Wat herinner ik het me nog goed, die eerste dag in de kliniek. Ook al was ik me er erg van bewust dat ik geholpen moest worden, het was pas bij de eerste stappen in de gangen van Tienen dat ik mezelf de erkenning gaf. ‘Ik zat in een psychiatrische kliniek'. En dat drie dagen voor mijn twintigste verjaardag.

Ik herinner me de eerste drie dagen nauwelijks. Als een zombie liep ik de afdeling heen en weer. Al die tijd had ik me sterk gehouden, het was pas nu dat er gegeten moest worden, geluisterd werd, dat er gepraat moest worden. Het was dat laatste wat ik onmogelijk achtte. Dat kende ik niet, dat voelde veel te kwetsbaar aan. "Ik kan dit niet, mama" was dan ook het eerste wat ik mijn moeder in een bericht liet weten.

Het is daar waar de werking van Tienen begint. Motivatie & je eigen wil. Vanaf dag één en verder in je behandeling moet de kracht vanuit jezelf komen. "Onze deuren staan altijd voor je open, maar je mag er ook altijd voor kiezen weg te gaan". Je haalt zelf uit je behandeling wat er uit te halen valt is dan ook een les die velen onder ons te laat tot zich namen.

Rond die motivatie wordt er gewerkt in groep 1, waar je drie weken doorbrengt. Zien ze dat je bezig bent met je werkpunten en daar vordering in maakt, dan mag je naar een behandelingsgroep. Zo heb je groep 2 & 3, de eetgroepen. Groep 4 is dan weer wat meer gericht op de dingen naast het hele eetprobleem. Hier wordt al enige zelfstandigheid en verantwoordelijkheid binnen je eetpatroon verwacht. Andere voorwaarden zijn de leeftijd van 18 en een BMI hoger dan xx. In de eetgroepen wordt er uiteraard ook aandacht besteed aan de achterliggende problemen in therapieën als psycho, pmt, drama, weekendbespreking,... maar in tegenstelling tot groep 4 worden er ook sessies gewijd aan bijv. symptoomgedrag.

Het max. aantal meisjes in een groep is rond de 12 personen, met telkens twee begeleiders. Zowel een man als een vrouw, mede om te leren jezelf ook open te stellen tot het andere geslacht. Ieder begeleider of therapeut(e) heeft zowat binnen het algemeen denkkader zijn eigen houding en uitgangspunten. Bij sommige vind je een luisterend oor of juist de hardere aanpak die je nodig hebt, bij andere voel je je meer op je gemak om intieme dingen te vertellen en bij nog andere kan je terecht voor wat humor! Je leeft en werkt binnen je eigen groep en met je eigen begeleiders/ therapeuten maar over het algemeen kent iedereen ‘iedereen'. Je komt mensen tegen in de gang, in het weekend eet je met de mensen van groep 1, er worden gezamenlijke activiteiten georganiseerd, je ziet iemand met zichzelf worstelen, iemand huilen, lachen, ...

Je behandeling kan vier maanden duren, dit is dan rond je middenevaluatie. Of een volledige die dan zes maanden duurt, daarbij heb je dan je eindevaluatie en krijg je de laatste drie weken nazorg. Bij een evaluatie maak je eerst zelf een analyse van wat je al bereikt hebt op basis van je eerder gemaakte symptoomcontrole. Ook het behandelingsteam en je groepsleden doen dit voor je, waarbij achteraf alles je in groep wordt terug gegeven. Spannende en vaak confronterende momenten, maar die vaak echt wel nodig zijn om je bij te sturen, aan te moedigen, of om je een spiegel voor te houden. In de nazorg wordt er gewerkt rond terugval, zelfstandigheid, zelf koken, op kamers gaan, nabehandeling, ... dit alles met het oog op het zo goed en snel mogelijk klimatiseren en functioneren in de werkelijkere, sociale realiteit.

Als laatste nog wat over de gang van zaken qua eten & gewicht. Een alinea gewijd aan dat waar vele onder jullie wel erg benieuwd naar zullen zijn. De eerste week, in groep 1, ben je daar nog enigszins vrij in, alhoewel je zeker wel de positieve druk van je mede groepsleden en de begeleiders voelt om stappen te zetten. Je hebt het normaal pakket en het versterkt pakket. Aan jou om te kiezen of je het opbouwt of ineens de stap zet om het volledig te nemen.

Vanaf week twee starten ze met een gewichtscurve. Er wordt verwacht dat je zo'n 750 gram minimaal per week bijkomt. Kom je onder je lijn te zitten dan volgen er sancties of mag je niet over naar een behandelingsgroep. Blijf je op die manier langer als vier weken in groep 1, dan stuurt men je naar huis. Niets dat je tegenhoudt om terug te komen, maar dan wel met de juiste motivatie en volharding! Het initiatief tot het nemen van maatregelen (geen beweging, een weekend in Tienen blijven, bijvoeding, extra's...) wordt opnieuw van de patiënt zelf verwacht. Het is, zoals ik al benadrukte, daar waar de behandeling van start gaat maar ook tevens zijn overwinning kent. Het is zulk uitgangspunt dat de kans tot genezing vergroot.

Een opname is sowieso al een pseudo- werkelijkheid; een beschermende omkadering waar alles gemakkelijker gaat. Genezing begint en eindigt bij jezelf. Dan mogen ze je volproppen, verplichten, ‘heropvoeden', ... Eens buiten grijp je terug naar de controle als reactie op de achterliggende problematiek die je nog steeds even hard in zijn greep heeft. Het is dat waar het team van Tienen zich heel erg bewust van is. Het is ook pas vanaf wanneer je het eten loslaat, of bereidt bent het los te laten je aan jezelf kan beginnen werken.

Zoals er vaak in de gangen weergalmde:

"Angsten overwin je enkel en alleen door ze aan te gaan, ga je ze uit de weg, bereik je enkel dat ze steeds groter worden. Enkel door het te doen, overwin je!"