Complexe Post Traumatische Stress Stoornis

 

Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik gek was. Ik vond mezelf stom en afstotelijk, ik had het gevoel dat ik mezelf vanaf een wolk bekeek. Ik overwoog regelmatig om een einde aan mijn leven te maken en ik durfde niemand te vertrouwen. En dit zijn nog maar een paar voorbeelden van hoe ik me voelde. Ik durfde er ook met niemand over te praten, want als ik mezelf al raar vond, wat moesten anderen dan wel niet van me denken? Omdat het met eten heel slecht ging, besloot ik in behandeling te gaan. Bij mijn eerste intake kreeg ik eindelijk te horen dat ik niet gek was; ik kreeg de diagnose ‘complexe PTSS'.

ik houd mezelf voor de gek
Fotografie: 
Freelyhaylee

Eerder is er al een blog verschenen over PTSS, maar deze diagnose omvat niet alle klachten waar zowel ik als andere mensen last van hebben. Er zijn drie aspecten die het verschil maken tussen de diagnose PTSS en de diagnose complexe PTSS. Als deze drie aspecten een rol spelen, gaat het om de compexe PTSS.

  • Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
  • In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
  • De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.

De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.

"Tegelijkertijd vind ik ook dat ik me niet zo moet aanstellen! Ten eerste heb ik alles nog wat erger gemaakt, doordat ik mezelf weer heb beschadigd en ten tweede zit ik als een klein kind te huilen. Ik mag van mezelf niet huilen; er valt niks te huilen. Alleen maar omdat ik bang ben en omdat ik teleurgesteld ben in mezelf? Dat is toch geen goede reden! Maar toch... Het lijkt net of ik de tranen niet meer kan stoppen. Ik ben verdrietig, maar ik kan niet eens verklaren waarom. Het overvalt me gewoon. Ik lijk te verdrinken in mijn eigen verdriet, maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil zo graag weer even tot mezelf komen, maar mijn hoofd blijft maar tollen. Ik weet nu gewoon even niet wat ik met mijn angst en verdriet aanmoet..."

trauma

1. De meeste mensen met een complexe PTSS hebben problemen met het reguleren van hun gevoel. Zo raak je snel overspoeld en kan je jezelf moeilijk kalmeren. Je probeert emoties de baas te worden door je risicovol te gedragen, zodat je gevaar loopt, maar ook is er vaak sprake van zelfbeschadigend gedrag. Je ontwikkelt bijvoorbeeld een eetstoornis, een alcohol- of drugsprobleem, je gaat dwangmatig poetsen of doet aan zelfbeschadiging. Daarnaast overweeg je ook telkens om een einde aan je leven te maken.

De meeste dingen herken ik maar al te goed. Als ik nu mijn dagboek van die tijd teruglees, voel ik weer wat ik toen voelde. Al die pijn en dat verdriet dat ik probeerde kwijt te raken door mezelf uit te hongeren, door overmatig schoon te maken en door mezelf te beschadigen. En altijd kwam ik weer op dezelfde gedachte uit:

"Elke keer neem ik me weer voor om mezelf niks meer aan te doen en toch gaat het elke keer weer mis. Ik heb er zo geen zin meer in! Als ik alleen maar op deze manier met mezelf om kan gaan, hoeft het niet meer van mij. Het hoeft écht niet meer! Ik ben er helemaal klaar mee. Met alles! Met het eten, met aankomen, met alle gevoelens die naar boven zijn gekomen, met het automutileren, met mijn verleden en met mijn leven. Ik snap niet wat ik hier nog doe! De gedachte dringt zich op dat ik dan beter nu meteen een punt achter mijn leven kan zetten. Dan is het in één klap over."

2. Een tweede symptoom van de complexe PTSS is het hebben van dissociatieve klachten waarbij het bewustzijn verandert. Toen ik hiervan hoorde, begreep ik dat hier heel veel last van heb gehad. Ik haalde regelmatig mijn dromen en de werkelijkheid door elkaar, maar het gebeurde ook dat ik uren kwijt was en niet meer wist wat ik had gedaan. Ook had ik het gevoel dat ik dagelijks naast mijn lichaam zweefde. Ik kon op mezelf neerkijken, maar met een grote afstand. Ik kon mezelf niet horen praten en kon ook niet mijn bewegingen beïnvloeden. Het was alsof mijn lichaam niet meer van mij was. In therapie leerde ik dat dit bij de stoornis hoort. Dat je niet gek bent, maar dat dit een oud mechanisme is om jezelf te beschermen tegen pijn. Het is iets wat mij in mijn verleden heeft geholpen, maar waar je, als je uit die situatie weg bent, alleen maar last van hebt. Ik heb inmiddels geleerd om in het hier en nu te blijven, maar ik zal er wel altijd op moeten blijven letten dat ik niet weer zomaar ‘weg' ben.

ptss

3. Een derde symptoom is het hebben van problemen in relatie tot jezelf. Zo kan je jezelf stom, slecht en/of vies vinden en je lichaam afstotelijk. Je kan je afvragen wie je nu werkelijk bent, zoals ook ik regelmatig heb gedaan.

"Ik begrijp mezelf allang niet meer. Ik ben mezelf al een hele lange tijd kwijt, maar toch vraag ik me ook af of ik mezelf ooit nog terug zal vinden."

Daarnaast voel je je snel schuldig, ook al weet je dat je er niets aan kan doen. Soms kan je zelfs denken dat de dader er niks aan kan doen en dat hij/zij het goed bedoelde. Het trauma zorgt er soms voor dat het moeilijk is om helder na te blijven denken.

"Door één simpele reactie op een foto kan hij mij weer dat ontzettende rotgevoel geven. Het gevoel dat ik hem iets schuldig ben; dat alles mijn schuld is en dat ik mijn excuses aan moet bieden."

4. Een vierde symptoom van de complexe PTSS is het hebben van problemen in relaties met anderen. Als je als kind telkens bent lastiggevallen door mensen uit je naaste omgeving, geloof je op een gegeven moment niet meer dat anderen te vertrouwen zijn. Uiteindelijk vertrouw je helemaal niemand meer. Het kan ervoor zorgen dat je anderen op afstand houdt of dat je veel in conflicten terecht komt. Je kan jezelf isoleren of het gevoel hebben dat niemand je ooit zal begrijpen. Het kan zijn dat je geen ‘nee' durft te zeggen of je kan het gevoel hebben dat anderen je weer tot slachtoffer maken.

"Zij laat ook al niks meer van zich horen en ik durf haar niet te bellen. Bang voor afwijzing. Ik kan niet meer tegen al die afwijzingen! Het lijkt mijn gedachten en gevoelens te bevestigen; ik deug nergens voor, ik mag er niet zijn."

"Zo graag wil ik geaccepteerd worden of überhaupt gewenst zijn. Ik heb het idee dat ik er niet eens mág zijn; dat ik op de een of andere manier te veel ben. Au, het doet zeer om dit voor mezelf op papier te zetten. Ik vraag mezelf af of ik er van mezelf wel mag zijn. Ik denk van niet. Ik vind en voel mezelf zo ontzettend nutteloos en waardeloos. Een en al mislukking."

5. Een vijfde symptoom is het hebben van lichamelijke klachten zonder medische verklaring. Je kan dus last hebben van buikpijn, hoofdpijn, misselijkheid enzovoorts zonder dat er een verklaring voor is.

6. Een zesde, en voor nu laatste, symptoom is het hebben van problemen in zingeving. Het kan zijn dat je helemaal het vertrouwen verliest dat je een toekomst hebt. Je weet niet meer waar je voor leeft.

"Ik wil ver weg vliegen van alles, héél erg ver weg. Ik wil verdwijnen; ik wil niet meer bestaan. Maar heel even ben ik nu alleen en ik voel me leeg. Het idee alsof mijn leven toch geen zin meer heeft."

vrij zijn

Van al deze symptomen kan je afkomen, zolang je er maar goede therapie voor krijgt. Na een behandeling van 1,5 jaar sta ik heel anders in het leven en kan ik heel goed omgaan met mijn verleden.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Somebody19 - Vrijdag 29 maart 2013 19:07
Ik herken heel veel dingen, ik heb de diagnose PTSS wel maar niet het complexe..
Dhondt Sonia - Vrijdag 12 januari 2024 19:41
Ik las en herkende alles. Ik heb het complex PTTS, nu bijna al 64 jaar én al van mijn 18j in therapie. Moeilijk te begrijpen voor anderen ,die dit (gelukkig) niet moesten meemaken. Nog steeds sta ik er gevoelsmatig helemaal alleen in, wel met therapeuten maar vrienden (die ik dacht te hebben) haken allemaal af. De zwaarte en het verdriet is voelbaar bij me, zeggen anderen terwijl ik er niet bewust van was én steeds opgewekt probeer te zijn. Uiteindelijk leid ik al van jongs af aan een dubbel leven. Het echte zware droevige en heftige baby-kindertijd die ik met me meedraag , tegelijkertijd lijkt het of, alsof er niets aan de hand is met mij, dat ik alleen altijd maar de sterke ,leuke opgewekte, goedlachse ben.en de hulp ben voor de anderen. Vanbinnen ben ik leeg gegeven &n ik ben helemaal verwijderd van moiijn ware zelve, terwijl dit niemand opmerkt. Nog steeds overleven ipv leven, ontspannen of gewoon eens kunnen Zijn, Bestaan hoe ik echt ben... ikzelf weet niet of ik dat ooit haal. Ontgoocheld en verbitterd leef ik in mezelf vanbinnen verder, niemand ziet of merkt het, ik vertel het ook niet, het is té zwaar voor mensen, ze nemen afstand. Ben het probleemmeisje sinds jongs afaan geworden. Triest, want ik wil zo niet zijn. Ik ben op , moe, leeg, verward, doelloos én nog in leven, naar waarheen of waartoe , weet ik zelf niet..erg !
.
# - Vrijdag 29 maart 2013 19:20
Whoo!! veel herkeninning hier heb ik veel aan!!
Waar kun je deze therapie volgen?? en kan dit dan ook in compinatie met de eetstoornis??

Liefss
Noah1200 - Vrijdag 29 maart 2013 19:38
Slik. ik herken alles wat je schrijft. Echt alles. Maar ik wist eigenlijk niet dat ik zoveel zou herkennen in deze stoornis. Geloof het ook gewoon niet. Raar.
Yessy - Vrijdag 29 maart 2013 19:52
Ik heb ook complexe ptss. Inderdaad allemaal erg herkenbaar...
Jacqueline - Dinsdag 27 juni 2017 22:12
Complexe PTSS bijna dood - bijna vermoord - gevlucht - nog steeds niet veilig
Dainy - Vrijdag 29 maart 2013 20:04
Ik heb ook de diagnose C ptts gekregen... confronterend om te lezen en te onwerkelijk om te erkennen. En daarnaast erg lastig om een (combinatie) behandeling te vinden als je niet het juiste BMI hebt. Waar ben jij in behandeling geweest?
MP - Vrijdag 29 maart 2013 20:08
Ik herken alle zes de symptomen :|
Chaya - Vrijdag 29 maart 2013 21:07
Nog nooit van gehoord, tot ik dit las. Ik herken alles, echt alles. Misschien zou het goed zijn dit naar mijn peutje te sturen? Durf niet :s Straks denken ze dat ik dit doe omdat ik een label wil hebben, iets wil zijn. Maar het is écht ontzettend herkenbaar!
AmFe - Vrijdag 29 maart 2013 21:28
Mooi geschreven. Fijn dat het nu goed met je gaat.

Het lijkt me wel belangrijk te noemen dat niet iedereen nu gaat denken dit ook te hebben. De symptomen lijken heel erg op de symptomen van andere stoornissen zoals een persoonlijkheidsstoornis, bijv Borderline maar ook hechtingsproblematiek ed vertonen veel overeenkomsten!
Dus als je jezelf hierin herkent denk dan niet meteen dat je dit ook hebt en bespreek het met je behandelaar.
Petra Koster - Vrijdag 4 mei 2018 00:41
geloof mij...iemand met een complexe PTSS weten wat er in hun verleden is gebeurd en waarom ze deze dingen herkennen. Maar juist door de vele dingen die ooit zijn gebeurd en al vanaf de geboorte heb ik ook een persoonlijkheidsstoornis. Dat kan ook niet anders als je zou weten hoe ik ben groot geworden. Niet gewenst en dat werd mij meteen duidelijk en sexueel misbruikt, geen liefde of erkenning van mijn moeder en die wist van het sexueel misbruik van haar man naar mij toe. Kreeg altijd te horen je zingt, klapt en fluit vals. Ik was gewoon nooit ergens goed in en dan ben je een kind van 4 jaar. Ik vind je opmerking zeer stotend. Mensen met een complexe PTSS of PTSS weten wel wat er met hun aan de hand is.
thattgirl - Vrijdag 29 maart 2013 21:50
ik heb bordeline, maar wat ik.heel eng vind is nummer 2, ik hebbsoms het idee dat ik andere en me.zelf wel hoor kaa heelerg op de achtergrond dan doe ik dingen.en weet.ik niet of ik.het wel gedaan heb , bedoelen jullie it

ik herken inderdaad alles maa komt ook omdat eigenlijk veder wat ik lees ook.met bordeline te maken heeft dus het is confronterend.omdat ik.me.herken er in maar dat zal wel de bordeline zijn
Suzanne - Vrijdag 29 maart 2013 23:35
Voor de mensen die het nog niet weten: Complexe PTSS en Borderline worden vaak door elkaar gehaald, ook door behandelaren! Veel mensen met Complexe PTSS worden vaak onterecht met Borderline of DIS gediagnosticeerd...

Marjolein - Zaterdag 30 maart 2013 12:58
Ik herken er veel in, maar ben er nooit mee gediagnosticeerd. Het lijkt me heel heftig als je dit zo heftig en een langere periode 'moet' ervaren!
sadness - Zaterdag 30 maart 2013 13:58
ik kan alleen maar zeggen dat ik het heel fijn vind dat jij er met 1,5 jaar zo goed uit bent gekomen!!!!!!
M. - Zaterdag 30 maart 2013 18:58
Zo enorm herkenbaar, bij mij is destijds de verkeerde diagnose gesteld die inmiddels ook weer eraf is gehaald. Maar heb nu therapie hiervoor.
stelena - Zaterdag 30 maart 2013 20:52
Ik herken alles.. Alleen heb ik niet complexe PTSS maar 'gewoon'.
Ann - Zaterdag 30 maart 2013 22:39
Ik ben wel erg benieuwd wat voor soort behandeling je hebt gehad en of je nu nog therapie hebt. Hoeveel ladt heb je er nu nog van? En was dit je 1e behandeling of had je hiervoor ook al behandeling gehad?
Shadow - Zondag 31 maart 2013 13:53
Sinds kort heeft het bij mij ook een naam gekregen. En ze hebben mij doorverwezen maar met hetzelfde probleem als Dainy, mijn BMI is net niet goed en nu zit ik zonder behandeling. Ze durven niet te behandelen als je een eetstoornis hebt en de eetstoornis is niet prominent genoeg om eerst te behandelen. Echt heel moeilijk! Dus ik zou ook graag willen weten of iemand misschien andere opties weet...
Ann - Dinsdag 2 april 2013 14:00
Karen, zou je misschien antwoord kunnen geven op mijn vragen?
Smile - Woensdag 3 april 2013 21:40
Ik heb ook CPTSS en sta nog aan het begin van mijn behandeling. Het is nogal heftig en soms denk ik... hoe kom ik hier ooit uit? Hou ik die behandeling wel vol? Daarom ben ik blij te lezen dat jij na anderhalf jaar behandeling goed kan omgaan met je verleden. Geeft hoop :)
Bedankt voor dit blogje!
Karen - Vrijdag 5 april 2013 12:58
Omdat er een aantal keer dezelfde vraag is gesteld, reageer ik even algemeen:

Ik heb in de driedaagse autonomie-groep gezeten in De Voorde, onderdeel van Rivierduinen en is gespecialiseerd in traumabehandeling bij vrouwen. Om hier in behandeling te mogen komen, moest ik een gezond BMI hebben en mijn eten redelijk op de rit hebben. Wat mij betreft zijn het logische eisen, want zolang ik rommelde met eten, hoefde ik ook niet te voelen. Om aan deze eisen te voldoen, heb ik eerst een vierdaagse behandeling in Centrum Eetstoornissen Ursula gedaan. In de Ursula heb ik een hele goede begeleiding gehad bij het aankomen, normaliseren van mijn eetpatroon én bij het kunnen hanteren van mijn klachten die begonnen op te spelen. Na 9 maanden ben ik over gegaan naar de Voorde, maar heb ik nog wel een paar maanden wekelijks individueel contact gehad met een therapeut uit de Ursula, wat overigens helemaal oké was. Met deze hulp én hulp van enkele therapeuten uit de Voorde die ook ervaring hebben met eetstoornissen, is het mij gelukt om op gewicht te blijven, om een gezond eetpatroon te behouden en om te werken aan mijn klachten.
Waar ik nu nog last van heb? Ik heb nog wel eens moeite met mensen vertrouwen. Ik blijf altijd een drempel voelen om iemand het achterste van mijn tong te laten zien, omdat ik bang ben dat ik niet serieus genomen zal worden of dat ze me zullen afwijzen. Gelukkig wordt dit wel steeds minder!
Voor de rest heb ik weinig tot geen klachten meer van de Complexe PTSS.

