Complexe Post Traumatische Stress Stoornis
Jarenlang heb ik het gevoel gehad dat ik gek was. Ik vond mezelf stom en afstotelijk, ik had het gevoel dat ik mezelf vanaf een wolk bekeek. Ik overwoog regelmatig om een einde aan mijn leven te maken en ik durfde niemand te vertrouwen. En dit zijn nog maar een paar voorbeelden van hoe ik me voelde. Ik durfde er ook met niemand over te praten, want als ik mezelf al raar vond, wat moesten anderen dan wel niet van me denken? Omdat het met eten heel slecht ging, besloot ik in behandeling te gaan. Bij mijn eerste intake kreeg ik eindelijk te horen dat ik niet gek was; ik kreeg de diagnose ‘complexe PTSS'.
Fotografie: Freelyhaylee
Eerder is er al een blog verschenen over PTSS, maar deze diagnose omvat niet alle klachten waar zowel ik als andere mensen last van hebben. Er zijn drie aspecten die het verschil maken tussen de diagnose PTSS en de diagnose complexe PTSS. Als deze drie aspecten een rol spelen, gaat het om de compexe PTSS.
- Er is sprake van afhankelijkheid van de dader.
- In de thuissituatie gebeurden dingen vaak stiekem en je kon er niet over praten.
- De ouders hadden veelal hun handen vol aan zichzelf en hadden weinig aandacht voor de kinderen. Hierdoor was het onmogelijk om over de ervaringen te praten.
De complexe PTSS heeft dus dezelfde symptomen als de PTSS, maar heeft daarnaast ook nog andere symptomen.
"Tegelijkertijd vind ik ook dat ik me niet zo moet aanstellen! Ten eerste heb ik alles nog wat erger gemaakt, doordat ik mezelf weer heb beschadigd en ten tweede zit ik als een klein kind te huilen. Ik mag van mezelf niet huilen; er valt niks te huilen. Alleen maar omdat ik bang ben en omdat ik teleurgesteld ben in mezelf? Dat is toch geen goede reden! Maar toch... Het lijkt net of ik de tranen niet meer kan stoppen. Ik ben verdrietig, maar ik kan niet eens verklaren waarom. Het overvalt me gewoon. Ik lijk te verdrinken in mijn eigen verdriet, maar dat wil ik helemaal niet! Ik wil zo graag weer even tot mezelf komen, maar mijn hoofd blijft maar tollen. Ik weet nu gewoon even niet wat ik met mijn angst en verdriet aanmoet..."
1. De meeste mensen met een complexe PTSS hebben problemen met het reguleren van hun gevoel. Zo raak je snel overspoeld en kan je jezelf moeilijk kalmeren. Je probeert emoties de baas te worden door je risicovol te gedragen, zodat je gevaar loopt, maar ook is er vaak sprake van zelfbeschadigend gedrag. Je ontwikkelt bijvoorbeeld een eetstoornis, een alcohol- of drugsprobleem, je gaat dwangmatig poetsen of doet aan zelfbeschadiging. Daarnaast overweeg je ook telkens om een einde aan je leven te maken.
De meeste dingen herken ik maar al te goed. Als ik nu mijn dagboek van die tijd teruglees, voel ik weer wat ik toen voelde. Al die pijn en dat verdriet dat ik probeerde kwijt te raken door mezelf uit te hongeren, door overmatig schoon te maken en door mezelf te beschadigen. En altijd kwam ik weer op dezelfde gedachte uit:
"Elke keer neem ik me weer voor om mezelf niks meer aan te doen en toch gaat het elke keer weer mis. Ik heb er zo geen zin meer in! Als ik alleen maar op deze manier met mezelf om kan gaan, hoeft het niet meer van mij. Het hoeft écht niet meer! Ik ben er helemaal klaar mee. Met alles! Met het eten, met aankomen, met alle gevoelens die naar boven zijn gekomen, met het automutileren, met mijn verleden en met mijn leven. Ik snap niet wat ik hier nog doe! De gedachte dringt zich op dat ik dan beter nu meteen een punt achter mijn leven kan zetten. Dan is het in één klap over."
2. Een tweede symptoom van de complexe PTSS is het hebben van dissociatieve klachten waarbij het bewustzijn verandert. Toen ik hiervan hoorde, begreep ik dat hier heel veel last van heb gehad. Ik haalde regelmatig mijn dromen en de werkelijkheid door elkaar, maar het gebeurde ook dat ik uren kwijt was en niet meer wist wat ik had gedaan. Ook had ik het gevoel dat ik dagelijks naast mijn lichaam zweefde. Ik kon op mezelf neerkijken, maar met een grote afstand. Ik kon mezelf niet horen praten en kon ook niet mijn bewegingen beïnvloeden. Het was alsof mijn lichaam niet meer van mij was. In therapie leerde ik dat dit bij de stoornis hoort. Dat je niet gek bent, maar dat dit een oud mechanisme is om jezelf te beschermen tegen pijn. Het is iets wat mij in mijn verleden heeft geholpen, maar waar je, als je uit die situatie weg bent, alleen maar last van hebt. Ik heb inmiddels geleerd om in het hier en nu te blijven, maar ik zal er wel altijd op moeten blijven letten dat ik niet weer zomaar ‘weg' ben.
3. Een derde symptoom is het hebben van problemen in relatie tot jezelf. Zo kan je jezelf stom, slecht en/of vies vinden en je lichaam afstotelijk. Je kan je afvragen wie je nu werkelijk bent, zoals ook ik regelmatig heb gedaan.
"Ik begrijp mezelf allang niet meer. Ik ben mezelf al een hele lange tijd kwijt, maar toch vraag ik me ook af of ik mezelf ooit nog terug zal vinden."
Daarnaast voel je je snel schuldig, ook al weet je dat je er niets aan kan doen. Soms kan je zelfs denken dat de dader er niks aan kan doen en dat hij/zij het goed bedoelde. Het trauma zorgt er soms voor dat het moeilijk is om helder na te blijven denken.
"Door één simpele reactie op een foto kan hij mij weer dat ontzettende rotgevoel geven. Het gevoel dat ik hem iets schuldig ben; dat alles mijn schuld is en dat ik mijn excuses aan moet bieden."
4. Een vierde symptoom van de complexe PTSS is het hebben van problemen in relaties met anderen. Als je als kind telkens bent lastiggevallen door mensen uit je naaste omgeving, geloof je op een gegeven moment niet meer dat anderen te vertrouwen zijn. Uiteindelijk vertrouw je helemaal niemand meer. Het kan ervoor zorgen dat je anderen op afstand houdt of dat je veel in conflicten terecht komt. Je kan jezelf isoleren of het gevoel hebben dat niemand je ooit zal begrijpen. Het kan zijn dat je geen ‘nee' durft te zeggen of je kan het gevoel hebben dat anderen je weer tot slachtoffer maken.
"Zij laat ook al niks meer van zich horen en ik durf haar niet te bellen. Bang voor afwijzing. Ik kan niet meer tegen al die afwijzingen! Het lijkt mijn gedachten en gevoelens te bevestigen; ik deug nergens voor, ik mag er niet zijn."
"Zo graag wil ik geaccepteerd worden of überhaupt gewenst zijn. Ik heb het idee dat ik er niet eens mág zijn; dat ik op de een of andere manier te veel ben. Au, het doet zeer om dit voor mezelf op papier te zetten. Ik vraag mezelf af of ik er van mezelf wel mag zijn. Ik denk van niet. Ik vind en voel mezelf zo ontzettend nutteloos en waardeloos. Een en al mislukking."
5. Een vijfde symptoom is het hebben van lichamelijke klachten zonder medische verklaring. Je kan dus last hebben van buikpijn, hoofdpijn, misselijkheid enzovoorts zonder dat er een verklaring voor is.
6. Een zesde, en voor nu laatste, symptoom is het hebben van problemen in zingeving. Het kan zijn dat je helemaal het vertrouwen verliest dat je een toekomst hebt. Je weet niet meer waar je voor leeft.
"Ik wil ver weg vliegen van alles, héél erg ver weg. Ik wil verdwijnen; ik wil niet meer bestaan. Maar heel even ben ik nu alleen en ik voel me leeg. Het idee alsof mijn leven toch geen zin meer heeft."
Van al deze symptomen kan je afkomen, zolang je er maar goede therapie voor krijgt. Na een behandeling van 1,5 jaar sta ik heel anders in het leven en kan ik heel goed omgaan met mijn verleden.
Gerelateerde blogposts
Reacties
.
Waar kun je deze therapie volgen?? en kan dit dan ook in compinatie met de eetstoornis??
Liefss
Het lijkt me wel belangrijk te noemen dat niet iedereen nu gaat denken dit ook te hebben. De symptomen lijken heel erg op de symptomen van andere stoornissen zoals een persoonlijkheidsstoornis, bijv Borderline maar ook hechtingsproblematiek ed vertonen veel overeenkomsten!
Dus als je jezelf hierin herkent denk dan niet meteen dat je dit ook hebt en bespreek het met je behandelaar.
ik herken inderdaad alles maa komt ook omdat eigenlijk veder wat ik lees ook.met bordeline te maken heeft dus het is confronterend.omdat ik.me.herken er in maar dat zal wel de bordeline zijn
Bedankt voor dit blogje!
