Moet ik kleinere kleding kopen?

 

Al mijn broeken zitten te ruim. Al mijn rokjes zakken af en al mijn truien hangen als slappe was rond mijn lijf. Moet ik nu kleinere kleding kopen? Een lastige vraag die ik mezelf nu al een aantal keer heb gesteld. Ik zie er niet uit de kleding die ik nu heb. Alles is te groot, wat ervoor zorgt dat ik er nóg magerder uit zie dan ik al ben. Nee, daar ben ik niet trots op. Nee, ik vind het niet mooi. Ik voel mezelf geen super skinny model of bijzonder meisje. Ik voel mezelf lelijk. Ik zie eruit als wat andere mensen "Een Anorect" noemen en dat vind ik vreselijk. Maar... moet ik nu kleinere kleding kopen?  

Als je flink wat kilo's bent afgevallen als gevolg van anorexia en nu kampt met ondergewicht, dan krijg je waarschijnlijk te maken met voorgaande gedachtes en twijfels. Misschien denkt ieder ander nu: Ja, koop gewoon nieuwe kleding! Waarom zo ingewikkeld doen? Nou, dat zal ik je uitleggen... Ik twijfelde over het kopen van nieuwe kleding, omdat ik me afvroeg of het me daadwerkelijk zou helpen om een halve kast vol met kleine kleding voor ondergewicht te hebben. Zou dat mijn eetstoornis niet enkel voeden in plaats van mijn gezonde kant, mijn lichaam te voeden? 

vrouw spiegel

Stel nu dat ik wat nieuwe, kleinere broeken en truien zou kopen, zou dat er dan niet voor zorgen dat ik helemaal niet meer aan durfde te komen in gewicht? Ik zou immers heel blij zijn met deze nieuwe kleding en me beseffen dat wanneer ik aan zou komen, ik deze niet meer zou passen. En wat als ik de kleding mooi vond staan? Wat als ik die nieuwe spijkerbroek me goed vond staan? Zou dat niet nog een extra klap op mijn motivatie zijn om aan te komen in gewicht? Ik zag er nu toch best oké uit, dus waarom zou ik moeten aankomen...?

Tegelijkertijd was de anorexia niet iets waarvoor ik had gekozen en wat ik met opzet deed. Moest ik mezelf dan nóg meer straffen dan ik al deed door maanden in te ruime kleding te blijven lopen en hierdoor mezelf nog lelijker voelen? Lastig... Misschien kon ik kiezen voor een middenweg: geen halve kast vol nieuwe kleding, maar gewoon 1 of 2 nieuwe, kleinere broeken. Was dat de oplossing? 

Nee, voor mij bleek dat niet de oplossing. Ik ging winkelen en trok alle kleine maatjes spijkerbroeken uit de schappen bij Zara om me vervolgens vreselijk lelijk, eenzaam en mislukt te voelen in de spiegel van het pashokje. De spiegel en het licht waren hier ineens zo helder en realistisch, zo anders dan thuis, dat ik nauwelijks naar mezelf kon kijken. Ik zal plotseling hoe mager ik werkelijk was. Dat ging geen kleiner maatje broek oplossen.

Eén voor één paste ik de broeken om ze vervolgens binnen een aantal seconden weer uit te trekken. De broeken zouden bij iedere andere jonge vrouw stijlvol en sexy gestaan hebben. Bij mij stonden ze als stuk stof over twee lelijke potloden. Het zag er niet uit. Niet sexy, niet netjes, niet mooi, helemaal niet. In het begin dacht ik nog dat het aan de pasvorm van de broeken lag. Ik moest gewoon naar H&M in plaats van Zara of gewoon een duurdere broek kopen van Levi's ofzo. Nope. Het bleek allemaal een drogreden. De broek had geen verkeerde pasvorm, ik had een verkeerde pasvorm. Wat ik ook voor kleding aan trok, het stond niet. 

