Mijn eetstoornis is ooit begonnen als Anorexia Nervosa. Om daarvan te herstellen heb ook ik ooit een eetlijst meegekregen van een diëtist. Deze eetlijst is een gemiddelde van wat een vrouw van mijn leeftijd op een dag hoort te eten. Sommige eten wat meer, sommige eten wat minder, maar dat zou zich allemaal wel uitwijzen op het moment dat ik mijn eetstoornis los heb kunnen laten. Hoe verder ik kwam in mijn behandeling, hoe meer mijn lichaam begon te vragen om voedsel. Terwijl ik eerst nog bijna niks durfde te eten, kreeg ik steeds groter wordende eetbuien. Ik kon gewoon niet stoppen met eten en sloeg van het ene extreme gedrag over in het andere extreme gedrag.

Dit kon ik voor mezelf heel moeilijk begrijpen. M'n maag voelde meer dan vol, maar toch bleef ik een drang voelen om meer te moeten eten. Ik nam het mezelf elke dag voor om te stoppen zo onwijs veel te eten. Soms lukte dat, maar meestal was de behoefte gewoon te groot. In een mum van tijd ging ik van ondergewicht naar een normaal gewicht. Het leek daardoor onwijs goed met me te gaan, maar het tegenovergestelde was waar.

Uit schaamte heb ik mijn eetbuien nooit zo goed durven aangeven bij mijn behandelaren. Ik had toch de diagnose Anorexia!? Zo veel eten hoort daar echt niet bij. Ik stel me vast gewoon aan. Toen ik weer op een gezond gewicht zat, begon ik steeds meer te compenseren, maar de eetbuien gingen niet weg. Op de een of andere manier hield ik het toch vol om op een gezond gewicht te blijven. Hierdoor dacht iedereen dat het wel goed met me ging, maar het was natuurlijk helemaal geen gezonde situatie.

Pas toen ik begon met braken durfde ik mijn eetstoornis weer serieus te nemen en zocht ik opnieuw hulp. Het had me veel kunnen schelen als ik eerlijk was geweest over mijn eetbuien en het serieus had genomen. Dan had ik er misschien eerder mee overweg kunnen leren gaan en had het ook niet uit te hand hoeven lopen. 

"Hoe kan ik ineens zo veel zin in eten hebben? Waarom sloeg ik van het ene extreme gedrag over in het andere extreme gedrag? Is er soms iets mis met mij?"

Er is natuurlijk helemaal niks mis met mij en als je dit herkent, ook niet met jou. Het is helemaal niet zo gek dat juist dit mij overkwam. Ik heb mijn lichaam zo'n lange tijd ontzien van eten, dat op het moment dat ik het weer een beetje durfde, mijn lichaam vond dat ik een soort inhaalslag moest maken. Mijn lichaam smeekte mij om eten, wat ik mezelf al die tijd niet gegund had en ik kon er niet meer tegen vechten. Alles wat ik kon eten moest ik tot me nemen, want stel je voor dat het er straks niet meer is en het weer wordt zoals eerst. Je hoofd kan misschien wel weten dat er altijd voldoende voedsel is, maar je lichaam weet dat niet.

Op zich is deze extreme honger een heel normaal proces. Niet iedereen die herstelt van ondergewicht zal dit meemaken, maar velen wel. Dat je op dat moment zo veel honger hebt, betekent niet dat je dat voor altijd zal hebben. Bij de meeste mensen gaat dat gevoel vanzelf weer weg. Je lichaam moet herstellen en het voedsel is de brandstof. In essentie is deze extreme honger juist een teken dat je lichaam zich aan het herstellen is. Hiermee wil ik het niet lichter laten klinken dan het is. Het is een onwijs eng gevoel en moeilijk om te bevatten, omdat je eerder juist het tegenovergestelde hebt meegemaakt. Bespreek het daarom goed met je omgeving en begeleiders als het je overkomt. Het is helemaal niet erg om af en toe toe te geven aan deze honger, als je dat maar onder goede begeleiding en met voorbedachte rade doet. Ik heb het destijds niet besproken met mijn behandelaren waardoor het uit de hand is gelopen.

Luister goed naar het hongergevoel van je lichaam, het is er niet voor niks. Laat het juist voor je werken, hoe vreemd, eng en raar het ook voelt. Je hebt het voedsel hard nodig als je nog ondergewicht hebt. Aankomen is helemaal niet zo makkelijk als je denkt. Ook tijdens mijn stage heb ik meiden met heel veel moeite en vechten een beetje zien aankomen waarna ze van schrik weer het dubbele waren afgevallen de volgende week. Je moet echt flink eten en het vol blijven houden. Dat is echt niet makkelijk, maar het kan.

Wees eerlijk en open naar jezelf en je behandelaren over je eten en je gevoelens over het eten. Dan zal je het beste herstellen. Het is niet erg of raar als je iets moeilijk vind of je ergens zorgen over maakt. Het is belangrijk deze gedachtes en gevoelens te delen en serieus te nemen. Wat het ook is. 

Fotografie door Gabriela Pinto