Ik heb in de driedaagse autonomie-groep gezeten in De Voorde, onderdeel van Rivierduinen en is gespecialiseerd in traumabehandeling bij vrouwen. Om hier in behandeling te mogen komen, moest ik een gezond BMI hebben en mijn eten redelijk op de rit hebben. Wat mij betreft zijn het logische eisen, want zolang ik rommelde met eten, hoefde ik ook niet te voelen. Om aan deze eisen te voldoen, heb ik eerst een vierdaagse behandeling in Centrum Eetstoornissen Ursula gedaan. In de Ursula heb ik een hele goede begeleiding gehad bij het aankomen, normaliseren van mijn eetpatroon én bij het kunnen hanteren van mijn klachten die begonnen op te spelen. Na 9 maanden ben ik over gegaan naar de Voorde, maar heb ik nog wel een paar maanden wekelijks individueel contact gehad met een therapeut uit de Ursula, wat overigens helemaal oké was. Met deze hulp én hulp van enkele therapeuten uit de Voorde die ook ervaring hebben met eetstoornissen, is het mij gelukt om op gewicht te blijven, om een gezond eetpatroon te behouden en om te werken aan mijn klachten.
Waar ik nu nog last van heb? Ik heb nog wel eens moeite met mensen vertrouwen. Ik blijf altijd een drempel voelen om iemand het achterste van mijn tong te laten zien, omdat ik bang ben dat ik niet serieus genomen zal worden of dat ze me zullen afwijzen. Gelukkig wordt dit wel steeds minder!
Voor de rest heb ik weinig tot geen klachten meer van de Complexe PTSS.
Hopelijk heb ik zo alle vragen beantwoord!
Ik heb littekens en probeer er geen nieuwe bij te krijgen maar soms is het onverstaanbaar.
Ik heb ook vaak een 'allerlaatste' brief geschreven
Kan ik hier vanaf komen zonder behandeling, zonder dat ik gelabeld word met een stoornis?
Je hoeft het niet alleen te doen!
Jammer dat het al zo lang duurt
En als je denkt dat je dit hebt.. Ga dan naar de dokter. Als je jezelf herkent in de symptomen zal er ook vast wel echt wat met je aan de hand zijn denk ik. maar pin je niet vast op wat je leest, kans dat je heel wat anders hebt dan dit is groot.
Eerst heeft men mij uitgelegd wat PTSS precies inhoud.
Vandaag de 2e sessie en werd er (gedeeltelijk) uitgelegd wat complexe PTSS inhoud.
Helaas sloeg ik halverwege de uitleg dicht en zat ik weer in het verleden met alle gevoelens die daar bij horen.
Volgende week de rest van de uitleg en ook uitleg over dissociatieve stoornis.
Ik hoop dat ik er bij kan blijven en niet weer dichtsla.
Nu ik dit heb gelezen wordt mij een hoop duidelijk en herken ik zo veel dat het beangstigend is.
Ik wil je bedanken voor deze duidelijke uitleg want nu kon ik het rustig lezen zonder dicht te slaan.
Ze heeft voor om hiervoor een therapie te gaan volgen van 1x per week voor een periode van 6 maanden tot 1 jaar, ik vind dat echt fantastisch dat ze het wil gaan doen. Alleen nadat ik van alles heb doorgelezen hierover lijkt dit mij erg weinig. (maar misschien ligt dit aan mij)
Wat is de behandelmethode hiervoor? Ik hoop dat iemand me hier meer over kan vertellen. Is naar iemand anders toe liegen ook een deel van deze stoornissen?
Ik wil graag even zeggen dat ik het knap vind, dat je alles zo open en eerlijk durft te vertellen. Ik herken mezelf ook in jou. Dat ik het gevoel heb niet mezelf te zijn en dat geen controle meer heb over mijn eigen emoties. Wat ik het meest vervelend vind, is dat ik het tegen niemand durf te zeggen uit angst dat ze me raar vinden of me niet begrijpen en denken dat ik me aanstel. Ik ben verder nooit getest maar loop al heel lang met psychische problemen en weet niet wat ik er mee aan moet. Ik hoop dat het ooit weer overgaat en dat ik weer mezelf kan zijn! Heel veel sterkte en geluk toegewenst voor iedereen met problemen en moeilijke dingen :D!!!
Dank je wel voor jouw schrijven en mooi gedaan!
Ikzelf heb ook complexe ptss. Na meer dan 10 jaar therapieën, kreeg ik eindelijk de juiste diagnose en daarmee hulp en ondersteuning. Met trots kan ik nu dan ook zeggen dat ik vooruit ga en mijn klachten verminderen :) Ik ben er nog niet, het kan erg zwaar en eenzaam zijn, maar over het algemeen zie ik weer een horizon.
Veel goeds voor iedereen met deze klachten en groetjes, Anne
Dank je wel voor je verhaal, ik heb de diagnose ptss, ernstige depressie en ontwijkende persoonlijkheids stoornis gekregen. Je verhaal is zo herkenbaar, elk punt herken ik bij mezelf. Ik krijg al een half jaar therapie, 2 x per week, soms 3x ivm medicijn gebruik. Het is zo zwaar en elke keer als ik er iets over wil vertellen ben ik even "weg" en daarna heel erg teleurgesteld en boos op mezelf waardoor ik weer ga snijden. Maar dankzij jullie durf ik er een klein beetje in te vertrouwen dat het een keer goed zal komen.
Dank je/jullie wel en veel sterkte voor iedereen.
Zo ontzettend pijnlijk herkenbaar. Zelf ben ik al bijna 9 jaar in therapie. Mijn eerste diagnose was ernstige depressie en ptss. In de loop der jaren werd er steeds meer duidelijk; C ptss (werd eerst verward met borderline), ernstige depressie met chronische suicidaliteit.
Duurde het bij jullie ook zolang voordat deze diagnose gesteld werd? Het complexe ervan, maakte het letterlijk moeilijk om de juiste diagnose te stellen.
Ik heb inmiddels al heel wat therapie gehad; soms ook met het tegenovergestelde effect. Zo heb ik in een vijfdaagse groep gezeten en heeft een medeclient zelfmoord gepleegd. Iedereen die ooit in een groep heeft gezeten, kan zich voorstellen wat voor een impact dat op de rest van de groep heeft....
Voor mij dus nooit meer groepstherapie. Individuele therapie bij psychiater en psycholoog, dat is wat ik nu heb.
Maar het blijft erg zwaar; dan wordt je na 4 dagen wakker op de IC, of je krijgt een IBS; ik heb nu geleerd om aan te geven wanneer ik opgenomen moet worden, maar zelfs dat blijft zo moeilijk. Nogmaals het complexe plaatje is erg lastig; het zit als een grote knot wol die volledig in de knoop zit. Probeer daar meer eens uit te komen.
Ondanks het totale gebrek aan zelfrespect, wil ik even laten weten dat ik diep respect heb voor allen die hier mee worstelen.
En Karen, ik hoop dat het nog steeds goed met je gaat; dank je wel voor deze site.
Maar helaas voelt dat niet zo; zoals het cliche al zegt; je moet het echt zelf doen. En ik ben dankbaar dat ik een goede psychiater en psycholoog heb, Maar ze kunnen er lang niet altijd zijn.
Cptts is bij mij gekoppeld aan een diep gevoel van eenzaamheid, Ik lees dat ook veel van anderen terug.
Hoe gaan jullie met dit gevoel om?
Ik heb het altijd, of ik nou daadwerkelijk alleen ben of omringd door mijn gezin; het maakt niet uit.
Bij mij is door de Cptts verdriet uiten gekoppeld aan doodsangst. Als ik huil word ik intens bang, terwijl ik zo graag getroost wil worden. Maar die 2 gaan absoluut niet samen. Iemand dezelfde ervaring?
gelukkig kan je er voor behandeld worden maar de weg die voor me ligt is lang.
(en het duurt nog een tijdje voor ik op weg kan).
Wie geeft jullie die diagnose?
Ik weet dat ik ook die diagnose zou krijgen als die gegeven zou kunnen worden ,maar die kan niet officieel gegeven worden aangezien die niet is op genomen in het DSM ,het medisch handbook van psychologen en psychiaters.
Vandaar mijn vraag.
Ik ben zelf nu 2 jaar in behandeling geweest. In het begin voelde ik niets, geen pijn, geen toekomst of hoop. Daarna voelde ik teveel en was er tijd en medicatie voor nodig om een iets wankele stabiliteit te krijgen. Ik begon met EMDR maar wat ik ook probeerde, ik kon er niet bij..mijn hoofd raakte elke keer volkomen blank. Het blijkt dat een deel van mij zelfs na 2 jaar de therapeut nog steeds niet voldoende vertrouwd om 'los' te kunnen laten. Ik kan niet naar t verleden gaan en hier alert blijven, net zoals ik niet helemaal naar de veilige plek (oefening) kan gaan en mezelf in t hier beschermen. Ik weet met mijn verstand dat dat nergens op slaat, maar ik kan dat deel niet overtuigen.
En nu heeft mij therapeut mij gezegd dat hij me niet verder kan helpen, dat mijn 'beperkingen' te groot zijn en dat ik anders een dagopvang kan proberen. En nu ben ikdus zooo kwaad op mezelf, als ik nou gewoon nog meer mijn best had gedaan. Ik voel me 'stuk, kapot, afgeschreven'. En t kan niet anders dan dat mensen daar uiteindelijk achter komen en weg gaan. Het spijt me, ik wilde dat ik iets positiefs kon zeggen, maar ik voel me zo te kort schieten en zo eenzaam. Ik weet niet meer hoe te vertrouwen. De rek is eruit, ik wil geen mensen meer toelaten.
Tot nu toe was cptss een erg eenzame diagnose voor me (had ook geen internet om lotgenoten te zoeken), dus ik ben erg blij dat ik deze site heb gevonden en kan zien dat ik niet de enige ben, maar ik vind het ook heel erg dat er toch blijkbaar nog veel meer mensen meemaken wat ik ook meemaak, want dat gun ik niemand...
