Ik ben introvert
Er bestaan helaas een hoop vooroordelen over introverte mensen. "Dat zijn toch van die grijze muizen? Die depressieve mensen, die altijd verlegen zijn en niks durven? Die saaie, stille, ongezellige mensen?" Introvert zijn heeft met dit alles weinig te maken. Wist je dat 30% van de westerse bevolking van nature introvert is?
We leven in een maatschappij waar veel van je wordt verwacht. Je moet vrolijk en outgoing zijn, goed met mensen om kunnen gaan, sociaal zijn, lekker veel feesten, jezelf ontplooien. Op je school en op het werk wordt er steeds meer gewerkt in grote groepen. Voor sommige mensen is dit allemaal niet zo vanzelfsprekend. Voor sommige mensen kan dit zelfs allemaal erg angstaanjagend overkomen.
In dit artikel wordt geprobeerd duidelijk te maken wat het inhoudt om introvert te zijn. Maar iedereen is anders, wat voor de één geldt hoeft voor een ander helemaal niet te gelden. Ook is het niet de bedoeling om introverte of extraverte mensen als beter of slechter te zien.
Maar wat is dat dan eigenlijk precies: introvert? Binnen de psychologie wordt vaak een onderscheid gemaakt tussen introverte mensen en extraverte mensen. Extraverte mensen krijgen vaak energie van gezelschap maar dat wil niet zeggen dat introverte mensen geen behoefte hebben aan gezelschap. Vaak zijn zij alleen wat rustiger, weloverwogen en hebben ze meer behoefte aan wat tijd voor zichzelf.
Susan Cain is de Amerikaanse schrijfster van het boek 'Stil: De kracht van introvert zijn in een wereld die niet ophoudt met kletsen'. Behalve schrijfster is zij ook een bekende spreekster. In dit filmpje legt ze uit hoe het is om introvert te zijn. Ze vertelt dat er niks mis is met introverte mensen, dat introverte mensen buitengewone talenten en vaardigheden in hun mars hebben, dat ze aangemoedigd moeten worden en dat we dankbaar voor hen moeten zijn.
Het is opmerkelijk dat onze hele maatschappij is ingericht op extraverte mensen. Het lijkt alsof 'extravert' normaal is en je hebt je hier als introvert persoon maar aan aan te passen. Zo zijn de introductiekampen in het eerste jaar van je opleiding bijvoorbeeld vaak verplicht, je gaat maar gewoon mee op kroegentocht of je dat nou wil of niet. Maar wat nou als je daar helemaal niks aan vindt, als je daar zelfs enorm tegenop ziet? Natuurlijk is het belangrijk om je klasgenoten (of collega's) te leren kennen, en om sociaal te zijn. Maar sociaal zijn kan ook betekenen: eens een goed gesprek met iemand aanknopen, met zijn tweeën iets gaan doen in plaats van met een enorme groep mensen.
Introvert zijn betekent niet automatisch in jezelf gekeerd zijn. Het betekent niet dat je je moet afsluiten van alle sociale bezigheden 'omdat je nu eenmaal zo bent'. Probeer soms ook eens tegen je eerste gevoel in te gaan en treed wat meer naar buiten. Ook al zal dit in eerste instantie niet iets zijn dat je graag doet, het is wel belangrijk. Je leeft immers niet alleen op deze wereld. Net zoals extraverte mensen zich weleens aan moeten passen aan de situatie en moeten weten wanneer zij zich rustig moeten houden, zal je als introvert persoon soms ook je grenzen moeten verleggen.
"Ik ben een erg introvert persoon. Hierdoor heb ik lange tijd moeite gehad om mijn plekje te vinden. Van een aankomend schoolreisje kon ik nachtenlang wakker liggen: naast wie ga ik dan zitten in de bus? Met wie moet ik praten? Waar moet ik het dan over hebben? Wat moet ik zeggen? Hoe moet ik me gedragen? Wat is 'normaal'?
