Ongeveer 3 jaar lang vocht ik tegen de kilo's en belandde ik in een donker gat vol sombere gedachten, onzekerheid, eeuwige twijfel aan mijzelf en mijn eigen kunnen en een enorm laag zelfbeeld. Na twee jaar zocht ik eindelijk hulp omdat ik in zag dat dit niet het leven was wat ik wilde leiden. Ik vond het heel spannend en heb voor en tijdens mijn behandeling ook momenten gekend dat ik het het liefste allemaal zou afblazen en dat ik terug zou gaan naar die periode waarin ik zo diep ongelukkig was, maar wel een dun lichaam had. Ik had zelf de controle over wat ik wel en niet deed en ik hoefde niet allerlei moeilijke gesprekken te voeren. Ik begon mijn lichaam na zo'n tijd bezig te zijn geweest met afvallen, eindelijk een beetje te accepteren. In plaats daarvan moest ik nu een aankomlijst volgen en kwam de ene kilo na de andere erbij. Het aankomen ging goed en tegelijkertijd ging het met mij slechter. Het leek wel alsof alle kilo's direct verdwenen naar mijn buik. Ik had een buikje, met dunne beentjes.

Dagelijks stond ik huilend voor de spiegel als ik keek naar het effect van die aankomlijst. Het voelde als vergif en ik snapte niet waar ik mee bezig was. Waarom wilde ik beter worden? Waarom heb ik de stap gezet om in therapie te gaan? Ik wist dat ik zou moeten aankomen en dit was iets waar ik enorm bang voor ben geweest, maar ik wist dat dit nodig was om beter te worden en mezelf echt weer te accepteren. Ik wist toen alleen niet dat ik er uit zou zien als een ballon op een stokje.

In therapie zag ik dat groepsgenootjes ook zwaarder werden, maar bij hen leek het gelijkmatig verdeeld te zijn over hun lichaam. De kilo's gingen niet alleen bij hun buik zitten, maar ook rond hun armen, benen en billen. Ik had nooit gedacht dat ik jaloers kon zijn op iemand die aankwam in gewicht, maar dat was ik wel. Mijn therapeut zei dat het wel goed zou komen als ik door zou zetten, maar dit was voor mij onmogelijk. Hoe kon ik doorzetten als ik iedere keer als ik zat mijn blubberbuik voelde en als ik van mijzelf walgde als ik in de spiegel keek? De kilo's vlogen er zichtbaar aan en iedere keer weer kwamen ze terecht rond mijn buik. De gedachte aan nog meer moeten aankomen zorgde ervoor dat ik compleet in paniek raakte. Wat ik nu zag, was al erg genoeg... meer aankomen zou ook direct meer buik betekenen.

Ik ging steeds vaker naar de sportschool..
Ik zat met een enorm dilemma. Ik had nog steeds de wens om beter te worden omdat dit mij ook niet gelukkig maakte, maar ik kon mij tegelijkertijd niet voorstellen dat ik ooit gelukkig kon worden met dit figuur. Ik heb me in die tijd heel vies, dik en ongelukkig gevoeld. Ik schreef mij in voor de sportschool om oefeningen te doen waardoor die buik zou verdwijnen. Hierdoor kon ik toch mijn aankomlijst blijven volgen, maar kreeg ik wel weer een strakke buik. Het leek een perfect plan maar zonder dat ik het in de gaten had, schoot ik door. Het voelde goed om te merken dat het verandering teweeg bracht en ik verloor gewicht. Ik kon niet wachten totdat die buik verdwenen was en dit zorgde ervoor dat ik op gegeven moment iedere dag urenlang in de sportschool doorbracht. Ik spijbelde op school en al mijn aandacht ging naar het sporten.

Op gegeven moment verloor ik weer gewicht in plaats van dat ik aankwam en heb ik eerlijk moeten zijn tegen mijn therapeut. Na een paar pogingen om het verhaal te verdraaien, kon ik niet meer liegen en brak ik. Ik heb alles eerlijk verteld en had achteraf gewild dat ik dit veel eerder had gedaan. Ik wilde niet weer terug naar die ellende en dat donkere gat, maar ik vond het tegelijkertijd zo moeilijk om door te zetten en mijn dikke buik te accepteren. Ik had het gevoel dat ik dat niet kon en ik had allerlei rampscenario's in mijn hoofd en was er van overtuigd dat dit voor altijd zo zou blijven.