Heel erg bedankt voor deze site, ik blijf hier zeker rondhangen....
Ze heeft nu een aantal maanden neurofeedbacktraining gevolgt bij Roland van Neurobics en de resultaten zijn (voor haar en ons) echt verbluffend. De continue stress is weg, nadenken over vroeger en de toekomst zijn soms nog wel eng, maar gaan goed en ook op alle andere vlakken gaat het veel beter.
We vinden het belangrijk dat meer mensen met vergelijkbare klachten en achtergrond dit weten, want net als onze pleegdochter heeft jaren lang reguliere hulp eigenlijk geen effect gehad en kan deze training echt mensen helpen.
Vanzelfsprekend wil ik gerust meer info en achtergrondinformatie geven als iemand dat wil en wil ik je graag doorverwijzen naar degene die ons heeft geholpen. Maar wellicht is het dan het beste om contact op te nemen met Roland (Drs. R.S. Verment) van Neurobics Groningen.
omdat ik 99,9% cptss heb en me helemaal herken in je verhal, heb ik een vragje: waar ben je geweest dat je je na 1,5 jaar al beter voelde? Bij het centrum waar ik nu in de intakeprocedure zit ( top referent trauma centrum met als doelgroep cptss mensen kan ik pas over een jaar... terecht en de behandeling is vrij minimaal: 1 keer per week 3 kwartier individueel, eventueel kun je _ in een later stadium in een groep psycho- educatie volgen of pscyco motorische therapie. Dus ik ben benieuwd waar jij bent geweest dat je je na 1,5 jaar je al beter voelen ( bij het trtc rekenen ze op zo'n 6 jaar. groeten gemma
Ben bang dat ik hulp van Rivierduinen moet gaan inschakelen en dan eerst nog een verwijzing van de huisarts regelen. Zie daar al als een berg tegenop, maar ja het moet om aan mezelf te werken. Heb al wel eerder hulp bij Rivierduinen gehad, maar dat is stukgelopen doordat ik er niet begrepen werd en traumabehandeling werd als iets voor op de langere termijn genoemd. Achteraf een slechte keuze, aangezien ik nu 7 jaar ouder ben, sinds ik bij hen als cliënt ben gestopt en mijn identiteitsontwikkeling inmiddels al wel een jaar of 5 geleden is voltooid en ik nog steeds voor een groot deel dezelfde problemen en pijn ervaar en dat de beerput sindsdien nog verder open is gegaan. Eerdere juiste behandeling is wat ik hierdoor ben misgelopen en dat is zonde. Helaas was mijn vertrouwen in Rivierduinen na deze ervaring compleet weg. Gelukkig ken ik ook mensen die wel baat bij hulp van Rivierduinen hebben, waardoor er toch weer wat vertrouwen is teruggekomen, maar zie er erg tegenop en ben bang voor wat me te wachten staat en de onzekerheid of ze me nu wel de nodige traumatherapie met waarschijnlijk EMDR daarbij gaan bieden.
Cptss is de diagnose nu na bijna 5 maanden depressief te zijn, waarvan ze in begin dachten aan een burnout.
Heb 18 jaar geleden ruim 4 jaar terapie gehad en het lijkt nu dat alles wat ik toen een plekje heb gegeven weer knalhard terug is.
Mijn hele leven is gebaseerd op het heel vroeg tijdige misbruik en waarop heel erg vele traumas zich opvolgden. Kom je als mens hier nog wel ooit van af? Is er ooit een ,, normaal,, en gelukkig leven te leiden?
Wordt nu volgestopt met pillen die er voor zorgen dat ik me erg afgevlakt voel. Dat moest nadat ik in een crisis opname terecht kwam.
Ik ga nu naar een trtc en ga binnenkort aan mijn indentiteitsstoornissen werken. Ook klinische opname
Heeft iemand van jullie hier ervaring mee??
Ik kom uit de tijd dat er totaal geen informatie was over cpts en dis......daardoor nooit goed behandeld naar jaren zo doorgegaan te zijn heb ik eindelijk een behandeling te pakken......en mensen mij de moeite waar vinden om dit te doen.Maar was een jaren lange gevecht omdat er niet veel bekent over was nu staat het internet er vol van. heb met mijn verhaal te lang gezeten en geen goede hulp nu wel eindelijk een beetje begrip voor mijn situatie .hoop dat de behandeling wat helpt en dat ik verder kan met mijn ding.
Na ruim een jaar intensieve therapie, waaronder de training vroeger en verder, is na veel verschillende diagnoses nu vastgesteld dat ik complexe PTSS, dissosiatieve stoornis en ontwijkende persoonlijkheids stoornis heb. Er valt veel op zijn plek maar het is ook zo moeilijk om het te "accepteren". Op medicijnen reageer ik niet goed helaas. Kom regelmatig in crisis. Nu wil mijn behandelaar trauma gerichte therapie geven, ik wil het aan een kant wel omdat ik nu steeds verder afzak, maar doordat ik nog niet stabiel genoeg ben, ben ik ook heel bang voor wat er gaat gebeuren. Ik heb al die tijd nog niets kunnen vertellen. Pfff, ik wil me weer zo graag normaal voelen, maar gaat dat ooit gebeuren?
ik heb jarenlang mezelf verdooft met middelen, maar ook met constant doorgaan..
Inmiddels ruim 2 jaar clean van middelen...en ism therapie (exposure) leer ik nu weer te voelen... wat ik ervaar als een lijdensweg... want ohw wat doet dat pijn..
Nu heb ik een vraag... al jaren heb ik last van ondergewicht, en pas nu ik weer meer voel, merk ik dat eten bijna onmogelijk wordt, het lijkt of hoe meer ik in contact kom met mijn gevoel, hoe moeilijker eten wordt. Is er iemand die dit herkent?
:-)
Heidi Vanrompay
Dit doet pijn!!! Heel veel pijn!!!! Zot ook zonder werk!!!' Ben ik in vastgelopen door alle stress. Ben gisteren overstuur en vol met pillen in de auto gestapt maar bedacht me onderweg dat dit niet oké is. Ben gestopt en heb 112 gebeld. Ben opgehaald door mijn ex en mijn zoon. Helemaal duf van de pillen ben ik thuis in bed gaan liggen. Mijn ex heeft de sleutel van zijn huis van mijn sleutelbos gehaald zag ik net. Dat zegt me genoeg. Ik ben onder behandeling bij de GGZ in Almere! Maar sta op het punt om me op te laten nemen. Ik ben de hele werkelijkheid kwijt, en zie geen uitweg meer. Ben totaal doorgedraaid. Maar lijkt alsof mijn dip niet serieus genomen wordt. WIE HELPT MIJ VOOR HET TE LAAT IS.
Nare jeugd gehad, weggelopen toen ik 14 was en vanaf toen 16 jaar lang overleefd. Want zo voelt mijn leven, als overleven. Omdat ik niet meer naar school ging ben ik gelijk aan het werk gegaan. Zonder diploma is dat moeilijk en zo ben ik in de horeca terecht gekomen. Na 2 overvallen te hebben meegemaakt op de zaak waar ik werkte ben ik overspannen geraakt en thuis gaan zitten voor 3 maanden. Die tijd kwamen er allerlei herinneringen terug en begonnen de herbelevingen. Van de overvallen, maar ook van mijn jeugd. Snel ben ik maar weer aan het werk gegaan, puur om niets te voelen. Automatische piloot.
Verdoving was een deel van mijn dagelijkse bezigheden al die jaren lang. Door belachelijk veel te werken maar ook door extreme sport en verdovende middelen. Ik hield mezelf overeind daarmee.
Hulp zoeken kon ik mezelf niet toe brengen al die jaren, door nare ervaringen in jeugd met hulpverleners, maar ook omdat ik vond dat IK geen hulp nodig had. Het was mij immers aangedaan, dus ZIJ hebben hulp nodig. Ik weet immers goed en slecht prima van elkaar te onderscheiden. Nu besef ik dat ik WEL hulp nodig heb, anders kom ik nooit over mijn herinneringen heen. Ik ben degene die samen met mijn zoontje verder moet. En dat gebeurt niet met een hoofd vol nare herinneringen en nachtmerries.
Ben begonnen met een behandeling bij PsyQ Trauma, waar ze gespecialiseerd zijn in PTSS en complexe PTSS. Ik voel me op mijn plek daar, eindelijk mensen die me begrijpen en niet veroordelen. Heel anders dan de hulpverlening die ik ken uit mijn jeugd. Ik ga binnenkort een programma in waar ik leer met nachtmerries en herbelevingen om te gaan. Ben eerlijk gezegd wel sceptisch, aangezien ik al 20 jaar nachtmerries heb. Maar al worden ze iets minder, of makkelijker mee om te gaan, dan heb ik al heel wat bereikt.
Toen ik te horen kreeg dat ik waarschijnlijk een persoonlijkheids stoornis heb ontwikkeld omdat ik veel te jong in nare situaties belande, nou dat was echt 3 x slikken. Maar ik vond de uitleg heel logisch; een plant die geen goede wortels heeft kunnen kweken krijgt ook geen stevige takken en mooie bladeren. En alle trauma s die na mijn jeugd zijn gekomen (zoals de overvallen) heb ik waarschijnlijk geen plek kunnen geven. Simpelweg omdat ik niet weet hoe dat moet, omdat ik mezelf mijn hele leven heb aangeleerd om mijn verstand op nul te zetten en door te knallen. Nait soezen moar deurbroezen. En als dat niet ging, dan maar verdoven of hard wegrennen. Ik ben blij dat ik nu mijn problemen onder ogen zie en er klaar voor ben om aan mezelf te werken. En daarmee aan de toekomst van mij en mijn zoon.