Hopelijk heb ik zo alle vragen beantwoord!
Rapje - Vrijdag 24 mei 2013 07:13
Ik denk nogsteeds dat ik gek ben.
Ik heb littekens en probeer er geen nieuwe bij te krijgen maar soms is het onverstaanbaar.
Ik heb ook vaak een 'allerlaatste' brief geschreven
Kan ik hier vanaf komen zonder behandeling, zonder dat ik gelabeld word met een stoornis?
*Esther* - Woensdag 12 juni 2013 20:53
Ik heb hier ook de diagnose voor..
Je hoeft het niet alleen te doen!
nina01 - Zaterdag 20 juli 2013 00:12
ik moest huilen toen ik het las.
lou - Woensdag 24 juli 2013 07:37
Pas toen ik jou las Nina, kon ik huilen, alles doet zo'n pijn, ik sta in verschillende werelden en tot voor kort kon ik die " gewone" de baas laten zijn. Nu ik van mijn cognitieve therapeut opdrachten heb gekregen en ook uitvoer, worden mijn loslijkende verhalen chronologisch en leef ik mijn levens opnieuw met de stemmen, de geuren en temperatuur van toen. Zo bizar en vooral zo gruwelijk, het lichaam herinnert, mijn lichaam voelt en herinnert meer dan ik zelf wist, ik ben in een constante staat van treuren, ik durf door te gaan met herinneren ook van die werelden waarvan ik niet eens bewust was (te eng,te zwart), omdat ik nu weet dat hier een einde kan komen,dat is mijn veiligheidsboei. Hou vol allemaal, zorg dat er iemand naar je luistert en bevestigt dat wat jij hebt meegemaakt verschrikkelijk is en dat je eruit kunt komen als je maar durft te komen en te vertellen en vooral door te gaan, zelfs als je misselijk wordt van je eigen verhalen, ik wens jullie kracht, energie ,liefde en levenslust toe, liefs lou
luka - Donderdag 8 augustus 2013 23:08
Zo herkenbaar
Jammer dat het al zo lang duurt
Maisy - Woensdag 21 augustus 2013 22:13
Ook ik ben zo goed als af van m'n CPTSS. Net als jij Karen heb ik nog wel wat klachten maar daar is goed mee te leven. Heb EMDR gehad en dat heeft zo ontzettend goed geholpen!
En als je denkt dat je dit hebt.. Ga dan naar de dokter. Als je jezelf herkent in de symptomen zal er ook vast wel echt wat met je aan de hand zijn denk ik. maar pin je niet vast op wat je leest, kans dat je heel wat anders hebt dan dit is groot.
Sunshine - Woensdag 25 september 2013 23:19
Ook ik ben in behandeling voor cptss, bijna 3 jaar ondertussen. Ik heb nog een lange weg te gaan, 1-2 jaar. Een weg die soms bijna niet op te brengen is, zo moeilijk. Om dag in dag uit hiermee te leven, is zo overweldigend. Heel herkenbaar stukje, ik had het niet beter onder woorden kunnen brengen!
Evelien - Vrijdag 27 september 2013 22:36
Bedankt voor je uitleg, ik heb zelf ook complexe ptss en kamp al jaren met deze periode deze week heb ik eindelijk de juiste diagnose gekregen en kan ik aan mijn trauma's gaan werken. Heel veel sterkte en moed toe gewenst aan alle andere ptssértjes liefs Evelien
Guust - Dinsdag 1 oktober 2013 20:01
Ik ben net in behandeling bij GGZ trauma afdeling.
Eerst heeft men mij uitgelegd wat PTSS precies inhoud.
Vandaag de 2e sessie en werd er (gedeeltelijk) uitgelegd wat complexe PTSS inhoud.
Helaas sloeg ik halverwege de uitleg dicht en zat ik weer in het verleden met alle gevoelens die daar bij horen.
Volgende week de rest van de uitleg en ook uitleg over dissociatieve stoornis.
Ik hoop dat ik er bij kan blijven en niet weer dichtsla.
Nu ik dit heb gelezen wordt mij een hoop duidelijk en herken ik zo veel dat het beangstigend is.
Ik wil je bedanken voor deze duidelijke uitleg want nu kon ik het rustig lezen zonder dicht te slaan.
Klaas - Donderdag 3 oktober 2013 08:35
Hallo allemaal, ik heb een vriendin die ook cptts met daarnaast ook zware dissociatieve (klachten) stoornis.
Ze heeft voor om hiervoor een therapie te gaan volgen van 1x per week voor een periode van 6 maanden tot 1 jaar, ik vind dat echt fantastisch dat ze het wil gaan doen. Alleen nadat ik van alles heb doorgelezen hierover lijkt dit mij erg weinig. (maar misschien ligt dit aan mij)
Wat is de behandelmethode hiervoor? Ik hoop dat iemand me hier meer over kan vertellen. Is naar iemand anders toe liegen ook een deel van deze stoornissen?
Marijke - Dinsdag 8 oktober 2013 17:26
Naar iemand anders toe liegen is een kenmerk die je kan hebben. Je maakt het leven voor jezelf draaglijker. Je doet dit al dan niet bewust. Je doel is: overleven. Maar om zo op voorhand te zeggen dat je een jaartje toekomt met therapie of dat je na 1.5 jaar 'genezen' bent, vind ik best wel kort door de bocht. Iedereen is natuurlijk anders. Tenzij je jezelf hebt voorgelogen dat je dan genezen bent. Je kan totaal niet genezen maar er enkel leren mee leven. Aanvaarden dat het een gegeven is dat elke dag aanwezig is in je leven. Maar vergeet niet: tijdens je therapie leef jij zelf ook voort en kom je ook dingen tegen in het dagdagelijkse leven.En als die stabiliteit er niet is, dan kan er niet overgegaan worden naar de uiteindelijke traumaverwerking. Vooreerst is er de fase van stabiliteit en symptoomreductie.Ik zit hier al meer dan 5 jaar bij de start van therapie en ga thans toch elke week naar de psychiater. Het hangt er ook van af of de PTSS onmiddellijk optreed na het trauma of later. Ik was niet ouder dan 8jaar en heb dan ook al 23jaar ptss met het grootste gedeelte dat ik totaal niet wist wat ik had. Ik ben geen voorstander voor EMDR, ik ben er haast ingebleven. Ze brengen je terug naar het verleden en dan zou je een goede herinnering moeten kunnen boven halen. Ik had haast een hartstilstand. Ze zeggen dat veel afhangt van je eigen draagkracht maar niet te vergeten hoe vaak en hoe ernstig het gebeuren is en ook hoe je directe omgeving er voor je is. Dit laatste is een noodzakelijke basis voor verbetering, een basis waar ikzelf niet op kan terugvallen. Ik kan je wel zeggen dat ik door de tijd heen minder dissocieer, maar ik heb er moeite mee. In die zin, dat als ik echt op een lager niveau ben gekomen ik niet meer erin kan wegvluchten. Daar waar je jezelf altijd heb goed gevoeld.
Hilda - Woensdag 30 oktober 2013 14:13
Ik herken mij in bovenstaand schrift. 5 jaar geleden ben ik al gediagnostiseerd met een meervoudig complex PTSS, Drank was toen een grote steun voor mij maar tevens ook al mijn hele leven een vijand door het overmatig gebruik van mijn ouders. Ik kan nu wel zeggen dat ik al ruim 4 1/2 jaar gestopt ben met drinken (geen druppel alcohol) door te therapie die toen aan sloot bij voor mij de belangrijkste factor binnen de PTSS waardoor ik alcohol als een vriend ging zien. Echter is dit nu maar 1 klein deel geweest. Nu 5 jaar later herhaald de geschiedenis weer maar dan erger maar zonder alcohol. Ik ben ondanks dat ik goed eet (verplicht) in 4 maanden **** kilo afgevallen klachten zat, oorzaak medische onbekent. Gisteren voor de 6 de sessie naar de psygologe geweest. Diagnose wederom een complex PTSS nu verdere therapie aan de UvA aangeboden gekregen. Ik moet dit doen is het niet voor mij zelf dan voor mijn zoontje van 8 die me beter begrijpt dan ik e zelf soms begrijp. Nu maar hopen dat ik na deze therapie alles heb kunnen afsluiten zal een zware worden.
Anne - Vrijdag 8 november 2013 22:23
Lieve allemaal. Ik ben plusminus 3 maanden geleden dat ik gediagnisticeerd ben met complexe ptts/ met een overlap van trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis. Momenteel ben ik ruim 2 maanden "clean" van gebruik van alcohol om straks , over ongeveer weer 2 maanden, aan een schematherapie deel te nemen. Ik herken me zelf erg in het hollen , jezelf enorme pieken en vooral dalen bezorgen en dergelijke. Ik heb zelf wel meer last van afhankelijkheid in relaties dan dat ik mensen moeilijk in vertrouwen neem.. Met name liefdesrelaties lijk ik NODIG te hebben.. Ook (of misschien wel juist ) als het me kapot en gek maakt. Iemand die dit herkent ? Ik probeer momenteel alles te onderdrukken , maar dat is godsgruwelijk moeilijk. Soms lijk ik helemaal gek te worden als ik me niet kan laten gaan zoals ik gewend was (drinken, mannen, stomme dingen doen , teveel eten ). Soms erg verwarrend ook omdat ik dan weer denk dat ik alles zelf verzonnen heb. Is er iemand die hier ervaring mee heeft en deze gevoelens deelt ? Ik word zelf nogal zwaarmoedig van alle verhalen hier, heeft iemand een hart onder de riem voor me en tips ?? Heel veel sterkte iedereen. Love&light Anne
sara - Zaterdag 9 november 2013 20:11
Hallo iedereen,
Ik wil graag even zeggen dat ik het knap vind, dat je alles zo open en eerlijk durft te vertellen. Ik herken mezelf ook in jou. Dat ik het gevoel heb niet mezelf te zijn en dat geen controle meer heb over mijn eigen emoties. Wat ik het meest vervelend vind, is dat ik het tegen niemand durf te zeggen uit angst dat ze me raar vinden of me niet begrijpen en denken dat ik me aanstel. Ik ben verder nooit getest maar loop al heel lang met psychische problemen en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik hoop dat het ooit weer overgaat en dat ik weer mezelf kan zijn! Heel veel sterkte en geluk toegewenst voor iedereen met problemen en moeilijke dingen :D!!!
Anne - Zondag 8 december 2013 20:40
Hallo Karen,

Dank je wel voor jouw schrijven en mooi gedaan!
Ikzelf heb ook complexe ptss. Na meer dan 10 jaar therapieën, kreeg ik eindelijk de juiste diagnose en daarmee hulp en ondersteuning. Met trots kan ik nu dan ook zeggen dat ik vooruit ga en mijn klachten verminderen :) Ik ben er nog niet, het kan erg zwaar en eenzaam zijn, maar over het algemeen zie ik weer een horizon.

Veel goeds voor iedereen met deze klachten en groetjes, Anne
Smurfie - Woensdag 1 januari 2014 03:04
Hoi hoi,

Dank je wel voor je verhaal, ik heb de diagnose ptss, ernstige depressie en ontwijkende persoonlijkheids stoornis gekregen. Je verhaal is zo herkenbaar, elk punt herken ik bij mezelf. Ik krijg al een half jaar therapie, 2 x per week, soms 3x ivm medicijn gebruik. Het is zo zwaar en elke keer als ik er iets over wil vertellen ben ik even "weg" en daarna heel erg teleurgesteld en boos op mezelf waardoor ik weer ga snijden. Maar dankzij jullie durf ik er een klein beetje in te vertrouwen dat het een keer goed zal komen.

Dank je/jullie wel en veel sterkte voor iedereen.
carina - Dinsdag 28 januari 2014 22:35
auw, je verhaal komt zo binnen, het is ook mijn verhaal. ben al zo'n 5 jaar in therapie en mijn dissociaties zijn minder maar het gevoel dat je geen leven hebt is soms ondragelijk. ik voel me vaak zo eenzaam. toch ga ik door omdat er af en een stemmetje in mijzelf zit dat toch het beste met mij voor heeft. als ik al die verhale lees, ik ben niet de enige vrouw met deze problemen, maar ikdurf er niet over te praten bang dat mensen me een aansteller vinden.
merlijn - Zaterdag 15 februari 2014 12:50
Waarom ben ik deze site niet eerder tegengekomen?
Zo ontzettend pijnlijk herkenbaar. Zelf ben ik al bijna 9 jaar in therapie. Mijn eerste diagnose was ernstige depressie en ptss. In de loop der jaren werd er steeds meer duidelijk; C ptss (werd eerst verward met borderline), ernstige depressie met chronische suicidaliteit.
Duurde het bij jullie ook zolang voordat deze diagnose gesteld werd? Het complexe ervan, maakte het letterlijk moeilijk om de juiste diagnose te stellen.
Ik heb inmiddels al heel wat therapie gehad; soms ook met het tegenovergestelde effect. Zo heb ik in een vijfdaagse groep gezeten en heeft een medeclient zelfmoord gepleegd. Iedereen die ooit in een groep heeft gezeten, kan zich voorstellen wat voor een impact dat op de rest van de groep heeft....
Voor mij dus nooit meer groepstherapie. Individuele therapie bij psychiater en psycholoog, dat is wat ik nu heb.
Maar het blijft erg zwaar; dan wordt je na 4 dagen wakker op de IC, of je krijgt een IBS; ik heb nu geleerd om aan te geven wanneer ik opgenomen moet worden, maar zelfs dat blijft zo moeilijk. Nogmaals het complexe plaatje is erg lastig; het zit als een grote knot wol die volledig in de knoop zit. Probeer daar meer eens uit te komen.
Ondanks het totale gebrek aan zelfrespect, wil ik even laten weten dat ik diep respect heb voor allen die hier mee worstelen.

En Karen, ik hoop dat het nog steeds goed met je gaat; dank je wel voor deze site.
yesmina - Woensdag 19 februari 2014 10:49
gelukkig is wel altijd iemand die jou hier mee kan helpen....
tina - Donderdag 20 februari 2014 16:24
Ik heb ook complexe ptss en ben ook verkeerd beoordeeld al die jaren. Sinds vier jaar weet ik dat ik dit heb. Ik heb een opname van anderhalf jaar achter de rug waarin ik merkte dat ik mezelf niet serieus durfde te nemen. Veel gevoel wegmaken en weglachen waardoor ik steeds meer en vaker angsten kreeg die uit het niets leken te komen. Dit kwam omdat ik niet gelooft werd in mijn familie en er werd gezegd dat ik alles verzon. Ik denk dat ik dat op een bepaald moment ben gaan geloven en mezelf niet meer. Ik voel me nog verward en mijn gevoel over war er gebeurd is mag er van mezelf nog niet echt zijn. Ik voel me vaak schuldig en voel me een leugenaar. Ik denk dat dit mij nog vaak het meeste opbreekt. De herinneren en verdriet zijn er maar mogen er niet zijn van mijn familie. Ze gaan nog steeds met de dader om alsof er nooit iets is gebeurt. Ik sta heel alleen in de problemen met mijn ptss. Ik herken zoveel bij jullie.
merlijn - Donderdag 20 februari 2014 18:39
yesmina, bedankt voor je reaktie.
Maar helaas voelt dat niet zo; zoals het cliche al zegt; je moet het echt zelf doen. En ik ben dankbaar dat ik een goede psychiater en psycholoog heb, Maar ze kunnen er lang niet altijd zijn.
Cptts is bij mij gekoppeld aan een diep gevoel van eenzaamheid, Ik lees dat ook veel van anderen terug.
Hoe gaan jullie met dit gevoel om?
Ik heb het altijd, of ik nou daadwerkelijk alleen ben of omringd door mijn gezin; het maakt niet uit.
Bij mij is door de Cptts verdriet uiten gekoppeld aan doodsangst. Als ik huil word ik intens bang, terwijl ik zo graag getroost wil worden. Maar die 2 gaan absoluut niet samen. Iemand dezelfde ervaring?
Monique - Maandag 3 maart 2014 14:30
Dankjewel voor je verhaal, het is voor mij heel herkenbaar.
gelukkig kan je er voor behandeld worden maar de weg die voor me ligt is lang.
(en het duurt nog een tijdje voor ik op weg kan).
constantijn - Zaterdag 29 maart 2014 02:47
Voor degenen die de diagnose C-PTSS hebben gekregen.

Wie geeft jullie die diagnose?
Ik weet dat ik ook die diagnose zou krijgen als die gegeven zou kunnen worden ,maar die kan niet officieel gegeven worden aangezien die niet is op genomen in het DSM ,het medisch handbook van psychologen en psychiaters.
Vandaar mijn vraag.
Ilse - Dinsdag 24 september 2019 22:07
Ik zie dat het een heel oud bericht is. Maar toch nog een antwoord. De vraag werd gesteld waar je de diagnosse CPTSS krijgt, omdat het niet in het DSM staat. Ik heb de diagnose cptss gekregen van het Psyche Trauma Diagnose Centrum in Diemen. Erg deskundige organisatie met BIG-geregistreerde psychotherapeuten en psychiaters.
Tamara - Dinsdag 8 april 2014 17:35
Zo herkenbaar dat t pijn doet om te lezen.
Ik ben zelf nu 2 jaar in behandeling geweest. In het begin voelde ik niets, geen pijn, geen toekomst of hoop. Daarna voelde ik teveel en was er tijd en medicatie voor nodig om een iets wankele stabiliteit te krijgen. Ik begon met EMDR maar wat ik ook probeerde, ik kon er niet bij..mijn hoofd raakte elke keer volkomen blank. Het blijkt dat een deel van mij zelfs na 2 jaar de therapeut nog steeds niet voldoende vertrouwd om 'los' te kunnen laten. Ik kan niet naar t verleden gaan en hier alert blijven, net zoals ik niet helemaal naar de veilige plek (oefening) kan gaan en mezelf in t hier beschermen. Ik weet met mijn verstand dat dat nergens op slaat, maar ik kan dat deel niet overtuigen.
En nu heeft mij therapeut mij gezegd dat hij me niet verder kan helpen, dat mijn 'beperkingen' te groot zijn en dat ik anders een dagopvang kan proberen. En nu ben ikdus zooo kwaad op mezelf, als ik nou gewoon nog meer mijn best had gedaan. Ik voel me 'stuk, kapot, afgeschreven'. En t kan niet anders dan dat mensen daar uiteindelijk achter komen en weg gaan. Het spijt me, ik wilde dat ik iets positiefs kon zeggen, maar ik voel me zo te kort schieten en zo eenzaam. Ik weet niet meer hoe te vertrouwen. De rek is eruit, ik wil geen mensen meer toelaten.
Carin - Woensdag 9 april 2014 10:24
Wat ben ik blij dat ik deze site heb gevonden. Zelf na zo'n 20 jaar af en aan allerlei diagnoses en daarbij behorende behandelingen (ja, ook borderline, zucht) gehad, zoveel diagnoses dat ik ze op een gegeven moment op moest schrijven, anders kon ik ze niet meer onthouden. Therapie, individueel, groepen, dagbehandelingen, niks hielp. Maar ja, ik hield dan ook 1 ding heel erg geheim. Niet alleen naar de buitenwereld, maar ook naar mezelf, dus dat werd niet meegenomen in testen, waardoor de juiste diagnose niet gesteld kon worden. Nu eindelijk sinds iets meer dan een jaar gesprekken met psychologe waar ik heel veel aan heb en heel veel van leer (op trauma afdeling GGZ) en zij raadde mij aan om het boek: Vroeger en verder te kopen, dat gaat over en is speciaal voor complexe ptss. Zelf heb ik heel veel aan dit boek. Het is een soort cursusboek waarin uitgelegd wat cptss is, waar de symptomen vandaan komen, je kunt oefeningen doen, en krijgt veel handvaten. Voor mij is het mijn "bijbel" geworden.
Tot nu toe was cptss een erg eenzame diagnose voor me (had ook geen internet om lotgenoten te zoeken), dus ik ben erg blij dat ik deze site heb gevonden en kan zien dat ik niet de enige ben, maar ik vind het ook heel erg dat er toch blijkbaar nog veel meer mensen meemaken wat ik ook meemaak, want dat gun ik niemand...
Heel erg bedankt voor deze site, ik blijf hier zeker rondhangen....
Waterglas - Zaterdag 26 april 2014 12:26
Onze volwassen pleegdochter (sinds 2 jaar) had de diagnose PTSS en hechtingsproblemen. Leefde continu in stress, gedroeg zich veel jonger, kon of wilde niet "volwassen worden", kon en wilde niet denken (laat staan praten) over het verleden en haar toekomst, want dat leidde tot extreme paniek. Ze kon zich ook weinig of niks concreets herinneren van vroeger. Ze had paniekaanvallen met heel sterke lichamelijke reacties omdat ze bijvoorbeeld ineens dacht dat ze in de steek zou worden gelaten, had heel veel nachtmerries was steeds bang dat ze gek was en had last van nog veel meer dingen die in de weg zaten, zodanig dat ze echt niet normaal kon functioneren.
Ze heeft nu een aantal maanden neurofeedbacktraining gevolgt bij Roland van Neurobics en de resultaten zijn (voor haar en ons) echt verbluffend. De continue stress is weg, nadenken over vroeger en de toekomst zijn soms nog wel eng, maar gaan goed en ook op alle andere vlakken gaat het veel beter.
We vinden het belangrijk dat meer mensen met vergelijkbare klachten en achtergrond dit weten, want net als onze pleegdochter heeft jaren lang reguliere hulp eigenlijk geen effect gehad en kan deze training echt mensen helpen.