Logisch! Ik had een anorectisch lichaam gekregen en door mijn ondergewicht oogde alles aan mij ongezond en lelijk. Nou ja, misschien is lelijk niet het juiste woord ervoor. Je zegt immers ook niet tegen ieder ander mens met een ziekte dat die lelijk is geworden. Tegelijkertijd oogde het ook niet mooi. Het zag er gewoon ziek, ongezond en onaantrekkelijk uit. Nee, natuurlijk wilde ik dat niet!

vrouw water

Ik wilde graag een mooie, sterke vrouw zijn. Ik wilde graag dat mijn nieuwe kleding me mooi stond. Nieuwe kleding kopen had nu geen enkel nut. Wat ik ook kocht, hoe blij ik ook met mijn aankoop was, eenmaal aan mijn lichaam oogde het anders. Het oogde kinderlijk, niet krachtig, niet mooi en niet volwassen. Die mooie, luxe en vrolijke blouse met patroon benadrukte soms misschien wel extra hoe ziek en ondervoed mijn lichaam eigenlijk was. Het stak te veel af. Het verschil was te groot tussen beiden.

Moet ik kleinere kleding kopen? Nee, misschien niet. Ik heb gemerkt dat het me meer motivatie gaf om enkel nieuwe kleding te kopen in mijn gezonde kledingmaat. Het zorgde ervoor dat ik nét wat extra mijn best deed om weer naar dat gezonde gewicht te komen. Slobberden mijn broeken dan niet vaak? Ja, maar dat zorgde er tegelijkertijd voor dat ik de ernst van mijn eetstoornis wat serieuzer nam. In mijn hoofd was deze namelijk vaak niet zo ernstig. Pas als ik echt zag hoe ik eruit zag, besefte ik me dat het niet niks was en dat ik nog harder moest vechten.

Ik besef me tenslotte dat het voor iedereen anders werkt. Mijn keuze is dus niet per se de juiste keuze of de waarheid. Daarom ben ik benieuwd hoe jij staat ten opzichte van dit dilemma.

Fotografie: Mateusd, Seidelman

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

sandje - Vrijdag 31 maart 2017 10:24
Zo herkenbaar!!!!!!
Viefke - Vrijdag 31 maart 2017 10:37
Wauww heel mooi geschreven en ook zo herkenbaar. Ik heb geen anorexia maar boulimia, maar wel hetzelfde probleem... op dit moment heb ik een normaal BMI, maar zie aan mijn kleding dat het te groot wordt. Mijn ES is hier heel blij mee en motiveert om zo door te gaan... maar mijn gezonde kant weet dat dit niet goed is! Door steun te zoeken, mezelf uit te spreken en hulp te vragen probeer ik per dag de juiste keuzes te maken!

Heel veel sterkte en bedankt voor je blog💖
Anoniem - Vrijdag 31 maart 2017 11:12
Toen ik ondergewicht had, gaf het mij een kick om die kleine maatjes te kunnen kopen. Bij mij voedde dat de eetstoornis en het maakte het nog moeilijker om aan te komen. Dan zou ik immers die mooie, kleine kledingstukken niet meer passen en dat betekende dan dat ik moddervet was geworden. Nu kijk ik daar gelukkig heel anders tegenaan. Ik had een ziek, ondervoed lichaam en die kleine maatjes waren helemaal niet iets om trots op te zijn. Dus bij mij hielp het kopen van kleinere kleding me helemaal niet in mijn herstelproces, het triggerde me.
kusjedonna - Vrijdag 31 maart 2017 11:15
Heel herkenbaar!
anoniem - Vrijdag 31 maart 2017 11:28
Ik heb hetzelfde gehad een tijdje. Wat ik toen gedaan heb is één of twee setjes kopen die toen goed zaten. Zo had ik tenminste iets om te dragen met een verjaardag of als ik er iets netter uit moest zien. Het kopen van deze kleding was helemaal niet leuk, ik was met m'n moeder en het was heel pijnlijk voor ons allebei. Voor haar om haar dochter zo te zien, en voor mij omdat ik eindelijk dan toch die maat had, en ik mezelf alsnog diep ongelukkig voor zo'n spiegel zag staan. Ik heb nog 1 broek bewaard, de rest verkocht of naar m'n zusjes. Elke keer als ik die broek zie is het aan de ene kant een pijnlijke herinnering maar aan de andere kant ook een mooi teken dat ik nu al zo ver ben gekomen.
Vliegjeveerle - Vrijdag 31 maart 2017 12:09
Mooi geschreven, en mooi om jouw overwegingen te lezen. Ik heb heel lang een stabiel (onder) gewicht gehad en geen passende kleding kopen was een manier om mezelf straffen. Ik voelde me daardoor juist nog ellendiger over mijn lichaam, omdat het nergens meer echt goed in paste, en heb er toen wel voor gekozen om nieuwe kleding te kopen. En natuurlijk voedde zo'n minimaatje ook mijn eetstoornis en was het lastig daar niet meer in te passen toen ik wel aan kwam, maar daar ben je toch ook zelf bij? Mooi onderwerp om in therapie of je omgeving te bespreken bijvoorbeeld.