Ook op de middelbare school voelde ik me anders. Waar de meeste mensen aan het klieren waren in de les en de dronken stapverhalen van het weekend doornamen, was ik als een van de enige aan het opletten. Ik vond het leuk om te leren, om te lezen, om met school bezig te zijn. Ik dacht dat dit mij raar maakte, maar gelukkig weet ik nu wel beter."
Het lijkt nu misschien alsof het alleen maar heel erg lastig is als je introvert bent. Dat is het niet. Het hebben van een introverte persoonlijkheid heeft ook een hoop voordelen. Zo zijn mensen die introvert zijn vaak zelfstandig en onafhankelijk, hebben zij een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zijn ze stabiel en erg betrouwbaar.
Zoals al eerder gezegd is bijna een derde van de wereldbevolking introvert. Er zijn dus ook genoeg bekende mensen die introvert zijn. Denk maar eens aan Gwyneth Paltrow, Tom Hanks, Eleanor Roosevelt, Mahatma Gandhi, Charles Darwin en Steve Wozniak (medeoprichter van Apple). Helemaal niks mis mee, toch?
Helaas bestaan er over introverte mensen een hoop vooroordelen. Een aantal van deze zullen we hier bespreken:
Introverte mensen zijn verlegen. Omdat introverte mensen vaak stil zijn wordt dit vaak als verlegen bestempeld, maar er zit een verschil tussen verlegen zijn en introvert zijn. Je kan het natuurlijk ook beide zijn, maar als introvert persoon hoeft je nog niet meteen verlegen te zijn. Het verschil is dat verlegenheid voortkomt uit onzekerheid of schaamte. Op het moment dat je verlegen bent dan ben je jezelf niet. Introverte mensen zijn vaak stil en teruggetrokken maar dat komt alleen maar doordat zij zich daar het prettigst bij voelen, ze zijn op dat moment juist wel zichzelf.
Introverte mensen kunnen extravert worden, als ze hier maar hard genoeg hun best voor doen. Ook dit is niet waar. Introvert zijn of extravert zijn is iets dat in jouw persoonlijkheid zit. Je kan wel leren om hier anders mee om te gaan. Zo kan je jezelf ertoe zetten om meer deel te nemen aan sociale activiteiten, je kan bijvoorbeeld lid worden van een sportclub of een studentenvereniging. Maar extravert zal je daar niet van worden. Je kan het vergelijken met je seksuele geaardheid: je kan je er tegen verzetten, maar je bent nu eenmaal wie je bent. Dat verander je niet zomaar.
Introverte mensen weten niet hoe je plezier moet maken. Dit is natuurlijk onzin. Wat voor de één plezier is kan voor de ander verschrikkelijk zijn. Plezier is niet per definitie: je in een grote groep mensen bevinden en sensatie zoeken. Plezier kan ook bestaan uit een filmpje kijken, lekker wandelen in de natuur, creatief bezig zijn, schrijven, tekenen, noem het maar op.
Introverte mensen zijn het liefst altijd alleen. Gemiddeld genomen zal het zo zijn dat introverte mensen vaker de behoefte hebben om lekker even alleen te zijn. Maar dat wil niet zeggen dat ze altijd alleen willen zijn. Ook introverte personen zullen zich op den duur eenzaam gaan voelen als ze geen mensen spreken! Natuurlijk hebben mensen die introvert zijn ook behoefte aan contact met anderen, maar meestal op een andere manier. Vaak spreken zij liever één of twee mensen tegelijk, dan zich meteen in een grote groep te mengen.
Introverte mensen houden niet van praten. Deze conclusie is vaak snel getrokken doordat mensen die introvert zijn vaak ook wat stiller zijn onder de mensen. Maar dat betekent niet dat zij niet van praten houden. Mensen die introvert zijn praten vaak alleen als ze ook echt denken dat ze wat te zeggen hebben. De 'small talk' wordt dan vaak achterwege gelaten. Maar spreek een introvert persoon eens in een rustige situatie aan en praat over een onderwerp dat hem of haar interesseert, dan zal je snel op dit vooroordeel terugkomen.
