Voor omstanders van iemand met Borderline

 

Lieve vrienden, familie, boyfriend, begeleiders en anderen, zoals je weet ben ik iemand met een borderline persoonlijkheidsstoornis(BPS). Het moeilijkste van een borderline is wel dat het bijna niet te beschrijven is. Iedereen met borderline is uniek. Uniek in de zin van geen BPS is gelijk aan de andere. Zoveel overeenkomsten als er zijn, zoveel uitzonderingen zijn er. Dat maakt de omgang met mensen met borderline zo ontzettend moeilijk. Ik kan mij dat goed voorstellen, het is iets wat ik dag in dag uit ervaar bij jullie, de mensen om mij heen. Ik merk dat jullie je best doen om mij zo positief mogelijk te benaderen. Geloof me, zo goed als jij je best doet om mij zo positief mogelijk aan te spreken, zo goed probeer ik mij daarvoor open te stellen. Je kunt je niet voorstellen hoeveel moeite dat mij kost. Het feit dat dit soms niet lukt, is nu juist de stoornis tussen jou en mij..  

Ik kan me indenken dat je je soms gefrustreerd en hopeloos voelt en het wilt opgeven. Geloof me: Het is niet jouw schuld! Jij hebt geen schuld aan mijn lijden! Dat is misschien moeilijk te geloven als ik weer eens tegen je ben uitgevallen of omdat ik tegen je te keer ben gegaan en daarbij voortdurend schakel tussen liefdevol en aardig naar gemeen. Misschien heb ik je zelfs wel verwijten gemaakt. Ik kan me voorstellen dat het je boos maakt naar mij en dat het op je overkomt alsof ik met de situatie speel, de boel voor de gek hou. Misschien wek ik met mijn gedrag de indruk dat ik manipuleer of de situatie uitbuit doordat het lijkt alsof ik mijzelf steeds in het middelpunt van de belangstelling wil plaatsen. Dat is echt niet zo.

meisje met vriend

Het is niet jouw schuld. Je verdient het om me beter te begrijpen en ik zou willen dat ik het je kan vertellen, maar dat lukt mij nog niet. Daarom probeer ik het met dit verhaal. Ik hoop op je begrip...

Een bekend fenomeen van de BPS zijn de extreme (woede)uitbarstingen. Zo’n uitbarsting kan er zomaar ineens zijn. Ik voel dat niet aankomen. Het kan gebeuren omdat je iets hebt gezegd of gedaan dat me heeft getriggerd. Een trigger is iets wat een traumatische herinnering of beangstigende gedachte bij me oproept of iets dat ik ergens mee associeer. Ondanks dat je probeert voorzichtig te zijn met je woorden en je acties, is het toch niet altijd mogelijk voor mij om een trigger te vermijden. Ik begrijp ook niet waarom dat gebeurt. Het is de stoornis. Ik merk wel dàt het gebeurt en als het bezig is dan hoor ik en zie ik als het ware mijzelf bezig. Het lukt me dan niet om mijzelf te stoppen, ook al merk ik dat ik steeds heftiger word in het uitvallen. Dat is iets dat mij enorm spijt. Het lukt mij echter op zo’n moment niet om mijn emoties te beheersen en aan te passen naar de situatie. 

Hoe gaat dat dan, zo’n trigger? Wat gebeurt er precies?
Het brein is erg complex. Een liedje, een geluid, een geur of een woord kan zomaar allerlei neurologische processen in werking zetten die mij onveilige situaties laten herbeleven. Ik reageer dan alsof ik weer in die oude onveilige situatie ben. Dit lijkt wel op wat militairen meemaken die oorlog hebben gevoerd en thuis flashbacks ervaren (PTSS). Dit gebeurt mij ook. Ik kan dan heel bang, extreem bang worden op zo’n moment. Zó bang zelfs dat ik het vertrouwen in alles en iedereen kwijt ben. Mijn gedachten en gevoel gaan op zo’n moment veel te snel, sneller dan ik zelf op dat moment kan bijhouden. Ik schiet dan weer helemaal door naar het andere uiterste en ga er dan al van uit dat ik al mijn contacten die ik tot dan toe zorgvuldig had opgebouwd, kwijt ben.

