Daar zit je dan, voor het eerst in de wachtkamer van Rintveld. Misschien samen met je ouders, met je partner, een familielid of een vriend/vriendin. Hoe dan ook, je bent doodsbang. Wat gaat er allemaal gebeuren hier? Wat verwachten ze van me, en moet ik dit nu ECHT gaan doen? Laat me gewoon naar huis gaan! Het valt allemaal wel mee, ik kan het zelf, het komt goed, iedereen stelt zich aan, dit is niet nodig........

Helaas is dat niet waar, echt niet. En als je dat nog niet gelooft houd je jezelf voor de gek. Ik heb er zelf ook gezeten. Voor het eerst in de wachtkamer van Rintveld, samen met mijn ouders. Voor mij was het een second opinion. Ik had inmiddels 9 maanden behandeling achter de rug bij een ziekenhuis. Totdat dat niet meer verder kon, toen ben ik naar Rintveld doorverwezen.

Toen was die dag er dus voor mij. De eerste keer in de wachtkamer, heel zenuwachtig, bang, onzeker, verdrietig, boos, alles bij elkaar. Ik ging eerst naar de startgroep. Daar komen de meeste mensen als eerste in terecht wanneer ze naar Rintveld komen. Ik heb er 6 weken gezeten, waarin het steeds slechter met me ging. Dat betekent niet dat de startgroep niet helpend is, mijn eetstoornis was toen gewoon te sterk. ‘Ik wil wel beter komen, maar ik wil niet aankomen.' Die heb je zelf vast wel eens een keer gehoord of zelf gezegd.

Ik ben na de startgroep opgenomen op Unit 1. Ik heb een reguliere opname gehad, wat betekent dat je voor onbepaalde tijdsduur in de kliniek blijft, totdat het goed genoeg gaat om weer naar huis te gaan. Het is heel moeilijk om aan te geven hoelang dit normaal duurt. Sommige mensen zitten er maar 8 weken, anderen meer dan 30. Ik heb 12 weken in de kliniek gezeten. Er bestaan naast regulier ook een flex- en een noodopname. Deze zijn korter; de flex duurt 2 of 3 weken, en de nood meestal een paar dagen.

Voor mij is de knop omgegaan in de kliniek. Ik had daar heel fijn contact met de groep en de verpleegkundigen, wat me heeft geholpen om hele grote stappen te zetten. Ook krijg je altijd een mentor toegewezen als je een reguliere opname hebt. Dit is één van de verpleegkundigen die jou begeleidt. Met diegene heb je mentorgesprekken. Het betekent niet dat je alleen maar met je mentor praat, je kan gewoon praten anderen, bijvoorbeeld met de verpleegkundige(n) met wie je het liefst praat. Iedereen krijgt op een gegeven moment favorieten. Klinkt misschien stom, maar het is wel zo.

Ik had zelf heel goed contact met mijn mentor. We hadden het voor mij over hele goede onderwerpen. Daarnaast zijn alle andere gesprekken, therapieën en het contact met de groep heel waardevol. Zo heb ik niet alleen veel overwonnen op het gebied van de eetstoornis, maar heb ik ook heel veel over mezelf geleerd. Daarom ben ik eigenlijk heel erg dankbaar dat dit mij is overkomen en wat ik hier nog steeds in meemaak. Ik ben al veel sterker dan toen ik aan mijn behandeling begon, en ik zal hier alleen nog maar sterker, wijzer en meer ervaren uitkomen als alles voorbij is.

Na mijn opname ging ik naar de deeltijd. Daarbij ga je op dinsdag en vrijdag naar Rintveld voor therapie, wegen, samen eten, enzovoort. Dit is ook in een groep. Rintveld werkt veel met groepen, omdat dit heel effectief blijkt te zijn. Ik heb het gemerkt, het groepscontact heeft me altijd heel veel geholpen, en ik vind het nog steeds heel fijn om behandeling in een groep te krijgen. Sommige meiden/jongens blijven heel lang bij je, en zo leer je ze steeds beter kennen.

De deeltijd is op een gegeven moment opgehouden. Dit kwam doordat Rintveld ging veranderen, en de bestaande groepen vervangen zouden door nieuwe groepen met andere namen en een andere indeling. Dit had alles te maken met de uitbreiding van Rintveld. Zo zijn de poliklinische behandelingen zoals de startgroep, de deeltijd en de poligroep opgehouden. Er zijn nieuwe groepen voor in de plaats gekomen, en die zijn ingedeeld in fases. Dit komt overeen met hoe ver je bent in de behandeling van je eetstoornis. Er bestaat fase 1 t/m fase 3. Fase 1 is vergelijkbaar met de startgroep, en fase 3 is een gespreksgroep waarbij de eetstoornis al een stuk verder op de achtergrond staat en je het over andere onderwerpen, zoals onderliggende problemen kan hebben.

Ik ben nog in behandeling in Rintveld, en dat zal ook nog wel even zo blijven. Ik heb al heel veel bereikt op het gebied van mijn eetstoornis. Ik had nooit verwacht dat ik dit zou kunnen bereiken. Ik heb inmiddels een gezond gewicht, ga veel gezonder en normaler met eten om en voel me een stuk beter. Natuurlijk is het nog niet opgelost, er zijn nog een aantal dingen waar ik het heel moeilijk mee heb en waar ik hulp bij nodig heb. Maar dat is niet erg, ik ben ervoor in behandeling, en het gaat allemaal goed komen.

Dit is het belangrijkste wat ik wil meegeven. Geef het niet op, ga alsjeblieft door en vecht tegen dat kreng van een eetstoornis. Je weet zelf heel goed dat je niet gelukkig bent met een eetstoornis, dat er iets moet gaan veranderen. Uiteindelijk moet je het echt zelf doen, je hebt alleen een opstapje nodig. Hulp van buitenaf, anders lukt het niet. Voor mij is Rintveld een hele goede keuze geweest. Maar dit hoeft niet voor iedereen zo te zijn. Het is een zoektocht naar de juiste behandelvorm, naar de juiste hulp die jou een zetje kan geven en ervoor kan zorgen dat je de uitweg gaat vinden. Daarbij zou Rintveld je echt kunnen helpen.

Fotografie foto 2: Ally Aubry