Ken jij nog meer vooroordelen over introverte mensen?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik dacht altijd dat ik heel raar was omdat ik geen gesprek kon beginnen, overal vragen over had "hoe moet ik dit zeggen" "klinkt het raar als ik dit zeg?" en zo verder. Op een bepaald moment begon ik zelfs te denken dat ik een of andere stoornis had.
Jammer eigenlijk dat ik zo vroeger over mezelf dacht want introverte mensen kunnen ook heel aangenaam gezelschap zijn. Het is misschien gewoon een kwestie van je eigen plekje vinden in deze extraverte wereld.
Helaas is mijn introversie overgeslagen in een sociale angststoornis en ben ik nu nog verder van huis :)
Ik merk dat het bij mij op school niet echt 'gewaardeerd' wordt als je stil bent, of hoe ze hier een beschrijven maken van introvert. Daarom praat ik soms juist veel, omdat ik me niet weet hoe ik me anders een houding moet geven, en omdat ik bang ben dat ik anders vergeten wordt, als ik alleen maar stil ben.. Klinkt dat raar? Ik weet het niet, maar lastig is het wel..
Ook bijvoorbeeld logeren, heel gezellig, maar ik vind het echt vervelend dat je dan gewoon geen momentjes 'even' voor jezelf hebt..
Het is niet dat ik niet van mensen hou ofzo, júist wel. Ik ben dol op gezelschap, maar merk dat ik meer behoefte heb dan anderen om op mezelf te zijn.
En ik ga al helemaal niet naar drukke evenementen toe.
Wat wel grappig is, is dat heel veel mensen mij vaak als extravert zien, terwijl ik dit eigenlijk niet ben, of deels. Ik denk dat ik soms kan doorgaan voor een extravert, haha. Maar als ik dan thuis ben, dan heb ik ook rust nodig, en ik vind alleen zijn ook geen probleem, wel fijn, zelfs. En dat van die small talk herken ik ook wel. Ik "filosofeer" bijvoorbeeld graag, voer hele gesprekken met een bepaalde vriendin over diepere onderwerpen, en ik zou graag willen dat dat ook met andere mensen kunnen.
Het boek zelf vind ik herkenbaar, en interessant, zonder dat het al te diep wetenschappelijk is (ik houd me namelijk helemaal niet bezig met psychologie en dergelijke, maar ik vond het wel toegankelijk geschreven). Alleen vond ik soms wel dat Cain de balans tussen extravert en introvert een beetje uit proportie haalt. Ja, dat is nu misschien het ook geval (the extrovert ideal), maar ik kreeg soms een beetje het idee dat ze het nu ver doortrok naar de andere kant (maargoed, dat is weer een heel andere discussie, haha).
Ik vind het overigens nog steeds wel moeilijk mezelf als introvert te zien - niet eens vanwege sommige stigma's - maar ook omdat mijn gedrag vreselijk verschilt, afhankelijk van de groep waarin ik me bevind, al denk ik dat ik toch wel een introvert ben die ook prima functioneert in groepen en een druk sociaal leven heeft.
Ik ben het trouwens niet helemaal eens met het stukje over dat het onveranderlijk is. Ik denk namelijk dat het tot een bepaald stuk wel degelijk te veranderen is. Ik zeg niet dat je opeens van introvert naar extravert zal gaan, of the other way around, maar ik denk wel dat je minder introvert of minder extravert kan zijn, en dat je soms ook heel erg gevormd wordt door je omgeving. Maar dan zou je weer een hele kwestie krijgen van "ja, maar wat is je "authentieke" karakter dan?" en dat is denk ik ook niet helemaal de bedoeling. Toch denk ik dat je het to some extent kan veranderen, of nouja, niet misschien dat je het zelf actief verandert, maar meer dat het veranderd wordt.
Interessant artikel trouwens, goed geschreven!
