PRI en een eetstoornis
"Wil je nog een snoepje?" "Nee bedankt, ik heb geen honger." "Kan ik dan een kopje chocolademelk voor je warm maken?" "Oh nee hoor, ik neem wel thee" Zo begon mijn verhaal ongeveer twee jaar terug. Wat begon als iets onschuldigs, trok me steeds dieper een dal in. Een dal waarin ik angst had om uit eten te gaan, waarin ik me slecht kon concentreren door een constante tweestrijd in mijn hoofd en waar het getal op de weegschaal mijn leven bepaalde. Met behulp van Past Reality Integration (PRI) therapie begon ik mijn angsten één voor één te overwinnen. Zo leer ik weer vrij te eten en te leven.
♥ Het begin
In 2013 begon mijn anorexia verhaal. Ik voelde me al een tijdje niet zo prettig in mijn lichaam, maar toch had ik nooit de stap gezet om er echt iets aan te veranderen. Totdat op een bepaald moment de knop omging; ik wilde dunner zijn en daarvoor zou ik minder gaan eten. Als ik dunner was dacht ik mezelf mooier te vinden. De volgende dag startte ik meteen met mijn nieuwe eetpatroon. Ik schrapte het snoep en begon drinken met (veel) calorieën te vermijden. Dit was echter al snel niet voldoende meer voor mij. Ik begon maaltijden over te slaan en eten weg te gooien. Hiertoe werd ik aangezet door 'een stem' in mijn hoofd, die wilde dat ik steeds minder ging eten. Toen ik merkte dat ik deze stem niet meer onder controle had, besloten mijn ouders en ik hulp te zoeken. Via mijn beste vriendin Anne, kwam ik uit bij PRI therapie.
♥ De therapie
PRI gaat er vanuit dat onze huidige blik van de wereld wordt gevormd en vertekend door ons verleden. Op elk moment van de dag kunnen wij situaties tegenkomen die ons onbewust herinneren aan een verdrongen pijn van het verleden. Deze oude pijn beïnvloedt onze manier van reageren in het hier en nu. Doordat de pijn te groot was voor het kleine kind dat je was, moest de pijn verdrongen worden. Hierdoor denkt je lichaam nu nog steeds dat het werkelijk bedreigend is om dit te voelen. Hoewel deze bedreiging een illusie is, vermijden we dit gevoel door bijvoorbeeld bang, boos of somber te worden. Bij mij, en helaas bij vele anderen, vertaalt dit vermijdingsgedrag zich in een eetstoornis.
Zo is (een schuldgevoel over) het niet eten of een eetbui, louter afleiding van het werkelijke probleem: er is onbewust oude pijn geraakt. Door je hiervan bewust te worden, kan je ermee gaan werken. Hierdoor verliest de eetstoornis zijn functie en heb je hem uiteindelijk helemaal niet meer nodig. Het schuldgevoel kan je ook los gaan laten. Dit verdrong vroeger de pijn, maar maakt je leven nu onnodig zwaar. Het gaat dus niet over jouw wilskracht.
♥ De verandering
Ik begon te zien dat mijn eetstoornis mij probeerde te beschermen tegen de verdrongen pijn van vroeger en ik leerde hoe ik mij hiervan los kon maken. Als ik nu door heb dat ik verder wegzak in het niet eten, kijk ik wat deze verandering heeft veroorzaakt. Ik kan dan onderzoeken waardoor de eetstoornis weer versterkt wordt. Samen met mijn therapeute heb ik ontdekt welke oude pijnen bij mij vaak geraakt worden. Een voorbeeld hiervan is de angst om het contact met de mensen om mij heen te verliezen. Dit kan al worden geactiveerd als iemand anders verdrietig en in zichzelf gekeerd is. Als afhankelijk klein meisje is geen contact erg bedreigend,maar voor mij is dit in het hier en nu niet meer het geval. Toch gingen mijn gedachten weer naar de calorieën en werd de eetstoornisstem sterker wanneer iemand anders somber of verdrietig was.
