Het is moeilijk te beschrijven,
wat er gebeurt in mij.
Ik weet niet of het er altijd zal blijven,
maar gelukkig heb ik genoeg steun aan mijn zij!

Soms voelt die steun juist als een vijand,
een vijand die er niet mag zijn.
Je moet vechten voor die ene of die andere kant,
en dat voelt echt helemaal niet fijn!

Soms weet ik niet meer wat ik moet doen,
en daarom kies ik voor de makkelijkste weg.
Je moet aan niet reeële idealen voldoen,
en dan luister je naar die stem die zegt:

Laat al dat eten lekker staan,
het is niet goed voor je, je word te dik.
Laat die controle over jezelf niet gaan,
dat afvallen, geeft je tocht een kick!

Maar die stem die zegt nog meer,
waarom kan jij dit niet zo goed?
Je luistert naar die stem, iedere keer weer,
en daar ga je weer vol goede moed.

Al dat eten raak ik niet meer aan,
nee, die stem weet wel wat ie moet zeggen.
Je moet heel hard met lijnen verder gaan,
anders word je zo dik, dan kijkt niemand je meer aan!

Wat kan die stem mij toch bedriegen,
maar dat kan ik zelf nog niet in zien.
Het stemmetje blijft altijd tegen je liegen,
is dit wat ik wil misschien?

Soms komt de gezonde IK nog naar boven,
die weet dat ik zo niet verder mag.
Die zegt dat ik echt mag geloven,
dat ik er in de spiegel wel dun uitzag!

De gezonde ik is meestal snel weer verdwenen,
wat hij zegt is toch niet waar.
Waarom luister je niet naar wat ik zeg?,
je bent nog te dik, het lijnen is nog lang niet klaar!

Door te luisteren naar die stem voel je je goed,
het lijkt ineens of je toch nog ergens goed in bent.
Het is echt niet erg wat je doet,
het voelt toch heerlijk als je de controle over jezelf goed kent?!

Maar omdat de gezonde IK ook nog bestaat,
is er een gevecht in mijn hoofd om niet te beschrijven.
Soms lijkt het of het zo goed met mij gaat,
maar in werkelijkheid is het gevecht nog veel harder aan het strijden!

Het is niet uit te leggen hoe dit voelt,
elke dag een gevecht in je hoofd wat niet te strijden is.
Een strijd die nog lang niet is verkoeld,
het is moeilijk om te zeggen, maar Anorexia is wat het is!

Het is een zware strijd die je alleen moet strijden,
heel hard strijden voor herstel.
Een zware strijd waarin ik zal lijden,
maar uiteindelijk lukt het me wel!

Ik wil niet dat de eetstoornis mij altijd zal bedriegen,
ik wil weer kunnen leven zonder te strijden.

De stem die zal voorlopig nog wel blijven liegen,
maar ik laat mijn leven niet altijd leiden!

Daarom ga ik proberen te vechten,
te vechten langs een zware weg.
Het gaat nog een lange tijd duren,
voordat ik niet meer doe wat die stem zegt.

Het is moeilijk te beschrijven,
wat er gebeurt in mij.
Ik wil niet dat het er altijd zal blijven,
maar gelukkig heb ik genoeg steun aan mijn zij!