Hallo lieve allemaal, krachtige vechters, strijders van het licht. Ik ben Fauve, ik ben twintig jaar en worstel al zes jaar met een eetstoornis. Ik herken me dus in jouw verhaal. Ik weet hoe het voelt, hoe het lijden zich manifesteert. Hoe hard vechten kan zijn. Hoe hard je de pijn tot op je botten voelt. Toch, is er daar dat licht. Het licht waarvoor je strijden zal, waarom je niet opgeeft, waarom je doorzet. 

Ik weet het kan zo uitputtend zijn. Maar het licht zal komen te schijnen, als jij voldoende doorzet. Dat heb ik ook mogen ervaren. Na al die jaren. Jaren vol zelfhaat, destructie en vernietiging. Jezelf afbreken en in een hoekje zetten. Waarom? Verdiende je het. Maakte je fouten. Het antwoord is nee. 

De eetstoornis deed je geloven van wel. Toch, het kan. Het licht zien en gaan stralen. 

Met liefde en empathie je leven omarmen. Het is een proces dat met vallen en opstaan gaat, maar het kan dus wel. Vooral als je er zelf in gelooft. Dat deed ik ook. Na jaren leed had ik er genoeg van. Ik keerde het tij en begon overwinningen te behalen. Dat voelde zo goed en ik had de smaak van het herstellen te pakken. Nu nog steeds voelt het als een verrijking. Om jezelf te ontdekken, om je grenzen te verleggen en te ontdekken dat er zoveel moois schuilt achter de angst. Daar schuilt liefde en emotie. 

Ik schreef lang, jaren aan een stuk. Het was voor mij een uitlaatklep. Een kunst om mijn emoties er te laten zijn. Er werd veel aan gesleuteld. Maar dikwijls stelde ik me in vraag. Dat had ik minder moeten doen.

Toch heb ik de kracht gevonden om mijn gedichten te bundelen. Om er een geheel van te maken én om ze met jullie te delen. Omdat ik vind dat er erkenning gezaaid moet worden. Dat begint met liefde en zo wil ik mijn gedichten het zaadje laten zijn. Om jullie te laten zien dat je niet alleen bent, dat mensen je begrijpen en dat herstel mogelijk is. Ook al zie je momenteel het licht niet meer. 

Weet dat het licht achter de wolken weldra kan komen schijnen zolang je maar niet opgeeft. Ik hoop te bereiken dat je dankzij mijn woorden gelooft dat het goed kan komen en wie weet inspireer ik je wel nog. Dat hoop ik echt van harte. Ik leerde dat bange harten niet bang hoeven te blijven. Dat het een emotie is die heel wat secundaire gevoelens met zich mee brengt en als je de angst verpulvert er kwetsbaarheid onder schuilt. Dank je voor het lezen van deze blog en geloof alsjeblieft in jezelf. Je bent het zo waard. 

 
Bron: bryanhanson

Lost

Ik voel me verloren in mijn strijd. Ik drijf op een bodemloos vat.
Mijn gedachten een zee van emotie. Ik voel me eenzaam en lijk geen grip te hebben.
Een uitzichtloos perspectief. 

Het wordt tijd.
Tijd om het roer over te nemen. 

Om eb vloed te laten worden.
Om mijn reddingsboeien uit te gooien. Ik heb de kracht.
De moed en de hulplijnen.
Handen reiken me nu moet ik ze gewoon nog toelaten.

Ik mag niet verdwijnen.
Dat willen de hulplijnen niet.
Ze willen me niet zien wegkwijnen.

Ze willen me omarmen.
En liefde geven.
Dat is hun boodschap de bestrijder tegen angst.
Mijn hulplijn in moeilijke tijden. 

♥

Seizoensvogel

Ochtendgloren.
De zon die opkomt en weer straalt. Gisteren storm vandaag de hemel opgeklaard.
De donkere wolken.
Op de stroom van de wind. Verdwenen in het zicht.
In het oog een blauwe hemel. Vogeltje fladdert voorbij.
Met bestemming onbekend.
Ongeremd en vrij.
Naar de zon of de stam.
Zonder de angst voor wat er komen zal. Zich laten verrassen door wat er komt.
Of het nu bliksemt of stormt.
Het fluctuerende seizoen.
Zal altijd plaatsmaken voor toen. Toen de regen zijn druppels verloor.
Toen de zon zijn licht verdeelde.
Toen de bliksem je heelde. 

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.