Door nu elke keer te voelen waar de angst van zo’n situatie werkelijk hoort, kan ik deze steeds meer los laten. Als er nu iemand in zichzelf gekeerd is, voel ik het verdriet van het kleine meisje dat ik was dat geen contact kon maken. Zo kan ik de angst en het verdriet loskoppelen van het heden en troost bieden aan de ander. Ook de angst voor het eten begin ik langzaam achter mij te laten. Ik kan nu steeds losser met eten omgaan, ik kan me beter concentreren omdat ik niet meer loop te malen over calorieën, ik voel me vrolijker en ik kan weer uitkijken naar de toekomst.
♥ De toekomst
Toen ik een paar maanden geleden aan mijn toekomst dacht zag ik deze somber in. Ik zag slechts het gevecht met mijn eetstoornis, waarvan ik niet zeker wist of ik het ooit zou kunnen overwinnen. Maar nu weet ik dat er echt een uitweg is uit deze strijd. Door PRI begin ik steeds meer van het leven te genieten. Ik geniet weer van muziek maken, eigen nummers schrijven en van optreden samen met Anne. Ik kijk uit naar mijn studie en ik wil later heel graag de opleiding tot PRI-therapeute gaan volgen. De vrijheid die binnen je bereik komt dankzij PRI gun ik echt iedereen. Ik voel tegenwoordig ook weer een passie in mijn hart.
Een passie om mensen in deze strijd te helpen en hen een uitweg aan te reiken. Samen met Anne probeer ik met het schrijven van muziek mensen steun te bieden. Ik heb speciaal een nummer geschreven over het hebben van een eetstoornis. En hoewel ik nog bezig ben mijn eetstoornis achter me te laten, durf ik nu met zekerheid te zeggen dat mij dit gaat lukken. Dus: “Lieve eetstoornis: bedankt dat je me probeert te beschermen, maar ik heb je niet meer nodig. Ik kan nu mijn leven gaan leven zonder angsten. Ik laat je los.”
Meer uitleg over: PRI en eetstoornissen
- PRI en boulimia nervosa
- PRI en BED (Binge Eating Disoder):
Gerelateerde blogposts
8
Reacties
en respect
x
Wat betreft het al dan niet wetenschappelijk onderbouwd zijn van een therapievorm: ik denk dat je daar voorzichtig mee moet zijn. Niet als je er gebruik van wilt maken, maar juist als omstanders. Hoe zou jij het vinden als mensen je ineens vertellen dat de therapie waar jij heel veel aan gehad hebt 'niet goed' of niet betrouwbaar is?
Als het mensen helpt om van een eetstoornis af te komen, is het doel wat mij betreft bereikt. Eventueel onderzoek kan dat bevestigen of ontkennen, maar als ik deze blog lees kan ik het alleen maar toejuichen. Het hoeft niet voor iedereen zinvol te zijn - al helpt het maar een paar mensen verder, dan nog is het de moeite waard.
Liefs
Tja... allereerst denk ik: dat hoort bij het leven. Ik zou me ook even afvragen waarom de feedback wordt gegeven. Is dat om gewoon even lekker dwars te liggen, of... omdat je je zorgen maakt bijvoorbeeld?
Ten tweede denk ik: reden waarom therapie maar ook andere ziekenhuisbehandelingen wetenschappelijk onderbouwd worden is zodat we er bepaalde zaken over weten: de effecten bijvoorbeeld, hoe veilig het is, hoe betrouwbaar.
Dat weet je bij deze therapie allemaal niet. Het kán dus heel goed uitpakken, maar... het kan ook heel verkeerd uitpakken.
...en nu hoor ik al mensen zeggen: "ja maar, als ik in deeltijd zit of bij het RIAGG loop kan dat ook." Dat klopt. Maar daar heeft men bv. bij de therapieën erover nagedacht wanneer het niet handig is als je zo'n therapie gaat volgen (en dat weten ze dan bijvoorbeeld ook weer, omdat ze er studie naar gedaan hebben), of hoe het aan te pakken als je vastloopt.
Misschien dat iemand die psychologie studeert dit nog beter kan uitleggen.
Dan graag.
nb heeft iemand een tip waar ik een goede pri therapeut kan vinden die ervaring heeft met de behandeling van Anorexia?