Iedereen kijkt naar me

 

Ik ben mij als kind al erg bewust geweest van mijn uiterlijk. Ik vond dat ik er anders uit zag dan anderen en ik was heel onzeker. Al helemaal toen mijn moeder mijn haar op de basisschool had geverfd en het knal oranje was uitgevallen. Ik wilde niet naar school maar moest toch en we zouden het dan die middag opnieuw verven zodat het wel een voor mij acceptabele kleur zou zijn. Ik kwam op school en alle ogen waren op mij gericht. De blikken in hun ogen zeiden genoeg. Veel van mijn klasgenootjes zeiden er niks over maar het was overduidelijk dat ze het hadden opgemerkt. Achteraf baalde ik er van dat ik niet gewoon zei "oeps, verkeerde kleurtje!" zodat ik zelf de druk er af zou halen, maar ik was te onzeker en zei niks. Hierdoor bleef het vaag en had ik het gevoel dat ze me raar en lelijk vonden en dat ze me uitlachten.

Ik was enorm van slag omdat ik het gevoel had dat iedereen naar me keek en me stom en lelijk vond. Oh en ook dom.. want wie verft zijn haar nou zo'n gekke kleur? Het was niet de oranje kleur die sommige mensen van nature hebben. Het was een stuk feller en het paste totaal niet bij me. Mijn gezicht viel er helemaal in weg en ik voelde me net een wortel.

meisje

Je zou denken dat dit een ervaring is waar je later lachend op terug kan kijken, maar helaas had het meer invloed dan ik had gedacht. Ik was in die tijd al erg onzeker en het lukte me toen niet om zelf het heft in eigen handen te nemen en dit stomme ongelukje te benoemen. Achteraf gezien denk ik dat dit wel geholpen zou hebben, maar daar heb ik nu niks meer aan. Het zorgde er voor dat ik steeds vaker het gevoel had dat mensen naar mij keken en dat ze vonden dat ik er raar uit zag. Ook de dag erna waren alle ogen op mij gericht. Logisch natuurlijk, want die dag ervoor had ik nog knal oranje haar en nu was het bruin.

Ik kreeg wel wat opmerkingen over de kleur en mijn vriendinnen zeiden dat ze het mooi vonden, maar eigenlijk kwamen die opmerkingen niet echt aan. In gedachte was ik bezig met wat mensen allemaal wel niet over mij gedacht hadden en was ik er van overtuigd dat ze er over hadden gepraat, achter mijn rug om. Als ze aan het praten waren en opkeken, wist ik zeker dat het over mij ging. Dat ze roddelde en me aan het uitlachen waren. Het voelde vreselijk. Ik was al onzeker, maar op dit soort momenten daalde het tot een nulpunt.

Met hulp om sterker in mijn schoenen te staan en wat zelfverzekerder te worden, is het gelukt die onzekerheid een beetje naar de achtergrond te duwen. Ik voelde me wat beter over mijzelf en ik had een echte boost gekregen. Ik zat inmiddels al een aantal jaar op de middelbare school en ik had een aantal leuke nieuwe vriendinnen gekregen. In de brugklas vond ik het best spannend. Ik was bang dat niemand mij aardig zou vinden en dat ik elke pauze alleen zou zitten. Ik vond contact maken met anderen lastig, omdat ik bang was om afgewezen te worden. Mijn therapeut en moeder hebben gelukkig geholpen om te relativeren en dit hielp wel. Mijn angst werd geen werkelijkheid. Ik kreeg leuke vriendinnen en had het naar mijn zin op school.

