Concurrentie in de kliniek
"Wat heb ik me schuldig gevoeld toen ik er achter kwam dat een slang in je neus status was, dat nutrivoeding aangaf dat je ernstig ziek was, dat een infuus en de hartbewaking eigenlijk was wat je moest bereiken. Op die manier liet je zien dat jij écht een eetstoornis had, je liet zien dat je ernstig was, ernstig genoeg om jezelf anorect te mogen noemen." anoniem
Concurrentie in de kliniek. De meest moordende concurrentie waar ik ooit aan ben blootgesteld. De onuitgesproken strijd om ‘de beste' te zijn, de strijd die iedereen voelt maar waar iedereen over zwijgt.
Ik ben nieuw, zo doorgesluisd vanuit het ziekenhuis de kliniek in, deeltijdbehandeling. En daar zit ik dan tussen een groep eetgestoorde meiden. Er is me net verteld door de intaker dat ik ‘te zwaar' ben voor een klinische behandeling en dat er geen andere behandeling mogelijk is dan deeltijd.
Ik ben perplex. "Is het dan toch waar? Draait zelfs in de hulpverlening die gespecialiseerd is op het gebied van eetstoornissen het eigenlijk allemaal om gewicht? Is dat wat telt? Is dat waaraan de ernst van jou eetstoornis wordt afgemeten? Kortom, hier wordt eigenlijk gezegd dat ik te dik ben en ik dus maar weer moet gaan afvallen voordat ik kliniekwaardig ben?"
Ik raak aan de klets met de meiden die ik later mijn ‘groepsgenootjes' zal noemen en leer dat je bij een bepaald percentage ondergewicht al heel goed bezig bent maar bij zoveel procent ondergewicht tot de de diehard-anorecten behoort. Thuis sla ik onmiddellijk aan het rekenen. Opnieuw een teleurstelling, bij de diehard-anorecten hoor ik niet.
Bij de volgende bijeenkomsten vertel ik uitgebreid over mijn ziekenhuisopname en dat dit de reden is waarom ik nu ‘zo dik' ben. Ik zwijg over mijn ondergewichtpercentage, ik schaam mij en voel mij te veel tussen deze magere echte anorecten. Op school kreeg ik nog zo veel fijne reacties, ergens was ik trots dat ik er weer wat gezonder uit zag. Maar nu leer ik dat als ik er écht bij wilde horen, ik dat onmogelijke percentage moet hebben gehaald en eigenlijk ook die kliniek van binnen moet hebben gezien.
"Ik ben al de hele dag misselijk door de gedachte dat ik straks weer een nieuwe groep meiden onder ogen moet komen. Ik ben vast de dikste, ik weet het zeker." Ik kom terecht in een prettige groep en voel me wat meer geaccepteerd. Maar tijdens de pauze gaat er een geheel nieuwe wereld voor mij open. De hele pauze werd er gesproken over het aantal calorieën dat jouw tussendoortje bevat. Onuitgesproken werd er een oordeel geveld over of jij een ‘goed' of ‘slecht' tussendoortje mee had. Ondertussen moest ik ook mijn tussendoortje opeten. Ik had twee broodjes mee met pasta en pindakaas. Dat bleek fout beleg te zijn en dat werd mij subtiel duidelijk gemaakt. En gezien de grote van de andere tussendoortjes paste mijn tussendoortje blijkbaar absoluut niet in deze context. Ik dacht dat je hier kwam om beter te worden?
Als ‘nieuwe' in de groep voelde ik me een soort indringer. Een nep-anorect, het gevoel om me te moeten bewijzen was enorm. Ik durfde mijn brood nauwelijks meer op te eten, ondanks dat ik wist dat ik het heel hard nodig had. Ik ben naar de WC gelopen en heb daar mijn brood opgegeten, uit schaamte. Toen ik terugkwam waren alle ogen op mij gericht ‘Gaat alles wel goed met je? Heb je gebraakt?'
