Jarenlang heb ik gevochten tegen alles wat er omging in mijn hoofd. Mijn hoofd was een grote chaos. Ik had het gevoel dat ik niet goed genoeg was. Mijn hoop was weg, ik had de strijd opgegeven. Het leven was me te zwaar. Een lange periode van behandeling en opnames volgde. Behandelingen waarin het voor mezelf leek dat ik geen stap vooruitkwam. Ik duwde alles en iedereen weg. Voor mij had het vechten tenslotte toch geen zin meer. Mijn hoofd had gewonnen, voor mij was het klaar. Totdat ik in mijn donkerste periode begon met het schrijven van gedichten...

De gedichten gingen over alles wat er omging in mijn hoofd. Dingen zoals de moeite niet waard zijn, overal volledig controle over willen hebben, depressieve klachten, automutilatie, extreme controle over eten, pijn die is veroorzaakt door vele factoren en zo nog veel meer. Ondanks vele klachten ben ik nooit ergens mee gediagnosticeerd.

Vanaf kinds af aan is mijn leven niet makkelijk geweest. Het ene probleem speelde altijd op voordat het andere voorbij was. Vanaf ongeveer mijn derde levensjaar heb ik het contact met mijn biologische vader beëindigd. Dit heeft een lang jeugdzorg proces opgeleverd. Ik heb niet de onbezorgde jeugd gehad die je een kind zou wensen. Ik vond het lastig om hierover mijn gevoel te uiten, wat resulteerde in het allemaal onbewust naar binnen proppen. Ik was tenslotte een kind en wist niet wat hierin het ‘normaal’ was.

Daarmaast heb ik altijd een groot probleem gehad met bij een groep horen. Waardoor dit precies komt, vraag ik me nog steeds af. Ik was anders dan de rest en dat was niet goed genoeg.  Ze vonden me vaak te serieus en te saai. Ik was lelijk, mijn lichaam was te plat, ik had een grote neus. Op sommige momenten werd er zelfs uitgesproken dat het beter was dat ik niet bestond.

Weegschaal
Ik kijk op de weegschaal
Ben niet blij met wat er staat
Ik probeer het vol te houden
Mijn gedachtes staan alweer paraat

Ik vind mezelf te lelijk
Waar komt dit nou vandaan
Is dit een slecht zelfbeeld
Of ontkomt controle hier toch niet aan

Na jaren gevochten te hebben tegen alle problematiek die er speelde, is het me toch gelukt. Ik ben geklommen uit een uitzichtloze put. Het was een zware onmenselijke strijd, maar het is het zeker waard geweest. Ik ben sterker dan ik ooit geweest ben. Door mijn heftige verleden draag ik een grote rugzak met bagage mee. Een rugzak die mijzelf kracht geeft en die ik ook heel graag zou willen gebruiken om anderen in te laten zien dat er écht wel hoop is. Een heftige gebeurtenis omzetten in een positief resultaat. Hoe ver je ook bent, de strijd is nooit helemaal verloren. Op dit moment is het 3 jaar geleden dat mijn behandeling is gestopt. Ik ben weer aan het leven in plaats van overleven. Ik ben aan het genieten van de mooie dingen die het leven kan bieden. Ik durf weer te hopen en zie een toekomst voor me. Veel grenzen heb ik verlegd en ik sta momenteel op een punt in mijn leven waarvan ik nooit had durven dromen. 

Het is tijd om mijn verhaal te laten horen. Kwetsbaar te durven zijn in de hoop daarmee voor anderen iets te kunnen betekenen. Mijn stem te laten horen om een steentje bij te dragen aan het doorbreken van het taboe dat ligt rondom mentale gezondheid. Laten zien dat ook op het moment dat jij echt geen uitweg meer ziet, er meestal echt nog wel hoop is. Om deze redenen heb ik mijn gedichtenbundel geschreven: Woordpijn. Een bundel over mentale gezondheid. Het is autobiografisch geschreven, maar wel zo algemeen mogelijk zodat iedereen er een eigen draai aan kan geven. De gedichten zijn geschreven op hele kwetsbare momenten, maar ook juist op de momenten dat ik weer gelukkig in het leven stond. Woordpijn is een bundel vol pijn en verdriet, maar vooral vol hoop en kracht. Kracht om te vechten, kracht om door te gaan.

Toekomst
In het diepe springen
Met als uitkomst geen idee
Door het leven willen zingen
Hopelijk zit het ’n keer mee

Kiezen voor een toekomst
Proberen op te staan
Hopen op die ene uitkomst
Dat alles goed zal gaan

Prachtig
Als jij eens doorhad
Wat de waarheid was
Dan zou je inzien
Dat ik nooit gelogen had

Jij bent prachtig
Het is echt waar
Geloof me nou
Leen mijn ogen maar

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.