Dit veranderde echter wel toen ik op gegeven moment ruzie kreeg met een vriendin. Het ging over iets wat ik gedaan zou hebben wat niet waar was. Sterker nog: ik wist niet eens dat het speelde. Zij beweerde dat ik iets had doorverteld aan iemand anders en dat daarmee een roddel zich door de school verspreidde. Ik ben helaas de enige die zeker weet dat dit niet het geval is geweest. Ze heeft mij een keer in vertrouwen een geheim verteld en hier heb ik nooit een woord over gesproken. Ik ben namelijk juist iemand die dit voor zich houdt omdat het niet aan mij is om persoonlijke informatie over anderen te delen. Die keuze is aan haar zelf. Juist omdat ik hierin echt bepaalde principes heb en dit nooit zou doen, voelde ik me enorm machteloos en verdrietig. Wat ik ook zei, ze geloofde het niet.. terwijl er genoeg anderen zijn die het ook wisten en ook informatie gelekt konden hebben. Het voelde zo onrechtvaardig en ik kon mij niet verdedigen. Ik kon niet bewijzen dat ik iets niet had gedaan en ze moest mij geloven op mijn woorden, maar dat deed ze niet.

meisje

Ik voelde me in de steek gelaten..
Het was een van de vriendinnen uit de vriendengroep die ik had op school. Ze praatte niet meer met me en ging met me om alsof ik een soort misdadiger was. Net als de roddel die verspreid werd, ging dit ook rond als een lopend vuurtje. En daar was het weer.. dat gevoel waar ik zo lang tegen gevochten heb en waar ik eindelijk van los kon komen. Het gevoel dat iedereen naar me keek, dat achter alle blikken die ook maar een beetje in mijn richting kwamen voor mijn gevoel een oordeel achter schuilging en dat iedereen ineens een heel andere mening over mij had. Mijn vriendinnen sprak ik minder en ik voelde me enorm in de steek gelaten. Ik heb nooit bewezen dat ze me niet konden vertrouwen en toch maakte het niks uit wat ik er over zei.

Mijn onzekerheid nam weer toe en ik voelde me rot over mezelf. Was ik dan echt zo'n naar mens om niet geloofd te worden? Was ik het niet waard om naar te luisteren en waarom gaven ze me dan niet het voordeel van de twijfel? Het voelde alsof iedereen tegen mij was en alleen maar door een misverstand. In die tijd nam de onzekerheid de overhand en ben ik mij gaan focussen op mijn lichaam en hoe ik eruit zag. Ik werd onzeker over alles. Ik begreep niet meer waarom ik eerder beter kon accepteren hoe ik eruit zag en dat ik kon omarmen dat ik er anders uit zag. Als ik nu naar mezelf keek in de spiegel walgde ik van mezelf.

Ik zag dat anderen mij lelijk vonden..
Ik voelde me anders en buitengesloten. Ik wilde meer op anderen lijken in de hoop wel geaccepteerd te worden. Ik ben meer gaan sporten en heb mijn eetpatroon drastisch aangepakt en veranderd om gewicht te verliezen en in de hoop een mooier figuur te krijgen. Het voelde goed om hier mee bezig te zijn en het gaf een kick om die veranderingen in de spiegel te zien. Het was alleen nooit genoeg. Steeds weer legde ik de lat hoger en dit werd gevoed door het beeld wat ik van mijzelf had en ook dat ik er van overtuigd was dat anderen ook zo naar mij keken. Ik had liefde, aandacht en steun nodig.. geen afkeurende blikken. In gedachte verbond ik aan iedere blik mijn richting op een bepaald oordeel of kritische gedachte. Zo denk ik weleens gehoord te hebben dat een meisje tegen haar vriendin zei: "zij is echt lelijk" of "ze moet echt wat anders aantrekken, in die kleding lijkt ze nog dikker". Ik was er zo van overtuigd dat ze dat zei maar inmiddels weet ik niet meer of het echt was, of dat dit mijn eigen gedachten waren.