De pauzes tussen de therapieën waren voor mij enorme ‘leermomenten'. Ik leerde dat de manier van eten hier ook aan regels was gebonden. Appels eet je met een mesje, je gaat niet afhappen, dat staat niet ‘eetgestoord'. Je neemt minihapjes en kauwt zo lang mogelijk op je brood. Dit maakt duidelijk hoe veel moeite je met eten hebt. Je eet brood aan tafel, je gaat niet op de bank zitten en al helemaal niet een dubbel gevouwen boterham afhappen! Je snijdt je brood in kleine stukjes en je mijdt natuurlijk het ‘verboden beleg'. Je drinkt thee, kleine slokjes natuurlijk en als het dan zo hard nodig is, thee met een zoetje. Suiker is uit den boze! Je drinkt je beker niet helemaal leeg, je laat het laatste slokje van je drinken staan. Je probeert zo gezond mogelijk tussendoortje te nemen met zo min mogelijk calorieën.
Een beperkt assortiment is geaccepteerd qua koekjes, alles wat daar buiten valt eet je niet. Als je iets dat daarbuiten valt wel mee hebt, moet je met een gegronde reden komen en anders kun je en subtiele opmerking verwachten. Nieuwe tussendoortjes of nieuw voedsel worden uitgebreid besproken; De vetten, de koolhydraten en natuurlijk de calorieën. Het product wordt geplaatst in gezond of ongezond en krijgt vervolgens een label: verboden of niet. Je doet zo lang mogelijk over je tussendoortje. Op z'n minst de tijd die in de kliniek gehanteerd word, een half uur, zeker niet korter. Het liefst eigenlijk net iets langer dan een half uur, zodat je op weg naar de volgende therapie nog je laatste hap neemt. Ik was een snelle leerling, nam alle informatie gretig in mij op. Dit was hoe het er aan toe ging als je echt eetgestoord was. Zo hoorde het.
Voordat ik in de deze kliniek terecht kwam had ik een best ‘lieve' eetstoornis. Ik heb altijd in therapie heel erg duidelijk gemaakt dat de opname in het ziekenhuis vreselijk was. Maar dat was het niet, sterker nog, ik vond die opname wel oké. Ik was zo moe van het weinig eten, mijn lichaam wilde gewoon niet meer. Toen ik noodgedwongen wel moest eten vond ik dit dan ook niet zo erg, ik wilde die eetstoornis helemaal niet! Ik had eindelijk toestemming om te eten.
Tot ik in deze kliniek kwam. Daar had je plotseling aanzien als je sondevoeding had gehad. Een slang in je neus was het teken dat je iets bereikt had! Dat was dan ook de eerste vraag die ik kreeg toen ik vertelde dat ik in het ziekenhuis had gelegen. ‘Heb je sondevoeding gehad?' Ik schaamde me toen ik ‘Nee' moest zeggen. Ik had zelfs geen nutridrink gehad. Ik was gewoon zo dom geweest om zelf te gaan eten en nog veel ook! Ik heb geen enkele weerstand geboden, geen smokkeltruc uitgehaald, ik ben gewoon gaan eten. Wat heb ik me schuldig gevoeld toen ik erachter kwam dat een slang in je neus status was, dat nutrivoeding aangaf dat je ernstig ziek was, dat een infuus en de hartbewaking eigenlijk was wat je moest bereiken. Op die manier liet je zien dat jij écht een eetstoornis had, je liet zien dat je ernstig was, ernstig genoeg om jezelf een echte anorect te mogen noemen.
Mijn ziekenhuisopname werd een soort obsessie voor mij. Ik droomde erover en schreef hele stukken in mijn dagboek hoe ik het de volgende keer anders zou aanpakken, hoe ik het ‘beter' zou aanpakken
In de periode dat ik in deze kliniek in behandeling was gingen de gesprekken regelmatig over je laagste gewicht en hoe ziek je toen was. De eerste keer dat ik deze vraag kreeg, heb ik geen antwoord gegeven, maar de vraag terug gegeven. De gewichten die ik toen te horen kreeg van de anderen, hebben mij voor altijd het zwijgen doen opgelegd over mijn laagste gewicht. Uit schaamte, uit angst dat ik niet serieus genomen zou worden en uit angst dat ik zelfs op dit gebied zou falen.
Ik zat een jaar in behandeling toen een vriendin van mij opgenomen werd in een andere kliniek. Door haar positieve verhalen heb ik uiteindelijk besloten om mijn behandeling daar voort te zetten. Ik voelde me gehoord en kreeg behandeling die wel aansloot bij wat ik nodig had. Inmiddels ben ik vrij van behandeling en therapie en rest mij alleen nog de taak om mijn ervaring te delen: In de hoop dat instellingen en behandelaren zich bewust worden van deze onderlinge concurrentiestrijd en tijdig kunnen ingrijpen.