Ik hoop echt voor iedereen hier dat je de hulp vind die je nodig hebt. Ook al is het verdomd moeilijk om al toe te geven DAT je het nodig hebt.
Ik ben momenteel bezig met emdr,
Ik heb traumatische ervaringen bij me van 21 jaar.
Nu ik hard bezig ben om het te soort van genezen is mijn
Vriend afstandelijk.
Ik voel me vies en heb het idee dat hij dat zo ook ervaart.
Hij zou me helpen in deze tijden maar is meer bezig met zich afsluiten, ik praat met hem amper over mijn trauma's.
Ik weet niet meer wat ik kan doen, we zijn al is uit elkaar geweest voor 3jaar. Ik ben nu verwikkeld in een heftige strijd door die emdr maar heb echt het gevoel dat hij mij niet bijstaat. Ik ben er wel altijd voor hem geweest in moeilijke tijden, ik heb hem ook gezegd dat als hij mij in de steek laat tijdens emdr dat ik permanent van hem weg ga,
Het doet mij veel pijn maar pijn ken ik al is dagelijkse kost. Dus of het nou met hem is of zonder ik strijd voor mijn gevoel toch alleen.
Bij mij is namelijk chronische ptss vastgesteld en bij mijn zus borderline ptss en eigenlijk hebben we zo wat het zelfde meegemaakt en ook zo goed als de zelfde symptomen.
Ik ben 5 maand in opname geweest en nu 3 maand thuis maar blijft een dagelijks gevecht met mezelf 😢
Ik vind het dan ook vreselijk om te lezen zoveel mensen er zijn met PTSS of CPTSS.. en dan is er ook nog een verschil tussen geuniformeerde en niet geuniformeerde PTSS-ers. Ik sta naast mijn man en ben er voor hem.. Maar hoe meer ik in de medici lees/hoor dat men soms weinig kan doen heb ik steeds meer de neiging om toch door te zoeken en voor ieder een hulp te zijn...
Al wissel je ervaringen uit van therapie ideeën, dagindelingen etc etc... toch maar is even harder gaan denken of ik niet iets op ga zetten.
Voor een ieder hierboven.. inderdaad zijn er veel mede ptss-ers. van vele weten we het niet ivm schaamte en zitten op de bank en krijgen geen hulp. Ik raad aan ga naar de huisarts en zoek echt de hulp, neem je partner mee want die weet ook veel voer jou als jij het niet weet en samen vechten... blijf vooral vechten...
En wens een ieder sterkte..
Sindsdien heeft mijn therapeut waarop ik volledig vertrouwde aangegeven dat ze mij niet meer kan helpen. Ze verwees me naar de 2e lijn. Nu heb ik 2 korte gesprekken gehad bij de GGZ, maar zij hebben geen behandeling voor CPTSS en verwijzen mij naar het team persoonlijkheid. Het feit dat het chronisch is, betekent volgens hun dat ik een persoonlijkheidsstoornis heb. Ik herken mij hier absoluut niet in en heb er geen goed gevoel bij. Ik heb al zoveel therapieën gehad, maar niet 1 gericht op trauma's. Ik wil nu graag hulp die bij me past, maar durf het niet te melden uit angst dat ze mij lastig vinden. Hebben jullie tips?
Alvast bedankt en ik wens iedereen heel veel sterkte en kracht.
Alvast bedankt voor jullie reacties en voor een ieder heel veel sterkte.
In Utrecht/Zeist zit het Top Referent Trauma Centrum van Altrecht. Die zijn gespecialiseerd in o.a. C-PTSS, en ze hebben een aardig grondig diagnostisch proces van meerdere weken. Ik ben er zelf niet geweest maar heb er wel info over ingewonnen. Er is een lange wachttijd voor behandeling, maar volgens mij is de wachttijd voor diagnose wel te doen. Google het maar eens, dan vind je de site wel. Je zal overigens wel een verwijzing nodig hebben om daar terecht te kunnen.
Wij zijn zeer te spreken over Intermetzo. Eén van onze "pleeg"kinderen heeft PTSS en ook wat hierboven beschreven staat. Maar ik weet niet of ze ook wat voor volwassenen hebben? Door EMDR en nu spel therapie is het een heel stuk verbeterd en gaan zijn schoolresultaten weer naar boven. Door speltherapie krijgt hij weer beter zicht op zijn trauma waarna hij met EMDR dit weer aan kan pakken.
Maar een goede behandeling is van levensbelang voor jezelf en je omgeving.
Ook een complexe post traumatische stress stoornis ontwikkeld.
Mijn moeder werd ziek toen ik 2 jaar was en stief een paar jaar later.
Ik werd bij haar vandaan gehouden en er was geen opvang, wisselende hulpen en mijn vader stortte zich op zijn werk. Ik ben mijzelf al jong kwijtgeraakt, voor zover ik al bestond...Mijn ontwikkeling is gestagneerd..
Ik vind mijn bewustzijnsstoornis ondraaglijk, niet mee te leven.
Ik overleef nog steeds, wat een rotmechanisme.
er zijn mensen, die van mij houden, maar alleen in een therapiegroep, waar ik enige veiligheid aan ontleen, kan ik wat zijn.
Het stopt zo weer en dan switch ik weer.
Ik heb mij de afgelopen jaren overend gehouden met een benzodiazepine.
Nu ik die niet meer gebruik, komt het mechanisme weer tevoorschijn.
Totale emotionele afsluiting, ik ga daar heel ver in en ondanks mijn verwoede pogingen, om mijn verleden te verwerken, is dit niet gelukt, helaas pindakaas. Het lukt niet bij iedereen. Het lijkt net een ingebouwd mechanisme, zo'n overlevingsstrategie van doodhouden. En misschien is dit ook wel zo. Trauma verwerking is niet voor iedereen goed. Als het heel jong ontstaat, kan zo'n mechanisme te hardnekkig zijn. En therapie kan het soms erger maken. De herinneringen sla je op in je lichaam, maar lastig als je er niet bij kunt komen. Ik had mij nooit klinisch moeten laten behandelen. het maakte van alles los in mijn lichaam/zenuwstelsel, triggerde allerlei trauma's, maar van van verwerking was geen sprake. Na die opname van 3 jaar, ben ik er niet meer uitgekomen en dit is al erg lang geleden, Boe.
Ik deed immers alles, de kinderen, thuis, studie, docente, eigen praktijk,vrijwilligerswerk, het nalopen van beide families.
Toen koos ik voor een scheiding....dat heb ik geweten.....van de ene ellende in de andere. Hij kreeg kenmerken van een narcistische persoonlijkheidsstructuur. Hij betaalde de alimentatie niet meer toen ik een vriend kreeg. Hij werkte elke zelfstandigheid tegen....door mij van financiele middelen te onthouden en dreef mij bijna tot waanzin door zelfs twee van de vier kinderen voor te liegen over de rechtzaken....Zij kozen voor een vader met geld en verloren hun moeder met het gebroken hart. Daarna opnieuw liefde, de man van mijn leven die ik weer verloor aan kanker; een verkeersongeval met whiplash, de liefde van de jongste twee maar ook hun schade en positief hun vrienden die ik een liefdevol thuis gag; een ongeval over een eerste verdieping en een aanranding/verkrachting die mijn hele onderdrukte ptssklachten in één klap activeerde en weer was er voor mij geen plaats.
Momenteel zou ik al een tijd rust moeten hebben gehad aldus de psychtherapeute en psychiater alvorens aan het diepe onderliggende trauma te werken....maar er zijn wachttijden....er lopen rechtzaken en ik ben mijn huis kwijt geraakt aan een geringe stabiele achterstand doordat mijn ex voor mij dat geld niet wilde vrijmaken alvorens echt te verdelen.
Mensen hou vol.....er moet veel meer bekend worden over ptss of cptss en ik zou er later graag veel energie in willen stoppen om deze intense pijn; dit intense proces te willen begeleiden in de meest optimale vorm.
Blijf moed houden en hoop; kies voor kleine stapjes vooruit en je zult het redden; dagboek; reinigen; licht sporten thuis; ontspannen; leren niets te doen; leren voor jezelf op te komen en hulp te vragen mits zij de juiste hulp is en vooral vind medelotgenoten om er samen rijker van te worden en er samen een weg in te vinden.
Het lichaam heeft een zelfherstellend vermogen daar ben ik van overtuigd; het is aan jou deze aan te boren!!
Heel veel liefde, rust en geluk en vooral genezing.
Elona Quaak
Ik herken zoveel in jullie verhalen: de wijsheid van grey's anatomy (elke aflevering raakte weer een nieuw pijnpunt), het gevoel dat je je leven lang tekort geschoten hebt, schrikken van een belasting- en of aangetekende brief een 'hartstilstand' hebben als er een luid geluid plotseling is, de telefoon die overgaat, noem maar op noem maar op.
Ik heb de diagnose (chronische) ptss zelf gesteld aan de hand van symptomenlijsten die voor 99,5% overeen kwamen. Dat wil zeggen: na de dood van mijn moeder (nov 2015) kwam ik er tijdens de maanden erna erachter dat mijn moeder naast psychotherapeut, narcist was, en mij dus 'bespeelde' alsof ik een muziekinstrument was, met dat grote verschil, dat muzikant houdt van z'n instrument en mijn moeder kon van niets en niemand houden, alles status en aanzien. Mijn vader is op mn 6e vertrokken, volkomen overspannen met ontzettend veel pijn in zijn hart dat hij mij moest achterlaten, maar anders waren we er allebei volledig aan onderdoor gegaan. en in die tijd werd een kind aan de moeder toegewezen, tenzij...en psychologisch misbruik hoort daar dus niet bij.