Het ging steeds slechter met me en op gegeven moment zat ik op een punt dat ik niet meer kon. Ik ben volledig ingestort, ik wilde niet meer naar school en ik kon mijzelf niet meer overeind houden. Mijn moeder zag aan me dat het niet goed ging en dat ik in korte tijd veel gewicht was verloren. Ze maakte zich zorgen en ik heb haar in tranen alles verteld. Ik voelde me lelijk en waardeloos en ik had het gevoel dat ieder ander in mijn omgeving, op straat, op school en waar dan ook, hetzelfde dacht als ik.

meisje

Ik was er van overtuigd dat iedereen bezig was met mij en nu weet ik dat dat niet zo is. De wereld draait niet om mij en dat betekent ook dat zij niet constant bezig zijn met wie ik ben en hoe ik eruit zie. Elke blik in mijn richting, alles wat besproken werd en wat ik niet kon verstaan, ging voor mijn gevoel over mij. Als ik 's morgens onzeker voor de spiegel stond en daarna naar school ging, was ik er van overtuigd dat zij hetzelfde zagen als ik zag. Dat ze van me walgden, net als ik zelf deed. Inmiddels ben ik weer ruim een jaar in therapie en heb ik het nog steeds moeilijk, maar lukt het mij wel om realistischer te kijken naar mijzelf en de wereld om me heen. Ik kan beter relativeren en zoek niet meer overal iets negatiefs achter, ondanks dat dat heel moeilijk voor mij is.

Anderen zien niet wat ik zie
Een oefening die mij erg is bijgebleven, is dat ik mijzelf moest tekenen en omschrijven en dat ik aan 3 mensen uit mijn omgeving moest vragen hetzelfde te doen. Uiteindelijk mocht ik ze naast elkaar leggen en de verschillen waren enorm. Waar ik mijzelf heel kritisch bekeek en alleen maar dingen zag die ik niet mooi vond, hebben alle anderen juist laten zien wat ze mooi aan mij vonden qua uiterlijk, maar ook qua innerlijk. Dit waren dingen die ik niet wist en het heeft mijn ogen geopend. Het heeft mij laten beseffen dat anderen niet zo naar mij kijken zoals ik dat doe. Dat ik veel kritischer kijk naar mijzelf dan dat ik zelf doe en dat ik daarmee niet alleen slecht over mijzelf denk, maar ook over anderen. Ik heb geleerd wat meer te mogen vertrouwen op dat anderen niet alleen maar het slechte zien aan mij en dat ze me ook kunnen bewonderen voor wie ik ben.

Fotografie: Alliatm

Heb jij weleens het gevoel dat iedereen naar je kijkt?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

K - Zondag 27 november 2016 12:11
Als je een psychose hebt dan heb je het ook maar dan nog veel erger
RosieV - Zondag 27 november 2016 13:24
Ja ik herken het en dat maakt mijn eetstoornis ook sterker.
Er word dan ook vaak gezegd '' Je hoort dingen die niet worden gezegd''.
L - Maandag 28 november 2016 06:58
Goede blog!
Anne - Maandag 28 november 2016 11:31
Ja ,wanneer ik slechte periodes heb heb ik het gevoel dat iedereen net zo slecht over mij denken als ik zelf doe. En OMDAT ik zo denk zie ik dat overal bevestigd, denk ik dan.
Dat je daarmee ook slecht over anderen denktvind ik zo erg.Maar het is de etstoornis die probeert mij in een isolement te houden. Hij probeert mij wijs te maken dat de wereld niet veilig is en dat ik alleen ben. Daarom probeer ik niet toe te geven en verzet ik mij tegen de angstige gedachten.
Veer91 - Dinsdag 29 november 2016 23:20
Een hele mooie en voor mij confronterende blog. Ik herken een aantal dingen die je in je verhaal verteld heel erg. Het bekeken voelen is er één van.
Je bent goed bezig en ik weet zeker dat het je gaat lukken! Zelf heb ik een aantal behandelingen en therapieën gehad en ben op het moment bezig om voor mij het laatste obstakel te verwerken.
Dank je wel voor je blog en geloof in jezelf :-)