Maar bedenk ook: een betere kliniek/ behandeling, begint bij jezelf!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik wil je bedanken, want ik heb echt heel veel aan je verhaal. Ik herken ontzettend veel, eigenlijk alles.
liefs, xx
Ik herken eigenlijk ook bijna alles wat hierboven staat.
veel liefs xx
Ik hoop ook dat het besef over deze concurrentie doordringt bij anderen, zeker ook bij hulpverleners.
Natuurlijk is het moeilijk weerstand te bieden aan dit soort concurrentie, maar ik denk dat als je erin mee gaat je niet genoeg motivatie hebt opgebouwd om écht van je eetstoornis af te komen of in ieder geval je te concentreren op je eigen doelen om met je eetstoornis om te leren gaan.
Zo was het iig bij mij...
Dit is hetzelfde verhaal als mensen die op hyves en dergelijke foto's van zichzelf zetten in een houding dat hun sleutelbeenderen er extra skeletterig uitkomen. Of hun dunne beentjes en armpjes. Om maar aan anderen te laten zien hoe ziek ze zijn. Bah, dáár kan ik echt zo pissig om worden. En het ergste is nog wel, dat ik daar onbewust soms ook mee bezig ben.
Echt héél sterk en goed geschreven. Heel verhelderend en kloppend allemaal.
De jongeren werden vooral onder druk van hun ouders/behandelaren daar behandeld en wilden vaak tegenover elkaar bewijzen dat ze onder dingen uit konden komen, samenzweren tegen verpleging, 'lekker toch weer gaan afvallen als ze thuis kwamen' enz.
De mensen met langdurige eetstoornissen hadden veelal geen/weinig leven buiten hun eetstoornis meer, hun ondergewicht en 'ernst van eetstoornis' was alles wat ze ' bereikt' hadden. Heb wel meegemaakt dat mensen tegen mij zeiden dat zij 'pas echt erg waren'. Nou excusez-moi, maar in mijn ogen is het veel makkelijker/veiliger om met een bmi'tje bijna dood in een kliniek te zitten zonder te vechten dan met een enigszins fatsoenlijk gewicht het echte leven in te gaan en niet op te geven. Het blijft natuurlijk wel naar dat mensen in zo'n uitzichtloze situatie zitten, daar niet van. En ik maakte me ook schuldig aan het verantwoorden van mijn 'hoge' gewicht, dat blijft toch een stuk dat bij een eetstoornis hoort denk ik.
Op een andere afdeling, waar ik de meeste tijd heb doorgebracht, had ik voornamelijk veel positievere ervaringen. Mensen die wél ervoor gingen, omdat ze wilden vechten voor een beter leven, die samen uitdagingen aangingen en niet alleen omdat dat 'moest'.
Ik wil overigens niet beweren dat het allemaal zo zwart-wit is als het hierboven misschien lijkt. Ook op de jeugdafdeling zaten meiden (/jongens) die wél zelf wilden, en ook niet alle LES'ers zitten te pronken met hun eetstoornis. Zijn alleen dingen die mij opvielen bij verschillende afdelingen.
"Dit is hetzelfde verhaal als mensen die op hyves en dergelijke foto's van zichzelf zetten in een houding dat hun sleutelbeenderen er extra skeletterig uitkomen. Of hun dunne beentjes en armpjes. Om maar aan anderen te laten zien hoe ziek ze zijn. Bah, dáár kan ik echt zo pissig om worden. En het ergste is nog wel, dat ik daar onbewust soms ook mee bezig ben."
--
Inderdaad! En dan ook nog zichtbaar voor iedereen: vrienden, niet vrienden, maakt niet uit. En ook nog 100 reacties krijgen in de trant van 'zorg je wel goed voor jezelf meisje?' Ja, dat helpt, dan volgen er nog 100 foto's, de anorect voelt zich gezien.
Niet dat ik niet enkel foto's waarop ik mezelf dun genoeg vind.. Maar niet 100, in onmogelijke houdingen om allerhande botten te showen of met een sonde in mijn neus. En ik plaats ook geen berichten als 'ik voel me zooo dik/lelijk en ik moet zoooveel eten blaat' Als je jezelf écht walgelijk dik/lelijk vindt plaats je geen 100 foto's van jezelf op internet.
kan alleen maar zeggen, ben het er helemaal mee eens!!
dat is het zoo niet waard.