Vanzelfsprekend wil ik gerust meer info en achtergrondinformatie geven als iemand dat wil en wil ik je graag doorverwijzen naar degene die ons heeft geholpen. Maar wellicht is het dan het beste om contact op te nemen met Roland (Drs. R.S. Verment) van Neurobics Groningen.
Jenny - Maandag 24 april 2017 21:04
Ik herken de paniek aanvallen wel en hevige angst, dat mensen bij me weg gaan ik voelde me nooit veilig.alleen maar huilen elke dag weer, gelukkig gaat het nu beter, maar ik heb dit al van af dat ik baby ben,ik hoop dat het met jullie stiefdochter beter gaat.met vriendelijke groet Jenny
silentsuffer - Woensdag 25 juni 2014 09:27
ik baal ervan, ik ben vrienden verloren en elke nacht verlies ik ze weer. ik loop overdags op mijn tenen ondanks mijn medicatie. ze zeggen altijd voor elke deur die sluit gaat er een open, ik zit gewoon vast. slaap al 3 jaar op de bank, schrik van alles en bovenal ben ik een beroerde vader. mijn zoon van 2 is bang voor me, mijn vriendin ziet me als een soort kwaad monster, als ik niet boos ben ben ik bang, bang voor mensen, bang voor auto`s, zelfs bang voor vuilnis. ik hoor dingen uit het verleden de hele dag door. en als er dan die stilte is, dan komt het verdriet. als een grote golf van warm en koud die mij overspoelen, onderdompelen en me alle lucht ontnemen, het rare is ik val soms in slaap met de gedachte dat elke dag de laatste kan zijn en die gedachte hoe raar en eng die ook is.... die vind ik fijn!!
Pluto - Woensdag 9 juli 2014 01:42
Ik heb complexe PTSS en herken alles wat jullie schrijven. Erger ik ben hulpverlener van beroep. Ben zelf ook in behandeling maar herken wat je niet wilt vertellen. Het lijkt alsof het te erg is, te weinig begrepen wordt terwijl ik het als hulpverlener en als mens meer zou begrijpen dan wie dan ook. Schaamte??
gemma - Donderdag 24 juli 2014 14:27
Beste Karen,
omdat ik 99,9% cptss heb en me helemaal herken in je verhal, heb ik een vragje: waar ben je geweest dat je je na 1,5 jaar al beter voelde? Bij het centrum waar ik nu in de intakeprocedure zit ( top referent trauma centrum met als doelgroep cptss mensen kan ik pas over een jaar... terecht en de behandeling is vrij minimaal: 1 keer per week 3 kwartier individueel, eventueel kun je _ in een later stadium in een groep psycho- educatie volgen of pscyco motorische therapie. Dus ik ben benieuwd waar jij bent geweest dat je je na 1,5 jaar je al beter voelen ( bij het trtc rekenen ze op zo'n 6 jaar. groeten gemma
Karen - Zondag 27 juli 2014 11:47
@Gemma: Ik heb in de driedaagse autonomie-groep gezeten in De Voorde, onderdeel van Rivierduinen en is gespecialiseerd in traumabehandeling bij vrouwen. Dit is tegenwoordig gevestigd in het gebouw Rijnveste in Leiden tegenover Leiden CS. Mijn ervaring is dat er geen lange wachtlijsten zijn en dat ze voorstander zijn van groepstherapieën. Naast de groepstherapieën heb je de ene week een gesprek met een sociotherapeut (persoonlijk begeleider waar je overigens altijd naartoe kan als je behoefte hebt aan een extra gesprek) en de andere week met een psycholoog. De bedoeling is om eerst te stabiliseren (beter om kunnen gaan met de emoties en de klachten) en daarna om bezig te gaan met verwerken dmv EMDR of door er over te praten. Ik raad het iig enorm aan. Het heeft mij dus enorm geholpen! Succes!
Zelfconfrontatie - Zaterdag 2 augustus 2014 00:16
Ik herken veel in wat hier geschreven staat en heb sinds een paar dagen sterk het vermoeden dat ik PTSS heb en vastloop door alle trauma's die ik heb opgelopen als kind en daarna. Het zit zo in me vast dat de emoties er wel zitten, maar ik niet in staat ben ze te uiten. Er wil gewoon geen traan of boosheid loskomen. Het wrange is dat ik zelf hulpverlener ben en nu moet toegeven dat ik zelf waarschijnlijk een stoornis heb en hulp zal moeten vragen. Ik heb hier dan ook veel moeite mee, en voel me zwak en mislukt en schaam me ervoor, dus heb nog een lange weg te gaan. Ik heb ook pas een jaar de gehele puzzel aan trauma's compleet, aangezien verdringing me jarenlang parten heeft gespeeld.

Ben bang dat ik hulp van Rivierduinen moet gaan inschakelen en dan eerst nog een verwijzing van de huisarts regelen. Zie daar al als een berg tegenop, maar ja het moet om aan mezelf te werken. Heb al wel eerder hulp bij Rivierduinen gehad, maar dat is stukgelopen doordat ik er niet begrepen werd en traumabehandeling werd als iets voor op de langere termijn genoemd. Achteraf een slechte keuze, aangezien ik nu 7 jaar ouder ben, sinds ik bij hen als cliënt ben gestopt en mijn identiteitsontwikkeling inmiddels al wel een jaar of 5 geleden is voltooid en ik nog steeds voor een groot deel dezelfde problemen en pijn ervaar en dat de beerput sindsdien nog verder open is gegaan. Eerdere juiste behandeling is wat ik hierdoor ben misgelopen en dat is zonde. Helaas was mijn vertrouwen in Rivierduinen na deze ervaring compleet weg. Gelukkig ken ik ook mensen die wel baat bij hulp van Rivierduinen hebben, waardoor er toch weer wat vertrouwen is teruggekomen, maar zie er erg tegenop en ben bang voor wat me te wachten staat en de onzekerheid of ze me nu wel de nodige traumatherapie met waarschijnlijk EMDR daarbij gaan bieden.
haayy - Donderdag 7 augustus 2014 02:10
Dit is erg herkenbaar! Ik heb de diagnose ptss gekregen. Ben ervoor naar psychiather geweest. Zij dacht dat de therapie werkte.... ik heb nu nog steeds last van herbelevingen schrikreacties en alles. Alleen heb ik nooit de diagnose complexe ptss gekregen. Ik heb nooit profijt gehad van de therapieen. Heeft iemand tips erover? Ik wil namelijk niet weer 2x per week heen hoeven.
Nadine - Vrijdag 29 augustus 2014 08:53
Op mijn 18e, kreeg ik een knak, ik voelde het letterlijk; geen controle meer over mijn lichaam, nekpijn, ogen die rondtolden, benauwend, bedreigend,...jaren zocht ik hulp, belandde bij psychologen, psychiaters, therapeuten,...ik probeerde alles, was ten einde raad, elke dag heel doorkomen was een hel. Overal kreeg ik dezelfde diagnose; 'depressie'. Terwijl ik heel goed wist dat ik niet depressief was, ik vocht gewoon elke dag opnieuw om met onverklaarbare onrust, fysische pijnen, angsten om te gaan. Sinds enkele jaren ga ik naar een psychiater, die me eindelijk geruststelde, ik had compexe ptss. Gewoon het feit te weten dat je niet gek bent, maar normaal reageert op abnormale gebeurtenissen uit het verleden, bracht soelaas. Het is nog vechten, elke dag, want de oplossing ligt uiteindelijk bij jezelf. Probeer je leven zo goed mogelijk te kleuren, blijf uit de buurt van mensen die teveel energie vragen, sta zo positief mogelijk in het leven; wat je geeft krijg je terug. Het is best aftasten, mijn vertrouwen in mensen was ver zoek, en toch...enkele positieve ervaringen kunnen me zo blij maken, ontroeren,...
rita - Zaterdag 30 augustus 2014 18:33
Intussen ben ik 60 en val eigenlijk onder de ouderenpsychiatrie...haha..
Cptss is de diagnose nu na bijna 5 maanden depressief te zijn, waarvan ze in begin dachten aan een burnout.
Heb 18 jaar geleden ruim 4 jaar terapie gehad en het lijkt nu dat alles wat ik toen een plekje heb gegeven weer knalhard terug is.
Mijn hele leven is gebaseerd op het heel vroeg tijdige misbruik en waarop heel erg vele traumas zich opvolgden. Kom je als mens hier nog wel ooit van af? Is er ooit een ,, normaal,, en gelukkig leven te leiden?
Wordt nu volgestopt met pillen die er voor zorgen dat ik me erg afgevlakt voel. Dat moest nadat ik in een crisis opname terecht kwam.
Ik ga nu naar een trtc en ga binnenkort aan mijn indentiteitsstoornissen werken. Ook klinische opname
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee??
Nadine - Dinsdag 2 september 2014 14:12
Beste Rita, ik vrees dat je nooit helemaal geneest, een depressie zal steeds op de loer liggen. Je kan er zo goed mogelijk mee leren omgaan. Zoals mijn dokter zegt; je reageert normaal op een abnormale, ingrijpende gebeurtenis in je leven. Medicatie verzacht, vlakt ook af, helaas. Veel moed!
Nadine - Dinsdag 2 september 2014 14:12
Beste Rita, ik vrees dat je nooit helemaal geneest, een depressie zal steeds op de loer liggen. Je kan er zo goed mogelijk mee leren omgaan. Zoals mijn dokter zegt; je reageert normaal op een abnormale, ingrijpende gebeurtenis in je leven. Medicatie verzacht, vlakt ook af, helaas. Veel moed!
Loïs - Maandag 13 oktober 2014 20:01
Ik ben 16 jaar en de diagnose PTSS staat bij nu al een jaar vast. Ik ben vroeger geslagen, geschopt en gestompt door men ouders, gelukkig is dit nu gestompt. mijn broers hebben mij ook met woorden en daden mishandeld. Alleen het is nu mijn woord tegen het van mijn ouders. Ik loop nu bij een GGZ instelling en hoop snel lekkerder in men vel te komen!
Pamela - Vrijdag 7 november 2014 14:13
Heb nu me tweede sessie gehad vandaag van me groepstherapie die een half jaar gaat duren elke vrijdag 2 uurtjes met de schoolvakanties wel vrij. En dan ook een uur in de week individuele therapie. Ik zeg nu al wauw denk zeker wel dat dit mij gaat helpen. Hoe stresvol het ook is zoveel info en mensen om me heen op de vrijdag. Als je thuis komt denk je ja toch wel ja eindelijk een bevestiging daar oooh ligt het aan dat wat ik draag al heel veel jaren. Intens dat is het zeker maar doe dit voor mezelf. En heb hoop op veel resultaat. Misch eindelijk rust straks in de bepaalde dingen in me leven waar ik tegen aan loop dagelijks.
petra wonink - Vrijdag 5 december 2014 00:25
Dag,

Ik kom uit de tijd dat er totaal geen informatie was over cpts en dis......daardoor nooit goed behandeld naar jaren zo doorgegaan te zijn heb ik eindelijk een behandeling te pakken......en mensen mij de moeite waar vinden om dit te doen.Maar was een jaren lange gevecht omdat er niet veel bekent over was nu staat het internet er vol van. heb met mijn verhaal te lang gezeten en geen goede hulp nu wel eindelijk een beetje begrip voor mijn situatie .hoop dat de behandeling wat helpt en dat ik verder kan met mijn ding.
Smurfie - Zaterdag 13 december 2014 23:20
Hoi,