Dat frustreert mij dan zodanig, dat ik als het ware kwaad word dat iedereen mij “in de steek laat”. Dat is dan niet zo, maar ik ervaar en zie het zo op dat moment. Ik word dan zo boos dat ik als reactie mijn contacten dan ook ga afstoten. Dat afstoten of wegduwen is ook een typische BPS eigenschap. Het is een gevolg van mijn te snelle gedachtegang die ik op dat moment, net als bij de woede-uitbarstingen, niet beheers. In dat wegduwen zoek ik op dat moment een bevestiging voor mijzelf dat ik het contact met jou inderdaad kwijt ben. Het klinkt heel gek, maar eigenlijk hoop ik vurig dat je me juist niet verlaat. Als ik dan door dat wegduwen daadwerkelijk contacten verlies (wat ik mij heel goed kan voorstellen) dan doet mij dat eerder verdriet dan dat ik tevreden zou zijn, omdat ik mijn stomme gedachten van dat moment bevestigd zie..

Het wegduwen is één van de ergste dingen die ik beleef in mijn BPS. Ik besef mij terdege dat het heel tegenstrijdig overkomt, maar ik kan er op dat moment echt niets aan doen dat ik zo reageer. Het spijt mij heel erg als ik je kwets of pijn doe met mijn woorden of gedrag. Weet alsjeblieft dat ik iedere keer wanneer ik je van me afduw met woorden of mijn gedrag, vurig hoop dat je me juist niet verlaat.

meisje

Dit extreme zwart-wit denken en het beleven van totaal tegenstellende gevoelens wordt ook wel een dialectisch patroon genoemd.

Er wordt wel gezegd dat je personen met BPS afstandelijk en neutraal moet benaderen. Geloof me, je kunt ze niet erger kwetsen en pijn doen dan je juist zó naar ze op te stellen. Het zal eerder een benadrukken zijn van het dialectische patroon. Het breekt de door mij moeizaam opgebouwde relatie met je in ieder geval grondig af. Dat is iets wat mij extreem veel verdriet doet. Ik ben niet iemand die er op uit is om de mensen uit mijn omgeving te benadelen, te manipuleren of te beheersen. Waarom zou ik zo zijn? Het enige wat ik wil is contact. Contact hebben met de mensen om mij heen. Gewoon net zoals iedereen dat heeft. Het kost mij alleen zo ontzettend veel moeite om zo’n contact te maken. Ik vraag je begrip voor mijn woede uitbarstingen, voor mijn wegduwen, voor mijn wantrouwen naar je..

Nogmaals, het is NIET jouw schuld en het is NIET mijn keuze voor BPS…  

Laat me alsjeblieft niet alleen staan door mij steeds alleen maar keuzes voor te leggen. Det is nu juist waar ik zo’n moeite mee heb! Ik heb er veel meer aan als je als het ware naast me gaat staan en met me mee denkt over welke keuze ik het best kan maken. Wijs me daar dan ook op. Dat zijn juist de momenten waarop je mij zelfverzekerder maakt in het aangaan van het contact met je. Een hand op m’n schouder, een klopje op de rug een kneepje in m’n arm, dat zijn juist de dingen die mij sterken. Soms doet zoiets veel meer dan een heleboel woorden. Het zijn de dingen die ik juist nodig heb.