Daar komt bij dat we de afgelopen 5 jaar hebben gevochten leeuwen om ons huis te kunnen behouden, de belastingdienst had een fout gemaakt, waardoor we achter raakten met de hypotheek.
Mijn moeder wist het zo te verpakken dat ik mijn vader vanaf m'n 13e tot m'n 25e jaar niet gezien heb, familie had ze volledig vervreemd van zich, vrienden (vriendjes) en vriendinnen voelden zich maar vreemd bij mijn moeder en als ik wegging was ze zo zielig
en eenzaam en ondertussen 'hadden we toe ik klein was' (tot mn 10e) zo'n goede relatie en daarna niet meer. wat was er toch mis met mij dat ik niet van haar kon houden (letterlijk!). Dan ga je jezelf onderzoeken en je vindt maar niks en ondertussen doe je dingen nadat ze op je ingepraat heeft waar je later eindeloos spijt van hebt.
En ondertussen burn out op overspannenheid op oververmoeidheid op burnout, want met grenzen werd geen rekening gehouden.....en daarvoor therapie, maar zonder de onderliggende oorzaak bloot te leggen heeft die slechts ten dele (hoewel een belangrijk stukje, namelijk het herkennen van mijn eigen grenzen, die ik allang geleden kwijt geraakt was) geholpen..
Ongeveer een maand na haar dood googlede ik relatiestoornis moeder, en struikelde ik over de website over narcisme. Ik schrok me ongelukkig en hoewel ik ondanks alles van mijn moeder wel een hele gereedschapskist voor zelfhulp heb meegekregen, besloot ik dat ik hier echt hulp bij nodig had. Afgezien van dat was ik zo opgelucht dat ze overleden was, ik heb de schroeven op de kist aangedraaid en neem maar van mij aan dat ze vast zitten. en als ik dat tegen mensen zeg, omdat ze bezig zijn te zeggen: zo erg was t toch niet, dan haal ik dat als voorbeeld aan...en dan weten ze vaak niks meer te zeggen.
Ondertussen heb ik de afgelopen 4 jaar mezelf door het hele bankverhaal heengesleept met behulp van medicijnen onder het motto van 'dit moet je letterlijk overleven, als er weer meer stabiliteit is, kun je verder kijken, en idd, zolang je onder medicijnen staat heeft het geen zin om aan jezelf te werken, dan ben je te suf.
Wat ook een enorme hulp was, was een online spelprogramma Seafight, waar altijd wel iemand is, sommigen met een soort gelijk verhaal, sommigen met een welgemeend luisterend oor uit andere rottige ervaringen en sommigen die gewoon een eindje met je babbelen en wat speldingen met je doen, waardoor je hersenen gedwongen worden te soppen met zichzelf steeds verder vast draaien.
Hoewel je nooit kunt zeggen wat er gebeurt zou zijn als....zonder seafight had ik hoogstwaarschijnlijk mezelf iets ernstigs aan gedaan, omdat ik mn verhaal niet kwijt kon. Zoveel begrip en steun, zo'n online spel is goud waard als je bij mensen terecht komt die ook hun eigen verhaal hebben....
Ik heb nu begeleiding van een psychiater voor de medicijnen, een psycholoog voor het verhaal, een fysiotherapeut om de stress en de spanning los te masseren (en iedere keer komt er weer wat boven) en een sterke hond om met een veilig gevoel in het bos te wandelen of hard te lopen als m'n lijf het goedvindt.
Ik zal waarschijnlijk nooit meer een gewone baan aankunnen, maar ik maak voor mezelf de gelegenheid om thuis te werken met dat wat ik het liefste doe: kittens en katten en gaat het die dag dan doe ik meer en gaat het niet dan doe ik minder. Het moeilijkste vind ik nog me dan niet schuldig naar mijn man te voelen, want die heeft óók een berg ellende achter de rug en is ook aan het eind van zijn latijn.
Dit is een eindeloos verhaal en ik heb het gevoel dat ik nog minstens zo lang kan doorgaan, maar ik hoop dat jullie de stijgende lijn die er wel degelijk is, kunnen herkennen, en ja het is net als met een beursgrafiek, resultaten uit het verleden geven geen garantie voor de toekomst, maar als je goed kijkt, zit de lijn erin en kom ik er uit en zal mn bedrijfje weer starten. Het zal tijd en pijn en angst en verdriet kosten, maar dan doe ik t op mijn manier, als eigen baas en wat ik t liefste doe.
wat wil ik graag rust in mijn hoofd ,in mijn lijf .in mijn leven ik ben zo moe . maar ja wie ben ik . er is nog nooit iemand geweest in mijn leven die zei ik ga je helpen ,
mischien moet het ook wel niet zo zijn bij mij
Ik heb helaas ook chronische PTSS en wil heel vaak uit het leven stappen.
Ik heb het mede door mijn werk (politie) gekregen.
In 2013 werd ik met spoed opgenomen in het zieken huis omdat mijn galblaas op knappen stond, een week nadat ik thuis was werd ik weer opgenomen omdat ze aan prostaatkanker dachten, Dit bleek gelukkig niet zo maar wel die operatie gehad. Al die tijd had ik mijn anti depressieva niet gehad en ik kreeg dus veel beelden uit mijn werk. Nadat ik eenmaal in behandeling was bleek dat ik te veel uit huis had meegekregen. Ik heb een broertje waar ik eigenlijk vanaf een jaar of 3 voor gezorgd heb. ook kon ik thuis nergens over praten en had ik een hele slechte school tijd.
"Daarnaast voel je je snel schuldig, ook al weet je dat je er niets aan kan doen. Soms kan je zelfs denken dat de dader er niks aan kan doen en dat hij/zij het goed bedoelde. Het trauma zorgt er soms voor dat het moeilijk is om helder na te blijven denken".
PTSS is per individu anders en word per individu anders ervaren. Hou op met generaliseren en mensen hokjes plaatsen.
Je moet bij PTSS en depressie hulp zoeken!
Schrijver: Amateur psycholoog! Schaam je.
Ben bang. Wil zo graag normaal zijn....geen gepieker geen lichamelijke klachten..geen leeg gevoel meer hebben...niet meer somber en verdrietig zijn. Weer zelfvertrouwen krijgen. Weer positief in het leven staan echt weer kunnen gaan genieten.
Weer sterk zijn en lak hebben aan de mensen die mij zo pijn doen.
Gelooft worden.
Ik ben te eerlijk voor deze wereld!!!
Nu loop ik1.5 jaar bij het GGZ . Van Dimence naar Mindfit nare ervaring met mijn therapeut gehad. Hij schelde mij uit dat ik ziek in mijn kop ben en dat ik mij moet schamen over mensen die ik niet op een juiste manier behandel. Had een persoonlijkheidsstoornis zei die... was nog nooit getest dat heet dan een problematiek geen stoornis!!Het ligt allemaal aan mij. Spoorde niet. Hij spoort zelf niet door te zeggen of ik ook van plan was om te gaan moorden. Ik wist niet wat ik hoorde!! Had de volgende dag een mail gestuurd neer hem dat ik wou stoppen .....kreeg ik een reactie terug om met hem te komen praten want zoals hij zei hadden wij een conflict met elkaar. Wat hij zei waren deze uitspraken van hem om mij te prikkelen. Nou bedankt!!! Hij heeft mij hierdoor alleen maar weer dieper in de put gegooit.Het is normaal hoe die verschrikkelijke mensen mij zo behandelen? Niet alleen hem maar ook anderen.Weet het niet meer...zelfmoord plegen lijkt mij de beste oplossing. Maar het mag niet want ik heb kinderen en een man daar moet ik aan denken! Maar het gevoel is weg!!! Nu weer een maand loop.ik bij Dimence. Gelukkig bij mijn oude behandelaar. Inmiddels een test gehad voor eventuele stoornis.Uitslag krijg ik binnenkort. Hoop dat hier veel duidelijkheid uitkomt en dat ik de juiste therapie krijg die ik nodig heb. Dit geeft mij nog een beetje hoop maar ook veel angst! En anders houd het echt op!!
Ik krijg hier intensieve psychiatrische thuiszorg voor en ga elke week naar therapie om me voor te bereiden op EMDR therapie, elke maand naar de psychiater voor mijn medicatie.
Ik vind deze weg loodzwaar maar heb heel veel steun van mijn partner, kinderen en schoon familie.
De eerste diagnose was een burn out, aangezien ik een eigen bedrijf heb en al jaren aan het vliegen ben van hot naar her kwamen ze daarop uit.
Gelukkig had ik een hele goede therapeut en vond dat ik verder onderzocht moest worden, zo gezegd zo gedaan!
Diagnose complexe ptss en borderline type 2 of b net hoe je het wilt noemen, word nu intensief begeleid en begin binnenkort met EMDR, daarna begint de therapie leven en omgaan met borderline en verslavings therapie aangezien ik vreselijk gevoelig daarvoor ben.
Zoals jullie lezen ben ik nog wel even bezig met dit alles en hoop ooit jullie te kunnen berichten dat er ook een leuk leven is na dit alles.
Groetjes Karin
Ik loop er nu al 4 jaar mee en alles is chronisch geworden.
Ik heb inmiddels 4 pogingen achter de rug met veel insuline spuiten en medicatie in nemen.
Van mijn collega's heb ik nooit meer wat gehoord al kreeg ik wel een letselschade vergoeding maar,,,,,, geld maakt echt niet gelukkig.