"Zo zijn mensen die introvert zijn vaak zelfstandig en onafhankelijk, hebben zij een groot verantwoordelijkheidsgevoel, zijn ze stabiel en erg betrouwbaar."
Ik herken me dan ook niet in het stukje dat ik stabiel zou zijn. De andere eigenschappen wel trouwens.
Hoezo dat? Wat wordt hiermee bedoeld?
Verlegen zijn kan in zó veel situaties, waarom zou je dan jezelf niet zijn?!
Ik denk dat introvert of extravert zijn ook erg afhangt van de omgeving waarin je opgroeit. Het is in bepaalde mate wel veranderlijk, vind ik. Ik heb er zelf veel moeite mee dat het als iets verkeerds wordt gezien, alsof je niet goed bent zoals je bent. En juist als er de hele tijd aan me getrokken wordt ''waarom ben je zo stil'', ''zeg jij eens wat'' werkt dat averechts. Ik ben daar heel onzeker van geworden, maar leer er nu gelukkig steeds beter mee omgaan. Ik vind het jammer dat introverte mensen als ''anders'' worden bestempeld, terwijl er eigenlijk zoveel mensen introvert zijn.
Uiteindelijk ging haar beste vriendin, 1 van de meisjes uit het groepje van school, en bleven wij met z'n 3e over, ze heeft eerst de ene vriendin gedumpt, daarna mij. Het deed veel pijn, en ik heb veel gehuild, maar ik ben er veel vrijer door geworden, spontaner, en kan nu echt genieten van feestjes en omgang met andere mensen, en ik trek me minder aan van gemene mensen!
Het doet nog steeds pijn, en ik kan nog steeds ontzettend kwaad en gillend gek worden, maar ik weet dat ik neit hoef te zijn zoals zij wil dat ik ben!
Wel duidelijke beschrijving
En nu denk: " Oh dus er is een naam voor."
Maar het belemmerd mij enorm in mijn dagelijkse leven
Zelf ben ik ook introvert en heb vaal gedacht dat er iets mis was met mij. Dat maakte erg onzeker.
Toen ik meer zelfvertrouwen kreeg ging dat over.
Ik kan nu mezelf zijn zoals ik ben en gebruik mijn introversie als kracht: ik kan goed reflecteren, schrijven, vragen stellen, luisteren en veel mensen vinden het vaak prettig om eens rustig met iemand te praten.
Acceptatie, in combinatie met het vergroten van mijn zelfvertrouwen, was voor mij de sleutel naar een gelukkig leven.
Ook verlegenheid valt niet altijd samen met Asperger, overigens. Heb ik er zelf dan ook nog bij. Niet altijd even makkelijk.
:)
Ik vind dat je moet (kunnen) zijn wie en hoe je bent, dat is voor mij het allerbelangrijkst.
Het is niet alleen op school dat het moeilijk is maar ook thuis, ik ben graag op mijn kamer, rustig een boek lezen, nadenken over van alles en nog wat. Hoe meer ik dit allemaal neer schrijf hoe duidelijker het allemaal wordt. Ik dacht als jong kind ( niet dat ik nu niet jong meer ben, ik ben 14 ) ook veel na. Niet echt piekeren, het waren gewoon gedachten die in me opkwamen en waar ik mee bezig was. Mijn ouders vonden dat altijd heel raar maar ik weet zelf dat ik echt normaal ben.
En er is niemand maar dan ook niemand die mij gaat beweren dat ik abnormaal ben of asociaal of half autistisch, of wat dan ook.
Ik ben ik.
Ik ben introvert.
En ik zou nooit anders willen zijn.
En ik vind het ook leuk om te lezen dat er ook introverte beroemdheden zijn. Zonder de introverte mensen (Bill Gates) was de computer niet uitgevonden en kende we ook Harry Potter niet (JK Rowling).
Dus het is niet erg om introvert te zijn, want je hebt zeker talent ook al ben je iets anders dan de maatschappij van je verwacht.
