Wat als mijn kind een eetstoornis krijgt
Stel dat ik in de toekomst een kindje zou mogen krijgen, wat zou ik dan doen als ik erachter kom dat hij of zij gevoelig is voor eetproblemen? Wat zou ik doen als ik merk dat ze bezig gaat met lijnen of ineens wil afvallen terwijl dat helemaal niet nodig is? Deze vragen heb ik mezelf regelmatig gesteld. Het is makkelijk om te zeggen dat je ouders het niet goed doen, maar wat als je zelf ineens in die positie terecht komt? Wat doe je dan? Heb jij al eens over die vraag nagedacht, weet jij wat je zou doen als jouw kind ineens stiekem begint te lijnen?
Ik heb hier over nagedacht en kwam er al snel achter dat er zoveel verschillende zaken zijn waar je over na moet denken. Zoveel dingen waar je een standpunt in moet nemen of keuze in moet maken. In deze blog zal ik een aantal van die aspecten bespreken. Ik zal hierin proberen mijn standpunt te beschrijven en ik ben voor ieder aspect natuurlijk ook erg benieuwd wat jullie zouden doen. Hoe langer ik erover nadacht, hoe ingewikkelder ik het trouwens vond. Jeetje, wat moet opvoeden, zeker als er problemen spelen, een ingewikkelde taak zijn!
Nog voordat ik keuzes moet maken over hoe ermee om te gaan, is het belangrijk om mezelf de vraag te stellen of ik de problemen überhaupt wel zou herkennen. Natuurlijk heb ik heel veel ervaring met eetproblematiek, ik heb immers zelf een eetstoornis gehad en werk er al jaren mee, maar als het ineens zo dichtbij je staat zal het toch anders zijn. Ik denk dat je als moeder ook heel graag wil dat het goed gaat met je kind. Dit kan ervoor zorgen dat je problemen die je ziet relativeert 'Het zal wel meevallen' en 'Het gaat vast snel over'. Net zoals het idee dat bepaalde dingen anderen overkomen maar jezelf vast niet... dat kan je ook zo voelen als het gaat om je kind die een eetstoornis krijgt. Dat is iets dat de buren overkomt, maar niet jouzelf. Ik zou er zeker alert op zijn, maar ik zou het ook zo vreselijk vinden als mijn kind dit wel ontwikkeld, dat er een kans is dat ik het liever niet wil zien, toch...?
♥ Wat als ze niet wil eten
Als ik me eenmaal bewust ben van het feit dat mijn kind problemen met eten ontwikkelt is de vraag wat ik zou doen als ze bijvoorbeeld bij het ontbijt of het avondeten ineens minder of bijna niets wil eten. Zou ik haar dan dwingen? Zou ik willen dat ze net zolang aan tafel zou blijven zitten totdat ze haar eten op heeft? Als kind moest ik dit altijd wel. Niet omdat ik toen al een eetstoornis had, maar gewoon omdat ik een slechte eter was. Dit heeft er echter niet voor gezorgd dat ik geen eetstoornis heb ontwikkeld, dus waarom zou ik het dan wel doen...?
Toch denk ik wel dat ik zou willen dat mijn kind net zolang blijft zitten totdat ze voldoende heeft gegeten. Niet alleen omdat ze het nodig heeft en omdat ik duidelijke grenzen wil trekken, maar ook omdat dit wellicht kan leiden tot een gesprek over waarom ze niet meer wil eten. Ik zou haar dan aanmoedigen, zonder te veel aandacht op het eten an sich te richten. Ingewikkeld lijkt me het wel.
♥ Gewicht en weegschaal
Uit ervaring weet ik hoe averechts en verslavend een weegschaal kan werken. Ook hierin zal ik dus een keuze moeten maken. Vind ik het belangrijk dat mijn kind met regelmaat op de weegschaal staat zodat ik haar gewicht in de gaten kan houden of kan ik die weegschaal beter achter slot en grendel zetten en haar bijna niet laten wegen? Wanneer je iemand iedere dag ziet, kan het lastig zijn om te zien dat iemand langzaam afvalt. Veelal heb je dit ineens, te laat, door. Moet ik haar dan toch bijvoorbeeld iedere maand laten wegen? Eigenlijk wil ik helemaal geen extra aandacht geven aan dat getal op de weegschaal. Maar hoe kan ik dan toch op de hoogte blijven van haar gewicht? Ik vind dit een ingewikkelde kwestie. Misschien dat ik er uiteindelijk maar voor zou kiezen om, wanneer ik merk dat mijn kind echt bezig is met afvallen, haar eens in de twee weken of eens in de maand te wegen. Ik zou dan het liefst hebben dat zij haar gewicht zelf niet ziet, maar of dat allemaal haalbaar is....? Waarschijnlijk niet.
