Ik denk terug, er valt een traan.
Zoveel meegemaakt, in mijn korte bestaan.
Ik hoop op leven, ik hoop op herstel.
Maar ik ben zo onzeker, kan ik het wel?
Ik voel me alleen, verlaten en bang.
Een arm om me heen, is waar ik naar verlang.
Ik maak me alleen, kwetsbaar en klein.
Ik wil niemand meer lastig vallen, met al mijn pijn.
Maar hoe kom ik hier uit, ik weet niet hoe.
Ik hoor alleen jou, bij alles wat ik doe.
Ik wil je niet meer, ik ben niet van jou.
Maar wat gebeurt er, als ik je los laten zou?
Je zei tegen me, dat alles goed zou komen.
Dat ik alles kon krijgen, waar ik over kon dromen.
Ik hoorde wat je zei, en mijn geloof in je groeide.
Ik had het mis, en je doodde alles wat in mij bloeide.
Weer teleurstelling, kan ik dan niemand vertrouwen?
Waar dan, alsjeblieft, moet ik mijn leven op gaan bouwen?
Zelfs in mezelf, is het vertrouwen nu kwijt.
Ik kon het niet weten, pas achteraf komt de spijt.
Ik had je nodig, ik wilde overleven.
Ik vond je zo fijn, al duurde dat maar even.
Nu maak je me kapot, en alsjeblieft ga weg.
Luister voor één keer, naar wat IK zeg.
Fotografie: Katie
Geef een reactie