Ik eet niet wat het hele gezin eet
‘Wat eten we vanavond?'.. een vraag die waarschijnlijk veel van jullie al vanaf de ochtenduurtjes bezig houdt, in de hoop dat het maar iets makkelijks is, niet te eng en iets is waar "de eetstoornis niet al te boos van wordt". Vaak zijn deze ‘makkelijke' gerechten niet veel bijzonders, en is het dus niet zo gek dat je ouders of verzorgers ook eens wat anders op tafel zetten dan saaie gekookte aardappeltjes. door Sharon
De paniek slaat al snel toe als je hoort dat je iets eet vanavond waar "de eetstoornis totaal niet blij mee is". Hoeveel mag je dan eten, hoe ga je dat compenseren, hoe zit dat met de calorieën.. etc etc blablabla. Een makkelijke oplossing is dan al snel: ‘ik maak wel mijn eigen maaltijdje'.
En dat is iets wat ik heel vaak hoor en wat ook heel erg veel voorkomt in gezinnen waar een eetstoornis aan tafel overwint en heerst. Geen gezellige situatie maar voor gezin en eetstoornis is het dan ook maar beter om de eetstoornis zijn zin te geven en dan inderdaad maar een eigen maaltijdje te maken, wat makkelijk is, precies uitkomt in de calorie inname en wat voor geen stress zorgt. Iedereen aan tafel weer blij omdat er geen ruzie is en geen spanning en de eetstoornis/ jij ook dolgelukkig, want die krijgt zijn zin.
Ook ik heb zeker een jaar lang elke dag in de keuken gestaan om mijn eigen aardappeltjes te koken, boontjes te maken en een stukje kipfilet te bakken. Zelf wilde ik dat natuurlijk maken, want dan had ik de controle, en dat wilde ik eten.. niet omdat het lekker was, nee helemaal niet.. maar omdat het makkelijk was, de eetstoornisgedachtes kregen hun zin. Papa, mama en zusje zaten heerlijk aan de wraps of aan de macaroni: ik at saai eetstoornis-voer.
Is dat goed..?? Nee!
Vaak in een gezin "overheerst de eetstoornis" aan tafel. En de sfeer wordt daar totaal niet gezelliger op. Dan is het voor iedereen beter om de eetstoornis zo min mogelijk te laten schreeuwen en te praten en dat de eetstoornis ook zo min mogelijk te laten heersen. De eetstoornis krijgt dan zijn zin en ja, dat voelt fijn voor jou, jij die een eetstoornis hebt. Want krijgt de eetstoornis zijn zin: ben jij blij, voel jij je fijn en is de spanning het minst groot. En er is geen geruzie aan tafel.
Maar hierdoor krijgt de eetstoornis zijn zin, en dat is iets wat niet goed is. Want om een eetstoornis te overwinnen (of een angst te overwinnen) moet je hem aan gaan, en dat doe je niet als je de eetstoornis altijd maar laat winnen. De eetstoornis moet niet de macht aan tafel en in de keuken krijgen.
"Het is makkelijker om een drugsverslaafde zoet te houden en zogenaamd te helpen/ steunen met een dagelijks jointje, maar er is veel meer kracht voor nodig om de dugsverslaafde écht te helpen en te weigeren te voorzien in zijn/ haar behoefte."
Bij mij in therapie hebben ze altijd gezegd dat mijn moeder (of diegene in de keuken) de baas is, dat ik moest eten wat de pot schaft en dat de eetstoornis niet ‘geaaid' mag worden. Mama beslist wat er gegeten werd, en ik at mee, punt.
En dat is goed, hoe moeilijk dat ook is! Wel was er de regel dat er 1 ‘joker' was, als we één bepaald iets gingen eten, hoefde ik dat niet mee te eten en mocht ik toch nog even mijn eigen veilige maaltijdje eten. Bij mij was deze joker alles wat de frituur in ging en er gefrituurd ook weer uit kwam. Dit was elke vrijdag het geval, dus elke vrijdag had ik even een veilige dag. Ook wel een dag waar ik een soort van naar uit kon kijken.
En dit werkte. De eetstoornis moet aangepakt worden (zonder strijd geen overwinning!) en papa of mama die in de keuken staat is de baas, niet de eetstoornis. Hoeveel strijd, moeite en spanning jou dat ook kost: de eetstoornis mag zijn zin niet krijgen, want waarschijnlijk krijgt hij die al het grootste gedeelte van de dag.