Ik ben ook bezig geweest met een ptss hulp hond maar hulphond nederland waar de politie alleen zaken mee doet levert voorlopig geen honden.
elke dag is er één maar ik wil eigenlijk niet meer verder.
Het zekere stoere leven dat ik had is voorbij. Elke dag dat ik er ben is een kwelling
Maar nogmaals bedankt ik heb hetzelfde en ik krijg binnen en kort eindelijk na een jaar emdr ik hoop dat het werkt want de hoop is er bijna niet meer.
heb het gevoel dat het mijn laatste kans is
Ik ben dolblij voor je dat jij je nu beter voelt en natuurlijk blijven de littekens er maar dat is logisch.
dikke knuff ....
zelf weg heb gestuurd, hebben er voor gezorgd dat ik nu 100% in eenzaamheid weg rot, zonder afdoende hulp in mijn hel,die leven heet!
(Ik ben een man van 55 jaar, maar met het emotionele huishouding van een +- 15 jarige, over de 16 jaar jeugd, (''HEL!'') die ik heb mogen slikken, heb ik 15 jaar geestelijk emotionele achterstand op gelopen, mijn gehele emotionele huishouding is op een misselijk makende manier vermoord, niets hebben mijn verwekkers van mijn persoon over gelaten, ik werd op mijn 16de met het verstand van een kleuter uit huis gewerkt!)
Ik ben zoon zwaar geval dat ik niet eens herkeurd word door het UWV!
En mij is het inmiddels duidelijk dat er ook geen af doende behandeling voor mensen zo als mij bestaat, zo ernstig over gevoelig zijn mensen zo als mij, het is een ongekende ongeziene martel gang, en lieve IK,.. dit is echt de ernstige reali tijd.
IK, Ik ben zo ziek dat ik het kleinste dingetje al niet aan kan wat een lief mensje mij probeert te geven, zo ziek zijn van het verleden, maar ook van het heden.
""Het licht zeker niet aan jou, ''IK''!"" Het licht aan de angst van het persoon die jou niet meer durft te ontvangen, puur uit angst jou mee te moeten nemen in de ongekende martel gang die deze mensen moeten verdragen!
IK, Ik geef jou nu even aan hoe het bij mij zelf werkt,als ik onder andere mensen moet zijn, probeer ik mij zelf voor de honderd % aan deze mensen aan te passen!
Net of er niets aan de hand is met mij. Ik offer mijn ziek zijn op om onder de mensen te kunnen zijn, kom ik thuis verval ik echter direct in mijn hel als leven.
Mij grootste probleem, het doods bang zijn door te draaien bij iemand waar ik van houd, wetende dat dat zeker een keer gaat gebeuren, en daar komt bij dat het in mijn geval het emotionele gedrag van een puber is, en dat als 55 jarige, dat komt niet gezond over bij de meeste lieve mensjes.
En lieve IK, dan drink ik niet eens en zit ik niet eens in een waan beleving, het is een bescherming om niet nog meer prikkels van buiten te moeten ontvangen, die mensen zo als mij uit evenwicht brengen. (En dat voor al bij lieve mensen!)
Hoe ik met gevoelens om moet gaan is mij juist niet geleerd, het ontvangen, het geven, het vragen, het hulp ontvangen, steun krijgen, een schouder klopje is al bedreigend, wat zit daar nou weer achter, het is een ongekende martel gang als je als baby, kleuter, kindje, puber, geestelijk volledig gesloopt bent, en emotioneel vermoord bent. Niets is normaal inmijn leven goeie IK!
LIEVE GOEIE ''IK'' VRAAG NOOIT HOE HET IS VAN DAAG!
(Stel een vraag waar geen druk uit voort komt, wat ga jij doen van daag, als je zin hebt kunnen we een bakje drinken, heb je misschien zin om? Maar vraag voor al niet hoe het is!!!
Blijf aan geven dat jij het heel graag wil begrijpen wat dit persoon dwars zit.
(Stuur een kaartje! of brief met goeie woorden, met steun en warme gevoelens, geen moeilijke dingen, en blijf aan geven dat je het graag wild begrijpen wat er verkeerd is begrepen door dit persoon.)
En zeg nooit dat ieder mens wel eens wat mee hebben gemaakt!
Dat is een vernedering, een diepe belediging, Als deze dingen tegen mij verteld worden is het niet meer goed te maken, dan is het af gelopen.
Wil jij echt contact met dit persoon, en is dit persoon het echt waard.
Blijf aan geven dat dit persoon het waard is.
Woorden kunnen namelijk ook bij mensen zo als mij slijten, geef hun de ruimte.
En, het aller belangrijkste ''IK''!
WIN HET VERTROUWEN, GEEF HET VERTROUWEN, LIEG NIET, BEDRIEG NIET, RODDEL NIET, ENZE, GEEF EN SLIK OOK MAAR EEN BEETJE VERDRIET!
GEEF AAN DAT JE ER DRUK MEE BEZIG BEN HET TE BEGRIJPEN WAT ER IN DIT PERSOON OMGAAT!
HOU ALTIJD VOL, IK!
ALS DIT PERSOON HET WAARD IS!!!???
IK, Ik hoop dat je er wat aan hebt, al mijn mijn gebazel.
DeJoJoEnzo.
PS:Ik leef in een coconnetje, niemand die mij wil zien, en omgekeerd wil ik ook niemand meer zien.
Maar ik smeek haast naar menselijk heit.
De juiste zorg bestaat niet voor mensen zo als mij in dit land, ik zie hun als schofferende arrogante geld genererende oplichters die ons wat wijs maken dat er weer een terrapietje is uit gevonden die de zakken van deze zelf ingenomen oplichters bende's vult .
dat is mijn mening over de zo genaamde zorg in NEDERLAND.
Ik ben het echte vergeten kind!!!
Tegenstrijdige woorden van hem zo zegt die ook " ik hoor en zie niemand , ik ben thuisloos , "
Dan denk ik wat wil je nou ? Alleen maar oppvlakkige contacten in je leven ? Ik ben sws altijd eerlijk naar hem toe misschien wel te eerlijk ...
K wil ook mijn verhaal kwijt. Ik ben een jongen 23jaar homsexueel, en marokkaans afkomst. Ik heb te maken gehad met een aantal trauma's, op de basischool extreem erg grpest en meerdemale mishandelingen op school, op mijn 9e jaar ben ik langdurig 2jaar lang verkracht en gemanipuleerd door dezelfde persoon. Ik was zo bang durfde niet voor mezelf op te komen, en durfde niet thuis erover te praten.dat was onmogelijk.. Thuis hadden ze het al door dat ik gay ben, en voelde alleen maar haat en slechte vibe. Niemand keek zich om naar mij dat heeft me heel veel pijn bezorgd. Op mijn 16e ben ik uit de kast gekomen en ben ik de strijd aangegaan. Ik heb alles over me heen gekregen. Je bent me zoon niet, je bent een schande voor de familie.. Waarom doe je mij dit aan? waarom is mijn zoon vervloekt. Je bent van de duivel, je gaat naar hel en je gaat daar alleen, je neemt mij niet mee. Ga mijn huis uit! En kom nooit meer terug. Met tranen in mijn ogen ben ik mijn spullen gaan inpakken en dat waren de laatste woorden wat in mijn hoofd gaat van mijn moeder. jeugdzorg wou me gelukkig helpen met een kamer. Waar ik kon werken aan mijn zelfstandigheid. Ik moest wel ik had geen familie meer die me steunde. Mijn volgende trauma: gegijzeld bijna verkacht en vermoord in het buitenland, in de gebergte in afrika. Ik leerde een jongen kennen die op eerst gezicht een leuke jongem leek, hijwou me de landschap laten zien en ik zag daar geen kwaad in, na een uur lopen uit de stad kwamen we op een plek waar alleen maar natuur was te zien geen elektra geen huizen helemaal niks. En ineens uit het niets vroeg die of ik seks wilde met hem. Waarop ik heel subtiel op antwoorde met dat ik daar geen interesse in heb. Voor i het wist trok die een pistool uit ze zak en sloeg ermee op me hoofd en richte op mij.. Schreeuwend zei die dat hij hoe dan ook mij ging verkrachten en ging vermoorden. En hoe ik op stond en naar zijn instructies luisterde. Zag ik de dood voor me ogen, 19jaar zei ik tegen mezelf.. Whyyy.?
Ikprobeerde mee te praten met hem en liet hem geloven dat ik mee zou werken. Ik had heel veel moed verzameld. En ik grijpte me kans ik wilde niet dood. Ik sloeg met een steen tegen ze hand zodat ze pistool neerviel. Hij pakte me zo stevig vast dat ik niet los kwam, en ik sloeg hem zo hard als ik kon voor een paar keer, tot hij me los liet en ik begon te rennen door de bossen niet wetend welke kant ik op moest. Ik hoorde hem achter me aan rennen en hij schoot nog paar keer in de lucht. Ik heb me nog nooit zo bang gevoeld, gelukkig wist ik me te ontsnappen. Ik kwam een taxi tegen die vol was maar toch stopte hij omdat hij zag dat er iets niet klopte.. Ik voelde me gered dat moment. Ik ben naar me appartement gegaan om me te verstoppen, en negeerde alle smsjes en oproepen van die man, het ergste was, ik kon er met niemand over praten. Ik xat in marokko, ik kon niet naar de politie gaan om te zeggen dat ik gay ben en dat ik eenjongen ontmoette die me wou verkrachten en vermoorden. Dan zou ik opgepakt worden en 3jaar vastzitten omdat ik heb gezegd dat ik gay ben. Dat wilde ik voorkomen. Ik deed gewoon me werk en deed alsof niks aan de hand was. Paar dagen later liep ik op de drukke markt en voelde ik me bekeken. En echt ik keek naar achteren en ik zag die man staan die me wilde vermoorden. Ik rende een winkel in en ik keek naar buiten en zag die man staren naar me. Vamaf dat moment heb ik de taxi gepakt naar de airport en de eerste beste vliegtuig gepakt terug naar nederland.
