar over mensen met een es in het algemeen). En als dat niet kan, dan is een kind krijgen iets wat je waarschijnlijk beter niet kan doen.
Ik nu ook.
Het is nooit 100% zeker dat het door mn es komt, maar het heeft er vermoedelijk wel aan bijgedragen.
Nog bijna elke dag denk ik aan het moment dat het mis ging..
Er zijn al zoveel mensen, je kunt je geluk ook uit iets anders halen. < dit klinkt ontzettend hard, maar zo denk ik er wel over. Waarom is het krijgen van kinderen zo normaal? Als er gevraagd wordt of je kinderen "wil" dan steekt de meerderheid z'n hand op. Ik vind niet dat het zo normaal is.
Ik zie een hoop verdeelde meningen.
Ik zelf ben iemand met een langdurige eetstoornis én een chrornisch ziekte (ME) en ik heb drie kinderen. Ik ben al jaren stabiel en mijn stoornissen hebben geen eeffect op de opvoeding.
Ik denk, dat het heel erg per persoon verschilt, dat 'gezonde'mensen ook op allerleid niveaus steekjes laten vallen, en dat het er erg vanaf hangt hoe ziek je bent en hoe dat je dagelijks leven beinvloed. Ik denk dat er een heleboel mensen zijn die misschien beter (nog) niet aan kinderen zouden moeten begtinnen (es of niet) maar dat er ook een heleboel mensen zijn mét een stoornis, die daar goed gebalanceerd mee omgaan en die kinderen een heleboel te bieden hebben.
En ik twijfel, meer dan mijn vriend, of ik een kind mij wel mag aandoen.
Maar sommige praten hier wel alsof het een schande is als je het wel doet.
Het is veel te persoonlijk om daar zo over te praten.
Ik vind mijn buik mooi en ben trots dat ons meisje daar in zit . Maar de rest benen ,billen, kuiten vind ik niet mooi. Voel me n beetje een klein dik propje van 1,65 . Ik ben nu 23 weken en besef dat ik nog n lange weg te gaan heb. Ik probeer soms mijn ogen te sluiten en te denken waar doe ik t voor .. Ja ik doe t voor een gezond mooi meisje wat we dalijk in onze armen kunnen sluiten. Daarbij komt ook t sterke gevoel hoe vinden andere mij hoe voel ik me dalijk als ik me nu al zo voel waarom blijft t lastig om die kilo's te accepteren ? Waarom lijdt mijn functioneren eronder en de dingen die ik eigenlijk t liefst moeiteloos zou willen doen . Veel mensen maken me onZeker en op drukke feestjes en evenementen kom ik liever niet , de druk is dan te hoog en het vergelijkingsbeeld is nu te lastig om te aanvaarden .stomme gedachtes laten me niet met rust.. Ben ik n slechte moeder , blijf ik iemand met een eetstoornis en krijgt mijn dochter dit dadelijk door mij.
Komt dit kindje iets te kort en zorg ik er misschien wel voor dat ze niet gezond word/is. Het is zwaar en moet nog zo lang. Schaam me voor mezelf en durf deze gedachtens niet uit te spreken.