Op Rintveld in Zeist zijn verschillende behandelingen mogelijk: ambulante groepen of gesprekken, deeltijd, dagbehandeling, flexopnames of klinische behandeling. De kliniek van Rintveld is verdeeld in 3 Unit's:

Unit 1 was voorheen afdeling ‘jeugd'. De gemiddelde leeftijd is daar het jongst, maar er zijn ook soms mensen van 19/20 jaar te vinden. De controle is hier best streng en er wordt gewerkt met een faseprogramma. Dat houd in dat als je vooruit bent gegaan je naar een volgende fase mag en dan krijg je meer vrijheid, therapieën, langere weekenden etc. Er zijn natuurlijk regels voor het aankomen... en als je niet genoeg bent aangekomen mag je niet of korter naar huis in het weekend.

Het avondeten komt van de catering en heel soms wordt er zelf gekookt....De sfeer vond ik er heel fijn en motiverend. De leiding was streng maar duidelijk en ook heel lief en de andere meiden steunden elkaar echt en probeerde er het beste van te maken. Van alle drie de Unit's heb ik het hier het fijnst gehad. Ik heb er echt goede herinneringen aan (tja... dat klinkt wel raar voor een kliniek ).

Unit 2 is voor ‘eetstoornis met comorbiditeit'. Dat is dus voor mensen met een eetstoornis en bijkomende problematiek. Er zitten hier ook iets oudere meiden bijv. van rond de 25 jaar en er wordt ook gebruik gemaakt van een faseprogramma. En er wordt hier elke avond door de cliënten zelf gekookt. Hier heb ik een opname van 3 maanden gehad en vond het echt een ramp. Ik ben er over het geheel gezien ook alleen maar achteruit gegaan. Dat lag deels natuurlijk aan mezelf, maar ik vond de sfeer daar verschrikkelijk. Ik moet er wel bij zeggen dat Unit 2 veel andere mensen wel goed heeft kunnen helpen.

Bij Unit 1 spreek de verpleging je op je eetstoornisgedrag aan, hier moet je elkaar erop aanspreken. Dat zorgde bij mij voor een enorm concurrentiegevoel, strijd. Er zijn in mijn tijd daar heftige dingen gebeurd en daar heb ik veel nare herinneringen aan. Wat ik het meeste miste op Unit 2 was liefde en warmte van de verpleging. En dat ze ook zie wie ik ben, ipv. alleen te kijken naar mijn eetstoornis. Ík wilde ook gezien worden. Ik voelde me niet gesteund door de verpleging.

Er kwamen ook af en toe meiden van Unit 1 naar Unit 2 omdat ze op Unit 1 vonden dat ze teveel als een klein kind behandeld werden en op Unit 2 krijg je meer verantwoordelijkheid. Wat ik jammer vond van die eigen verantwoordelijkheid is dat ze mij die ook al gaven terwijl ik het qua eetstoornis nog niet aankon... ik dacht steeds 'ik wil wel maar help me alsjelieft wat meer, want ik kan het nog niet zelf... daarom zit ik toch in een kliniek?'

Unit 3 is oorspronkelijk bedoeld voor ‘LES-patienten': mensen met een Langdurige EetStoornis dus. Hier heb ik óók 2 weken gezeten voor crisisopname. De crisisopnames en flex-opnames komen ook meestal op Unit 3 en degene van Unit 2 die in de weekenden op RV moeten blijven gaan dan naar Unit 3. De behandeling daar is voor iedereen anders omdat iedereen daar voor een andere reden zit. Dat is soms lastig omdat hier juist wel uitzonderingsregels zijn terwijl op de andere Unit's juist iedereen hetzelfde behandeld moet worden. De groep is hier meestal kleiner dan op de andere Unit's en ook de mensen die er zitten verschillen enorm. Er kunnen jongeren, studenten, moeder of oma's zitten.

Ik voelde hier minder een groepsverband maar dat komt denk ik omdat de cliënten sneller wisselen. De gemiddelde opnameduur is hier korter volgens mij. Hier wordt ook 's avonds gegeten volgens de catering en de sfeer aan tafel vond ik hier erg gespannen. Omdat de meeste mensen die hier zaten opgenomen al op zichzelf woonden kreeg je erg veel verantwoordelijkheid. Je moet het tenslotte straks thuis ook weer allemaal zelf doen. Als je al langer een eetstoornis hebt of écht niet wilt genezen wordt je hier geholpen te leren leven met je eetstoornis. Dit heeft mij enorm afgeschrikt en achteraf ook veel motivatie gegeven... ik wil echt niet ook zo'n leven voor me! Ook al is beter worden heel moeilijk, ik heb geen keus want zo wil ik niet worden! Ik kreeg trouwens niet zoveel eigen verantwoordelijkheid als de meeste anderen omdat ik geen LES-patiënt was, dat passen ze wel aan op jouw situatie.

Flex-opnames zijn korte opnames om bijv. jou snel weer op het goede pad te helpen of als het thuis allemaal even niet meer gaat. Meestal zijn de flex-opnames 1 à 2 weken, maar ze kunnen hem nog verlengen als ze denken dat je daar veel baat bij hebt... dus schrik daar dan niet van!

De regels verschillen enorm en je kan niet meedoen aan therapieën. Eigenlijk is het alleen zitten, eten, tot rust komen en steun vinden bij de andere meiden en verpleging. Je krijgt dus een PB'er (persoonlijk begeleider). Dat is iemand van de verpleging met wie je kan praten, maar als die er niet is mag je natuurlijk ook met andere verpleging praten.

De verpleging op alle Unit's zijn voornamelijk vrouwen/dames maar er lopen ook mannen rond. Net zoals de cliënten.. dit zijn vooral meisjes maar ik heb ook een aantal jongens gezien!