Alleen masr problemen problemen wat me is gaan volgen. Het is een routine geworden en ik geloof niet dat het gaat stoppen, het zij zoveel dingen wat ik heb voor me gehouden. Al die overtuigingen die ik mezelf heb moeten aanleren bij het jong volwassen worden, goed of fout het heeft me omvormd, hoe ik mezelf beschrijf? Beschadigd, damaged, zoveel meegemaakt wat me alleen maar harder heeft gemaakt. Ik probeer alles een plekje te geven, mar dt is moeilijk, ik moet alles erkennen en accepteren, in plaats van alls te onderdukken, en mezelf hard maken. Ik weet niet beter. Ht is zo moeilijk om te praten als je nooit heb geleerd om te praten over je problemen. Wat zit me nu eigenlijk dwars? Wat voel ik? Ik weet het niet meer, ene moment voel ik me sterk en kijk ik naar wat ikheb meegemaakt en zie ikhet als een les. En de andere moment voel ik me verdrietig extreem emotioneel, en voel ik me weer als die eenzame jongetje van vroeger die niet weet hoe die ze gevoelens moet uiten..
Moeilijk.. Complexe ptss is mijn verteld. Ik ben benieuwd naar hoe de behandeling gaat lopen, of het uberhaud mogelijk is om mijn overtuigingen te veranderen, en alles een plekje te geven. Want alles overvalt me. Ik trek het niet meer. Ik heb mezelf geisoleerd. Ik durf niet naar buiten, ik durf niet meer gezien te worden. Ik ben bang om aangeraakt t worden. Elke moment denk k dat ij vermoord word. Alles bestel ik via de ah online. Enik ben pas 23jaar. Ik wil een normaal leven. Ik wil niet meer met die angst en pijn leven. Ik wil mezelf vinden. En ik wil liefde leren kennen. Ik heb het overal gezien bij anderen en niet bij mezelf. Ik geloof dat liefde bestaat.
Om te voorkomen dat zij mij kwijt zou raken, beschuldigde zij mijn vader van geestelijke kindermishandeling en wist zij de instanties zodanig te manipuleren dat wij op een voor onze vader geheim gehouden adres gingen wonen.
Tegen beter weten in ga ik mee met het verhaal dat mijn vader niet deugt.
Ik voel mij daardoor beperkt in mijn vrije denken en juist dat belemmert mijn genezingsproces van dit trauma
Hoe kom ik uit deze impasse?
Ik zit totaal vast in mijn hoofd, lichamelijke klachten, nachtmerries, weinig slaap.
Geen vertrouwen meer in de mens. Heb mijn vriend kortgeleden aan de kant gezet omdat ik bang ben als ik verder ga dat ik misschien weer aan de kant word gezet. Heb 2 scheidingen achter de rug van dezelfde partner.
Heb op mijn tenen gelopen om mijn kinderen een fijne jeugd te geven, en niet zoals mijn jeugd is verlopen.....uitgescholden, vernedert, geen liefde.
Dat is gelukkig gelukt, mijn kinderen hebben een fijne jeugd gehad.
Daarna is mijn trauma naar boven gekomen. Verlaten door de vader van mijn kinderen omdat hij mij niet kon en wilde helpen. Hierdoor baan kwijtgeraakt. Totaal in de steek gelaten door hem. Weg toekomst! Zit nu ernstig in de knoei met mijzelf en voel mij als een last voor de mensen om mij heen. Had voorheen een stabiel leven....een gezin, financieel geen zorgen.
Het gezin een tijdje uit elkaar gevallen, nu weer op orde.
Alleen opa mist in mijn ogen in de hele situatie. Ik had mijn leven anders voor ogen gezien. Gezellig met opa en oma zijn en met de kleintjes op stap. Dit zal er nooit zijn doordat opa voor zichzelf heeft gekozen. Volwassen kinderen die veel last ondervinden ( nog steeds) van de afgelopen jaren en een vader missen en hun ouderlijk huis kwijt zijn.
Mijn PTSS en dan nog de scheiding erbij hebben mij gesloopt. Uitgeput van alle therapieen die ik steeds volg en de angstaanvallen die meer toenemen.
Mijn moeder heeft mij geestelijk mishandeld vanaf baby zijnde, kon door haar eigen rotjeugd niet met ons omgaan en heeft mij als enige dochter het hardste gepakt.
Zij is kortgeleden overleden, jeb voor jaar gezorgd mijn hele leven lang en tot zij haar laatste adem uitblies.
De pijn van het....waarom.....komt nu extra hard boven.
Mijn leven is gelopen zoals het gelopen is.......maar door instabiele opvoeding ben ik nu totaal uitgeput.
Ik rook me te pletter in de hoop dat het op een dag afgelopen is. En ik eindelijk geen pijn meer hoef te voelen en mijn kinderen zich geen zorgen meer over mij hoeven te maken. En ik mijn eenzaamheid niet meer te hoef te voelen.
Het is zo fucking zwaar!!!!......pfffff
Wees maar blij als je wiegje op de juiste plek heeft gestaan......die van mij stond op de verkeerde plek....helaas.
Iedereen sterkte die hier ook mee worstelt😢😢😢😢😢😢💀
Wat een ellende allemaal.
Ik heb er niks vrolijks aan toe te voegen.
Kamp ook met complexe posttraumatische stress, door onopgelost vroegkinderlijke trauma. Ben nu in de 60 en snap niet dat ik het tot nu toe heb volgehouden, met al die dissociatie en angsten enz. Ik zou mijn "bestaan," voor geen 10. 000.000 over willen doen. Een grote nachtmerrie. Klaagklaag enz.
Een hele goede psygiater doet wonderen , als ze er dan niet mee stopt toch , we waren goed op weg en opeens niet meer . Het doet pijn u vol overgave te geven , beter te worden en opeens nog verderaf te staan .ze zal wel altijd aan mijne zijde staan in mijn gedachten , en nog denk ik wat zei zou zeggen in geval ik dis . Ik hoop dat ze ooit opnieuw begint thuis en ik mag terug gaan . Wens alle mensen hier op de blog veel sterkte en hoop toe . Ik weet dat het wel kan . Zeker iemand vinden dat dis kan want anders kan je diagnoses krijgen die niet kloppen zoals bij mij eerder het geval was .
Dikke steunknuf aan allen
Een hele goede psygiater doet wonderen , als ze er dan niet mee stopt toch , we waren goed op weg en opeens niet meer . Het doet pijn u vol overgave te geven , beter te worden en opeens nog verderaf te staan .ze zal wel altijd aan mijne zijde staan in mijn gedachten , en nog denk ik wat zei zou zeggen in geval ik dis . Ik hoop dat ze ooit opnieuw begint thuis en ik mag terug gaan . Wens alle mensen hier op de blog veel sterkte en hoop toe . Ik weet dat het wel kan . Zeker iemand vinden dat dis kan want anders kan je diagnoses krijgen die niet kloppen zoals bij mij eerder het geval was .
Dikke steunknuf aan allen
Ik vind het knap dat je na 1.5 jaar je al beter voelt. Doe ik iets verkeerd????
Wat hebben ze precies gedaan?
Hieronder vertel ik hoe ik me al jaren aan een stuk voel:
Ik heb last van een soort algemeen verlamd gevoel. Als ik naar buiten moet of mensen zie, dan kruip ik in een andere rol, alsof het een andere jas aandoen is. Hierbij ervaar ik uiterst veel stress. Er is iets waar ik voortdurend bang voor ben maar ik weet niet van wat. Als ik te lang bij mensen ben, dan heb ik het gevoel volledig in te storten. Dikwijls gebeurt dit compleet onzichtbaar. Niemand merkt iets aan me, terwijl ik het gevoel heb dat ik aan het sterven ben, aan het gek worden ben en helemaal niet meer op deze planeet hoor. Ik heb extreem veel moeite met het vormgeven van mijn leven. Ik weet niet hoe dat moet. Het lijkt wel alsof andere mensen daarvoor een handleiding hebben meegekregen. Mijn hele leven lijkt op een schijn-leven. Het lijkt alsof ik mijn hele zijn 'gespeeld' heb. Dit heb ik niet bewust gedaan, maar om te verbergen dat ik eigenlijk niet weet wie ik ben, dat ik eigenlijk niets ben en niet weet waarnaar toe. Het is een pose om te kunnen overleven, om te doen alsof je normaal bent en hiermee jezelf te beschermen. Maar eigenlijk helpt dit geen zier. Ik geef een foutief beeld aan de anderen. Maar als ik mezelf voorstel zonder dit gedrag, dan val ik, dan heb ik geen gezicht, dan ben ik één groot stuk ellende. En dat ben ik nu, want ik ben die houding spuug-zat. Het is heel bevreemdend. Alsof mijn identiteit door iemand anders werd gemaakt, op me geplakt, en dat ik dat gewoon draag terwijl ik zelf niet ontwikkel.
ik heb ontzettend veel moeite met het vinden van een 'veilige plek'. Therapeuten zeggen steeds dat men niet kan werken met me zolang ik dit niet hebt. Ze moeten het nog maar vragen en ik sla volledig weer door en ga buiten mezelf. Heeft iemand hier ervaring mee?
Graag hoor ik van iemand waar ik een goede behandeling kan krijgen!
Hartelijke groet, Anne
Ik vertrouw niemand meer en benader alles negatief.