♥ Hulp inschakelen
Een andere ingewikkelde vraag is wanneer ik hulp in zou schakelen. Hoe ernstig moeten de problemen zijn, alvorens ik ervoor kies om professionele hulp van een huisarts, psycholoog of instantie te vragen? Zover zou ik het niet laten komen, is dan mijn eerste gedachte. Tegelijkertijd vrees ik dat dit een naïeve gedachte is, want dit zullen vele moeders met een kind met een eetstoornis gedacht hebben.
Misschien voelt het wel heel erg als falen om naar een huisarts of psycholoog te moeten gaan met je kind. Waarom kon ik haar niet zelf helpen? Wat heb ik verkeerd gedaan, dat zij deze problemen heeft ontwikkeld? Al deze vragen en gevoelens van schuld zouden aan bod komen. Uiteindelijk zal ik toch de keuze moeten maken om hulp te zoeken samen met mijn kind.
Hierin vind ik het belangrijk dat ik in gesprek ga met haar over waar zij nu werkelijk behoefte aan heeft. Ik kan wel een instantie of psycholoog zoeken, maar zolang zij zich hier niet prettig voelt, heeft het waarschijnlijk weinig nut. In eerste instantie zou ik wel proberen haar bij een goede vrijgevestigde psycholoog te krijgen, omdat ik haar niet zo snel wil laten kennismaken met de wereld van de GGZ instanties. Doe ik haar hiermee tekort of behoed ik haar hierdoor voor mogelijk meer problemen? Een interessante vraag.
Ik zou daarnaast contact zoeken met haar school, opnieuw in eerste instantie in samenspraak met haar. Ik zou het liefst natuurlijk zo min mogelijk achter haar rug omdoen, omdat dit het vertrouwen zou kunnen beschamen. Samen met haar en een docent waar zij zich bij op haar gemak voelt, zou ik kijken wat eventueel nodig is om te zorgen dat ze zich prettig voelt op school en dat haar school goed blijft gaan.
♥ Wat is gezond
In hoeverre moet ik thuis praten over gezond eten, een gezond gewicht en meer van dat al? Het lijkt me niet goed om te praten in termen van goed of slecht eten, maar tegelijkertijd kan dit best ingewikkeld zijn. Want hoe leg je een kind uit dat ze niet iedere dag voor het eten een halve zak snoep moet eten? En sta ik haar toe om iedere avond chips te eten als ze dat wil. Wij mochten thuis in het weekend alleen chips en frisdrank eten/drinken. Dat was voor ons dan echt een feestje. Zal ik die traditie aanhouden of niet? Als ik er nu op terugkijk vind ik het wel een positief iets, maar aan de andere kant vind ik het ook heel prettig dat ik nu gewoon chips eet wanneer ik daar echt trek in heb in plaats van enkel in het weekend.
In hoeverre laat je je kinderen hierin vrij? Mogen ze zelf bepalen wanneer ze snoepen, mogen ze doordeweeks chips eten en frisdrank drinken of maak je hierover duidelijke afspraken? Voor nu denk ik dat ik het deels zou doen zoals het bij ons vroeger thuis ging, maar dan net iets flexibeler.
Tenslotte zou ik vooral benadrukken dat het gaat om de middenweg. Gezond eten is gevarieerd eten en daar hoort koek, snoep en meer bij. Het is goed zolang het niet té veel of té weinig is.
♥ Communicatie
Eén van de belangrijkste dingen wanneer je merkt dat je kind een eetstoornis ontwikkelt, is communicatie. Echt praten over mijn gevoelens, mijn diepste verlangens en angsten, deed ik vroeger thuis niet veel. Ik was meer rationeel en gericht op presteren. Hierdoor kon ik veel gevoelens niet uiten en ontwikkelden problemen zich in stilte. Ik vind het daarom heel belangrijk dat ik met mijn kind in gesprek blijf, hoe lastig dit ook mag worden.
Hierin is het belangrijk dat ik niet te snel oordeel. Dit lijkt me lastig, omdat ik toch best snel een mening kan hebben over zaken. Aan de andere kant weet ik ook hoe rot het kan zijn als mijn moeder direct 'belachelijk!' roept als ik iets vertel. Dat stopt de communicatie. Ik zal benadrukken hoe belangrijk eerlijkheid voor mij is en zelf ook zoveel mogelijk eerlijk proberen te zijn. Tenslotte wil ik proberen om te kijken achter het eetgestoorde gedrag, in plaats van me te richten op dit negatieve gedrag. Het gaat uiteindelijk om de problemen en de gevoelens hierachter en niet om het eten zelf.