Na ruim een jaar intensieve therapie, waaronder de training vroeger en verder, is na veel verschillende diagnoses nu vastgesteld dat ik complexe PTSS, dissosiatieve stoornis en ontwijkende persoonlijkheids stoornis heb. Er valt veel op zijn plek maar het is ook zo moeilijk om het te "accepteren". Op medicijnen reageer ik niet goed helaas. Kom regelmatig in crisis. Nu wil mijn behandelaar trauma gerichte therapie geven, ik wil het aan een kant wel omdat ik nu steeds verder afzak, maar doordat ik nog niet stabiel genoeg ben, ben ik ook heel bang voor wat er gaat gebeuren. Ik heb al die tijd nog niets kunnen vertellen. Pfff, ik wil me weer zo graag normaal voelen, maar gaat dat ooit gebeuren?
dutchbatter - Woensdag 31 december 2014 00:22
ik ben veteraan (DUTCHBAT 2 Srebrenica 94") heb ptss overgehouden na o.a. een gijzeling van een week. ik kom heel veel herkenning tegen in dit bericht en jullie posts. ik heb in 2007 9 maanden in het sinai-centrum gezeten en heb daar veel over mezelf geleerd. gisteren gehoord dat ik waarschijnlijk ook ADD/ADHD heb.. @zoekende
somekill4 - Woensdag 18 maart 2015 19:45
Ik heb complexe ptss . Ik herken zeker de eerder beschreven symptomen . Maar ik heb verder ook een hoop woede in mij . En ik hen al bij een aantal hulp instellingen geweest . Maar konden me hierbij niet verder helpen . Ik word zomaar uit het nix boos op de mensen die ik mag . En verder heb ik nog een tweede persoonlijkheid. Iemand een idee over deze woede uitbarstingen?
somekill4 - Donderdag 19 maart 2015 20:07
Ps: mijn complexe ptss en mijn tweede persoonlijkheid is ondstaan doordat ik van mijn 3e tot mijn 15e dagelijks misbruikt ben . Ik heb hier wel emdr voor gehad. Maar mijn woede blijft.en ik kom er niet echt vanaf.
Lisa - Maandag 23 maart 2015 11:40
Ook bij mij is cptss vastgesteld na een eerdere reeks diagnoses (depressies, borderline kenmerken, dissociatie). Ik heb ondertussen een heel traject van therapie erop zitten en heb mijn leven goed vorm kunnen geven. Heb een goede baan, lieve mensen om me heen, een fijn huis. Tegelijkertijd geen relatie omdat ik te bang ben dan weer volledig uit balans te raken. Ik hoopte dat ik het verleden achter me kon laten, maar kom erachter dat dat met cptss niet zo werkt... Er blijven altijd triggers aanwezig en de kunst is die te herkennen en erkennen. Zodra ik dat 'vergeet' neemt de onrust weer toe, de woede in me, de angst. Wat me helpt is me bewust bij het NU te bepalen. Het NU waarin het misbruik is gestopt, het NU waarin ik achter deze computer zit en veilig ben. Ik wens iedereen zo toe de hoop niet op te geven, want ondanks de dalen is het leven echt de moeite waard!
somekill4 - Maandag 23 maart 2015 19:56
Bedankt lisa . Ik ga er opletten . Het hier en nu
xBente - Dinsdag 24 maart 2015 21:25
Wauw verhelderende blog! En herkenbaar...
Dada - Dinsdag 21 april 2015 10:58
Veel herkenbaar...
ik heb jarenlang mezelf verdooft met middelen, maar ook met constant doorgaan..
Inmiddels ruim 2 jaar clean van middelen...en ism therapie (exposure) leer ik nu weer te voelen... wat ik ervaar als een lijdensweg... want ohw wat doet dat pijn..
Nu heb ik een vraag... al jaren heb ik last van ondergewicht, en pas nu ik weer meer voel, merk ik dat eten bijna onmogelijk wordt, het lijkt of hoe meer ik in contact kom met mijn gevoel, hoe moeilijker eten wordt. Is er iemand die dit herkent?
somekill4 - Woensdag 29 april 2015 19:34
Hoi dada . Ja ik ken het gevoel . Je hebt nooit zin om te eten en je gevoels wereld word steeds meer bewust . En je emoties ook . Het is even een hell waar je door moet . Maar ik beloof je dat het het waard is . Emotie is het mooiste wat er is. En als je vragen hebt . Stel ze gerust op deze blog . En ik zal ze proberen te andwoorden.
Carin - Zondag 3 mei 2015 14:43
Op 9 april 2014 schreef ik over mijn verhaal met CPTSS en de behandeling die ik volgde bij de trtc in Leeuwarden. Op 7 juli 2014 heb ik mij op laten nemen voor een 12 weken durende traumabehandeling, speciaal gericht op CPTSS om echt alles te doen wat binnen mijn bereik lag om mijn gevecht te winnen. Ik wist dat het een gigantisch zware tijd zou gaan worden, maar op de 1 of andere manier wist ik dat de tijd er rijp voor was. Het was een nieuw programma in Nederland, overgekomen uit Duitsland, dus hier waren nog niet echt betrouwbare resultaten, maar in Duitsland waren de resultaten erg veelbelovend. Met angst en beven heb ik me daar gemeld en ben ik het programma gaan volgen. En jee, het is echt zwaar, zowel lichamelijk als psychisch. De eerste stappen zijn dat je leert begrijpen wat je trauma is, dat je leert je trauma te benoemen, dat je gereedschappen aanleert om je angst en spanning naar beneden te krijgen (erg belangrijk) en dat je door die hoge muur van schaamte, ontkenning en walging heenbreekt, zodat je eindelijk eens naar die onderliggende gevoelens toe kunt. En daarna ga je echt door een hel, tenminste, als je het goed doet. En dat is ook de reden dat het in opname gebeurt. Het programma is ontzettend intensief, en veel te belastend om poliklinisch te kunnen volgen. Zelf is het me uiteindelijk gelukt om de schaamte en walging overboord te kunnen gooien en de beerput met diepere gevoelens en herinneringen naar boven te krijgen. Leuk is anders, erg confronterend, maar het is wel nodig om te kunnen accepteren wat er in je verleden gebeurd is. En dat is ook precies wat je leert: je trauma is onderdeel van je verleden. Het heeft een hele belangrijke rol gespeeld bij hoe je leven geworden is, maar je kunt het verleden niet veranderen, je zult het moeten accepteren want het is nu éénmaal gebeurd. En dan de controle nemen over het heden en je toekomst. JIJ bepaald hoe dat eruit gaat zien, je gaat werken aan je eigenwaarde en nog veel meer dingen die belangrijk zijn voor een goede kwaliteit van leven. Je leert over je goede kanten en over je kwetsbare kanten en hoe je je kwetsbaarheden kunt leren beschermen. Zelf heb ik het programma als erg zwaar ervaren, maar achteraf gezien is het de beste therapie die ik ooit gevolgd heb. Alles wat ik daar heb geleerd moest ik thuis nog toe leren passen, ik was behoorlijk veranderd en daardoor veranderde mijn dagelijks leven ook nogal, maar wel ten goede. Ik kan nu zeggen dat ik mezelf veel beter heb leren kennen, dat ik mezelf, met alle goede en minder goede eigenschappen heb leren accepteren, dat ik m'n leven niet meer compleet laat beheersen door m'n trauma/ouders, dat m'n eigenwaarde steeds een stukje beter wordt, dat ik gezondere keuzes maak, dat ik geleerd heb om me te ontspannen (en dat voelt verdraaid lekker) en dat ik nu eindelijk een toekomstbeeld heb en een doel. Is het een wondermiddel? Nee, het is keihard werken, jezelf tot de grond toe afbreken en opnieuw opbouwen en 100% genezing bestaat niet, maar als alles klopt, dan kan je leven een stuk leefbaarder worden en mij bevalt het heel goed.....
:-)
Heidi - Dinsdag 5 mei 2015 09:48
Ik begrijp wat ik hier allemaal lees zo goed. Ondertussen jaren hard aan het werken aan alles aan mezelf dat toch zo complex is. Je kan jezelf wel leren kennen en leren aanvaarden. Maar het is een o zo moeilijke opgave. Carin, ik ben het met je eens dat 100% genezen niet mogelijk is met de omvang van ons probleem. Wat beschrijf je dat goed allemaal. Je bent een dappere madam. Ik wens je heel veel succes en opbouw in het oefenen met alle waardevolle dingen die je hebt geleerd tijdens je training. Op weg naar democratie in jezelf... Wat een tocht hè...
Heidi Vanrompay
Silvia Jans - Donderdag 21 mei 2015 01:00
Ik heb meerdere diagnoses en ik scoor op alles 100 procent. Ik heb PTSS, Bordeline, ADHD en meerdere Trauma's op gelopen. Dus ik herken alles over dit onderwerp. En ik heb ook nog als ik word lastig gevallen en ik heb 3 keer nee gezegd heb dat als ik dan moet vechten ik psychotisch wordt en niet meer weet wat ik doe. En heb ook last van Epilepsie. Ik wil graag weten wat er allemaal mogelijk is aan behandelingen. Of ben ik niet te behandelen want ik wil zo graag mezelf weer beter voelen en dus zo graag behandeld worden. Ik bedank jullie alvast voor jullie advies. groetjes van Silvia Jans. *geen persoonlijke gegevens plaatsen*
Silvia Jans - Donderdag 21 mei 2015 01:38
Dat komt omdat ik een heel erg goede psychiater en een heel erg goede behandelaar heb in 's-Hertogenbosch. Ik heb eerst in Oss een psychiater en behandelaar gehad. Ik ben door hun heel erg verslaafd geweest aan medicijnen en coke. Ik ben dankzij de ggz in 's-Hertogenbosch nu al 6 jaar van die verslavingen af. En ik heb ook al de DGT behandeling gedaan. Maar ik heb nog steeds dat ik zo erg agressief onvoorspelbaar en gevaarlijk ben voor mezelf en voor anderen mensen. Ik durf om die reden niet meer alleen naar buiten. En daarom sluit ik mezelf op en kom alleen voor de boodschappen en voor afspraken naar buiten. En als mijn vriend er is. Verder leef ik dus echt als een kluizenaares zo bang ben ik voor mensen en voor mezelf geworden. Ik ben bang dat ik hier niet meer van af kom. En ik wil hier zo heel graag vanaf komen. Want mijn ouders hebben mijn Hulp zo heel erg hard nodig. Ik voel me zo waardeloos en machteloos en schaam me voor iedereen.
Silvia Jans - Donderdag 21 mei 2015 02:00
Ik wil graag aan iedereen laten weten dat de ggz in 's-Hertogenbosch en Vught van mij 5 sterren en 100 punten krijgen. En dat ik hun de beste vindt van heel Nederland.
Silvia Jans - Donderdag 21 mei 2015 02:31
Ik ben altijd in Oss bij de ggz daar slecht behandeld. Daar werd er over mij beslist en ik werd stil en zoet gehouden met medicijnen die zwaar verslavend zijn. En nu wordt er samen met mij en de huisarts en met de mensen die ik vertrouw overlegd wat er moet gebeuren. En ze luisteren goed naar mijn mening en verhaal zonder er tussen door te praten. En dat vind ik voor mezelf en voor anderen lotgenoten heel erg belangrijk. Dus wil ik de ggz in 's-Hertogenbosch en Vught daar voor heel erg bedanken voor de hulp die ik van hun al heb gehad.
**c-line** - Woensdag 10 juni 2015 22:10
Ik word hier op dit moment op onderzocht. Het zou een boel verklaren....
Miep - Maandag 31 augustus 2015 08:25
Ik zit op dit moment helemaal in de knoei met mezelf. Ben 3 x gescheiden van dezelfde man. Mijn kinderen zijn er klaar mee. Heb mijn zoon uit frustratie ontzettend uitgescholden ( ik mag nl niet op mijn kleinkind passen, omdat zij vinden dat ik in de war ben)
Dit doet pijn!!! Heel veel pijn!!!! Zot ook zonder werk!!!' Ben ik in vastgelopen door alle stress. Ben gisteren overstuur en vol met pillen in de auto gestapt maar bedacht me onderweg dat dit niet oké is. Ben gestopt en heb 112 gebeld. Ben opgehaald door mijn ex en mijn zoon. Helemaal duf van de pillen ben ik thuis in bed gaan liggen. Mijn ex heeft de sleutel van zijn huis van mijn sleutelbos gehaald zag ik net. Dat zegt me genoeg. Ik ben onder behandeling bij de GGZ in Almere! Maar sta op het punt om me op te laten nemen. Ik ben de hele werkelijkheid kwijt, en zie geen uitweg meer. Ben totaal doorgedraaid. Maar lijkt alsof mijn dip niet serieus genomen wordt. WIE HELPT MIJ VOOR HET TE LAAT IS.
Tears - Dinsdag 29 september 2015 12:11
6 weken geleden heb ik eindelijk de stap genomen om hulp te zoeken. En diagnose complexe PTSS gekregen, ik kan me ook helaas in 100% van dit artikel herkennen.
Nare jeugd gehad, weggelopen toen ik 14 was en vanaf toen 16 jaar lang overleefd. Want zo voelt mijn leven, als overleven. Omdat ik niet meer naar school ging ben ik gelijk aan het werk gegaan. Zonder diploma is dat moeilijk en zo ben ik in de horeca terecht gekomen. Na 2 overvallen te hebben meegemaakt op de zaak waar ik werkte ben ik overspannen geraakt en thuis gaan zitten voor 3 maanden. Die tijd kwamen er allerlei herinneringen terug en begonnen de herbelevingen. Van de overvallen, maar ook van mijn jeugd. Snel ben ik maar weer aan het werk gegaan, puur om niets te voelen. Automatische piloot.
Verdoving was een deel van mijn dagelijkse bezigheden al die jaren lang. Door belachelijk veel te werken maar ook door extreme sport en verdovende middelen. Ik hield mezelf overeind daarmee.
Hulp zoeken kon ik mezelf niet toe brengen al die jaren, door nare ervaringen in jeugd met hulpverleners, maar ook omdat ik vond dat IK geen hulp nodig had. Het was mij immers aangedaan, dus ZIJ hebben hulp nodig. Ik weet immers goed en slecht prima van elkaar te onderscheiden. Nu besef ik dat ik WEL hulp nodig heb, anders kom ik nooit over mijn herinneringen heen. Ik ben degene die samen met mijn zoontje verder moet. En dat gebeurt niet met een hoofd vol nare herinneringen en nachtmerries.
Ben begonnen met een behandeling bij PsyQ Trauma, waar ze gespecialiseerd zijn in PTSS en complexe PTSS. Ik voel me op mijn plek daar, eindelijk mensen die me begrijpen en niet veroordelen. Heel anders dan de hulpverlening die ik ken uit mijn jeugd. Ik ga binnenkort een programma in waar ik leer met nachtmerries en herbelevingen om te gaan. Ben eerlijk gezegd wel sceptisch, aangezien ik al 20 jaar nachtmerries heb. Maar al worden ze iets minder, of makkelijker mee om te gaan, dan heb ik al heel wat bereikt.
Toen ik te horen kreeg dat ik waarschijnlijk een persoonlijkheids stoornis heb ontwikkeld omdat ik veel te jong in nare situaties belande, nou dat was echt 3 x slikken. Maar ik vond de uitleg heel logisch; een plant die geen goede wortels heeft kunnen kweken krijgt ook geen stevige takken en mooie bladeren. En alle trauma s die na mijn jeugd zijn gekomen (zoals de overvallen) heb ik waarschijnlijk geen plek kunnen geven. Simpelweg omdat ik niet weet hoe dat moet, omdat ik mezelf mijn hele leven heb aangeleerd om mijn verstand op nul te zetten en door te knallen. Nait soezen moar deurbroezen. En als dat niet ging, dan maar verdoven of hard wegrennen. Ik ben blij dat ik nu mijn problemen onder ogen zie en er klaar voor ben om aan mezelf te werken. En daarmee aan de toekomst van mij en mijn zoon.
Ik hoop echt voor iedereen hier dat je de hulp vind die je nodig hebt. Ook al is het verdomd moeilijk om al toe te geven DAT je het nodig hebt.

ANONIEMPJEE - Zaterdag 10 oktober 2015 08:47
Ik heb complexe ptss,
Ik ben momenteel bezig met emdr,
Ik heb traumatische ervaringen bij me van 21 jaar.
Nu ik hard bezig ben om het te soort van genezen is mijn
Vriend afstandelijk.
Ik voel me vies en heb het idee dat hij dat zo ook ervaart.
Hij zou me helpen in deze tijden maar is meer bezig met zich afsluiten, ik praat met hem amper over mijn trauma's.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, we zijn al is uit elkaar geweest voor 3jaar. Ik ben nu verwikkeld in een heftige strijd door die emdr maar heb echt het gevoel dat hij mij niet bijstaat. Ik ben er wel altijd voor hem geweest in moeilijke tijden, ik heb hem ook gezegd dat als hij mij in de steek laat tijdens emdr dat ik permanent van hem weg ga,
Het doet mij veel pijn maar pijn ken ik al is dagelijkse kost. Dus of het nou met hem is of zonder ik strijd voor mijn gevoel toch alleen.
sara - Zondag 25 oktober 2015 20:46
Is het zo dat borderline en complexe ptss vaak worden verward met elkaar?
Bij mij is namelijk chronische ptss vastgesteld en bij mijn zus borderline ptss en eigenlijk hebben we zo wat het zelfde meegemaakt en ook zo goed als de zelfde symptomen.
Ik ben 5 maand in opname geweest en nu 3 maand thuis maar blijft een dagelijks gevecht met mezelf 😢
John - Dinsdag 24 november 2015 17:58
Kan. Alleen maar huilen .als ik dit lees .god ik ben nietalleen .met me rare ideeën.
Radna - Donderdag 10 december 2015 13:38
Ik heb een man met CPTSS... met somatische klachten erbij.. Dit overheerst de hele dagelijkse gang van zaken. Zijn zijn benen niet gewoon, dus trilvrij, kan er niet gewerkt worden. Allerlei therapieën gehad en nog bezig om oplossingen te zoeken maar je krijgt steeds het idee dat de medici echt niet zo ver is om iedereen te behandelen. Dan de hulpverleners echt sommige dingen niet aan durven te pakken omdat men bang is voor de gevolgen. Zeker als je hoort dat in NL de crisisopvang vol zitten en er geen hulp geboden kan worden in geval van...

Ik vind het dan ook vreselijk om te lezen zoveel mensen er zijn met PTSS of CPTSS.. en dan is er ook nog een verschil tussen geuniformeerde en niet geuniformeerde PTSS-ers. Ik sta naast mijn man en ben er voor hem.. Maar hoe meer ik in de medici lees/hoor dat men soms weinig kan doen heb ik steeds meer de neiging om toch door te zoeken en voor ieder een hulp te zijn...
Al wissel je ervaringen uit van therapie ideeën, dagindelingen etc etc... toch maar is even harder gaan denken of ik niet iets op ga zetten.

Voor een ieder hierboven.. inderdaad zijn er veel mede ptss-ers. van vele weten we het niet ivm schaamte en zitten op de bank en krijgen geen hulp. Ik raad aan ga naar de huisarts en zoek echt de hulp, neem je partner mee want die weet ook veel voer jou als jij het niet weet en samen vechten... blijf vooral vechten...
En wens een ieder sterkte..
Jimmy - Zaterdag 12 december 2015 20:38
Zou ik aub een keer met jou mogen praten karin ik heb precies hetzelfde
elf - Zaterdag 2 januari 2016 08:32
slik zwaar therapie ja volg ik maar zal helaas moeten met pillen teveel angsten
Angela - Zaterdag 23 januari 2016 17:01
Wat een herkenning. Ook ik ben na een hele rij diagnoses na 30 jaar uiteindelijk gediagnostiseerd met CPTSS. Ik heb al 5 jaar therapie bij de psycholoog die mij gediagnostiseerd heeft. Toen ik in 5 weken tijd mijn schoonmoeder ( die als een moeder voor mij was ) en mijn vader verloor en in diezelfde week ook mijn kat in moest laten slapen, stortte ik in maar was na 1 maand weer op mijn werk. Toen ik hoorde dat mijn contract niet zou worden verlengd, raakte ik behoorlijk de weg kwijt. Al die verliezen triggerden mij en ik kreeg suïcidale gedachten en belandde bij de crisisdienst.
Sindsdien heeft mijn therapeut waarop ik volledig vertrouwde aangegeven dat ze mij niet meer kan helpen. Ze verwees me naar de 2e lijn. Nu heb ik 2 korte gesprekken gehad bij de GGZ, maar zij hebben geen behandeling voor CPTSS en verwijzen mij naar het team persoonlijkheid. Het feit dat het chronisch is, betekent volgens hun dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik herken mij hier absoluut niet in en heb er geen goed gevoel bij. Ik heb al zoveel therapieën gehad, maar niet 1 gericht op trauma's. Ik wil nu graag hulp die bij me past, maar durf het niet te melden uit angst dat ze mij lastig vinden. Hebben jullie tips?
Alvast bedankt en ik wens iedereen heel veel sterkte en kracht.
Angela - Dinsdag 26 januari 2016 08:33
Gisteren wederom een gesprek gehad en de voorlopigheid diagnose is binnen 1 week gewijzigd van bipolaire stoornis in borderline. Ik heb uitgelegd dat ik mij er niet in herken, maar ook mijn huisarts ( die mij al 30 jaar kent ) mijn arboarts, ee therapeut waar ik in het verleden ben geweest en mijn huidige therapeut herkennen mij er niet in. Telkens als ik de diagnose complexe PTSS waarmee ik door mijn therapeut ben gediagnosticeerd bespreek, hebben zij het over PTSS wat iets heel anders is en wat ik er volgens hen misschien bij heb. Ze zijn erg vriendelijk, maar ik heb het gevoel dar ze geen ervaring hebben met complexe PTSS. Ik ben nu behoorlijk in paniek. Weet iemand een goede behandeling in de buurt van Utrecht of Den Bosch?
Alvast bedankt voor jullie reacties en voor een ieder heel veel sterkte.
Sam - Donderdag 4 februari 2016 14:26
@Angela:

In Utrecht/Zeist zit het Top Referent Trauma Centrum van Altrecht. Die zijn gespecialiseerd in o.a. C-PTSS, en ze hebben een aardig grondig diagnostisch proces van meerdere weken. Ik ben er zelf niet geweest maar heb er wel info over ingewonnen. Er is een lange wachttijd voor behandeling, maar volgens mij is de wachttijd voor diagnose wel te doen. Google het maar eens, dan vind je de site wel. Je zal overigens wel een verwijzing nodig hebben om daar terecht te kunnen.
Daisy - Zaterdag 6 februari 2016 02:11
Helaas heb ik ook de intake bij het TRTC gehad in Zeist. Ik raad het niemand aan. Ik ben zelf al 15 jaar werkzaam in de GGZ. maar wat ik daar mee gemaakt heb is slecht voor de GGZ. Geloof me er zijn echt goede behandelingen die bij je kunnen passen. Daarbij komt ook nog bij dat een ieder net even iets anders nodig kan hebben. Vertrouw op jezelf. Zelf ben ik nog maar kort geleden gediagnostiseerd met een cptss. Dit na een lange en zware depressie helaas de tweede in mijn leven. Ik kan alleen maar zeggen en voor iedereen wens ik dat jullie allemaal een in een goede behandeling komen.😀👍 ik zelf heb hem gevonden.
Daisy - Zaterdag 6 februari 2016 02:11
Helaas heb ik ook de intake bij het TRTC gehad in Zeist. Ik raad het niemand aan. Ik ben zelf al 15 jaar werkzaam in de GGZ. maar wat ik daar mee gemaakt heb is slecht voor de GGZ. Geloof me er zijn echt goede behandelingen die bij je kunnen passen. Daarbij komt ook nog bij dat een ieder net even iets anders nodig kan hebben. Vertrouw op jezelf. Zelf ben ik nog maar kort geleden gediagnostiseerd met een cptss. Dit na een lange en zware depressie helaas de tweede in mijn leven. Ik kan alleen maar zeggen en voor iedereen wens ik dat jullie allemaal een in een goede behandeling komen.😀👍 ik zelf heb hem gevonden.
Gezinshuisvader - Vrijdag 12 februari 2016 12:42
Beste mensen/ Angela
Wij zijn zeer te spreken over Intermetzo. Eén van onze "pleeg"kinderen heeft PTSS en ook wat hierboven beschreven staat. Maar ik weet niet of ze ook wat voor volwassenen hebben? Door EMDR en nu spel therapie is het een heel stuk verbeterd en gaan zijn schoolresultaten weer naar boven. Door speltherapie krijgt hij weer beter zicht op zijn trauma waarna hij met EMDR dit weer aan kan pakken.
Maar een goede behandeling is van levensbelang voor jezelf en je omgeving.

