Paniekaanvallen
'Naarmate we dichterbij kwamen, begon mijn hart sneller te kloppen. Ik kreeg het warm en werd misselijk. Ik begon sneller adem te halen en omdat we er inmiddels bijna waren, ging mijn hart als een gek tekeer. Het zweet brak me uit en in mijn hoofd begon het te duizelen. Ik kreeg geen lucht meer en kon nog maar aan één ding denken: ik moet hier weg.'
Een paniekaanval is een lichamelijke reactie op een vaak extreme angst om bijvoorbeeld dood te gaan of de controle compleet te verliezen. Vaak is de angst irrationeel, maar voelt deze op het moment zelf heel echt. Een paniekaanval duurt meestal een paar minuten tot maximaal een half uur.
Oorzaken
Paniekaanvallen kunnen onderverdeeld worden in de volgende oorzaken:
♥ Visuele vertigo
Deze oorzaak wordt ook wel het supermarkt syndroom genoemd en is eigenlijk een evenwichtsstoornis. Dit kan voorkomen in bijvoorbeeld de supermarkt waarbij de ogen veel te verwerken krijgen, namelijk lange gangpaden met veel kleuren en hoge rijen. Het gewichtsorgaan raakt hierdoor gedesoriënteerd en de ogen zijn op dat moment niet in staat om het lichaam weer in evenwicht te krijgen wat voor verwarrende beelden kan zorgen. Hier kun je zo van schrikken en in de dat dit een paniekaanval uitlokt.
♥ Te veel adrenaline
Bij veel stress stijgt het adrenalineniveau in je lichaam. Dit doet het lichaam om eventueel gevaar aan te kunnen. Normaal gesproken zakt het adrenalineniveau wel weer, maar als je enige tijd onder veel druk of spanning leeft kan het zijn dat de hoeveelheid adrenaline in je bloed continu hoog is waardoor je lichaam niet meer goed kan ontspannen. Hierdoor hoeft er maar iets heel kleins te gebeuren wat er voor kan zorgen dat je een paniekaanval krijgt. Dit komt omdat je lichaam geen onderscheid meer kan maken tussen stress en groot gevaar.
♥ Oververmoeidheid
Bij oververmoeidheid verslechtert de conditie van het lichaam binnen zeer korte tijd. Het lichaam moet hierdoor meer moeite doen om adem te halen. Als je door blijft gaan terwijl je eigenlijk moe bent, loop je het risico dat je gaat hyperventileren. Zodra je je hier bewust van wordt, kun je hiervan schrikken en in paniek raken, alleen maar omdat je lichaam op dat moment te moe is om normaal te reageren.
♥ Agorafobie
Deze fobie staat beter bekend als straatangst maar kan ook in een breder perspectief worden gezien. Het is namelijk een angst voor openbare ruimten. Mensen die hier last van hebben vermijden deze plekken omdat ze hier last krijgen van paniekaanvallen. Veelal komen zij op die manier in een vicieuze cirkel terecht omdat zij op die manier na een tijdje niet meer bang zijn voor de openbare ruimten zelf, maar voor de angst om opnieuw een paniekaanval te krijgen.
♥ Hoofd- en nekpijn
Bij hoofd- of nekpijn kun je last krijgen van een licht gevoel in het hoofd waardoor de balans in het hoofd wat verstoord wordt en je je sneller duizelig voelt. Hierdoor ben je kwetsbaarder om in openbare ruimten een paniekaanval te krijgen omdat je veelal wat onzekerder en angstiger in je schoenen bent. Je bent immers extra alert en zoals eerder gezegd kan dit in sommige gevallen tot een paniekaanval leiden.
Symptomen
Bij een paniekaanval doen zich veelal dezelfde verschijnselen voor, zowel op psychisch al fysiek gebied.
Psychisch
Het gevoel te hebben:
- alsof er iets naars staat te gebeuren;
- dood te kunnen gaan;
- in elkaar te gaan zakken;
- midden in een ramp te zitten;
- gek te worden;
- jezelf te verliezen;
- niet meer te weten wie of waar je bent;
- te moeten vluchten.
Fysiek
- Snelle hartslag;
- Zweten;
- Trillen
- Kortademigheid;
- Hyperventilatie;
- Bonzend hart;
- Duizeligheid;
- Misselijkheid;
- Druk op de borst;
- Tintelingen;
- Brok in de keel;
- Knikkende knieën;
- Oorsuizen.
Wat als de paniek toeslaat?
Als je de paniek op voelt komen, dan is het lastig om daar niet helemaal in mee te gaan en je volledig over te geven. Toch zijn er wel een aantal dingen die je kunt doen.