♥ Regels
Vrijheid om je als kind te kunnen ontwikkelen is belangrijk, maar tot hoe ver moet die vrijheid gaan? Waarvoor moet ik regels opstellen en grenzen trekken? Hoe streng moet ik zijn? Ik denk dat als het gaat om de eetstoornis, dat ik zeker duidelijke grenzen moet stellen. Ik wil haar als persoon zo vrij mogelijk laten, maar haar eetstoornis zo klein mogelijk houden. Daarvoor is het, net als bij een verslaving, belangrijk dat ik duidelijke regels opstel.
Maar wat als ze zich niet houdt aan deze regels? Dan is het belangrijk dat ik samen met haar consequenties bedenk. Is dat een utopie of is dat haalbaar? Ik weet het niet, maar ik zal het in eerste instantie proberen.
Jeetje, wat ingewikkeld allemaal! Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer respect ik krijg voor ouders die met al deze vraagstukken moeten dealen. Maar misschien denk je als ouder niet zo bewust over al deze zaken na, maar doe je gewoon? Ik ben heel benieuwd hoe jullie denken over al deze punten en of jullie weten wat je zou doen. Laat het weten in de reacties. Dit is niet alleen interessant voor jezelf, maar ook voor ouders die meelezen.
N.b. Voor het gemak heb ik geschreven over 'zij' en 'haar', maar dit had net zo goed 'hij' of 'hem' kunnen zijn.
Gerelateerde blogposts
62
Reacties
Ik kan me heel erg vinden in de oplossingen van de blog.
Ik denk dat voor ouders die meelezen dit goede aandachtpunten zijn.
Eigenlijk heb ik er dan ook niets aan toe te voegen.
Wel wil ik 2 dingen, die ook in de blog stonden, benadrukken. Want deze vind ikzelf heel belangrijk.
Dat is dat je in overleg naar hulp gaat zoeken en dat je naar iets moet zoeken wat past.
Ikzelf moet naar een therapievorm die ik vreselijk vind, ik heb er helemaal niets aan en ik ga er altijd boos heen. Hoewel ik het steeds aangeef zowel daar als aan mn ouders, willen mn ouders toch dat ik er heen blijf gaan. Gelukkig heb ik ook nog een andere therapievorm, maar ik vind het heel vervelend van mn ouders dat ik ook naar die andere moet.
Het andere puntje is dat je andere dingen ook in overleg moet doen, omdat je anders je vertrouwen beschaamd.
Mijn ouders hebben veel dingen achter mn rug om gedaan en dat neem ik ze heel erg kwalijk.
Verder zou ik het vreselijk vinden als mijn toekomstige kind een eetstoornis zal krijgen, omdat ik weer hoe vreselijk het is. En ik zou niet willen dat mijn lieve kindje zich zo zou voelen.
Ik vind het dus ook echt wel erg voor mijn ouders, maar het lukt gewoon niet om sneller beter te worden. Dat willen ze graag, hoe sneller, hoe beter. Maar dat lukt gewoon niet zo makkelijk.
Ooo en ouders moetem zich ook beseffen dat je niet beter wordt of geneest als je aankomt, of dat je beter bent als je op je streefgewicht bent.
Die opmerkingen vind ik ook super rot. Dat als ik genoeg ben aangekomen ik niet meer naar de hulpverlening hoef.
"Nee pap, dan ben ik niet beter, dan moet ik er nog steeds heen want dan haat ik mezelf nog steeds. Ik voel me dan niet beter."
Het aankomen telt waarschijnlijk alleen voor hem.
Dus begrip is ook heel belangrijk.
Sorry voor m'n hele betoog. Ik hoop dat ouders er wat aan kunnen hebben.
Ik zou mijn kind een gezond eetpatroon aanleren. En het ook snoep etc geven.ik denk dat ik er onbewust wel op zou letten, maar hoop dat ik mijn eigen angst en verleden niet op mijn kind zou projecteren.
Ik denk dat ik door mijn verleden juist ook op andere dingen zou richten. Ik zou mee willen geven dat ieder mens mooi is op zijn/ haar eigen manier. Ongeacht dik/ dun of hoe die erook uitziet. Dat niemand perfect is en het ook niet kan zijn. Ik zou het mee willen geven dat je niet overal goed in kan zijn en dat dat oke en normaal is. Dat iedereen iets heeft waar die goed in is.
Ik hoop dat ze zou weten en voelen dat ik van haar hou en er altijd voor haar zou zijn. Dat ze aktihd bij me terecht kan. Ik zou het leren dat emoties geuit mogen worden. Allemaal dingen die ik zelf niet heb meegekregen van mijn ouders.