Dus die eenpansgerechtjes lijken misschien in alle opzichten goed: geen spanning aan tafel, geen geruzie, geen spanning in jou lichaam, geen compensatiedrang etc. Maar dat is de leugen van de eetstoornis. Voor de eetstoornis kan het altijd makkelijker, gezonder en minder en dat is niet goed. De eetstoornis liegt, de eetstoornis is een ziekte. En deze ziekte moet aangepakt worden.
Dus eet ‘lekker' mee met de mensen aan tafel, 1 joker is goed, maar daar blijft het ook bij. En voor ouders en omstanders is het heeeel moeilijk om te zien hoeveel moeite het kost voor jou om een moeilijkere maaltijd te eten, maar door die strijd moet je heen, en die strijd is nodig.
Klinkt hard, maar is het beste: de eetstoornis mag geen kans krijgen, de eetstoornis is een ziekte en deze moet aangepakt worden!
Eet jij vanavond mee met wat de pot schaft?
Fotografie: Sharon
Gerelateerde blogposts
Reacties
Kan me er wel in vinden. Maar ik kook wel wat er aan me word opgedragen om te koken. Ik heb vaak ook cordon bleu's en worsten staan bakken. Brr, dan griezeld het me wel! Maar daarna nog wel de strijd aangegegaan om het wél me te eten!
De dag erna heb ik weer een maaltijd wat ik overleg met mijn moeder om te koken. ;)
Behalve als mijn ouders bv. niet zeggen hoe laat ze thuis zijn, dan eet ik zelf iets, en vaak eten zij dan later nog iets.
Meestal schenkt hij ook wijn bij 't eten en als hij dat vanavond ook doet ga ik lekker een glas drinken.
Ultieme loslaten-en-morgen-zien-we-wel-weer.
En vanavond eten wij macaroni....
Nu eet ik wel meer mee met hun, maar vaak doen zij bijvoorbeeld nog geraspte kaas over het eten heen, terwijl er ook al vlees doorheen zit, en dan schep ik al wat eerder op zodat ik dat niet hoef. En we eten eigenlijk een heleboel dingen ook nog niet, omdat ik dat niet durf/wil.
Mijn ouders zijn eigenlijk gewoon heel meegaand. Meegaand met mijn eetstoornis dus eigenlijk. :$
Jullie doen zeker de boodschappen bij Appie??
Begrijp wel dat dat moet veranderen, maar het is zo lekker makkelijk..
Vind het ook heel moeilijk om hierover de controle los te laten. k Merk dat ik altijd weer probeer invloed uit te oefenen op wat er gegeten wordt. In de kliniek wist je van tevoren ook niet wat je at, wist je ook niet hoe het eten bereid werd. Een aantal maandjes terug hebben we er thuis afspraken over gemaakt. Toen hoefde ik namelijk nog geen gefrituurde dingen te eten.. at de rest gebakken aardappelen, mocht ik gekookte aardappelen. Zaterdags at de rest patat, terwijl ik aan de groenten, aardappelen en een vega ding zat. Ook haalde ik voor mezelf allemaal andere producten in huis. We hebben thuis zat zoet beleg, maar ik moest dan net weer de pure chocohagel hebben die er niet was. Of een ander toetje, etc. Ik eet nu sinds een paar maandjes mee met wat de pot schaft, zowel de weekenden thuis als doordeweeks bij een beschermde woonvorm. En ja, dan komt het weleens voor dat ik maar 1 keer per week iets 'veiligs' eet, dus vaak rijst of eenpansgerechten, maar die zDijn lekker en krijg je niks van! Je 'prikt' er alleen de eetstoornis maar mee en je ervaart dat je angsten irreeël waren!
Aardappelpuree, blikje met snijbonen en een stukje vlees.
Elke avond, apart. We eten sowieso met het gezin altijd achter de tv. Dat is bij ons stukken gezelliger dan aan tafel. Daar gaat het altijd over werk en saaie dingen en achter de tv is het altijd gezellig en kletsen we alle 4 mee over mensen op tv. Ik eet sowieso altijd apart omdat mijn ouders en mijn zus altijd laat eten. Ik eet altijd stipt om 6 uur, anders stres ik me dood. heel soms ga ik mee uiteten maar dan vraag ik speciaal of ze de saus weg willen laten en het vlees in niet te veel boter willen bakken. In het weekend eet ik wel eens sla, met gerookte kip en croutons. Dat voor de variatie. Dat is de enige variatie die ik durf. Maar het gaat al twee jaar zo, en we zijn er aan gewend hier. Ik doe gewoon mijn ding, eten met tegenzin naar binnen werken en daarna gezellig samen tv kijken voor de afleiding. het gaat prima zo, en ik vind de tijd nog niet rijp om mee te gaan eten met de thuismaaltijden. (aangezien dat 9 van de 10 keer pasta is, of iets met room.)
wil het binnenkort helemaal loslaten.