Jolien - Woensdag 16 maart 2016 17:30
Ik ben 62 en heb veel therapie achter de rug.(al sinds mijn 16e)
Ook een complexe post traumatische stress stoornis ontwikkeld.
Mijn moeder werd ziek toen ik 2 jaar was en stief een paar jaar later.
Ik werd bij haar vandaan gehouden en er was geen opvang, wisselende hulpen en mijn vader stortte zich op zijn werk. Ik ben mijzelf al jong kwijtgeraakt, voor zover ik al bestond...Mijn ontwikkeling is gestagneerd..
Ik vind mijn bewustzijnsstoornis ondraaglijk, niet mee te leven.
Ik overleef nog steeds, wat een rotmechanisme.
er zijn mensen, die van mij houden, maar alleen in een therapiegroep, waar ik enige veiligheid aan ontleen, kan ik wat zijn.
Het stopt zo weer en dan switch ik weer.
Ik heb mij de afgelopen jaren overend gehouden met een benzodiazepine.
Nu ik die niet meer gebruik, komt het mechanisme weer tevoorschijn.
Totale emotionele afsluiting, ik ga daar heel ver in en ondanks mijn verwoede pogingen, om mijn verleden te verwerken, is dit niet gelukt, helaas pindakaas. Het lukt niet bij iedereen. Het lijkt net een ingebouwd mechanisme, zo'n overlevingsstrategie van doodhouden. En misschien is dit ook wel zo. Trauma verwerking is niet voor iedereen goed. Als het heel jong ontstaat, kan zo'n mechanisme te hardnekkig zijn. En therapie kan het soms erger maken. De herinneringen sla je op in je lichaam, maar lastig als je er niet bij kunt komen. Ik had mij nooit klinisch moeten laten behandelen. het maakte van alles los in mijn lichaam/zenuwstelsel, triggerde allerlei trauma's, maar van van verwerking was geen sprake. Na die opname van 3 jaar, ben ik er niet meer uitgekomen en dit is al erg lang geleden, Boe.
Elona Quaak - Zondag 8 mei 2016 13:20
Tsjonge jonge....wat een verdriet & leed. Onvoorstelbaar gewoon.....Ook ik herken veel vooral het onbegrip bij anderen en het negeren van alles wat je is aangedaan of overkomen. Ik ben zelf therapeut en coach en was een hele goede....totdat bij mij het licht uitging en bleek dat ik zelf een cptss had. Achteraf zo duidelijk te zien....geparentificeerd na vervroegd misbruik op het vierde jaar; het veel te jong trouwen van een oudere man die zich manifesteerde als een egocentrische man en vader. Hij kon niet van andere vrouwen afblijven; ik deed alle zorgtaken ruim 20 jaar lang; hij niets. Hij kreeg alle ruimte voor carriere...ik niet. Ik kon door de zorg van mijn moeder na de geboorte van vier kinderen pas heel laat mij ontwikkelen in bewustzijn en onderwijs. Daarna viel ik van de ene burnout in de andere.
Ik deed immers alles, de kinderen, thuis, studie, docente, eigen praktijk,vrijwilligerswerk, het nalopen van beide families.

Toen koos ik voor een scheiding....dat heb ik geweten.....van de ene ellende in de andere. Hij kreeg kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstructuur. Hij betaalde de alimentatie niet meer toen ik een vriend kreeg. Hij werkte elke zelfstandigheid tegen....door mij van financiele middelen te onthouden en dreef mij bijna tot waanzin door zelfs twee van de vier kinderen voor te liegen over de rechtzaken....Zij kozen voor een vader met geld en verloren hun moeder met het gebroken hart. Daarna opnieuw liefde, de man van mijn leven die ik weer verloor aan kanker; een verkeersongeval met whiplash, de liefde van de jongste twee maar ook hun schade en positief hun vrienden die ik een liefdevol thuis gag; een ongeval over een eerste verdieping en een aanranding/verkrachting die mijn hele onderdrukte ptssklachten in één klap activeerde en weer was er voor mij geen plaats.

Momenteel zou ik al een tijd rust moeten hebben gehad aldus de psychtherapeute en psychiater alvorens aan het diepe onderliggende trauma te werken....maar er zijn wachttijden....er lopen rechtzaken en ik ben mijn huis kwijt geraakt aan een geringe stabiele achterstand doordat mijn ex voor mij dat geld niet wilde vrijmaken alvorens echt te verdelen.

Mensen hou vol.....er moet veel meer bekend worden over ptss of cptss en ik zou er later graag veel energie in willen stoppen om deze intense pijn; dit intense proces te willen begeleiden in de meest optimale vorm.

Blijf moed houden en hoop; kies voor kleine stapjes vooruit en je zult het redden; dagboek; reinigen; licht sporten thuis; ontspannen; leren niets te doen; leren voor jezelf op te komen en hulp te vragen mits zij de juiste hulp is en vooral vind medelotgenoten om er samen rijker van te worden en er samen een weg in te vinden.

Het lichaam heeft een zelfherstellend vermogen daar ben ik van overtuigd; het is aan jou deze aan te boren!!

Heel veel liefde, rust en geluk en vooral genezing.

Elona Quaak
kittenmama - Dinsdag 31 mei 2016 06:05
Ik zit hier om 5:30 's ochtends omdat m'n lichaam teveel pijn doet om verder te slapen.
Ik herken zoveel in jullie verhalen: de wijsheid van grey's anatomy (elke aflevering raakte weer een nieuw pijnpunt), het gevoel dat je je leven lang tekort geschoten hebt, schrikken van een belasting- en of aangetekende brief een 'hartstilstand' hebben als er een luid geluid plotseling is, de telefoon die overgaat, noem maar op noem maar op.

Ik heb de diagnose (chronische) ptss zelf gesteld aan de hand van symptomenlijsten die voor 99,5% overeen kwamen. Dat wil zeggen: na de dood van mijn moeder (nov 2015) kwam ik er tijdens de maanden erna erachter dat mijn moeder naast psychotherapeut, narcist was, en mij dus 'bespeelde' alsof ik een muziekinstrument was, met dat grote verschil, dat muzikant houdt van z'n instrument en mijn moeder kon van niets en niemand houden, alles status en aanzien. Mijn vader is op mn 6e vertrokken, volkomen overspannen met ontzettend veel pijn in zijn hart dat hij mij moest achterlaten, maar anders waren we er allebei volledig aan onderdoor gegaan. en in die tijd werd een kind aan de moeder toegewezen, tenzij...en psychologisch misbruik hoort daar dus niet bij.

Daar komt bij dat we de afgelopen 5 jaar hebben gevochten leeuwen om ons huis te kunnen behouden, de belastingdienst had een fout gemaakt, waardoor we achter raakten met de hypotheek.

Mijn moeder wist het zo te verpakken dat ik mijn vader vanaf m'n 13e tot m'n 25e jaar niet gezien heb, familie had ze volledig vervreemd van zich, vrienden (vriendjes) en vriendinnen voelden zich maar vreemd bij mijn moeder en als ik wegging was ze zo zielig
kittenmama - Dinsdag 31 mei 2016 06:32
het vervolg, niet tussendoor op opslaan klikken dus...
en eenzaam en ondertussen 'hadden we toe ik klein was' (tot mn 10e) zo'n goede relatie en daarna niet meer. wat was er toch mis met mij dat ik niet van haar kon houden (letterlijk!). Dan ga je jezelf onderzoeken en je vindt maar niks en ondertussen doe je dingen nadat ze op je ingepraat heeft waar je later eindeloos spijt van hebt.
En ondertussen burn out op overspannenheid op oververmoeidheid op burnout, want met grenzen werd geen rekening gehouden.....en daarvoor therapie, maar zonder de onderliggende oorzaak bloot te leggen heeft die slechts ten dele (hoewel een belangrijk stukje, namelijk het herkennen van mijn eigen grenzen, die ik allang geleden kwijt geraakt was) geholpen..

Ongeveer een maand na haar dood googlede ik relatiestoornis moeder, en struikelde ik over de website over narcisme. Ik schrok me ongelukkig en hoewel ik ondanks alles van mijn moeder wel een hele gereedschapskist voor zelfhulp heb meegekregen, besloot ik dat ik hier echt hulp bij nodig had. Afgezien van dat was ik zo opgelucht dat ze overleden was, ik heb de schroeven op de kist aangedraaid en neem maar van mij aan dat ze vast zitten. en als ik dat tegen mensen zeg, omdat ze bezig zijn te zeggen: zo erg was t toch niet, dan haal ik dat als voorbeeld aan...en dan weten ze vaak niks meer te zeggen.

Ondertussen heb ik de afgelopen 4 jaar mezelf door het hele bankverhaal heengesleept met behulp van medicijnen onder het motto van 'dit moet je letterlijk overleven, als er weer meer stabiliteit is, kun je verder kijken, en idd, zolang je onder medicijnen staat heeft het geen zin om aan jezelf te werken, dan ben je te suf.
Wat ook een enorme hulp was, was een online spelprogramma Seafight, waar altijd wel iemand is, sommigen met een soort gelijk verhaal, sommigen met een welgemeend luisterend oor uit andere rottige ervaringen en sommigen die gewoon een eindje met je babbelen en wat speldingen met je doen, waardoor je hersenen gedwongen worden te soppen met zichzelf steeds verder vast draaien.

Hoewel je nooit kunt zeggen wat er gebeurt zou zijn als....zonder seafight had ik hoogstwaarschijnlijk mezelf iets ernstigs aan gedaan, omdat ik mn verhaal niet kwijt kon. Zoveel begrip en steun, zo'n online spel is goud waard als je bij mensen terecht komt die ook hun eigen verhaal hebben....

Ik heb nu begeleiding van een psychiater voor de medicijnen, een psycholoog voor het verhaal, een fysiotherapeut om de stress en de spanning los te masseren (en iedere keer komt er weer wat boven) en een sterke hond om met een veilig gevoel in het bos te wandelen of hard te lopen als m'n lijf het goedvindt.

Ik zal waarschijnlijk nooit meer een gewone baan aankunnen, maar ik maak voor mezelf de gelegenheid om thuis te werken met dat wat ik het liefste doe: kittens en katten en gaat het die dag dan doe ik meer en gaat het niet dan doe ik minder. Het moeilijkste vind ik nog me dan niet schuldig naar mijn man te voelen, want die heeft óók een berg ellende achter de rug en is ook aan het eind van zijn latijn.

Dit is een eindeloos verhaal en ik heb het gevoel dat ik nog minstens zo lang kan doorgaan, maar ik hoop dat jullie de stijgende lijn die er wel degelijk is, kunnen herkennen, en ja het is net als met een beursgrafiek, resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst, maar als je goed kijkt, zit de lijn erin en kom ik er uit en zal mn bedrijfje weer starten. Het zal tijd en pijn en angst en verdriet kosten, maar dan doe ik t op mijn manier, als eigen baas en wat ik t liefste doe.

anita - Donderdag 30 juni 2016 19:44
zoveel herkenning mijn emoties zijn nu door het lezen hiervan .niet meer te stoppen .wat wil ik eindelijk nu hulp want ik heb nog helemaal niks van hulp .
wat wil ik graag rust in mijn hoofd ,in mijn lijf .in mijn leven ik ben zo moe . maar ja wie ben ik . er is nog nooit iemand geweest in mijn leven die zei ik ga je helpen ,
mischien moet het ook wel niet zo zijn bij mij
janna - Woensdag 6 juli 2016 23:18
Ik zit al ruim 20 jaar in de psychiatrie. Mijn diagnose paniekaanvallen en Bordeline. Ik heb veel therapieën gehad voor Bordeline.maar ik voelde mij daar nooit thuis.Ik voelde mij heel erg onbegrepen.en eigelijk werden mij ook dingen in de mond gepraat.wat ik eigelijk hoor te zeggen als je Bordeline hebt en hoe je dan denkt.Ik voelde mij zo eenzaam.omdat gewoon niemand mij begreep.elke keer werd er zoveel van mij verwacht wat gewoon teveel voor mij was.ik moest dit ik moest dat.Ik werd echt gek er van.Omdat ik het al zo druk had in mn hoofd.had ik het idee dat ik gewoon 24 uur per dag aan het werk was.naar mijn laatste therapie mbt voor mensen met Bordeline. Was ik er helemaal klaar mee.weer een behandeling en niemand begreep mij.uit eindelijk na 20 jaar ben ik verwezen naar trauma en eindelijk herkenning van groepsleden Ik was heel erg verbijsterd en ook ontzettend verdrietig omdat ik eindelijk herkenning had.dat is zo waanzinnig dat dit gewoon na 20 jaar de diagnose Bordeline te hebben dat die gewoon verdwijnt en je gewoon complexe ptts hebt.Ik hoop dat ik met de therapie eindelijk dingen los kan laten en beter met de situatie, s om kan gaan.en dat mn leven ook wat dragelijke voor mij worden
Justin - Donderdag 14 juli 2016 20:25
Wow een goed verhaal, ik herken mijzelf als man zijn in dit verhaal. Bij mij is er vandaag CPTSS vastgesteld en ik wil ervoor gaan! Ik wil niet meer zo verder leven met mijn gevoelens, dus ben ik overgestapt naar de huisarts en de rest is gekomen. Ik ben 12 jaar lang seksueel misbruikt en alles werd opgegeven moment normaal, het werd normaal wat niet normaal was. Ik vraag me af hoe voelt de dader zich nu na 10 jaar? vervolgens heb ik de complexe en de trauma over. Na 2 jaar wil ik een ander leven instappen en gelukkig worden met mijn vrouw en kinderen.
Fedor Everts - Dinsdag 8 november 2016 22:19
Bedankt dat je dit zo mooi hebt kunnen beschrijven.
Ik heb helaas ook chronische PTSS en wil heel vaak uit het leven stappen.
Ik heb het mede door mijn werk (politie) gekregen.
In 2013 werd ik met spoed opgenomen in het zieken huis omdat mijn galblaas op knappen stond, een week nadat ik thuis was werd ik weer opgenomen omdat ze aan prostaatkanker dachten, Dit bleek gelukkig niet zo maar wel die operatie gehad. Al die tijd had ik mijn anti depressieva niet gehad en ik kreeg dus veel beelden uit mijn werk. Nadat ik eenmaal in behandeling was bleek dat ik te veel uit huis had meegekregen. Ik heb een broertje waar ik eigenlijk vanaf een jaar of 3 voor gezorgd heb. ook kon ik thuis nergens over praten en had ik een hele slechte school tijd.
Andrea - Woensdag 30 november 2016 09:27
Ik heb complex (chronisch) ptts en dat emdr werkt niet
L - Donderdag 1 december 2016 09:16
Die aspecten kloppen niet.
L - Donderdag 1 december 2016 09:18
Eigenlijk kloppen de symptomen ook niet helemaal. Er mist iig vet veel: het hebben van een trauma bijvoorbeeld... doh
Najib - Dinsdag 3 januari 2017 01:12
Onzin, voor als gaat om
"Daarnaast voel je je snel schuldig, ook al weet je dat je er niets aan kan doen. Soms kan je zelfs denken dat de dader er niks aan kan doen en dat hij/zij het goed bedoelde. Het trauma zorgt er soms voor dat het moeilijk is om helder na te blijven denken".

PTSS is per individu anders en word per individu anders ervaren. Hou op met generaliseren en mensen hokjes plaatsen.
Je moet bij PTSS en depressie hulp zoeken!

Schrijver: Amateur psycholoog! Schaam je.
Fen. - Dinsdag 17 januari 2017 12:15
Binnenkort zal ik ook een sticker opgeplakt krijgen. Jeetje...wat een erkenning, die verhalen van jullie allemaal.
Ben bang. Wil zo graag normaal zijn....geen gepieker geen lichamelijke klachten..geen leeg gevoel meer hebben...niet meer somber en verdrietig zijn. Weer zelfvertrouwen krijgen. Weer positief in het leven staan echt weer kunnen gaan genieten.
Weer sterk zijn en lak hebben aan de mensen die mij zo pijn doen.
Gelooft worden.
Ik ben te eerlijk voor deze wereld!!!
Nu loop ik1.5 jaar bij het GGZ . Van Dimence naar Mindfit nare ervaring met mijn therapeut gehad. Hij schelde mij uit dat ik ziek in mijn kop ben en dat ik mij moet schamen over mensen die ik niet op een juiste manier behandel. Had een persoonlijkheidsstoornis zei die... was nog nooit getest dat heet dan een problematiek geen stoornis!!Het ligt allemaal aan mij. Spoorde niet. Hij spoort zelf niet door te zeggen of ik ook van plan was om te gaan moorden. Ik wist niet wat ik hoorde!! Had de volgende dag een mail gestuurd neer hem dat ik wou stoppen .....kreeg ik een reactie terug om met hem te komen praten want zoals hij zei hadden wij een conflict met elkaar. Wat hij zei waren deze uitspraken van hem om mij te prikkelen. Nou bedankt!!! Hij heeft mij hierdoor alleen maar weer dieper in de put gegooit.Het is normaal hoe die verschrikkelijke mensen mij zo behandelen? Niet alleen hem maar ook anderen.Weet het niet meer...zelfmoord plegen lijkt mij de beste oplossing. Maar het mag niet want ik heb kinderen en een man daar moet ik aan denken! Maar het gevoel is weg!!! Nu weer een maand loop.ik bij Dimence. Gelukkig bij mijn oude behandelaar. Inmiddels een test gehad voor eventuele stoornis.Uitslag krijg ik binnenkort. Hoop dat hier veel duidelijkheid uitkomt en dat ik de juiste therapie krijg die ik nodig heb. Dit geeft mij nog een beetje hoop maar ook veel angst! En anders houd het echt op!!