Leven doe je niet in een kliniek, dat doe je daarbuiten.
ik heb zelf juist altijd dat ik zo verschrikkelijk jaloers ben op mensen die wél normaal kunnen eten en gelukkig zijn met zichzelf..
en ik las telkens ook verhalen over mensen die een te laag bmi hadden om in een kliniek te komen, dat bestaat toch ook? of is dat gewoon een fabel..?
nu ik dit zo lees en hoor over de concurrentie wil ik eigenlijk helemaal niet zo ver komen dat ik ook een opname nodig heb.
heel erg bedankt, je hebt ogen voor me geopend.
liefs, ilse
En tsja, als je onder de 18 bent en je wilt helemaal niet opgenomen worden.. maar je moet.. dan krijg je dit soort taferelen denk ik..
Of zie ik dat verkeerd?
Ik vind deze blog erg goed, hopelijk opent het wat ogen. Want ervoor vechten om beter te worden en om iets van je leven te maken, voor jezelf en voor de mensen die van je houden, dat vind ik stoer en daar heb ik bewondering voor! En die mensen komen er uiteindelijk ook. Maar als je graag ziek wilt blijven of graag nog zieker wilt worden en daar dus bewust voor kiest, dat is toch te gek voor woorden?! En uiteindelijk heb je alleen jezelf er maar mee, want jij bent degene die ongelukkig wordt. Een eetstoornis hebben is echt zo leuk niet en ik vind het belachelijk dat er ''hulpverleners'' zijn die de ernst van een eetstoornis alleen laten afhangen van gewicht en dat meiden zich dan nog meer uithongeren om serieus genomen te worden. Nogmaals, echt een goede blog dit!!
Gelukkig herken ik het niet, maar misschien omdat ik in een deeltijdbehandeling zit met allemaal volwassen vrouwen? Wij 'moeten' niets van ouders of iemand anders maar zitten daar voor onszelf omdat we die keuze zelf gemaakt hebben... Onze groep is gemotiveerd en we wijzen elkaar juist op eetgestoord gedrag. Vraag me toch af...gaat dit verhaal over een jeugdkliniek/deeltijd?
Ben blij dat je bent overgestapt naar een andere en dat het nu goed gaat! Kan ook echt niet wachten om beter te worden.
En goed geschreven. Hoop dat het ook gelezen wordt door behandelaars!
mooi geschreven trouwens (:
Ik vind je heel dapper en ben je dankbaar dat je dit deelt. En daarbij ook zeker heel trots op je hoe je je eruit hebt geworsteld en kiest voor dat wat jij belangrijk vindt!
Veel liefs!
"Dit is hetzelfde verhaal als mensen die op hyves en dergelijke foto's van zichzelf zetten in een houding dat hun sleutelbeenderen er extra skeletterig uitkomen. Of hun dunne beentjes en armpjes. Om maar aan anderen te laten zien hoe ziek ze zijn. Bah, dáár kan ik echt zo pissig om worden."
daar ben ik het mee eens!
V-E-R-S-C-H-R-I-K-K-E-L-I-J-K
AN, BN, etc. is een Psychische ziekte en door dit soort 'concurrentie'-strijd pushen ze elkaar hun lijf (verder) kapot te maken.
En dat er gezegd word dat je 'te zwaar' was voor een opname O:
Jemig, belachelijk! Iemand die wat minder ernstig ondergewicht heeft kan net zo goed een opname nodig hebben, gewicht zegt lang niet altijd iets over hoe ernstig een eetstoornis-patient lijdt. En al zou het zo zijn, hoe DOM is het dan om dat zo te zeggen?!!! Enig inlevingsvermogen schiet hier tekort.
@Lotte,
I totally agree.
Een eetstoornis draait helemaal niet om gewicht.
En je kan ook veel steun halen uit de groep. Alleen op bepaalde momenten zie je bij mensen echt de eetstoornis de overhand nemen.
En mijn ervaring is dat dit ook bij 18+ gebeurd.
in een kliniek en ik las telkens ook verhalen over mensen die een te laag bmi hadden om in een kliniek te komen, dat bestaat toch ook? of is dat gewoon een fabel..?