Een ander kenmerk van BPS is het ontbreken van zicht hebben op, of inzicht hebben in gedrag en de reactie daarop. Ik heb dan gewoonweg niet het inzicht om de juiste vaardigheid te kiezen die passend is voor de situatie. Het kan voorkomen dat mijn gedachten weer zo extreem op hol slaan dat ik geen uitkomst meer zie. Ik doe dan soms hele dramatische dingen, zoals mezelf beschadigen of dreigen om dit te doen. Hoewel het belangrijk is om mijn hulpkreten serieus te nemen, snap ik heel goed dat je soms ontzettend moe wordt van al die zorgen over mij en mijn herhaalde gedrag.

Geloof me wanneer ik zeg dat met goede en eerlijke professionele hulp, ondanks wat je hierover denkt of gehoord hebt, het beter tussen ons kan gaan. Ik hoop en doe oprecht mijn best ervoor te zorgen dat dit soort voorvallen steeds minder frequent voor zullen komen. Er kunnen steeds langere perioden zijn waarin ik me stabiel voel en mijn gevoelens beter de baas ben. Soms - als je hier in al je frustratie en verdriet de puf voor kunt opbrengen - is het het beste om me vast te pakken en vast te houden en me te vertellen dat je om me geeft, van me houdt en niet benadrukken dat je niet bij me weggaat. Een van de symptomen van BPS is intense verlatingsangst. Soms kan ik dan ook (vaak onbewust) extreem en paniekerig proberen te voorkomen dat ik word verlaten. Zelfs het vage gevoel dat iemand me eventueel kan verlaten, zet dit paniekerige gedrag al in gang.

Iets anders wat voor jou misschien heel verwarrend is, is het feit dat ik niet in staat lijk te zijn vriendschappen te onderhouden. Ik kan van de ene vriendschap in de andere springen, iemand op het ene moment verafgoden en vervolgens net zo hard aan alle kanten afkraken, hun nummer uit mijn telefoon verwijderen en ze ontvrienden op Facebook. Er zijn tijden dat ik je ontloop, je telefoontjes niet aanneem en alle uitnodigingen om iets met je te doen afsla - terwijl ik op andere momenten niets liever doe dan bij jou in de buurt te zijn.

Dit "splitsen" maakt deel uit van BPS. Soms sla ik preventief toe door mensen uit mijn leven te bannen voordat ze mij kunnen verlaten of afwijzen. Ik zeg niet dat dit goed is. Ik moet eraan werken om dit negatieve patroon te doorbreken en ik moet leren hoe ik gezonder om kan gaan met relaties. Dat komt me helaas niet aanwaaien en ik zal hier veel tijd en moeite in moeten steken. Ik begrijp per slot van rekening niet goed hoe ik zelf in elkaar zit, laat staan dat ik een goed beeld heb van anderen om me heen. Dat maakt mijn omgang met andere mensen heel lastig.

Iets anders wat je misschien is opgevallen is dat ik er vaak wat versuft bij zit. Dit heet dissociatie. Mijn brein sluit zich dan letterlijk af om verder emotioneel trauma te voorkomen. Ik ga dan aan iets anders denken. Om dit aan te pakken kan ik oefeningen leren waarbij ik houvast zoek, en leren mijn vaardigheden toe te passen om dit soort momenten door te komen. In de hoop dat dit soort momenten dan steeds minder vaak voorkomt.

meisje

Maar hoe zit het met jou?
Als je hebt besloten je eigen krachten aan te boren en mij wilt blijven ondersteunen, dan kun je misschien wel wat hulp gebruiken. Een paar tips:

  • Blijf jezelf eraan herinneren dat mijn gedrag niet jouw schuld is.
  • Probeer compassie op te brengen voor mijn pijn en onthoud dat mijn gedrag waarschijnlijk een intense reactie op die pijn is.
  • Vergeet jezelf ook niet. Er is heel veel informatie beschikbaar waarmee je een beter begrip over deze aandoening kunt opdoen, en tegelijkertijd jezelf in acht kunt blijven nemen.
  • Zorg ervoor dat je dingen blijft doen die je leuk vindt en waar je troost uit put. Een stuk wandelen, een grappige film, lekker eten, een warm bad -- wat je ook maar nodig hebt om goed voor jezelf te zorgen.
  • Stel vragen. Er bestaan legio misvattingen over BPS.
  • Onthoud dat jouw woorden, liefde en steun mij enorm helpen op mijn weg richting herstel, ook al zijn de resultaten niet meteen zichtbaar.
  • Door al deze pijn voel ik me vaak compleet leeg. Ik kan me niet voorstellen hoe het voor jou is dit te moeten aanzien. Misschien heb je al van alles geprobeerd om mijn pijn weg te nemen, maar heeft niets gewerkt. Nogmaals - dit ligt NIET aan jou.

Het beste wat ik kan doen op dat soort momenten is mezelf in te prenten dat dit allemaal overgaat en de vaardigheden toe te passen die ik in de dialectische gedragstherapie opdoe - met name 'self soothing', ofwel het vermogen mezelf te troosten. Dingen waar ik kracht uit kan putten, ondanks het feit dat ik me verlamd en verdoofd voel. Verveling is voor mij gevaarlijk, omdat het al snel op een gevoel van leegheid kan uitlopen. Zodra de verveling toeslaat, kan ik het beste zorgen dat ik iets om handen heb dat voor afleiding zorgt.

Door middel van gedragstherapie kan ik leren mijn emoties zodanig te reguleren dat ik de controle niet verlies. Ik kan leren hoe ik moet ophouden mijn eigen leven en omstandigheden te saboteren. Daarnaast kan ik leren hoe ik me moet gedragen op een manier die jou minder beangstigt en jou minder pijn doet.

Bedankt voor je tijd.

Liefs van iemand met Borderline.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Roos - Woensdag 13 september 2017 13:47
Wat mooi en openhartig geschreven! Ik denk zeker dat mensen wat aan je tips zullen hebben! Wat bij mij helpt als iemand met BPS een woedeaanval heeft, is in te denken dat daaronder juist heel veel verdriet zit. De woede lijkt dan te dienen als bescherming en heeft, zoals je al zei, eigenlijk niets met die ander temaken.
Peter Booij - Woensdag 13 september 2017 14:34
Een mooie brief en een mooie uitleg
Kim Musk - Dinsdag 19 september 2017 13:16
Hey peter, jou had ik miet verwacht hier. Heb zelf ook dit probleem. Als jullie eens willen praten of ervaringen delen, dan app je me maar!
Coco - Woensdag 13 september 2017 14:41
En als je een vriendin hebt die borderline heeft en zelf heb je dat ook is dat dan slim of niet. En ik had gelezen dat autisme en borderline veel op elkaar lijkt terwijl ik dit heel tegenstrijdig vind ?
Anoniem - Donderdag 14 september 2017 00:33
Kan me voorstellen dat het lastig is als jullie beide borderline hebben maar jullie kunnen misschien ook steun aan elkaar hebben :) autisme en borderline is zeker niet hetzelfde maar het kan zich wel hetzelfde uiten, voornamelijk bij vrouwen. Een verkeerde diagnose komt daardoor rehelmatig voor.
Chantal - Woensdag 13 september 2017 15:13
Erg mooi!
Charlie - Woensdag 13 september 2017 16:26
Geweldig. Mooi uitgelegd, geeft ons allebei heel goed weer! Zo trots op je. Liefs, je vriendinnetje die ook met borderline worstelt
M. - Woensdag 13 september 2017 16:59
Wat een oprecht mooi stuk geschreven hoe BPS werkt bij jouw en misschien bij vele anderen ook op sommige vlakken.
Ik had die diagnose ook gekregen in eerste instantie tot ik echt ging praten wat er echt in me omging en wat er ten grondslag lag ten opzichte van de problemen die er waren. Toen is die diagnose geschrapt en kwamen er andere voor jn de plek.