Ik beloofde het een kans te geven..
Mijn therapeut stelde mij voor een keuze. Ik moest haar beloven dat ik het een kans zou geven en anders kon ze mij niet verder helpen. Ik moest vertrouwen op dat het goed zou komen, terwijl mijn vertrouwen de laatste jaren juist enorm is afgenomen. Het vertrouwen in andere mensen maar vooral het vertrouwen in mijzelf. Ik heb meerdere keren aan mezelf 'bewezen' dat ik het niet kon. Dat ik toch weer terug viel in mijn eetstoornis en destructief gedrag of dat ik juist weer meer ging eten terwijl ik mezelf had voorgenomen dit niet meer te doen. Ik maakte met haar de afspraak dat ik zou doorzetten en dat we een plan zouden maken voor wat ik kon doen als ik het niet meer trok.

Het was een enorm moeilijke weg waarbij ontzettend veel emoties los kwamen en gevoelens die ik het liefste zo snel mogelijk wilde wegstoppen. Terwijl ik mezelf steeds dikker zag worden, bespraken we ook moeilijke thema's in therapie en heb ik echt moeten leren om mezelf weer bij elkaar te rapen. Het is niet soepel verlopen. Ik heb meerdere keren de hoop bijna opgegeven en ik heb vaak een beroep moeten doen op mijn netwerk. Ik heb nog nooit zoveel gehuild in mijn leven en ik heb momenten gehad dat ik veel haat voelde naar mijzelf en met name naar mijn lichaam. Mijn omgeving moest mij regelmatig helpen herinneren aan mijn einddoel en wat ik wilde bereiken want het lukte mij lang niet altijd om mezelf te blijven motiveren. Soms vergat ik even hoe ongelukkig ik was toen ik nog diep in die eetstoornis zat en wilde ik er het liefste naar terug, want erger dan het aankomen kon het niet zijn geweest...

De kick van afvallen duurde maar even..
Inmiddels weet ik dat dat het wel was. Het was verschrikkelijk. Afvallen gaf soms een goed gevoel, maar dat gevoel duurde maar even. Misschien een paar seconde, want direct daarna had ik mijzelf al een ander doel gesteld. Het was nooit goed genoeg. Ik heb zo vaak gedacht: 'Als ik xx kilo weeg, ben ik tevreden' en als ik eerlijk ben, ben ik nooit echt tevreden geweest. Ik wil mijzelf weer leren accepteren en niet mijzelf intens haten omdat ik wat voller ben of niet het figuur heb wat ik het liefste zou willen.

Wat mij heeft geholpen..
Voor mij is de steun van mijn therapeut en mijn omgeving essentieel geweest in de weg die ik heb afgelegd. Ik heb mij heel kwetsbaar op moeten stellen en al mijn zorgen en frustraties moeten delen. Ik heb huilend voor de spiegel gestaan en met mijn therapeut gedeeld wat ik echt zag. Hoe erg ik walgde van mijn lichaam en hoe erg ik er ook tegen opzag en hoe vreselijk het ook was, uiteindelijk luchtte het op. Ze hielp me relativeren en zei dat dit niet het lichaam was waar ik voor altijd mee zou moeten dealen. Ik zou niet voor altijd deze buik moeten accepteren, maar voor nu was dat wel nodig om verder te komen.

Ik zat in een proces van aankomen nadat ik mijn lichaam veel te lang tekort heb gedaan. Het is dan ook niet zo raar dat mijn lichaam moet wennen aan het feit dat er ineens weer meer voeding binnenkomt. Op dit moment kan ik dat ook wel zo voelen en beredeneren en klinkt het allemaal heel logisch, maar op dat moment kwam dat niet binnen en was ik bang om me voor altijd zo te voelen. Het doorzetten is beloond en mijn therapeut heeft gelijk gekregen. Uiteindelijk heb ik ervaren dat je pas echt weet hoe je lichaam eruit ziet, als het vet zich meer gelijkmatig over je lichaam gaat verdelen. Dit kwam op gegeven moment goed bij mij toen mijn lichaam weer gewend was aan normale voeding. Voor mij was het alsnog frustrerend dat het een veel langere tijd duurde terwijl het bij anderen direct gelijkmatig verdeeld werd, maar het is nou eenmaal zo. Iedereen is anders en ik kom blijkbaar het eerste aan bij mijn buik.

Ik ben er nog niet, maar ik ben al een heel eind en ik merk dat mijn lichaam er steeds 'normaler' uit gaat zien. Maar ja, wat is eigenlijk normaal? Doordat ik weer een gezond gewicht bereikt heb en een gezond eetpatroon heb, voel ik mij een stuk energieker en ook minder somber en onzeker. Ik ben enorm trots op wat ik tot nu toe bereikt heb en zo blij dat ik heb doorgezet. Ik heb eindelijk ervaren dat vertrouwen hebben zo belangrijk is en je kan helpen om niet op te geven, en dat het soms ook gewoon wel goed komt.

Fotografie: Daniel M Viero

♥