Natuurlijk niet! Dansen, zingen, springen en overal zoetigheid. Wat een sfeer! Wat een gezelligheid! Maar dan komt er een eetstoornis om de hoek kijken en krijgt Sinterklaas opeens een hele andere betekenis. Brrrrr…het Sinterklaasfeest, je ligt er al nachten wakker van.

Ik geloofde vroeger heilig in de goede Sint. Natuurlijk was ik extra lief als hij weer in Nederland was aangekomen. De pieten hielden mij in de gaten! Ik wilde natuurlijk wel cadeautjes op pakjesavond en was verzot op pepernoten en chocola, waarvoor ik mijn uiterste best deed om deze overal te kunnen scoren. Als ik een piet zag was ik vast de eerste die er naartoe snelde en luidkeels begon te zingen in de hoop te worden beloond met een handje strooigoed.

Cadeautjes, Sinterklaas op zijn paard door de straat, vele pieten en overal zoetigheid. Als Sinterklaas de buurt door kwam volgde ik hem het liefst het hele dorp door. Ik maakte er met mijn broers een wedstrijdje van om zoveel mogelijk pepernoten te verzamelen. Wie kreeg de meeste pepernoten van Sinterklaas en zwarte piet en was daarom het liefst geweest? Natuurlijk mochten we niet gaan schooien, want daar houd Sinterklaas niet van en dat was niet zo aardig voor de andere kinderen. Maar met een zak vol snoepgoed waren wij allang tevreden. Dat hield ons wel een tijdje zoet!

En dan is het Sinterklaasavond. De zoetste dag van het hele jaar. De tafel vol pepernoten, schuimpjes, chocola, marsepein, taaitaaipoppen enz. Vroeger kon ik er geen genoeg van krijgen. Was het de spanning voor de cadeautjes op pakjesavond die mij de hele nacht wakker hielden, of de vele suikers van al het snoepgoed waar ik zo van begon te stuiteren?

Maar, toen kwam mijn eetstoornis om de hoek kijken. Van alle mooie herinneringen die ik had aan Sinterklaas bleef er geen een meer overeind. Wat was het toch een walgelijke bedoeling. Kinderen die helemaal vol gepropt worden met allerlei zoetigheid. De winkels die er vol van liggen en moeders die tevergeefs hun kinderen door de supermarkt mee moesten sleuren. De enige verbinding die ik nog met Sinterklaas wist te leggen was ETEN! Sinterklaas was niet meer leuk en gezellig, maar mijn eetstoornis werd hierover de baas en verpeste het hele feestje.

Ik werd als de doods voor al het zoetigheid! Ja, ik was BANG van Sinterklaas.

Twee maanden voor het feest begon het altijd al met de paniek voor al het eten en het snoepgoed. Altijd het idee dat je jezelf moet bewijzen, want iedereen weet nog hoe je vroeger verzot was op die pepernoten! Maar mijn eetstoornis had alle smaak bedorven. Ik was blij als de Sint weer vertrok.

Gelukkig kan ik inmiddels weer wat meer genieten van Sinterklaas. Vertedert worden door de lach van een klein gelovig kind met twee kleine handjes vol pepernootjes. Met mijn eetstoornis wisten dat soort dingen mij niet eens meer te raken. In plaats van blij te zijn voor dat lachende kindje, kreeg ik zelfs medelijden.

Hoe beleven jullie Sinterklaas? Kunnen jullie er nog volop van genieten of heeft het feest een totaal andere lading gekregen door je eetstoornis?

Hoe overleven jullie Sinterklaas?

Laten we vanavond om 20:00 in de chat eens lekker kletsen over onze jeugdherinneringen, maar ook over de mooie en soms ook moeilijkere momenten die Sinterklaas met zich meebrengt?