Karin - Woensdag 8 februari 2017 21:07
Hallo, ik ben ook onder behandeling van complexe ptss.
Ik krijg hier intensieve psychiatrische thuiszorg voor en ga elke week naar therapie om me voor te bereiden op EMDR therapie, elke maand naar de psychiater voor mijn medicatie.
Ik vind deze weg loodzwaar maar heb heel veel steun van mijn partner, kinderen en schoon familie.
De eerste diagnose was een burn out, aangezien ik een eigen bedrijf heb en al jaren aan het vliegen ben van hot naar her kwamen ze daarop uit.
Gelukkig had ik een hele goede therapeut en vond dat ik verder onderzocht moest worden, zo gezegd zo gedaan!
Diagnose complexe ptss en borderline type 2 of b net hoe je het wilt noemen, word nu intensief begeleid en begin binnenkort met EMDR, daarna begint de therapie leven en omgaan met borderline en verslavings therapie aangezien ik vreselijk gevoelig daarvoor ben.
Zoals jullie lezen ben ik nog wel even bezig met dit alles en hoop ooit jullie te kunnen berichten dat er ook een leuk leven is na dit alles.
Groetjes Karin
Fedor - Woensdag 22 februari 2017 20:41
Ook ik heb door mijn werk een posttraumatische stressstoornis, Depressie en zelfmoord neigingen. Ik ben dus ook afgekeurd voor mijn werk en loop in de wia regeling.
Ik loop er nu al 4 jaar mee en alles is chronisch geworden.
Ik heb inmiddels 4 pogingen achter de rug met veel insuline spuiten en medicatie in nemen.
Van mijn collega's heb ik nooit meer wat gehoord al kreeg ik wel een letselschade vergoeding maar,,,,,, geld maakt echt niet gelukkig.
Ik ben ook bezig geweest met een ptss hulp hond maar hulphond nederland waar de politie alleen zaken mee doet levert voorlopig geen honden.
elke dag is er één maar ik wil eigenlijk niet meer verder.
Het zekere stoere leven dat ik had is voorbij. Elke dag dat ik er ben is een kwelling
Geen - Maandag 22 januari 2018 11:58
Fedor, zeer herkenbaar verhaal. De organisatie laat je volledig vallen en maakt je het liefst nog meer kapot. Je bent niet de enige. Ik loop al jaren zo rond en zit nog midden in procedures. Niemand helpt je, ze zien je niet meer staan. Doe het voor jezelf! Ik probeer dat ook. Probeer de mooie dingen van je eigen leven te zien. Dankzij jouw bericht weet ik dat ik ook niet alleen ben!
Danny - Donderdag 2 maart 2017 10:35
Ik wordt behandeld voor c ptss . Bij Castle Craig. In Den Haag. Heel fijn die dagbehandeling. Ook neem ik deel aan de Seeking Savety . Groepsgesprekken.
Jorien - Zondag 9 april 2017 10:39
Bij mij is twee jaar geleden chronische ptss vastgesteld. Eerder werd er gedacht aan ADD in ernstige mate. Ik dissocieer de hele dag door, tot mijn wanhoop heb ik er totaal geen macht over. Waardoor het gekomen is weet ik niet eens, ik voel me mijn hele leven (56 jaar) al waardeloos, dom, lelijk, mislukt. Mijn biologische vader was verbaal heel gewelddadig en mijn moeder, mijn zusje en ik waren bang voor hem. Mijn moeder scheidde en hertrouwde weer, maar in het nieuwe gezin heb ik me nooit gewenst gevoeld en ik was ook bang dat ik in een tehuis zou worden gestopt. Of dat aan mezelf lag of mede door het gedrag van mijn ouders weet ik echt niet. Ik denk dat ik "fout" geboren ben, er zijn wel meer mensen niet zo goed gelukt en ik val daar ook onder. Ik heb hele prille herinneringen en ik weet hoe ik me als baby en peuter al voelde: mislukt en waardeloos. Ondanks dat ik mijn uiterste best doe in dit leven ben ik chronisch dood-ongelukkig. De enige periode die voor mij fijn was was toen mijn kinderen nog klein waren. Door mijn exen ben ik mishandeld en vernederd, inmiddels ben ik ook al heel erg lang alleen, ik moet niet denken aan een relatie. Eigenlijk verwacht ik elk moment een nekslag te krijgen. Op mijn werk, door anderen. Elk moment loop ik op eieren en ik heb altijd het geval dat ik alles fout doe, dat ik geen goed kan doen. Het zou voor mezelf beter zijn wanneer ik zou stoppen met werken. Omdat ik flexkracht ben word ik elke keer na twee contracten de laan uitgestuurd en dan ga ik altijd weer op zoek naar nieuw werk. Maar ik ben zo ontzettend moe, onzeker, depressief. Mijn hele lijf doet pijn van de spanning, ik denk dat ik straks dood ga en dat dat het was. Het leven dat ik verdiende. Niemand ziet het aan mij, ik heb geen schulden, ik doe niet raar, ik verdien mijn eigen geld en ik schijn er heel goed uit te zien. Maar ik haat mijn uiterlijk. Zelfs het dissocieren kan ik goed verbergen, alleen mensen die me heel goed kennen merken het. Ik zie geen toekomst meer, ik ben kapot en wanhopig.
Marleen - Donderdag 8 juni 2017 12:16
Warme knuffel...je bent veel meer ok dan je denkt...sommige mensen zouden beter eens aan zichzelf twijfelen. Jij zal waarschijnlijk nooit mensen slecht behandelen, omdat je weet hoe dit voelt?! De verhalen die ik soms hoor van lieve, warme mensen wat werksituaties betreft...het lijkt soms een veldslag, macht, hebben en zijn, wat je belemmert vertrappel je. Maar we zijn met zoveel anderen, die dit niet meer willen, daar moeten we aan vasthouden!
evelien - Donderdag 4 mei 2017 23:09
ik volg nu al meer dan 2jaar emdr therapie het is zwaar en moeilyk maar je komt er doorheen als je het maar vol houd zyn er michien mensen die ook al lang in thera pie zyn bv emdr hoe is jullie ervaring hiermee

Jolien - Vrijdag 12 mei 2017 13:11
Ik herken me in 5 van de 6 punten (ik heb geen lichamelijke klachten zonder medische reden) en alles wat ik verder over cptss heb gelezen klopt precies bij mij. Maar omdat ik geen aanwijsbare trauma's heb (psychologisch en emotioneel misbruik/mishandeling met bovendien veel geheugenverlies) gelooft geen behandelaar dat ik dit heb en dus krijg ik er geen behandeling voor.
Marleen - Donderdag 8 juni 2017 12:08
Ook ik leefde ogenschijnlijk aangepast, na een zware depressie en paniekstoornis overwonnen te hebben als jonge twintiger. De psychische terreur in onze kindertijd (twee van de drie kinderen, de jongste werd gespaard) door een op zijn beurt gekwetste vader, liet echter sterk zijn sporen na. We reageerden echter zeer verschillend op zijn dominante (zijn denken was de enige juiste) en kleinmakende (wij waren daar niets en niemand, en mij zou geen enkele man willen), opvoeding die we kregen. Mijn broer kon eigenzinnig en bot reageren, in sommige gevallen zijn zin doordrijven. Ik probeerde iedereen tevreden te houden, grenzeloos aangepast, ...mijn broer, een slechtziende man, een zware last die hij ook nog eens te dragen had, pleegde 12 jaar geleden zelfdoding, eigenzinnig had hij zich verbonden met een zwaar gestoorde vrouw. De laatste weken voor zijn dood werd hij wekenlang gestalkt en bedreigd door haar. Wat in mij beweegt, wat ik dagelijks voel, hoe hard ik moet werken om mij door deze dagelijkse pijn en verdriet heen te slaan, lijk ik aan niemand uitgelegd te krijgen. Ik ben nu 59 j, drie volwassen kinderen met een partner...ik heb geen andere keuze dan nu nog hier te blijven...maar voortdurend speelt de vlucht in mijn gedachten...weg die pijn. Opgeschept met teveel empathisch vermogen en een sterk rechtvaardigheidsgevoel, dus dikwijls in de strijd geweest en dan nog eens werken in de hulpverlening...een ideale mix om doodop te geraken. Een paar jaar geleden ging dan ook het licht uit en nog steeds waggel ik rond met een schemerlampje. Ik krijg goede hulp, maar alles is zo complex dat, als het ene wat op de achtergrond raakt een andere pijn terug de kop opsteekt, getriggerd door dagdagelijkse zaken...lastig. Ik vind het erg hier deze herkenning te vinden...zoveel ballast moeten meedragen dat verdient geen enkel kind of volwassene. Er zou veel meer begrip moeten zijn voor wat de gevolgen kunnen zijn van kindertrauma's op het volwassen leven. Begrip en besef van wat deze ervaringen met je doen van mensen rondom zou al een mooie hulp zijn. Ik lees wel dat er momenteel nogal wat doctoraatsonderzoeken gebeuren omtrent deze zaken, kan alleen maar goed zijn! Een warme, lieve groet aan wie dit leest! De kersen rijpen...al die rode glanzende bolletjes, ...mooi...voor al deze kleine mooie dingetjes blijf ik nog eventjes!
jennifer - Zondag 25 juni 2017 11:48
Bedankt voor je verhaal ik weet dat het vreselijk moeilijk voor je geweest moet zijn en nog steeds om dit op te schrijven en telkens weer terug te lezen.
Maar nogmaals bedankt ik heb hetzelfde en ik krijg binnen en kort eindelijk na een jaar emdr ik hoop dat het werkt want de hoop is er bijna niet meer.
heb het gevoel dat het mijn laatste kans is

Ik ben dolblij voor je dat jij je nu beter voelt en natuurlijk blijven de littekens er maar dat is logisch.

dikke knuff ....

Jacqueline - Dinsdag 27 juni 2017 22:16
Ik weew niet. Ik ben op de vlucht al zo lang - ik weet het niet meer - ik auto mutluleer en vind mezelf te slap omdat ik er geen eind aa maak. Sorry dat ik jullie lastig val
Monica - Zaterdag 1 juli 2017 18:46
Ik heb C ptss, ik heb na de stabilisatie fase EMDR, de nachtmerries lijken minder heftig te worden. Ik ben nu ruim een jaar in behandeling. Toch vraag ik me af of je na 23 jaar klachten kan genezen. Is dat mogelijk? Zelf denk ik dat het hoogst haalbare is dat je er beter mee om kan gaan maar dat het altijd een onderdeel van je leven zal uitmaken.
Ik - Zaterdag 22 juli 2017 13:17
Ik ben bevriend geraakt met iemand die ptts heeft en daarbij ook adhd en chronische depressie . Hadden een tijd dagelijks contact dmv telefoon en in de weekenden leuke dingen doen . Nu heeft diegene een dag meer als 12 uur niks laten horen , en dat gaf mij een heel naar gevoel . Diegene was die avond flink aan de drank gegaan . Heb daar niet al te goed op gereageerd schijnbaar , heb verteld dat er diverser scenario's bij mij voorbij kwamen wat der had kunnen zijn . Nu sluit deze persoon mij helemaal buiten met het verwijt geen mensen in diens leven te willen hebben die veroordelen op zijn situatie . Ik heb wat gezegd dat hem deed herinneren aan een trauma , ik weet niet wat specifiek dat zegt diegene niet . Hij wil met rust gelaten worden dat accepteer ik dan maar ook . Heb laten weten dat ik hem niet laat vallen bij deze . Ik ben bang dat die zich zelf wat aan doet , hoe moet ik hier mee omgaan ?
rudydejojo - Dinsdag 19 september 2017 20:12
Hoi, IK, Met DeJoJo, ik ben een zeer zwaar geval van PTSS en de rest wat daar bij hoort aan ellende! Al de mensen die in middels bij mij weg zijn gelopen, of die ik
zelf weg heb gestuurd, hebben er voor gezorgd dat ik nu 100% in eenzaamheid weg rot, zonder afdoende hulp in mijn hel,die leven heet!
(Ik ben een man van 55 jaar, maar met het emotionele huishouding van een +- 15 jarige, over de 16 jaar jeugd, (''HEL!'') die ik heb mogen slikken, heb ik 15 jaar geestelijk emotionele achterstand op gelopen, mijn gehele emotionele huishouding is op een misselijk makende manier vermoord, niets hebben mijn verwekkers van mijn persoon over gelaten, ik werd op mijn 16de met het verstand van een kleuter uit huis gewerkt!)
Ik ben zoon zwaar geval dat ik niet eens herkeurd word door het UWV!
En mij is het inmiddels duidelijk dat er ook geen af doende behandeling voor mensen zo als mij bestaat, zo ernstig over gevoelig zijn mensen zo als mij, het is een ongekende ongeziene martel gang, en lieve IK,.. dit is echt de ernstige reali tijd.

IK, Ik ben zo ziek dat ik het kleinste dingetje al niet aan kan wat een lief mensje mij probeert te geven, zo ziek zijn van het verleden, maar ook van het heden.
""Het licht zeker niet aan jou, ''IK''!"" Het licht aan de angst van het persoon die jou niet meer durft te ontvangen, puur uit angst jou mee te moeten nemen in de ongekende martel gang die deze mensen moeten verdragen!
IK, Ik geef jou nu even aan hoe het bij mij zelf werkt,als ik onder andere mensen moet zijn, probeer ik mij zelf voor de honderd % aan deze mensen aan te passen!
Net of er niets aan de hand is met mij. Ik offer mijn ziek zijn op om onder de mensen te kunnen zijn, kom ik thuis verval ik echter direct in mijn hel als leven.
Mij grootste probleem, het doods bang zijn door te draaien bij iemand waar ik van houd, wetende dat dat zeker een keer gaat gebeuren, en daar komt bij dat het in mijn geval het emotionele gedrag van een puber is, en dat als 55 jarige, dat komt niet gezond over bij de meeste lieve mensjes.
En lieve IK, dan drink ik niet eens en zit ik niet eens in een waan beleving, het is een bescherming om niet nog meer prikkels van buiten te moeten ontvangen, die mensen zo als mij uit evenwicht brengen. (En dat voor al bij lieve mensen!)
Hoe ik met gevoelens om moet gaan is mij juist niet geleerd, het ontvangen, het geven, het vragen, het hulp ontvangen, steun krijgen, een schouder klopje is al bedreigend, wat zit daar nou weer achter, het is een ongekende martel gang als je als baby, kleuter, kindje, puber, geestelijk volledig gesloopt bent, en emotioneel vermoord bent. Niets is normaal inmijn leven goeie IK!

LIEVE GOEIE ''IK'' VRAAG NOOIT HOE HET IS VAN DAAG!
(Stel een vraag waar geen druk uit voort komt, wat ga jij doen van daag, als je zin hebt kunnen we een bakje drinken, heb je misschien zin om? Maar vraag voor al niet hoe het is!!!
Blijf aan geven dat jij het heel graag wil begrijpen wat dit persoon dwars zit.
(Stuur een kaartje! of brief met goeie woorden, met steun en warme gevoelens, geen moeilijke dingen, en blijf aan geven dat je het graag wild begrijpen wat er verkeerd is begrepen door dit persoon.)

En zeg nooit dat ieder mens wel eens wat mee hebben gemaakt!
Dat is een vernedering, een diepe belediging, Als deze dingen tegen mij verteld worden is het niet meer goed te maken, dan is het af gelopen.

Wil jij echt contact met dit persoon, en is dit persoon het echt waard.
Blijf aan geven dat dit persoon het waard is.
Woorden kunnen namelijk ook bij mensen zo als mij slijten, geef hun de ruimte.
En, het aller belangrijkste ''IK''!
WIN HET VERTROUWEN, GEEF HET VERTROUWEN, LIEG NIET, BEDRIEG NIET, RODDEL NIET, ENZE, GEEF EN SLIK OOK MAAR EEN BEETJE VERDRIET!
GEEF AAN DAT JE ER DRUK MEE BEZIG BEN HET TE BEGRIJPEN WAT ER IN DIT PERSOON OMGAAT!
HOU ALTIJD VOL, IK!
ALS DIT PERSOON HET WAARD IS!!!???

IK, Ik hoop dat je er wat aan hebt, al mijn mijn gebazel.

DeJoJoEnzo.

PS:Ik leef in een coconnetje, niemand die mij wil zien, en omgekeerd wil ik ook niemand meer zien.
Maar ik smeek haast naar menselijk heit.
De juiste zorg bestaat niet voor mensen zo als mij in dit land, ik zie hun als schofferende arrogante geld genererende oplichters die ons wat wijs maken dat er weer een terrapietje is uit gevonden die de zakken van deze zelf ingenomen oplichters bende's vult .
dat is mijn mening over de zo genaamde zorg in NEDERLAND.

Ik ben het echte vergeten kind!!!






