Ik voel mij een slechte moeder na mijn scheiding doordat ik ingestort ben. en dat word mij eeuwig kwalijk genomen door mijn kinderen.
geen hond snapt iets van CPTSS, je wordt gewoon behandeld als een debiel. Zo voel ik mij dus ook....anders dan anderen. En het wordt steeds erger.
Ik sluit mezelf op en verlaat steeds meer mensen om mij heen omdat ik toch niets positiefs meemaak en dus niets meer te vertellen heb.
Ik sta nu op het punt om wrg te lopen en mijn kinderen te verlaten.
Ik veroorzaak alleen maar rottigheid en snap niets meer van het leven.
Geen liefde krijgen maar ook,niet eens meer voelen. Zo leeg en uitzichtloos.
Waarom heeft mijn moeder mij nooit liefde gegeven? waarom heeft zij mij op de wereld gezet in godsnaam.
Nu laat ik ook nog mijn kinderen achter met een trauma. Maar ik kan echt niet meer.
Geen therapie helpt en heb elke dag verdriet en pijn.
Dit doet werkelijk zoveel pijn. Pijn van afkeuring....wederom.
Ik snap niks meer van het leven.
zijn vriendin houdt mij op de hoogte van haar zwangerschap, dus vanzelf vraag ik dan af en toe even hoe het met haar is.
Mijn zoon heeft mij geblokkeerd op zijn telefoon. Maar vanmorgen dus blijkbaar even gedeblokkeerd en mij vriendelijk verzocht haar met rust te laten. Nou als zij mij zelf op,de hoogte houdt via de app dan neem ik toch aan dat zij mij op de hoogte wil houden en daar reageer ik dan op.
Nu verteld hij dat ik jaar met rust moet laten omdat zij dit niet wil.
Tja dan moet zij dat aangeven.
Ik raak hierdoor erg in de war. Hij heeft gezegd dat hij echt nog gaat reageren maar alleen als het HEM uitkomt.
Ik lijk wel een hond die zich moet aanpassen aan ieders wil.
Ik voel mij vernederd en doe er geen reet meer toe.
Ik zal vreemd zijn en dat allemaal door mijn CPTSS waar niemand werkelijk van weet wat dat met je doet.
Ik kan maar werkelijk beter verdwijnen dan heeft iedereen rust.
Ik voel mij alleen maar slecht depressief afgewezen, wat doe ik hier nog.
Geen hond snapt een trauma.....het maakt je heel eenzaam en intensief verdrietig.
gelukkig dat zij het niet snappen ....betekent dat zij geen trauma hebben ....godzijdank.
Zwaar bedreigd door mijn ex ook tijdens huwelijk al dit was de reden dat ik niet eerder een eind aan mijn huwelijk durfde te maken.
Ben gediagnoseerd met Ptts en na 2e aanval nu in zware depressie beland.
Waarin ik vooral heel boos ben op mezelf.Vanwege de psychische schade die mijn kinderen hebben opgelopen tijdens mijn huwelijk.Mijn ex mishandelde me psychisch en tijdens de scheiding sloeg dit om in geweld en mishandelen.
En vooral de lieve man die ik vorig jaar heb ontmoet wordt ik angstig van en als mijn ex weer begint met dreigen trek ik me terug omdat een van de dreigementen is dat hij hem gaat verbouwen zodra hij hem vindt.
Na lang chatten ben ik met hem vreemd gegaan.Hij is zelf heelbeschadigd zijn ex maakt hem kapot en heeft een burn-out op liefdesbrief.
Was de eerste paar keren heel afstandelijk en verlatingsangst.Toen had ik nog geen ptts kon er goed mee omgaan.De mooiste opmerking die ik in mijn leven van deze vriend hoorde was had ik jouw maar eerder ontmoet.Zelf had ik dat ook.Deze man ik werdt er zo verliefd op.Maar mijn ex laat me niet met rust.Deze keer heb ik weer afstand van hem genomen en het breekt mijn hart dat ik hem dat aandoe terwijl hij verlatingangst heeft.Ook is de situatie nu veranderd moet gekeurd worden voor WIA wegens burnout.Wordt veel gecontroleerd of hij alleen is.Keuring laat heel lang op zich wachten geen keuringsarts aanwezig.Ergens heb ik het idee dat zijn ex er achter zit en anoniem heeft gemeld dat hij een vriendin heeft.Waarom zou je anders zo vaak gecontroleerd worden.Zijn ex wil hem kapot net als mijn ex het wil.
Nu geen contact meer met hem en het doet zo pijn.Ik ben zelf weer begonnen door afstand te nemen en uiteindelijk heeft hij me nooit meer beantwoord op de app.
Leven zit gemeen in elkaar,een echte relatie zou ik nooit meer willen in de zin van 7dgn per week bijelkaar.Maar hij heeft me in korte tijd zo gelukkig gemaakt en ik ben zoveel om hem gaan geven.Besef tegelijkertijd ook dat het nooit iets had kunnen worden.Hij is heel gesloten en koppig.vastberaden om nooit een cent alimentatie te betalen omdat hij zijn ex dat niet gunt.Daarmee verwoest hij in mijn ogen zijn eigen leven.Ook met WIA zal hij geen vriendin kunnen hebben dan kan hij immers herkeurd worden.Voordat zijn jongste 18 is duurt nog 12 jaar.Zelf ben ik ook beschadigt en zal hem veel problemen geven door steeds teruggetrokken.Wat kunnen mensen elkaar toch aandoen en partners je voor leven beschadigen.
Zelf kan ik hem ook niet laten komen mijn ex woont vlakbij nu heeft weer een auto en laat regelmatig merken dat hij ondanks straatverbod me in de gaten houd.Ik kan er niks mee heb hem niet betrapt,dreigementen gaan niet meer openlijk helaas.Ik zou nooit het risico durven nemen om hem hierheen te halen en de kans dat mijn ex hem pakt wil ik niet nemen.
Daarom moet ik hem loslaten voor zijn bestwil, het doet zo pijn maar hij heeft het er lastig mee en ik ook.Had ik nu nog maar gewoon een antwoord gehad waarom hij niet meer met me wil praten.Boos?Gekwetst?snapt dat het ook niet meer gaat?Hij is zo lef en houd altijd zo rekening met mijn gevoelens.Waarschijnlijk wil hij me niet verder de put in hebben.Normaal luistert hij altijd maar op de vraag of hij me dan aub zat is en als contact uit app wil verwijderen of blokkeren geeft hij geen gehoor.contact blijft open en het lukt me niet om zelf te verwijderen want het liefst zou ik naar hem toe gaan en laten zien hoeveel ik om hem geef.Wat ik niet doe omdat ik niet weet wat hij denkt en voelt en hem absoluut niet het risico wil laten lopen zijn WIA niet te krijgen of kwijtraken.Zijn beslissing vindt ik niet verstandig maar het is zijn keus en dan heb ik daar respect voor
Hoe moet ik in godsname hiermee leren omgaan en waar kan ik terecht voor een degelijke behandeling?
Ik heb extreem veel meegemaakt.
Ik ben liever ook alleen, ik kan en wil mij niet meer hechten.
Ik wil niet onder de mensen, bang voor wat ze van mij vinden.
Ik wil gewoon alleen zijn.
Ook de eetstoornis herken ik als mede de zelfmoordgedachten.
Zo ook dat overmatig poetsen.
Het is nooit goed genoeg.
Ik ben te vaak in de steek gelaten.
En dat ik, een aanslag overleefde dat was echt de druppel.
Leven met ptts, is als de hel.
Mensen snappen het niet.
Je moet met hun, perse mee in hun gedragslijn.
Mee uitgaan, gezellig doen aan tafel.
Ik kan het gewoon niet.
Ik was ongewenst, liefde en aandacht dat heb ik nooit gekend.
Nu verwacht iedereen van alles van mij.
Terwijl ik heb, aangegeven dat dat niet gaat.
Expertisecentrum euthanasie heeft mij groen licht gegeven.
Eindelijk rust....
Wat een zware weg zul je hebben afgelegd, want op dit punt geraak je niet zomaar. We wensen je sterkte en rust, ook in deze fase.
Liefs, redactie Proud2Bme
Bij mij heeft de ggz nooit goed geholpen omdat men het op andere diagnoses
gooide of daarin twijfelde zelfs.
ik ben nu bij een hapto therapeute, het is heel zwaar en het heeft tijd nodig maar voor mij voelt dit als de beste methode: iemand die ik mag vertrouwen (wat ik moest leren) en waar ik lijfelijk mag voelen waar het allemaal vast zit en wat het kernprobleem is (onveilige hechting/psychische pijn/vroegkinderlijke trauma's).
In het verleden ook lichaamsgerichte therapie gehad maar dat ging toen mis doordat ik een verkeerde hulpverlener had.Zo t nu lijkt heb ik eindelijk de juiste persoon gevonden die verstand van zaken heeft en heel veel ervaring als therapeut. Haptotherapie bij trauma moet je echt wel aankunnen. Ik ben in de positie dat ik geen gezin of werk heb, dus dan is het te doen. en ik heb in mijn thuissituatie nog een vaste coach die mij twee dagen per week bezoekt. Dit is voor mij een goede combinatie. Maar lichaamsgericht werken is wel confronterend!
Nog denk ik waar gaat het over,stel je niet aan.
Ik kom uit een gewelddadig huwelijk,fysiek en emotioneel.
De stap genomen weg te gaan na een moordbedreiging door hem,wat hij nu ontkent.
Voel elke dag dreiging.
Maar nog steeds bagalatiseer ik alles.
Herkent iemand dit?