♥ Schenk niet te veel aandacht aan de fysieke klachten die je krijgt als je een paniekaanval op voelt komen. Zodra je je daar op gaat richten, wordt de paniek veelal alleen maar erger, terwijl de symptomen ongevaarlijk zijn. Zeg tegen jezelf dat de klachten vanzelf weer weggaan en dat er niets zal gebeuren.
♥ Richt je op je buikademhaling om zo je lichaam weer te kunnen ontspannen. Tijdens een paniekaanval ga je vaak heel snel en hoog ademen waardoor je een gevoel van controleverlies kunt ervaren. Deze controle kun je terugkrijgen door bewust adem te halen via je buik.
♥ Zoek afleiding door je op iets anders te richten dan de paniek. Ga bijvoorbeeld in gesprek of focus je blik op een bepaald beeld.
♥ Ga geen dingen uit de weg. Misschien zie je er tegenop om sociale dingen te ondernemen of de deur uit te gaan, maar geef niet toe aan de angst, hiermee maak je de kans op paniekaanvallen uiteindelijk alleen maar erger als je wel een keer de deur uit moet.
♥ Als je een keer een paniekaanval hebt gehad in de trein, ga dan snel opnieuw met de trein reizen om te ervaren dat je dit ook kunt zonder een paniekaanval te krijgen. Op die manier leggen je hersenen geen negatieve link tussen de plek en de angst. Als dit nog een stap te ver voor je is, kun je ook beginnen met iets wat wel haalbaar voor jou is, bijvoorbeeld een keer naar het station gaan.
Hoe verder?
Als je veel last hebt van paniekaanvallen, kan dit je belemmeren in je dagelijks leven. Het kan zijn dat je steeds vaker situaties uit de weg gaat uit angst om een paniekaanval te krijgen en hierdoor geïsoleerd raakt. Als paniekaanvallen zo erg je dagelijks leven gaan beheersen, kan het helpend zijn om professionele hulp te zoeken. Een behandeling voor paniekaanvallen zou bijvoorbeeld kunnen bestaan uit cognitieve gedragstherapie in combinatie met medicatie. Hierbij leer je te kijken naar je gedachten en in hoeverre deze overeenkomen met de realiteit. Op die manier kun je stap voor stap je gedrag veranderen en zullen de paniekaanvallen uiteindelijk verminderen. Dit is best lastig, maar zeker haalbaar.
Heb jij weleens een paniekaanval gehad?
Gerelateerde blogposts
Reacties
het engste vond ik nog dat mijn lichaam trilde en tintelde en dat ik dat niet kon tegenhouden.
ik was als de dood dat mensen achter mijn eetprobleem kwamen en daardoor rakete ik in paniek.
Terwijl mijn vriend een duikcursus deed, dook ik gewoon mee. Hierdoor was er ook een instructeur bij.
Bij een diepduik, naar 32 meter, begaf mijn reserve automaat het ineens. In eerste instantie bleef ik heel rustig, gekeken of ik kon zien wat er aan de hand was. Na enkele seconden gaf mijn eigen automaat geen lucht meer en heb de reserveautomaat van de instructeur gepakt. Deze gaf alleen veel meer lucht dan wat mijn eigen automaat ooit gedaan heeft. Op dat moment merkte ik dat ik in paniek raakte en wilde ik omhoog. Op een gegeven moment werd het zwart voor mijn ogen tijdens de opstijging. Ik dacht echt dat ik niet leven boven zou komen.
Uiteindelijk was ik na 3 lange minuten, waar ik bijna niks meer van weet boven.
Na 2 dagen heb ik weer gedoken, wilde het zo snel mogelijk weer doen, om niet zo angstig te worden om niet meer te durven duiken.
Het is ruim een jaar geleden gebeurd, maar het heeft wel heel veel met me gedaan.
Hoop nooit weer zo'n paniekaanval mee te maken, zeker niet onder water.
Voor mij was het heel belangrijk dat ik weer vertrouwen in mijn lichaam kreeg. Dat mijn lichaam mij zou kunnen redden. Daarnaast merkte ik dat veel prikkels en veel piekeren voor extra angst en paniek zorgden en heb ik dat weten te verminderen :). En accepteren dat het leven eindig is en er dus een eind aan kan komen.. dat kan je niet controleren en angst en paniek daardoor werken juist het genieten van het hier en nu, dat er nu wel is, tegen. So enjoy te moment :).
En wist maar niet waardoor het kwam artsen geweest en alles.
