Mijn weg van herstel

 

Afgelopen week heb ik afscheid genomen van mijn begeleider. Ze heeft me in 1 jaar zoveel geleerd en vooral geholpen bij dingen die ik lastig vond. Ik weet niet of de weg van herstel al klaar is, of dat er nog een stuk komt. Maar deze periode wilde ik graag samenvatten en weergeven in een gedicht. Om te laten weten hoe ik dit jaar heb ervaren. Het is persoonlijk en het laatste stukje is vooral op haar gericht, maar met het delen van dit gedicht hoop ik dat jij ook de positieve dingen van herstel kan gaan zien. Ook al is het soms onwijs zwaar en moeilijk.

Jij hield mij als het ware steeds een spiegel voor,
de confrontaties waren hard maar ik kon er niet meer onderdoor.
Na jaren van pogingen mezelf te verstoppen en situaties te vermijden,
kan ik nu gelukkig met iets van trots terugkijken naar leerzame tijden.

Mijn weg van herstel

In deze tijd is er wel veel angst en onzekerheid bij gaan kijken,
en misschien nog zelfs meer dan het van buiten zou lijken.
Het voelde vaak aan als onbegonnen werk en superzwaar,
letterlijk vechten tegen jezelf in het was zo raar.

Door oog in oog te staan met de waarheid,
merkte ik het contact dat ik zolang had vermijd.
Teleurstellingen waaromvragen en schuldgevoel,
terwijl ik echt aan het vechten was voor mijn doel.

Het kostte me veel moeite, energie en doorzettingsvermogen,
maar gaf me kracht om verder te gaan met een doel voor ogen.
Een stukje zekerheid en trots als ik weer een stap verder was,
tot er een beschermd laagje zou ontstaan over die negatieve kras.

Mijn weg van herstel

Ondanks dit alles heb ik ook mijzelf weer een beetje meer mogen gunnen,
heb ik mijn grenzen herontdekt en weet beter tot hoever ik het aan zou kunnen.
Ik mag weer genieten van het werken en van de uren die ik vrij ben,
echt een wonder, ik ben zo blij dat ik dit weer ken!

Het tweede stukje herstel sluit ik bij deze af,
ik wil je echt hartelijk bedanken voor de hulp die je gaf.
Terwijl ik nu pas besef wat we allemaal in 1 jaar hebben gedaan,
jij heb er voor gezorgd dat ik weer op eigen benen kan staan.


Afscheid nemen is ontzettend moeilijk, omdat je dan weer afhankelijk wordt van jezelf en omdat het vaak ook erg confronterend en lastig kan zijn. Ik hoop bovenal dat jij dit leven (ooit) ook aankan (op een gezonde manier)! Neem vooral de tijd en wees niet gehaast.. ik geloof in jou!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Fleur - Maandag 11 maart 2019 12:20
Mooi geschreven!
Linda - Maandag 11 maart 2019 22:26
Wow, ontzettend mooi! Je begeleider zal ontroerd zijn.
ikkuh1985 - Maandag 11 maart 2019 23:30
Goed en erg mooi geschreven!