Natuurlijk is het fijn als anderen je steunen en er voor je willen zijn. We hebben allemaal anderen mensen nodig, dat is een menselijk verlangen voor iedereen. Maar wat betekent hulp nou eigenlijk? Wat zijn de gevolgen voor jou en je eetstoornis als je er niet langer alleen voor staat in de strijd en anderen je vooruit willen helpen? Zijn deze zorgzame mensen met al hun goede bedoelingen eigenlijk wel te vertrouwen, of voelt je eetstoornis toch net nog wat veiliger voor jezelf?

Het lijkt in het eerste opzicht misschien wel een verademing als je andere deelgenoot hebt kunnen maken van jouw worsteling. Je zuilt je lasten niet langer meer in je eentje met je mee en dat voelt ongetwijfeld al een stuk lichter aan. Twee  zijn immers sterker dan alleen! In die zin is steun natuurlijk reuze fijn.

Maar wat zijn de gevolgen als jou eetstoornis niet langer jouw geheimpje is en er plots anderen van de situatie op de hoogte zijn en met je mee kunnen kijken?
Voor jezelf kon je jouw problemen misschien nog wel eens ontkennen, bagatelliseren, een tandje terug doen of even het strijdbijltje er bij neergooien als je het niet langer trok.
In die zin kon je het jezelf er nogal eens gemakkelijk vanaf brengen,  jezelf voor de gek houden of je even overgeven  aan de situatie zoals die was. Dat had vast ook zo zijn voordelen, als je niemand verantwoording verschuldigd bent. 

Dat jij dit alles van jezelf begrijpt, omdat jij de enige bent die kan ervaren hoe hard je aan het knokken bent, betekent nog niet dat je omgeving daar zicht op heeft en hier zomaar in met je mee gaat of bij je aansluit. Mensen die om je geven willen je helpen of steunen, omdat ze zich zorgen maken en graag zien dat het beter met je gaat. Logisch, maar tegelijkertijd ook lastig. Je wilt je omgeving daarin natuurlijk ook niet teleurstellen.

Als mensen deelgenoot van je strijd worden staan mensen in een keer heel dichtbij. Eenmaal hulp kun je niet meer zo gemakkelijk uitvluchten voor jezelf verzinnen. En mensen die écht om je geven zullen niet zomaar toestaan wanneer jij slecht voor jezelf zorgt en daarin je eigen gang maar laten gaan. Nee, zij zullen kosten wat het kost voor jou vechten en dat verwachten zij natuurlijk ook van jou.

Dat maakt het kunnen en mogen ontvangen van hulp waarschijnlijk tegenstrijdig en moeilijk te aanvaarden. Natuurlijk wil je van je eetstoornis af, maar tegelijkertijd blijft dat een onbekend en eng terrein waarin je jezelf ook niet zomaar stort. Kiezen is verliezen. Kies je voor de hulp en steun van belangrijke mensen om je heen, of kies je voor de veiligheid van je eetstoornis?

Een enorme strijd die ikzelf ook jarenlang gevoerd heb. Nu nog vind ik het nog wel eens moeilijk hulp te accepteren, omdat er dan mensen met me mee kunnen kijken en ik minder goed mijn eigen gang kan gaan. Maar, ik besef inmiddels maar al te goed dat ik de oprechtheid en confrontaties van mijn omgeving zeker ook nodig heb. Het is voor mij een stok achter de deur dat ik mezelf niet voor de gek houdt. Juist de mensen die mij het vuur aan mijn schoenen legde en het mij het moeilijkst maakte hebben mij het verst gebracht. Dankzij hen heb ik nu een realistischere kijk, die ik mezelf nooit had kunnen bijbrengen. Vaak is de moeilijkste weg ook de meest leerzame weg.

Je bent pas echt sterk als je hulp kunt aanvaarden. Dat betekent dat je jouw kwetsbaarheden serieus neemt, eerlijk naar jezelf wil zijn en jezelf niet veroordeeld om je beperkingen. Een mooie manier om je krachten te ontdekken.

Zondag van 20:00 tot 21:00 uur – Themachat: Hulp aanvaarden

Kun jij hulp ontvangen?