Toen werd ik helemaal gek van mezelf omdat ik vanalles in mijn hoofd haalde wat ik wel niet kon hebben. In die tijd zat ik ook in een depressie en had ik veel stress .
En toen begon ik zomaar te huilen ik liep de klas uit begon ik helemaal te trillen en hyperventileren zo erg dat ik het niet meer onder controle had. Gelukkig kwam ik toevallig me mentor tegen die me na de coordinator heeft gebracht en me daar gelukkig weer rustig kreeg. Vreselijke ervaring
ik ging met klachten naar de huisarts die dit constateerde, ergens fijn dat ik wist wat het was, ergens schaamde ik me ervoor, maar uiteindelijk ook vervelend omdat hij verder weinig tot geen advies gaf wat ermee te moeten doen
Met periode's last van deze klachten. De laatste tijd meer. Krijg er last van als ik groepjes tieners langs zie fietsen, daardoor durf ik ook minder naar buiten te gaan. Zelfs als ik ze op me kamer hoor schiet ik in de stress.
Iedereen veel sterkte.
Advies: kijk eens ******* ik heb daar erg veel geleerd wat betreft psyche/ sport en ontspanning. Groetjes, S.
ik vraag me ooit nog is af kunnen ze me nog hulp bieden
ik heb er een cursus vooor gevolgd hoe ik er om moet mee gaan maar het lukt me niet altijd ik kan geen prikkel meer aan op dit moment
Het was zo erg dat ik de winkel uit moes ..
Daarna ben ik eigelijk nooit meer durven te gaan
Echt vreeselijk .. het maak toch je leven kapot ...ofwel
Het beheerst je leven echt ... en dat wil ik niet
Ik ben nog veel te jong ....
Hoop dat het eens weg gaat
En weer gelukig kan leven zonder zorgen
1ste x dacht ik dat ik een hartaanval kreeg, ambulance gebeld etc.
3 dagen later weer, weer ambulance, deze x met opname...
Was iig niks mis met mn hart, wat ik dus dacht?!
Afgelopen paar dagen gingen steeds beter, tot nu..
Bij mij is t altijd s'nachts, want s'nachts ging t de eerste x fout.
Wordt er helemaal gek van...
Adrenaline giert chronisch door mn lijf
HELP!!
Nou moet ik ook even melden dat ik een hyperchonder ben dus dat helpt niet echt mee.Ruim 2 jaar geleden is mijn enige zus onverwachts overleden, als ik daar aan terug denk, heb ik voor me gevoel daar nogal vreemd op gereageerd, ik bedoel dat ik gewoon kon slapen, eten naar mijn werk gaan enz.
Zelf denk ik dat het nu pas aan het verwerken ben, vandaar de klachten.
Kan iemand mij vertellen of dat inderdaad mogelijk is?
Dat ik dat verdriet ver weg geschoven heb, en nu met heel veel angsten rondloop.
Ik heb inmiddels wel hulp gezocht, gek genoeg lijkt het daardoor erger te worden. is dit normaal?
Help me, want hier word ik stapel gek van,ANGST ANGST
En dan is het in mijn ervaring veel lastiger om het onder controle te houden als het begint dan als het 'uit mezelf' komt. Ik kan dan niks met rustig ademen, en al die dingen meer. Een benzo maakt het er niet beter op of minder op, terwijl die wel werken in die momenten dat het dus 'uit mezelf' komt.
Alsof het feit dat de medicatie zoveel veranderingen in je lichaam brengt gewoon 'onhoudbaar' is en niet te stoppen.
De eerste twee keer (citalopram en Cymbalta) heb ik het op aanraden van de arts nog 4 weken volgehouden, maar het werd alleen maar erger. (hele dagen door)
Dan liever zo nu en dan en dan met een benzo 'landen' als het langer duurt dan een half uur. Gelukkig (...) is het ook meestal alleen 's avonds als ik al in bed lig en eigenlijk gewoon ontspannen ben en niet overdag op mijn werk.
Wie heeft voor mij een goede tip
Hen opnieuw rijles genomen, counseling, habtonoom heb al heel veel gedaan ga nu niet meer de snel weg op, ben bang dat ik mijn auto straks weg moet doen
Het is echt supervervelend ik heb 2 keer de ambulance gebeld.
die zeiden dt er niks aan de hand was met mijn hart enz.