Hoe kan je dat doen als je niet meer bij je ouders woont?
Ik eet eigenlijk altijd mee met wat de pot schaft, behalve op vrijdag, bij ons patatdag:-) Dan kook ik vaak voor mezelf....
En toetjes kies ik meestal ook zelf.
Zelfs op zaterdag, frietdag, moet ik gewoon mee-eten. Ik vind dit overigens niet erg want ik mag van mezelf tegenwoordig al meegenieten!
Daarbij helpt het inderdaad, zoals peaches zegt, niet om je ouders aan jou zijde te krijgen, het werkt alleen maar tegen je. Dus meiden, vertrouw op je ouders, ze doen hun best voor het eten, het zijn allemaal normale maaltijden en anders winnen we het nooit en daar ga je uiteindelijk wel voor!!
Ik is zelfs zo dat als ik iets weiger, of aangeef dat ik het "eng" oid. vindt, dat m'n ouders dan boos worden en vinden dat ik "normaal" moet doen. Dus ik eet gewoon alles, wat ik er ook van vind.
Misschien wel goed, maar aan de andere kant is het niet hetgeen wat je nou onder het woord "begrip tonen" vindt vallen. Want zelfs toen het een jaar geleden heel slecht met mij ging en ik met de grootste moeite een stuk fruit at naast alleen m'n avondeten, moest ik gewoon mee-eten als we patat/pizza/pannenkoeken aten. Want anders zou ik alleen maar "uit zijn op ruzie."
Misschien goed, maar soms ook iets té ver/goed...
Nu eten we samen. Ja ik eet nog wel vleesvervanger ipv vlees (niet vegetarisch) maar verder eet ik ook gebakken aardappels en dezelfde groente. Mijn joker is pasta. Niet alleen om dat ik het niet durf, maar ook omdat ik het niet lekker vind. Pasta staat bij mij ook gelijk aan heel veel moeten bewegen, dus dat heeft gewoon geen zin. Dan aai ik mn eetstoornis inderdaad even en dan heb ik mn wel verdiende brooddag:D
Nu woon ik ook weer een groot gedeelte van de week op mezelf en kan ik zelf bepalen wat ik eet. Het begon met alleen maar sla, komkommer en tomaat... maar heb nu afspraken gemaakt met andere mensen dat ik beter zou gaan eten. Dus nu heb ik vanavond Chicken Tonight op. Het is moeilijk, maar we komen er wel. En van alleen sla word je ook niet beter! Vechten meiden!
want wat hier staat is 100 % waar ! en toch houd ik mezelf er ook niet aan..
elke dag sta ik zelf ook in de keuken, om het maar zo min mogelijk vet te maken.
ik ga het voortaan ook op deze manier doen ! ik zeg het tegen me moeder, zodat ze me kan steunen..
heel erg bedankt dat je deze blog hebt geschreven. ik had die steun net nodig :)
Alleen op zaterdag eet ik soms apart van de rest, dan eet ik maaltijdsalde en de rest patat met een bakje sla.
Ik ben nu eigenlijk wel blij dat mijn moeder me met het avond eten die vrijheid niet meer gegeven heeft, ik denk echt dat dit me helpt met beter worden!
x
Het is zo'n opluchting als je het los kunt laten! heerlijk!
Laat mij lekker mijn eigen avondmaaltje iets langzamer eten, ik weet dat het voldoende is. (OBJECTIEF GEZIEN!)
Ik maak nogsteeds zo vaak mogelijk mn eigen eten klaar of des noots sta ik er bij, maar gelukkig niet meer zo met het gevoel dat er anders wat anders in zou kunnen gaan.
Mijn ouders koken wel altijd apart voor me, eerst wouden ze dan juist niet doen omdat ze in behandelingen zeiden dat ze zo ruimte geven aan anorexia en dat dat juist niet moet maar het heeft hellemaal niks geholpen bij mij. Sterker nog het ging zo averegts omdat ik het dan voral niet ging eten en me zo veel mogelijk probeerde te verzetten omdat ik egt het gevoel had dat mn ouders zo veel mogelijk zaten te streiden, en wie met anorexia strijd mag natuurlijk noooooit winnen. Ik heb ook met andere mensen hierover gesproken die anorexia hebben gehad en die zijden dat de regeltje methode ook niet altijd helpt, natuurlijk kan het zo zijn dat het alleen in de eerste instantie niet helpt.