Dat klopt, als je BMI onder xx is, is het soms gewoon te gevaarlijk (risico op acute hartdood bijv.): dan moet je eerst naar het ziekenhuis om iets stabieler te worden :) Om vervolgens het traject af te maken en aan achterliggende problematiek te werken in een kliniek.
Zelf heb ik een jaar in deeltijd (groeps) therapie voor boulimia gezeten. Boulimia was de diagnose al voelde ik me weinig in het "plaatje" passen. Dat is het ook. Er wordt echt zo in hokjes gedacht. Een anorect ziet er zo en zo uit en iemand met boulimia zo en zo. De media veroorzaakt dit ook voor een groot deel. Een tijdje geleden had ik het met een vriendin over mij es. Ze was verbaast dat ik in een groep had gezeten met mensen met overgewicht. Veel mensen vinden pas iets boeiend als het shockerend is en dat is een uitgemergeld persoon natuurlijk. Dan pas verdiend het aandacht.
Gelukkig was er in mijn groep weinig concurrentie op die manier. Al voelde ik vanuit mezelf wel de drang om me te bewijzen. Vooral t.o.v. de hulpverleners. Misschien was het ook niet zo handig van mijn behandelaar te zeggen dat ik het niet eten gewoon niet volhield??
Hulpverleners kunnen naar mijn idee ook veel doen. Er ging veel aandacht uit naar de mensen met ondergewicht. Die hadden het zwaar want ze waren zo zwak en moesten aankomen, en dat terwijl ze de meeste moeite met eten hadden. De anorectische kant van boulimia wordt bijvoorbeeld niet zo vaak gezien en dat terwijl naar mijn idee soms net zo'n grote rol speelt. En dan nog de gezondheid van iemand met bn of bed. Veel braken, eetbuien en/of overgewicht lijkt me ook niet bepaald gezond voor je hart.
Maar ja, zoals je zelf al zegt, het begint bij jezelf.
Boterhammen eet ze ineens met mes en vork, en omdat de kliniek haar een bepaald beweegschema heeft opgelegd is het nu een obsessie voor haar geworden om toch wel echt die 30 minuten wandelen vol te krijgen, terwijl ze hier voor haar opname niet mee bezig was.
Ook wanneer er nieuwe meisjes waren kwam er elke keer weer een trigger met hoe slank deze waren, terwijl zij dan net weer een beetje op een normaler gewicht aan het komen was.
Heb me wel meerdere malen afgevraagd hoe goed zo'n groepsbehandeling nu eigenlijk is. Uberhaupt is er nooit veel onderzoek gedaan naar het resultaat van de behandeling voor eetstoornissen zoals deze nu veel gebruikt wordt.
ik voelde en voel me nog steeds niet een echte anorect, ik ben niet serieus genoeg bezig geweest, ik had nog vrienden en at inderdaad ook wat er in het ziekenhuis voor mijn neus werd gezet.
jeetje.
wat een topstuk, dit is echt precies hoe ik het ook heb ervaren.
voor de zomervakantie hoorde ik van ggz dat ze zelfs al hadden gebeld naar een kliniek voor mij, maar dat ik daarna weer beter ging zodat het niet meer hoefde. toen voelde ik me echt zo vreselijk! had ik het maar doorgezet dacht ik toen.
hoop dat het anders zal zijn ooit!
Ik was hier heel bang van voor mijn opname,maar nu ik hier al een lange tijd ben zie ik echt dat mijn groepsgenoten gemotiveerd zijn en niemand bekijken omwille van gewicht (er is hier gemengd met overgewicht,..) . Spreken over calorieën goed/fout is uit den boze bij deze mensen en we steunen elkaar erg.
Als er nieuwe bijkomen ben ik wel vaak bang dat deze nog niet gemotiveerd zijn om er vanaf te geraken,maar dit valt altijd goed mee.
Ik herken mezelf echt heel erg in je verhaal.
x
Ik hoop dat iedereen zich uit deze nare ziektes weet te slepen en niet zichzelf of elkaar dieper de grond in (laat) trekt(ken)
Ben wel heel erg benieuwd waar je de goede ervaring in behandeling
hebt opgedaan. Ben zelf bij een specialistisch centrum voor eetstoornissen
aangemeld maar vraag me elke dag af of dit het juiste centrum
is.....wellicht kun je me helpen?
De tijd in de kliniek heeft mijn eetstoornis ook alleen maar erger gemaakt, ik vond het een hele traumatische ervaring..