Ik zat by een pyscholoog paar maanden terug die heft me best wel goed geholpen
Was zelfs gestopt met medicatie. Maar een week tweug is mijn opa overleden
En heb ik weer alles teruggekregen :(
Het is echt supervervelened. Elkedag die aanvallen
Soms word ik bang dat er wat gaat gebeuren ofzo :(
bij mij heeft de duizeligheid zich ook toegespitst op t autorijden. Ik ben n keer zo duizelig geworden in de auto, dat dat een angst op zich is geworden. Ik vind t heel raar want vond autorijden altijd prettig. Ook vooral snelwegen vind ik naaar. Ik kijk dan steeds of er een vluchtstrook is bijvoorbeeld. Het is trouwens wel wisselend. Wannneer ik mijn aandacht op iets anders kan focussen, merk ik dat ik minder last heb. Maar er hoeft maar iets te zijn, en t steekt plots de kop op... Ook in t dagelijks leven kan ik soms ineen hartkloppingen krijgen of gewoon een heel opgejaagd gevoel. Dit resulteert dan vaak in een soort paniekerig gevoel. Heel naar. Ik ben bij psycholoog en gaa emdr doen met haar. Daarnaast voor ontspanning bij fysio. Tot slot ook naar homeopaat gegaan. Ik hoop zo dat ik weer echt rustig mag worden, want ik heb zoveel om van te genieten!
Vliegtuig. Het is een hel!!!!
Helaas ben ik 27 jaar aan het worstelen met het oervervelende nare alles bepalende gevoel. Ik vertel jullie niets nieuws natuurlijk maar wat een strijd lever ik ( jullie) om me maar goed te voelen " gewoon" te voelen.....
Mijn hele leven is in de greep van duizeligheid, kortsluiting in mijn hoofd, trillen, slappe benen, enorme nare sensaties door mijn hele lijf, spanning, opgefokt, bijna altijd willen vluchten, harde piepen in mijn oor, niet meer kunnen en durven genieten en noem de hele santakraam maar op.....
Ik heb alles, alles gedaan en ondervonden wat er bestaat om mij maar beter te voelen, wat een strijd, bah, dat gun ik niemand....
Ik wil zo intens graag spontaan, zonder die eeuwige sluier die als kauwgom aan mij blijft plakken, zo graag onbezorgd uit eten, bioscoop, supermarkt, vakantie, visite en nog veel meer en meer (alles, grrrrrr 🐲) lekker kunnen doen.... "Leven".
Toch ga ik verder met mijn zoektocht naar -beter voelen- ondanks alle inzet die ik al jaren doe........
Doordat ik veel uitzoek, hoor, lees, ervaar stuitte ik in 2009 op een nieuw probeersel, ACT genaamd. Ik mocht er kort kennis mee maken en die paar keer dat ik bij de behandelaar was, moet ik zeggen dat ik wat resultaat boekte. Waar ik met paniek en pokkegevoel (hel) op de heenweg in de auto naar hem toe reed 🚕..........ging ik altijd op de terugweg met een smile 😀 op mijn gezicht weer terug naar huis, mènnn ik wist niet dat het voor mij nog bestond.....
Die momentjes koesterde ik natuurlijk maar het was helaas kort van duur.... Ik stapte al snel weer in dat vreselijke alles overheersende gevoel....
Helaas voor mij maar de behandelaar ging voor een ander bedrijf werken en hij mocht geen patiënten meenemen...... Pfffffff, weg hoop, weg blije momentjes, weg kleine opstekertjes..... Nu hoor ik je misschien denken, dan ga je toch naar een andere behandelaar??? Já natuurlijk wilde ik dat maar helaas in die tijd stond ACT in de kinderschoenen en ik kon bij mij in de omgeving niets op dat gebied vinden 😳
Nu 7 jaar verder zit ik sinds 3 weken 1x per week 2 uur in groepstherapie, én je raadt vast wel wat ze uitdragen. À C T Ik ben blij!!!!!!!!! 😊
Het gaat heel langzaam (ik wil natuurlijk als een jeppel eindelijk g e w o o n leven) en gister was ik met mijn man in de MediaMarkt dé MediaMarkt, hallo!!!!! Yes yes yes....
Eerlijk is eerlijk het was niet makkelijk en schoot met regelmaat in mijn bekende niet willende gevoel én ik liep daar wel,
Ik wens zoooooo dat die momenten deel gaan uitmaken voor nu en in de toekomst en dat gun ik jullie ook!!!!!!
Snor eens op internet, misschien maakt het net het verschil......
Ik vind het absoluut spannend en het zal zijn tijd nodig hebben maar "hey" ik liep wel in de Mediamarkt (stiekum altijd gedroomd maar niet meer durven hopen)
Ik gun jullie al het goeds én kop op hè, door dit vervelende gevoel bewijs je wel dat je sterk bent, want je gaat door!!!! 🔆
Lieve groetjes,
Peetje