Dus wat ik wil zeggen is dat je er wel voor bereid moet zijn om hier aan te werken, dat je het wel ergens zou willen als de situatie al zo is dat jij kookt en boodschappen doet ect. anders gaat het moeilijk werken.
Mijn ouders zijn ook al gewend om apart voor mij te kooken, ook voor dat ik anorexia kreeg. Omdat ik al lang vegatarisch ben maar ook altijd al zo'n kindje was die veel dingen niet lust of vaak mogt kiezen wat ik at omdat mn moeder dat gewoon voor geen meter uitmaakte, en het was ook niet zo moeilijk omdat ik enigs kind ben. Mn ouders aten het vaakst eenpansmaaltijden dus als ze iets vegatarisch voor me moest maken was dat al een heel anders gerechtje die ik meestal zelf mogt samenstellen. Als jonger kind mogt ik ook wel eens zelf mn vegadingetje bakken en mn spongebob pasta koken omdat ik altijd komentaar had dat het aangebrand was of doorgekookt. Ik wil niet zeggen dat ik als klein kind altijd elke dag in de keuken stond, ik wil zeggen dat dit wel eens voor kwam. In het weekend aten we altijd iets weekendachtigs wat we door de weeks niet doen bijv sushi maken of afhalen waar ik ook vaak te zeggen had wat ik eens lekker vond om in het weekend te eten. Ik heb altijd al wat verband gehad met de keuken en het is gewoon niet los te breken, ik moet gewoon kunnen kiezen wat we eten. Helaas ;)
Ik ben vegetarisch, dus dit heb ik nog wel eens als `excuus` om iets apart te eten. En ik eet meestal geen toetje mee als de rest van het gezin wel een toetje of ijsje eet. Mijn ES krijgt dus regelmatig zijn zin. Ook eet de rest altijd patat als ik moet werken of niet thuis ben.
De tafel staat wel altijd vol met veel verschillende schaaltjes (hou niet van pannen op tafel), maar voor mijzelf maak ik altijd een "prutje" (zoals de kids het noemen), dit bestaat uit een paar verschillende stukjes groenten en 2 hele kleine stukjes kipfilet, dit alles in een pannetje gekookt. Moet wel altijd hetzelfde pannetje zijn en de hoeveelheid moet uiteindelijk ook passen in mijn eigen kleine schaaltje. Dit eet ik dan heel langzaam en met af en toe een pauze op, anders ben ik bang dat ik doorsla en met de rest uiteindelijk mee ga eten en een vreetbui krijg.
De vraag die mij nu te binnen schiet is of jullie dat ook hebben, iets van eten of drinken moet perse in een bepaalde pan, bakje, schaaltje, bord, beker, glas etc.
Maar bij gezinsgesprek ofz. vinden ze het helemaal niet erg, als ik maar eet en niet afval enz. (en eigenlijk heel veel aankomen... :S)
Straks ook een 'veilig' maaltijd. Al vind ik die al behoorlijk eng eerlijk gezegd...
x
dat heb ik ook ja, ik eet elke ochtend mijn yoghurt met fruit en lijnzaad uit hetzelfde bakje, een ander bakje hoef je me niet te geven haha. en ook altijd dezelfde borden, mokken en glazen ;)
ik was heel dun en ondertussen gaat het al beter, maar ik eet nog steeds geen verboden etenswaren, zoals frituur, chips en zo.
als mijn vader wel thuis is is er wel geregeld ruzie over aan tafel
kijk uit meiden echt je wilt het nooit meemaken!
vond het vreselijk, maar achteraf gezien was het wel het beste
toen ik op kamers woonde at ik ook niet mee met huisgenoten onder het mom van dat ik vegetarier was en ik at heel eetgestoord.
nu eet ik wel mee als ik bij mijn ouders ben, maar nog speelt de eetstoornis mee.
ik kook nu elke dag voor mezelf en er zijn amper dingen die ik niet mag van mezelf maar ik zou anderen mijn kostje niet voorzetten omdat ik'aparte'combinaties eet.
en ik 'moet'ook veel van mezelf zoals precies 200 gram groenten en een halve liter zuivel etc. etc.
Ik eet eigenlijk altijd iets anders als mijn ouders.
Nu zijn we dat aan het afbouwen & moet ik 3 dagen in de week
gewoon hetzelfde eten.
En de andere dagen dat ik wel iets anders eet koken mijn moeder en ik samen
Keep up the good work!
Hun hebbben hun eigen maaltijd, en ik eet mijn eigen toegestaande gezonde producten en hoeveelheden (ook ik weeg op de gram nauwkeurig af...anders kan ik het niet eten)