Enne, de eerste keer dat ik weer een 'normale' maat moest kopen, of als die ene mooie broek of het laatste kleine maatje uit de kast gingen was super lastig, maar juist ook een mooi moment om (samen) trots op te zijn. Een jaar ervoor uittrekken om weer in mijn kleding te groeien en dus al die tijd in (veel) te grote kleding kopen had ik niet daarvoor nodig..
britneyangel - Vrijdag 31 maart 2017 12:31
fijne blog!
*** - Vrijdag 31 maart 2017 15:28
Ik koop sowieso al niet veel kleding. Maar op een bepaald moment moet je wel iets kopen ... Ik kocht dat vaak jurkjes of van die lossere broeken. Kledij die je past maar waarbij het ook niet uitmaakt als je een paar kilo bijkomt. En waarvan ik weet dat het me zoveel mooier zal staan als die paar kilo er effectief bij zijn.
Heidi - Vrijdag 31 maart 2017 17:13
Waardevolle blog, bedankt. Toen ik in mijn eetstoornisperiode afviel, kocht ik uiteindelijk vaak geen nieuwe kleding. Nu ik door een andere ziekte gewicht verlies, begin ik te twijfelen. Juist omdat ik niet gezien wil worden als ziek en niet de aandacht op me wil vestigen door slobberende broeken, et cetera. Vreemd eigenlijk, hoe het in mijn hoofd anders is wanneer het over een fysieke ziekte gaat dan over een eetstoornis.
Ingrid - Vrijdag 31 maart 2017 17:19
Ik heb wel kleinere kleding gekocht toen mijn kleren te ruim waren. Ondanks dat ik terug wilde naar een gezonder deed ik het toch. Ik voelde me al zo rot, minderwaardig en somber, en dan die hangende kleding om mijn lijf, dat maakte me nog meer onzeker.
Wat wel hielp was dat ik kleding kocht die wat rek had en die je bijvoorbeeld in de taille kon stellen. Dat soort dingen. Zo kon ik blijven vechten tegen de es, en me toch een beetje leuk gekleed voelen.
Dazzle - Zaterdag 1 april 2017 10:10
Goede blog!

Herken het ook wel. En heb zelf een tijd een kleinere maat gehad vanwege de eetstoornis, in die tijd veel kleinere maten gekocht waar best gave kleding bij zat. Inmiddels ben ik weer op mijn 'vaste/gezonde' gewicht hoe ik eerst altijd was en uiteraard pas ik al die kledingstukken niet meer. Dat is dan een baalmoment en heb ook moeite gehad om die kleding weer weg te doen. Ergens hoop je dat je het toch weer te kunnen passen, het zorgt er voor dat je je nu weer een olifant voelt en aan de andere kant verbaasde het me zelfs dat ik ooit in die kleding gepast heb nu. Dusja hop, weg ermee. Maar een beetje pijnlijk blijft het wel!
E. - Zaterdag 1 april 2017 10:57
Zo herkenbaar!
RosieV - Zaterdag 1 april 2017 12:53
Ik heb dit eigenlijk nooit gehad. Ik koop altijd kleding die een paar maten groter is. Puur omdat ik me in goed sluitende kleding dik voel en ga zien. En in kleding wat iets te groot is voel ik me gewoon.
S. - Donderdag 2 november 2017 10:53
En ik maar denken dat ik de enige was! Ik heb inderdaad ook geen kleinere maten gekocht, alleen maar broeken in de sale in mijn oude (gezonde) maat dat mij inderdaad ook motivatie gaf om aan te komen.

Ik draag sinds ik ondergewicht heb helemaal geen broeken meer, maar wijde rokken en jurken.