Vooral als ik op bezoek ga, ben gewoon zo stil, en ik zie en voel
Dat anderen zich er niet gemakkelijk bij voelen, en vragen mij: 'ben je boos?' of 'waarom ben je zo stil?'. Moet je dan eerst uitleggen
Dat je een introvert bent?
Ja, dit heb ik ook. Op mijn stage kan ik ook de hele (of de halve) dag met collega's en anderen praten, maar als ik thuis ben wil ik het liefst even alleen zijn (ook al is het voor de afwisseling). Wanneer ik moe ben ga ik meestal niet beneden zitten maar op mijn kamer omdat mijn broertje mij soms gewoon niet met rust laat. Hij is wel lief, maar soms wil hij iets op een moment dat ik er echt even geen zin in heb en om elke keer aan de geven of hij mij even met rust laat vind ik ook niet zo geweldig, dus ga ik liever even op m'n kamer zitten (maar niet de hele avond :) ).
Dit gebeurt mij namelijk heel vaak..
Verder wil ik over het stuk hierboven zeggen dat ik het een heeel goed stuk vind! Ik herken er veel in en ben mezelf zelfs iets beter gaan begrijpen.
Heel fijn dus :)
Dat kost veel moeite en energie, ik wordt daar ook erg moe van en moet dan altijd opladen door alleen te zijn (ik ga even op bed liggen of alleen in de tuin zitten).
Het scheelt nu erg door hier (het introvert zijn) duidelijk in te zijn naar mijn gezin (en directe omgeving) toe en het te accepteren voor mijzelf. Ik kan daar dan beter mee omgaan.
Als ik op zo'n kermis ben, blijf ik bij mezelf en richt al mijn energie (aandacht) alleen op mijn gezin, niet op andere mensen. En door op z'n tijd, ook op b.v. de kermis, even weer bij mezelf te komen, door bijvoorbeeld even ergens alleen te gaan staan/zitten en alles (de schapen) van een afstand te bekijken en alleen te zijn met mijn gedachten, heerlijk vind ik dat.
Met dat feit heb ik heel lang geworsteld, tot ik erachter kwam wie ik werkelijk was (d.m.v. een persoonlijkheidstest). Je doet jezelf geweld aan door je aan te passen en te meten aan je extraverte omgeving. Als jij niet van drukte en veel mensen om je heen houdt, moet je dat ook niet doen. Je moet eerst zorgen dat jij lekker in je vel zit. "lief maar saai in de omgang" dat is zo neerbuigend, daar kan ik heel kwaad om worden!
Jij hebt als introvert zoveel andere bijzondere eigenschappen, richt je daarop ga je niet druk maken over hoe jij je het beste kunt aanpassen (spontaner en gezelliger, dat is zo extravert) aan je extraverte omgeving, want daar wordt jij dood ongelukkig van.
Ik wil niets invullen voor je hoor, dit is alleen mijn eigen ervaring.
Ik vond het wel mooi om alleen te zijn op de lange ritten.
Aan gezelschap had ik aan de mensen die ik bij een tankstation zag al genoeg.
Soms keek ik alleen naar hen in de verte hoe ze hun auto vol tankten, of hun voorruit wasten. :)
In eerdere banen dacht men altijd dat ik verlegen was.
Als ik thuis ruzie heb, ga ik er altijd een paar dagen met de auto op uit.
Ik blijf dan in de auto slapen. Ik heb dan een geweldige tijd.
Ik heb altijd een gasstelletje, een pan, en een paar blikken soep in de auto staan, voor als ik weer eens plotseling weg moet.
Gelukkig word ik op mijn werk wel geaccepteerd. Ik heb ook rustige collega,s
met hen praat ik graag. Wat ik ook fijn vind is dat mensen die het moeilijk hebben mij juist opzoeken omdat ik zo goed kan luisteren. Soms vragen ze me zelfs om raad. En dat terwijl ik vroeger weleens voor dom ben versleten.