Ik - Zondag 15 oktober 2017 18:10
Blijft lastig om "goed" met hem om te gaan ... het gaat elke keer fout op contact via de app. Ik geef dan aan praat , bepaalde dingen gewoon niet op de app ! Hij heeft dan geen zin om te praten... Terwijl als we dan elkaar zien en spreken het zoveel meer verduidelink geeft. Zijn doen en laten schommelt enorm , zo kan die overdreven positief doen ( naar mijn gevoel een masker ) en vervolgends sluit die zich weer voor alles en iedereen af gaat dan zitten chatten met vreemde om toch dat beetje contact met mensen te hebben , zo heeft die ook afgesproken met iemand . Ik voelde me beledigend derdoor ... ik heb zoveel info verzamelt qua ptss , begrip vertoond hem gesteund en geholpen in moeilijke situaties etc .... ik kreeg vervolgens het verwijt jaloers en hij blokkeert me wederom ... plus dat ik hem trigger . Het lijkt wel of die geen mensen te dicht bij laat ... ik ben te dichtbij gekomen " ik zeur , mag me geen zorgen maken , als ik iets nog een x vraag push ik em te veel , ik moet em met rust laten "
Tegenstrijdige woorden van hem zo zegt die ook " ik hoor en zie niemand , ik ben thuisloos , "
Dan denk ik wat wil je nou ? Alleen maar oppvlakkige contacten in je leven ? Ik ben sws altijd eerlijk naar hem toe misschien wel te eerlijk ...
anoniem...23 - Maandag 31 juli 2017 00:16
Mooi geschreven, en heel inspirerend!. En ik denk heel herkenbaar voor de meesten!
K wil ook mijn verhaal kwijt. Ik ben een jongen 23jaar homsexueel, en marokkaans afkomst. Ik heb te maken gehad met een aantal trauma's, op de basischool extreem erg grpest en meerdemale mishandelingen op school, op mijn 9e jaar ben ik langdurig 2jaar lang verkracht en gemanipuleerd door dezelfde persoon. Ik was zo bang durfde niet voor mezelf op te komen, en durfde niet thuis erover te praten.dat was onmogelijk.. Thuis hadden ze het al door dat ik gay ben, en voelde alleen maar haat en slechte vibe. Niemand keek zich om naar mij dat heeft me heel veel pijn bezorgd. Op mijn 16e ben ik uit de kast gekomen en ben ik de strijd aangegaan. Ik heb alles over me heen gekregen. Je bent me zoon niet, je bent een schande voor de familie.. Waarom doe je mij dit aan? waarom is mijn zoon vervloekt. Je bent van de duivel, je gaat naar hel en je gaat daar alleen, je neemt mij niet mee. Ga mijn huis uit! En kom nooit meer terug. Met tranen in mijn ogen ben ik mijn spullen gaan inpakken en dat waren de laatste woorden wat in mijn hoofd gaat van mijn moeder. jeugdzorg wou me gelukkig helpen met een kamer. Waar ik kon werken aan mijn zelfstandigheid. Ik moest wel ik had geen familie meer die me steunde. Mijn volgende trauma: gegijzeld bijna verkacht en vermoord in het buitenland, in de gebergte in afrika. Ik leerde een jongen kennen die op eerst gezicht een leuke jongem leek, hijwou me de landschap laten zien en ik zag daar geen kwaad in, na een uur lopen uit de stad kwamen we op een plek waar alleen maar natuur was te zien geen elektra geen huizen helemaal niks. En ineens uit het niets vroeg die of ik seks wilde met hem. Waarop ik heel subtiel op antwoorde met dat ik daar geen interesse in heb. Voor i het wist trok die een pistool uit ze zak en sloeg ermee op me hoofd en richte op mij.. Schreeuwend zei die dat hij hoe dan ook mij ging verkrachten en ging vermoorden. En hoe ik op stond en naar zijn instructies luisterde. Zag ik de dood voor me ogen, 19jaar zei ik tegen mezelf.. Whyyy.?
Ikprobeerde mee te praten met hem en liet hem geloven dat ik mee zou werken. Ik had heel veel moed verzameld. En ik grijpte me kans ik wilde niet dood. Ik sloeg met een steen tegen ze hand zodat ze pistool neerviel. Hij pakte me zo stevig vast dat ik niet los kwam, en ik sloeg hem zo hard als ik kon voor een paar keer, tot hij me los liet en ik begon te rennen door de bossen niet wetend welke kant ik op moest. Ik hoorde hem achter me aan rennen en hij schoot nog paar keer in de lucht. Ik heb me nog nooit zo bang gevoeld, gelukkig wist ik me te ontsnappen. Ik kwam een taxi tegen die vol was maar toch stopte hij omdat hij zag dat er iets niet klopte.. Ik voelde me gered dat moment. Ik ben naar me appartement gegaan om me te verstoppen, en negeerde alle smsjes en oproepen van die man, het ergste was, ik kon er met niemand over praten. Ik xat in marokko, ik kon niet naar de politie gaan om te zeggen dat ik gay ben en dat ik eenjongen ontmoette die me wou verkrachten en vermoorden. Dan zou ik opgepakt worden en 3jaar vastzitten omdat ik heb gezegd dat ik gay ben. Dat wilde ik voorkomen. Ik deed gewoon me werk en deed alsof niks aan de hand was. Paar dagen later liep ik op de drukke markt en voelde ik me bekeken. En echt ik keek naar achteren en ik zag die man staan die me wilde vermoorden. Ik rende een winkel in en ik keek naar buiten en zag die man staren naar me. Vamaf dat moment heb ik de taxi gepakt naar de airport en de eerste beste vliegtuig gepakt terug naar nederland.
Alleen masr problemen problemen wat me is gaan volgen. Het is een routine geworden en ik geloof niet dat het gaat stoppen, het zij zoveel dingen wat ik heb voor me gehouden. Al die overtuigingen die ik mezelf heb moeten aanleren bij het jong volwassen worden, goed of fout het heeft me omvormd, hoe ik mezelf beschrijf? Beschadigd, damaged, zoveel meegemaakt wat me alleen maar harder heeft gemaakt. Ik probeer alles een plekje te geven, mar dt is moeilijk, ik moet alles erkennen en accepteren, in plaats van alls te onderdukken, en mezelf hard maken. Ik weet niet beter. Ht is zo moeilijk om te praten als je nooit heb geleerd om te praten over je problemen. Wat zit me nu eigenlijk dwars? Wat voel ik? Ik weet het niet meer, ene moment voel ik me sterk en kijk ik naar wat ikheb meegemaakt en zie ikhet als een les. En de andere moment voel ik me verdrietig extreem emotioneel, en voel ik me weer als die eenzame jongetje van vroeger die niet weet hoe die ze gevoelens moet uiten..
Moeilijk.. Complexe ptss is mijn verteld. Ik ben benieuwd naar hoe de behandeling gaat lopen, of het uberhaud mogelijk is om mijn overtuigingen te veranderen, en alles een plekje te geven. Want alles overvalt me. Ik trek het niet meer. Ik heb mezelf geisoleerd. Ik durf niet naar buiten, ik durf niet meer gezien te worden. Ik ben bang om aangeraakt t worden. Elke moment denk k dat ij vermoord word. Alles bestel ik via de ah online. Enik ben pas 23jaar. Ik wil een normaal leven. Ik wil niet meer met die angst en pijn leven. Ik wil mezelf vinden. En ik wil liefde leren kennen. Ik heb het overal gezien bij anderen en niet bij mezelf. Ik geloof dat liefde bestaat.
ik - Maandag 31 juli 2017 19:11
anoniem 23 heftig verhaal en knap dat je je zo in details der over uit laat . Ik wens je heel veel sterkte en goede steun . Hoop dat je een aantal juiste mensen om je heen hebt die je steunen.
Sintara - Donderdag 24 augustus 2017 07:46
Dank je wel.
JM - Dinsdag 31 oktober 2017 20:27
Heb zelf EMDR therapie gehad en bij mij hielp het...
ron - Maandag 15 januari 2018 15:34
Hallo, weet iemand een goede behandeling/behandelaar voor complexe ptts in den haag of daar in de buurt?
Anita - Maandag 5 maart 2018 19:16
Ik heb enige jaren geleden de diagnose borderline gekregen. Nu ik opnieuw in behandeling ben, denken ze dat ik kamp met een complexe ptss.. Wordt dus nu opnieuw getest, maar je blog, wauw wat ontzettend herkenbaar.
Petra Koster - Vrijdag 4 mei 2018 00:50
door mijn ex man ben ik meer dan 10 jaar voor Borderliner door gegaan. Maar na mijn scheiding en een paar jaar later kwam ik er al gauw achter dat ik dat niet was. Mensen zeiden het ook tegen mij en die kenden mensen die dit hadden. Nu naar jaren slikt ik geen medicijnen meer en ben geen Borderliner. Heb een cursus gehad van Vroeger en Nu en die is totaal gericht op complexe PTSS. Helaas kon ik het niet volhouden en moest vroegtijdig stoppen hiermee. Zelf denk ik dat ik te oud nu hiervoor ben en dan bedoel ik 30 jaar lang aan het zoeken geweest wat mij mankeert en verkeerde behandeling te hebben gehad en nu ik wel weet waar alles vandaan komt het een beetje te laat voor mij is. Maar heb er ondanks alles nog wel veel van geleerd.
Peter T. Essen - Maandag 16 april 2018 06:45
Na de zelfmoordpoging van mijn moeder voelde ik mij door haar verraden en in de steek gelaten.
Om te voorkomen dat zij mij kwijt zou raken, beschuldigde zij mijn vader van geestelijke kindermishandeling en wist zij de instanties zodanig te manipuleren dat wij op een voor onze vader geheim gehouden adres gingen wonen.
Tegen beter weten in ga ik mee met het verhaal dat mijn vader niet deugt.
Ik voel mij daardoor beperkt in mijn vrije denken en juist dat belemmert mijn genezingsproces van dit trauma
Hoe kom ik uit deze impasse?

miep - Donderdag 23 augustus 2018 09:51
Allemaal heel herkenbaar wat ik lees. Ook ik heb gec. PTSS, helaas.
Ik zit totaal vast in mijn hoofd, lichamelijke klachten, nachtmerries, weinig slaap.
Geen vertrouwen meer in de mens. Heb mijn vriend kortgeleden aan de kant gezet omdat ik bang ben als ik verder ga dat ik misschien weer aan de kant word gezet. Heb 2 scheidingen achter de rug van dezelfde partner.
Heb op mijn tenen gelopen om mijn kinderen een fijne jeugd te geven, en niet zoals mijn jeugd is verlopen.....uitgescholden, vernedert, geen liefde.
Dat is gelukkig gelukt, mijn kinderen hebben een fijne jeugd gehad.
Daarna is mijn trauma naar boven gekomen. Verlaten door de vader van mijn kinderen omdat hij mij niet kon en wilde helpen. Hierdoor baan kwijtgeraakt. Totaal in de steek gelaten door hem. Weg toekomst! Zit nu ernstig in de knoei met mijzelf en voel mij als een last voor de mensen om mij heen. Had voorheen een stabiel leven....een gezin, financieel geen zorgen.
Het gezin een tijdje uit elkaar gevallen, nu weer op orde.
Alleen opa mist in mijn ogen in de hele situatie. Ik had mijn leven anders voor ogen gezien. Gezellig met opa en oma zijn en met de kleintjes op stap. Dit zal er nooit zijn doordat opa voor zichzelf heeft gekozen. Volwassen kinderen die veel last ondervinden ( nog steeds) van de afgelopen jaren en een vader missen en hun ouderlijk huis kwijt zijn.
Mijn PTSS en dan nog de scheiding erbij hebben mij gesloopt. Uitgeput van alle therapieen die ik steeds volg en de angstaanvallen die meer toenemen.
Mijn moeder heeft mij geestelijk mishandeld vanaf baby zijnde, kon door haar eigen rotjeugd niet met ons omgaan en heeft mij als enige dochter het hardste gepakt.
Zij is kortgeleden overleden, jeb voor jaar gezorgd mijn hele leven lang en tot zij haar laatste adem uitblies.
De pijn van het....waarom.....komt nu extra hard boven.
Mijn leven is gelopen zoals het gelopen is.......maar door instabiele opvoeding ben ik nu totaal uitgeput.
Ik rook me te pletter in de hoop dat het op een dag afgelopen is. En ik eindelijk geen pijn meer hoef te voelen en mijn kinderen zich geen zorgen meer over mij hoeven te maken. En ik mijn eenzaamheid niet meer te hoef te voelen.
Het is zo fucking zwaar!!!!......pfffff
Wees maar blij als je wiegje op de juiste plek heeft gestaan......die van mij stond op de verkeerde plek....helaas.
Iedereen sterkte die hier ook mee worstelt😢😢😢😢😢😢💀
Josje - Maandag 3 september 2018 12:41
Dag,
Wat een ellende allemaal.
Ik heb er niks vrolijks aan toe te voegen.
Kamp ook met complexe posttraumatische stress, door onopgelost vroegkinderlijke trauma. Ben nu in de 60 en snap niet dat ik het tot nu toe heb volgehouden, met al die dissociatie en angsten enz. Ik zou mijn "bestaan," voor geen 10. 000.000 over willen doen. Een grote nachtmerrie. Klaagklaag enz.
Roos - Woensdag 5 december 2018 01:33
Ik heb alleen jouw verhaal gelezen en herken 't. Heb ook complexe ptss en ben zo moe. 26 jaar therapie en ben er nog niet. Soms denk ik ook. Mag ik stoppen? Er komt steeds weer wat naar boven. Momenteel vervloek ik de ptss. Ik wil graag een normaal leven. Ik heb nu bonuskinderen. Een lieve vriend en de barsten zijn er al... Dit is wat ik altijd wilde, droomde. En ik dreig 't kwijt te raken door mijn angsten. Ik werk eraan met EMDR...
Katty - Zondag 6 januari 2019 21:27
Ik heb ook ptts en dis
Een hele goede psygiater doet wonderen , als ze er dan niet mee stopt toch , we waren goed op weg en opeens niet meer . Het doet pijn u vol overgave te geven , beter te worden en opeens nog verderaf te staan .ze zal wel altijd aan mijne zijde staan in mijn gedachten , en nog denk ik wat zei zou zeggen in geval ik dis . Ik hoop dat ze ooit opnieuw begint thuis en ik mag terug gaan . Wens alle mensen hier op de blog veel sterkte en hoop toe . Ik weet dat het wel kan . Zeker iemand vinden dat dis kan want anders kan je diagnoses krijgen die niet kloppen zoals bij mij eerder het geval was .
Dikke steunknuf aan allen
Katty - Zondag 6 januari 2019 21:28
Ik heb ook ptts en dis
Een hele goede psygiater doet wonderen , als ze er dan niet mee stopt toch , we waren goed op weg en opeens niet meer . Het doet pijn u vol overgave te geven , beter te worden en opeens nog verderaf te staan .ze zal wel altijd aan mijne zijde staan in mijn gedachten , en nog denk ik wat zei zou zeggen in geval ik dis . Ik hoop dat ze ooit opnieuw begint thuis en ik mag terug gaan . Wens alle mensen hier op de blog veel sterkte en hoop toe . Ik weet dat het wel kan . Zeker iemand vinden dat dis kan want anders kan je diagnoses krijgen die niet kloppen zoals bij mij eerder het geval was .
Dikke steunknuf aan allen
Angela - Vrijdag 25 januari 2019 13:26
Ik ben al 20 jaar bezig met therapie..
Ik vind het knap dat je na 1.5 jaar je al beter voelt. Doe ik iets verkeerd????
Wat hebben ze precies gedaan?
gert - Woensdag 13 februari 2019 16:18
mijn vrouw heeft complext ptss. Ik weet niet hoe ik nog verder moet. Ik hou van haar. zal haar nooit verlaten, maar ik weet niet hoe het nog verder moet
Roos - Vrijdag 1 maart 2019 15:46
Vorige week kreeg ik te horen dat ik C ptts heb. Ik voel me al jaren rotslecht en heb al vele therapieën achter de rug. Vroege kindertijd: agressieve vader en narcistische moeder.
Hieronder vertel ik hoe ik me al jaren aan een stuk voel:
Ik heb last van een soort algemeen verlamd gevoel. Als ik naar buiten moet of mensen zie, dan kruip ik in een andere rol, alsof het een andere jas aandoen is. Hierbij ervaar ik uiterst veel stress. Er is iets waar ik voortdurend bang voor ben maar ik weet niet van wat. Als ik te lang bij mensen ben, dan heb ik het gevoel volledig in te storten. Dikwijls gebeurt dit compleet onzichtbaar. Niemand merkt iets aan me, terwijl ik het gevoel heb dat ik aan het sterven ben, aan het gek worden ben en helemaal niet meer op deze planeet hoor. Ik heb extreem veel moeite met het vormgeven van mijn leven. Ik weet niet hoe dat moet. Het lijkt wel alsof andere mensen daarvoor een handleiding hebben meegekregen. Mijn hele leven lijkt op een schijn-leven. Het lijkt alsof ik mijn hele zijn 'gespeeld' heb. Dit heb ik niet bewust gedaan, maar om te verbergen dat ik eigenlijk niet weet wie ik ben, dat ik eigenlijk niets ben en niet weet waarnaar toe. Het is een pose om te kunnen overleven, om te doen alsof je normaal bent en hiermee jezelf te beschermen. Maar eigenlijk helpt dit geen zier. Ik geef een foutief beeld aan de anderen. Maar als ik mezelf voorstel zonder dit gedrag, dan val ik, dan heb ik geen gezicht, dan ben ik één groot stuk ellende. En dat ben ik nu, want ik ben die houding spuug-zat. Het is heel bevreemdend. Alsof mijn identiteit door iemand anders werd gemaakt, op me geplakt, en dat ik dat gewoon draag terwijl ik zelf niet ontwikkel.
ik heb ontzettend veel moeite met het vinden van een 'veilige plek'. Therapeuten zeggen steeds dat men niet kan werken met me zolang ik dit niet hebt. Ze moeten het nog maar vragen en ik sla volledig weer door en ga buiten mezelf. Heeft iemand hier ervaring mee?
Stephanie - Vrijdag 10 mei 2019 02:40
Ik lees dikwijls en hoor dikwijls ook van therapeuten dat er onderscheid wordt gemaakt tussen verschillende diagnoses zoals borderline, hechtingsstoornis, narcistische persoonlijkheid, ocd, .... 80% van de mensen die gediagnosticeerd zijn met borderline zijn door een persoon in hun jonge leven verschrikkelijk getraumatiseerd. Complex trauma is per definitie een hechtingsstoornis, maar niet elke persoon met een hechtingsstoornis heeft cptsd. Uiteindelijk zijn al die diagnoses maar een reeks beschrijvingen, symptomen en zeggen deze niets over de oorzaak. Alleen complex trauma geeft een beschrijving over de oorzaak. Maar deze oorzaak komt bij iedereen anders naar buiten. De ene ontwikkelt narcisme, een andere borderline, codependentie, obsessief compulsieve stoornis, eetstoornis, depressie, angststoornissen, ...... Een specialist op het vlak van trauma’s beweert zelfs dat wanneer complex trauma wordt opgenomen in de DSM, deze uiteindelijk een pamflet zal worden. Net omdat het merendeel onder deze diagnose valt. Alleen uit het zich bij iedereen op een andere manier, maar er is een enorme overlap en dat zijn de symptomen van complex trauma. Net zoals iedereen verdriet verwerkt op een andere manier. Een goede informatieve website is Pete-Walker.com. Deze therapeut heeft zelf Complex Trauma en heeft meer dan 30 jaar ervaring met cliënten. Zijn boek Cptsd: from surviving to thriving is gewoonweg fantastisch. Enkel jammer dat het nog niet vertaald is.
Tio - Donderdag 16 mei 2019 02:54
Meer traumatherapeuten. Misdiagnosen komen ook wel eens voor bij een PTTS complex trauma. Ervaring kennis aanleg en interesse betrokkenheid. Soms wordt het in verband gebracht in combinatie met borderline terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Het wordt wel eens onderschat. Sommigen zeiden dat je het zeklf moest doen maar bij een PTTS compex trauma is er een resetknop voor nodig zoals stabilisatie en integratie. Tijdig naar de juiste persoon c.q. behandelaar doorverwijzen als er sprake is van PTTS complex trauma.
Anne - Donderdag 23 mei 2019 06:58
Sinds kort weet ik dat ik cptss heb. Ben op zoek naar een goede behandeling. Omgeving Amersfoort, Zeist, Utrecht.