Ik hoop dan dat ze me aan durft te geven als ze onzeker is of moeite met haar lichaam heeft. Ik denk dat ik ook zal vertellen van mijn eigen eetstoornis ze oud genoeg is. En dan zal ik vertellen hoe naar en vervelend het was en dat ik niemand het gun om zon periode door te maken.
Als ze het krijgt zou ik het lastig vinden wanneer je hulp inschakeld. Je wilt niet dat ze te ver afzakt, maar dwingen werkt ook niet. Ik denk dat je als ouder sons voor een kind moet beslissen, maar zal zodra ze de hulpverlening toe laat haar mee laten beslissen in de therapie/ thererapeut keuze.
Maar ben zoooo bang dat mijn meisje er ook wat van mee krijgt of zelf een eetstoornis ontwikkeld.
Mn vriend heeft zelf ook geen goed eetpatroon en merk dat ik me erg op focus wat hij eet (vaak echt te weinig)
Ik ga wel echt alles er aan doen om haar een gezond eetpatroon aan te houden.
Als ze evt toch problemen er mee krijgt haar steunen en mijn ervaringen met haar delen.
En zowiezo mijn angsten niet lqten merken met t eten al vind ik t nu al soms lastig....
Ik denk dat het allerbeste is, dat je met je kind van jongs af open staat voor dingen, en ook over zijn/haar zelfbeeld! en als dat bijv niet zo goed is, dat je dan het daar goed iver hebt ipv altijd zeggen: nee je bent echt super mooi!
xx
Wat denk ik wel belangrijk is, en blijft, is dat een eetstoornis niet om eten en gewicht gaat. Ik hoop dat mijn kinderen geen eetstoornis (of welke andere verslaving dam ook) nodig zullen hebben. Wat ik mijn kinderen vooral zou willen meegeven is openheid in emoties, gevoelens en ervaringen. Hulp vragen en accepteren en ze ondersteunen waar nodig. Zonder (ver)oordelen. Ze mogen er zijn. Met problemen, verdriet, boosheid, angst, alles. Zodat ik ze dáár mee kan helpen en ze het niet alleen hoeven op te lossen/weg te maken door middel van een eetstoornis
Ik merk dat het beter gaat met mijn dochter en mij als ik een beetje afstand neem en niet op haar huid ga zitten. Toch blijft het denk ik wel belangrijk dat je kind weet dat het gezien wordt en ook voor ouders is het belangrijk te weten waar je kind staat in het hele proces.
Ik moet zelf stoppen met over alles wat ik doe na te denken" doe ik het wel goed", want dit maakt mij als moeder onzeker. Bovendien doe je het nooit helemaal goed in de ogen van je kind, hoe graag je dit ook zal willen. En dan ben je weer teleurgesteld. Dus ook zomaar gewoon spontaan doen is goed.
Hoe meer je er over dit onderwerp nadenkt, hoe ingewikkelder het wordt.
Waar ik tegenaan loop....ik heb een eetstoornis en net behandeling afgerond. Mijn kinderen zijn 5 en 7 jaar oud. Net als alle kinderen hebben ze periodes dat ze niet willen eten, dat ze opmerkingen maken die ik zelf in mijn hoofd heb wat es is bij mij. Maar dat wil niet zeggen dat ze een eetprobleem hebben. Mijn man zegt dan: dat doen kinderen. Zo zijn ze.
Maar wanneer moet ik me zorgen maken en wanneer is het kindergedrag?
Dat kan ik lastig bepalen omdat het voor mij klinkt als eetstoornis.
Ik denk dat je daar vanuit al een hele grote basis hebt!
Zelf zou ik geen Weegschaal in huis willen, om stress voor mezelf te vermijden en om
Aan te tonen dat het er helemaal niet toe doet hoeveel je weegt, uiteindelijk zie je zelf wel of je een gezond gewicht hebt of niet.
Kwa eten zou ik geen strenge regels zetten, eten op gevoel vond ik een prima opvoeding. Niet verplichten om te eten, maar ook niet verbieden. Natuurlijk heb je uitzonderingen zoal als je kind wat niet lust kan je het wel aansporen het nog eens te proberen. Maat ik zou niet doen zoals mijn ouders, enkel op vaste tijden eten en heb je hinder daarbuiten? Pech, wachten tot ... Uur. Zelf vind ik dit fout.
Ik ben zelf moeder van 2 kinderen en denk (heb ervaren) dat een van de moeilijkste dingen aan kinderen grootbrengen is, dat je pas achteraf weet of je beslissingen goed waren. Of het nou gaat om kledingkeuze, ingrijpen bij het eten enz.....