Ik ben op school echt heel stil
Ik praat ook liever 1-op-1, in een groep praten vind ik 'enger' omdat alle aandacht op je gericht is(drm hou ik me op achtergrond), soms wil ik wel in praten maar durf t gewoon niet, iemand tipps :)???
goeid stuk trouwens, ik weet nu dat er nix mis mee is met mezelf !!:)
Ik ben zoveel anders dan andere mensen en waar ik ook kom, of ik praat of niet, ik ben altijd aanwezig, daar hoef je geen extravert voor te zijn.
Mijn trainingsmaatje is nog introverter dan ik en kan ook lekker arrogant en lelijk kijken net zoals ik, maar als we dan samen in de sportschool zijn dan valt dat ineens weg. Dan is het lachen en lol. Dat leidt tot heel verbaasde gezichten is me opgevallen. Mensen weten gewoon niet wat ze daar mee aan moeten, erg leuk!
Dat ik boos kijk.
Hou ook echt niet van verjaardagen en feesten en uitgaan.
Vermijdt ook plekken waar veel mensen zijn.
Trek me ook vaak terug in m'n kamer om op te laden,computeren en boeken lezen put ik ook echt energie uit.
Heb ook weinig vrienden,maar mijn vriendschappen gaan wel minimaal 14 jaar terug.
Op een verjaardag
Praat ik liever over sport enzo
Maar dat interreseert de rest niet
Ben ik dan introvert of niet
Groeten van Kees
Ik ben nu 1e jaar student psychologie maar nu heb ik vanalles gehoord en nu vroeg ik me af is het voor een introvert nu echt moeilijker en is het wel mogelijk om de opleiding te behalen ook als je geen “vrienden” zou maken?😅
Tijdens mijn opleiding (HBO Informatica) werd ik al getipeerd als "afstandelijk", "niet sociaal" (asociaal), "boos" etc, etc. En dus kon ik niet zo makelijk als teamlid bij projectgroepen worden toegelaten/deelnemen.
Bij bezoeken (verjaardagen/kerst/oud/nieuw etc), ben gewoon zo stil, en ik zie en voel hoe anderen zich er niet gemakkelijk bij voelen. En bijna altijd de vragen: waarom ben je zo "afstandelijk", is alles goed, is er iets aan de hand, ben je boos, waarom ben je zo stil? etc, etc. Dat maakt mij nog stiller en onzekerder.
Ik begin zelfs te denken dat iets mis is met mij of dat ik een of andere stoornis heb waardoor ik geisoleerd raakt.
Het is een enorm belemmering in mijn leven en functionering in mijn dagelijkse werkzaamheden. In mijn werk heb dus het er vaak lastig mee. Sterker nog, ben mijn werk kwijt. "Je past niet in de cultuur van het bedrijf" is mij verteld. en hoefde ik niet meer terug te komen.
Nu weet ik dat ik introvert bent. Maar, wat kan ik eraan doen?. En weet ook dat ik niet de enige bent.. Iemand een tip(s)?
Vroeger wou dat ik meer sociaal was, nu soms ook, maar weet niet wat te zeggen dan, tenzij dat het over een onderwerp ging dat mij zo interesseerde.
Alleen beeld, geen klank kreeg ik ook vaak te hore, of hij past niet in de groep, is asociaal, beïnvloed ook mijn werk, 1 keer zelfs ontslagen voor geworden. En andere beroep veel commentaar over gehad, mag eens onder de media komen vind ik persoonlijk zodat iedereen weet wat introvert is en dat wij geen rare mensen zijn.
Begin van het jaar verhuisd, nu weer aan het kijken om terug te gaan naar m'n oude stad. Maar ik mis juist het sociale. Ik wil, zeker nu, heel veel contacten, maar ik zou niet weten waar ik moet beginnen en of ik dat durf. Ik zit nu ook te wachten totdat ik bij een psycholoog terecht kan, door gebeurtenissen uit het verleden denk ik dat ik wellicht een bepaalde stoornis heb.