Graag hoor ik van iemand waar ik een goede behandeling kan krijgen!

Hartelijke groet, Anne
mirella - Vrijdag 12 juli 2019 11:57
Pffff......ik ben zo vastgelopen in mijn trauma dat ik werkelijk geen uitweg meer zie.
Ik vertrouw niemand meer en benader alles negatief.
Ik voel mij een slechte moeder na mijn scheiding doordat ik ingestort ben. en dat word mij eeuwig kwalijk genomen door mijn kinderen.

geen hond snapt iets van CPTSS, je wordt gewoon behandeld als een debiel. Zo voel ik mij dus ook....anders dan anderen. En het wordt steeds erger.
Ik sluit mezelf op en verlaat steeds meer mensen om mij heen omdat ik toch niets positiefs meemaak en dus niets meer te vertellen heb.

Ik sta nu op het punt om wrg te lopen en mijn kinderen te verlaten.
Ik veroorzaak alleen maar rottigheid en snap niets meer van het leven.

Geen liefde krijgen maar ook,niet eens meer voelen. Zo leeg en uitzichtloos.

Waarom heeft mijn moeder mij nooit liefde gegeven? waarom heeft zij mij op de wereld gezet in godsnaam.

Nu laat ik ook nog mijn kinderen achter met een trauma. Maar ik kan echt niet meer.
Geen therapie helpt en heb elke dag verdriet en pijn.

Mirella - Zondag 18 augustus 2019 13:58
vandaag een app gekregen van mijn zoon. Hij heeft 2 weken lang verzewgen dat hij vader werd, omdat hij boos op mij was. iedereen wist het van de familie zelfs oma. Maar ik werd gewoon buitengesloten.
Dit doet werkelijk zoveel pijn. Pijn van afkeuring....wederom.
Ik snap niks meer van het leven.

zijn vriendin houdt mij op de hoogte van haar zwangerschap, dus vanzelf vraag ik dan af en toe even hoe het met haar is.
Mijn zoon heeft mij geblokkeerd op zijn telefoon. Maar vanmorgen dus blijkbaar even gedeblokkeerd en mij vriendelijk verzocht haar met rust te laten. Nou als zij mij zelf op,de hoogte houdt via de app dan neem ik toch aan dat zij mij op de hoogte wil houden en daar reageer ik dan op.
Nu verteld hij dat ik jaar met rust moet laten omdat zij dit niet wil.
Tja dan moet zij dat aangeven.
Ik raak hierdoor erg in de war. Hij heeft gezegd dat hij echt nog gaat reageren maar alleen als het HEM uitkomt.
Ik lijk wel een hond die zich moet aanpassen aan ieders wil.
Ik voel mij vernederd en doe er geen reet meer toe.
Ik zal vreemd zijn en dat allemaal door mijn CPTSS waar niemand werkelijk van weet wat dat met je doet.
Ik kan maar werkelijk beter verdwijnen dan heeft iedereen rust.
Ik voel mij alleen maar slecht depressief afgewezen, wat doe ik hier nog.

Geen hond snapt een trauma.....het maakt je heel eenzaam en intensief verdrietig.
gelukkig dat zij het niet snappen ....betekent dat zij geen trauma hebben ....godzijdank.

jackydebeurs18@gmail.com - Dinsdag 17 september 2019 14:07
Ik heb cptss wilde niet in therapie heb me toch laten overhalen mij is niets gevraagd over eten tot overmaat van ramp ging ik van de 1naar de ander en ik vond het al zo moeilijk daarnaast zijn ze uitgegaan van ptss niet cptss ben nu een zenuw inzinking na bij heb nu onwijs veel stress bijna niet slapen ik weet het niet meer
T - Maandag 30 september 2019 16:07
Na een ellendig huwelijk en slechte jeugd is na de vechtscheiding psychisch alles mis gegaan.
Zwaar bedreigd door mijn ex ook tijdens huwelijk al dit was de reden dat ik niet eerder een eind aan mijn huwelijk durfde te maken.
Ben gediagnoseerd met Ptts en na 2e aanval nu in zware depressie beland.
Waarin ik vooral heel boos ben op mezelf.Vanwege de psychische schade die mijn kinderen hebben opgelopen tijdens mijn huwelijk.Mijn ex mishandelde me psychisch en tijdens de scheiding sloeg dit om in geweld en mishandelen.
En vooral de lieve man die ik vorig jaar heb ontmoet wordt ik angstig van en als mijn ex weer begint met dreigen trek ik me terug omdat een van de dreigementen is dat hij hem gaat verbouwen zodra hij hem vindt.
Na lang chatten ben ik met hem vreemd gegaan.Hij is zelf heelbeschadigd zijn ex maakt hem kapot en heeft een burn-out op liefdesbrief.
Was de eerste paar keren heel afstandelijk en verlatingsangst.Toen had ik nog geen ptts kon er goed mee omgaan.De mooiste opmerking die ik in mijn leven van deze vriend hoorde was had ik jouw maar eerder ontmoet.Zelf had ik dat ook.Deze man ik werdt er zo verliefd op.Maar mijn ex laat me niet met rust.Deze keer heb ik weer afstand van hem genomen en het breekt mijn hart dat ik hem dat aandoe terwijl hij verlatingangst heeft.Ook is de situatie nu veranderd moet gekeurd worden voor WIA wegens burnout.Wordt veel gecontroleerd of hij alleen is.Keuring laat heel lang op zich wachten geen keuringsarts aanwezig.Ergens heb ik het idee dat zijn ex er achter zit en anoniem heeft gemeld dat hij een vriendin heeft.Waarom zou je anders zo vaak gecontroleerd worden.Zijn ex wil hem kapot net als mijn ex het wil.
Nu geen contact meer met hem en het doet zo pijn.Ik ben zelf weer begonnen door afstand te nemen en uiteindelijk heeft hij me nooit meer beantwoord op de app.
Leven zit gemeen in elkaar,een echte relatie zou ik nooit meer willen in de zin van 7dgn per week bijelkaar.Maar hij heeft me in korte tijd zo gelukkig gemaakt en ik ben zoveel om hem gaan geven.Besef tegelijkertijd ook dat het nooit iets had kunnen worden.Hij is heel gesloten en koppig.vastberaden om nooit een cent alimentatie te betalen omdat hij zijn ex dat niet gunt.Daarmee verwoest hij in mijn ogen zijn eigen leven.Ook met WIA zal hij geen vriendin kunnen hebben dan kan hij immers herkeurd worden.Voordat zijn jongste 18 is duurt nog 12 jaar.Zelf ben ik ook beschadigt en zal hem veel problemen geven door steeds teruggetrokken.Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen en partners je voor leven beschadigen.
Zelf kan ik hem ook niet laten komen mijn ex woont vlakbij nu heeft weer een auto en laat regelmatig merken dat hij ondanks straatverbod me in de gaten houd.Ik kan er niks mee heb hem niet betrapt,dreigementen gaan niet meer openlijk helaas.Ik zou nooit het risico durven nemen om hem hierheen te halen en de kans dat mijn ex hem pakt wil ik niet nemen.
Daarom moet ik hem loslaten voor zijn bestwil, het doet zo pijn maar hij heeft het er lastig mee en ik ook.Had ik nu nog maar gewoon een antwoord gehad waarom hij niet meer met me wil praten.Boos?Gekwetst?snapt dat het ook niet meer gaat?Hij is zo lef en houd altijd zo rekening met mijn gevoelens.Waarschijnlijk wil hij me niet verder de put in hebben.Normaal luistert hij altijd maar op de vraag of hij me dan aub zat is en als contact uit app wil verwijderen of blokkeren geeft hij geen gehoor.contact blijft open en het lukt me niet om zelf te verwijderen want het liefst zou ik naar hem toe gaan en laten zien hoeveel ik om hem geef.Wat ik niet doe omdat ik niet weet wat hij denkt en voelt en hem absoluut niet het risico wil laten lopen zijn WIA niet te krijgen of kwijtraken.Zijn beslissing vindt ik niet verstandig maar het is zijn keus en dan heb ik daar respect voor
T - Maandag 30 september 2019 16:09
Paar foutjes in spelling wegens autocorrect...
Mia - Maandag 22 juni 2020 10:25
na een leven van 40j met een narcist - ben ik alleen gaan wonen. Dat viel tegen - had ik niet verwacht en ik kon op mezelf niet verder. Nu sinds 5j een nieuwe lieve vriend maar ik ben zo erg jaloers ... is dat normaal of hoort dat ook bij PTSS. Want ik denk dat ik ook bij die groep mensen hoor. Plus hooggevoeligheid nog erbij en ik kan gewoon niet alleen zijn ook. Een paar ziekenhuisopnames na overmatig drankmisbruik gehad - voor ik mijn vriend leerde kennen. Maar die waakzaamheid als bij buiten komen en hij heeft wat aandacht voor andere vrouwen - daar word ik gek van en ik kan ook in woede uitbarsten en door het lint gaan dan.
Hoe moet ik in godsname hiermee leren omgaan en waar kan ik terecht voor een degelijke behandeling?
Zilvercloud_ - Vrijdag 28 mei 2021 23:08
Zo verschrikkelijk veel herkenbaar, wat dit prachtige blok schrijft.
Ik heb extreem veel meegemaakt.
Ik ben liever ook alleen, ik kan en wil mij niet meer hechten.
Ik wil niet onder de mensen, bang voor wat ze van mij vinden.
Ik wil gewoon alleen zijn.
Ook de eetstoornis herken ik als mede de zelfmoordgedachten.
Zo ook dat overmatig poetsen.
Het is nooit goed genoeg.
Ik ben te vaak in de steek gelaten.
En dat ik, een aanslag overleefde dat was echt de druppel.
Leven met ptts, is als de hel.
Mensen snappen het niet.
Je moet met hun, perse mee in hun gedragslijn.
Mee uitgaan, gezellig doen aan tafel.
Ik kan het gewoon niet.
Ik was ongewenst, liefde en aandacht dat heb ik nooit gekend.
Nu verwacht iedereen van alles van mij.
Terwijl ik heb, aangegeven dat dat niet gaat.
Dwarsje - Dinsdag 31 augustus 2021 12:21
Ik mankeer niks maar mijn hele leven ontmoet ik al mensen met trauma's, aandoeningen etc.etc. Ook gaan de laatste tijd allemaal mensen om me heen dood. Ook verloor ik een geweldige vriendin met een "aandoening" die zich dood heeft gedronken. Eerdere diagnose was verkeerd (borderline), toen was het weer wat anders en zo veranderden de psycho's (psychiaters) telkens hun diagnose en tot slot werd gewoon geschreven als je drinkt, heb je een psychische stoornis (schijnt ook de definitie in het DSM te zijn). Na jaren van opname in, opname uit, zag ze het niet meer zitten en nam ze de fatale hoeveelheid drank. Ze was hoogbegaafd, speelde muziek op topniveau, deed veel andere artistieke hobby's, ook op topniveau. Had een knap uiterlijk, slank en op haar 50ste nog een uiterlijk en figuur van een 20-iger. Zo zonde, je geest kan supersterk zijn. De truc is de knop te vinden die van zwart, alles negatief naar POSITIEF kan omzetten. En waak voor drank, het klopt, het maakt je daadwerkelijk helemaal KAPOT. De verslaving gaat nooit meer over, ook als je zonder kan leven blijft het aan je trekken. Het voordeel is wel dat je nuchter alles gaat ervaren. Ik ben blij dat ik er voor hen kan zijn die moeite hebben met het leven en trauma's. Het is wel zwaar want realiseer je wel dat je als "patient" ontzettend veel energie wegtrekt bij je begeleider, vriend, man, partner, vrouw. Ik was na ruim 12 jaar "begeleiden" helemaal stuk en besloot het nooit meer te doen, zeker niet als je in een huwelijk dit er ook nog eens "naast moet doen". Het gekke is dat ik na een jaartje of 2 rust weer iemand heb ontmoet die ook veel heeft meegemaakt. Inmiddels was ze al helemaal in zichzelf gekeerd en vertrouwde ook niemand meer. "Ik was haar enige houvast nog", zegt ze. Het ligt denk ik op mijn levensweg om in aanraking met getraumatiseerde mensen te komen. Ik voel me ook blij als ik dan die ander gelukkig kan maken, puur door er alleen maar te zijn of ze haar zover te krijgen dat ze weer kan lachen. We doen ook gewoon gek op straat of zo of gaan in een speeltuin schommelen of in een drukke stad op straat de gekste dingen uithalen. Na afloop liggen we in een deuk over de zotte dingen die we hebben gedaan. Kortom hebben we schijt aan de maatschappij zonder mensen te beschadigen of te benadelen. Ook stappen we op mensen af die zwervers zijn of straatmuzikanten die wat proberen bij te verdienen voor hun jointje of onderdak. We geven ze liefdevolle aanmoedigingen om maar vooral te proberen door te gaan met het leven. Het is namelijk niet moeilijk om jezelf zomaar van kant te maken, wel wat durf. Maar besef dat als je eruit stapt zal je alles weer mee moeten maken in een nieuw leven. Probeer de strijd aan te gaan door alleen maar aan positiviteit te werken, hoe lang het ook duurt. Waag de zoektocht naar de knop die je om moet draaien, ik weet het, ik zoek ook nog wat knoppen die ik om wil draaien voor mijn eigen welzijn. Zoek met me mee!
Mirjam - Dinsdag 11 januari 2022 09:03
Ik mag gaan, na meer dan 60 jaar ploeteren.
Expertisecentrum euthanasie heeft mij groen licht gegeven.
Eindelijk rust....
redactie Proud2Bme - Dinsdag 11 januari 2022 15:15
Beste Mirjam,
Wat een zware weg zul je hebben afgelegd, want op dit punt geraak je niet zomaar. We wensen je sterkte en rust, ook in deze fase.
Liefs, redactie Proud2Bme
ronnie - Maandag 24 januari 2022 20:24
ook ik heb CPTSS, ben nu 64 en was 30 jaar geleden 1,5 3 dragen pw in therapie. Ik kon mijzelf geen erkenning geven, dacht dat ik alles had verzonnen. Nu bijna 3 jaar EMDR en het lijkt er op dat ik mijzelf erkenning geef en ik de vroegkinderenlijke trauma's ga accepteren. Ik vind 3 jaar EMDR wel veel. Zijn er meer mensen die zo lang therapie hebben (gehad?),
Fleur - Woensdag 12 juli 2023 12:19
Ik heb ook cptss, niet officieel maar het is wel duidelijk.
Bij mij heeft de ggz nooit goed geholpen omdat men het op andere diagnoses
gooide of daarin twijfelde zelfs.
ik ben nu bij een hapto therapeute, het is heel zwaar en het heeft tijd nodig maar voor mij voelt dit als de beste methode: iemand die ik mag vertrouwen (wat ik moest leren) en waar ik lijfelijk mag voelen waar het allemaal vast zit en wat het kernprobleem is (onveilige hechting/psychische pijn/vroegkinderlijke trauma's).
In het verleden ook lichaamsgerichte therapie gehad maar dat ging toen mis doordat ik een verkeerde hulpverlener had.Zo t nu lijkt heb ik eindelijk de juiste persoon gevonden die verstand van zaken heeft en heel veel ervaring als therapeut. Haptotherapie bij trauma moet je echt wel aankunnen. Ik ben in de positie dat ik geen gezin of werk heb, dus dan is het te doen. en ik heb in mijn thuissituatie nog een vaste coach die mij twee dagen per week bezoekt. Dit is voor mij een goede combinatie. Maar lichaamsgericht werken is wel confronterend!
Moet - Woensdag 13 december 2023 00:53
CPTSS maakt dat je leven een vrijwel onbegaanbaar pad is geworden, wat je toch zal moet begaan. Soms vind je een veilige plek, maar vaak loop je letterlijk en figuurlijk aan te modderen om de situatie te doorstaan. Springend van de ene steen naar de andere probeer je de balans te behouden, maar de energie die je dat kost zorgt dat je van soms kleinere afstanden al com0leet uitgeput raakt.
Kitty - Maandag 15 januari 2024 18:49
Vandaag de diagnose ptts gekregen.
Nog denk ik waar gaat het over,stel je niet aan.
Ik kom uit een gewelddadig huwelijk,fysiek en emotioneel.
De stap genomen weg te gaan na een moordbedreiging door hem,wat hij nu ontkent.
Voel elke dag dreiging.
Maar nog steeds bagalatiseer ik alles.
Herkent iemand dit?
Kristina - Zaterdag 24 februari 2024 18:04
Heel herkenbaar.... maar ik zit nu al 1jaar en half in met mijn man in stabiele relatie en omgeving... tochde dagelijkse stemmingswisselingen en angsten... en ik kan het zo niet meer vol houden zo leven.... en er komen ook dingen dat ik mij terug herrinner... maar waarom blijven de stemmingswissels en verdrie enz? Nu ik de stabiliteit in mijn leven eindelijk heb?