Ongeacht welke diagnose het ook is, wees zelf bewust van wat jij nodig hebt, wat je helpt en wat niet en het allerbelangrijkste is in contact blijven met eerlijkheid rn oprechtheid in je omgeving.
Yasmin - Woensdag 13 september 2017 19:00
Wauw, wat een mooi stuk. Ik zoek altijd de woorden om aan mijn omgeving uit te leggen wat Borderline inhoud en wat het met je doet.
Dank je wel voor dit prachtige stuk ik wil het graag delen met mijn omgeving
muus83 - Woensdag 13 september 2017 19:41
Mooi, dank je! En succes met je therapieën! ❤️
Roos_ - Woensdag 13 september 2017 20:09
wauw wat een ontzettend mooie en goede blog.. dankjewel voor het delen
Roos_ - Woensdag 13 september 2017 20:09
wauw wat een ontzettend mooie en goede blog.. dankjewel voor het delen
Mar - Donderdag 14 september 2017 06:52
Wat heb je dit mooi neer gezet ........ik heb hem gedeeld x🌷
Esther van Koten - Donderdag 14 september 2017 10:33
Tranen met tuiten! ! Je slaat de spijker op zijn kop ! Dank je wel...groetjes ook een borderlinertje

En ik deel hem ook!♡

Désirée - Donderdag 14 september 2017 14:32
Hier is moed voor nodig , om dit verhaal te delen.
Ik ben super trots op je.
Juul01 - Vrijdag 15 september 2017 00:49
❤❤❤
D. - Vrijdag 15 september 2017 09:24
Heel duidelijk en begrijpelijk verwoord! Dankjewel! Ik had het niet beter gekund. Knuf van een mede-bpsser
Ron - Vrijdag 15 september 2017 13:11
Ik snap nu een beetje wat iemand met BPS doormaakt.
Je hebt het heel erg duidelijk verwoord.

Je bent een kanjer!!
Ç. - Zaterdag 16 september 2017 08:59
Celui qui dépasse lui-même est plus fort que celui qui prend une ville.
Vous prouvez cela comme aucun autre.
Juul, qui pourrait penser que nous serions venus à cet endroit? Je suis si incroyablement fier de vous ... tellement fier ...
vous savez qui.
P - Zaterdag 16 september 2017 16:31
Jij hebt het in elk geval geaccepteerd van jezelf en doet er wat aan! Dat scheelt enorm, ook voor de mensen om je heen. Respect hoe je het beschreven hebt!
Ria - Zaterdag 16 september 2017 19:56
Een mooi inzicht in het ziektebeeld Borderline
Nu misschien beter mee kunnen omgaan. Al hoewel
het blijft moeilijk .Maar vooral voor de mensen die
ermee worstelen Heel veel sterkte allemaal.
Respect - Donderdag 21 september 2017 14:09
Ik ken het. De pijn en de leegte opvullen. Heel mooi. Keep on Going.
CPTSSér - Donderdag 28 september 2017 20:43
Dat men een keer moet laten testen, middels een DTS score (niet bij altrecht) of er geen sprake is van (C)PTSS.
Borderline en (c)ptss hebben vele raakvlakken.

Zie prof Bohus methode bv.

Er is hoop!!
Ook tegen mij is gezegd dat ik borderline zou hebben.
Na een test bij een goede trauma psychotherapeut (een die in exposure geloofd) kwam er direct achter dat er een CPTSS aanwezig was.
Door behandeling in Jelgerhuis (Leeuwarden) heb ik een leven teruggekregen.

Succes,
Danique. - Zondag 8 oktober 2017 22:05
Wauw.
Herkenbaar verhaal. Ik ben dan wel omstander, maar herken wat je schrijft. Dankje. Ik zal er nog eens aan terug denken wanneer ik een lief vriendinnetje met bps probeer te begrijpen.
R - Dinsdag 14 november 2017 16:11
WAUW! Wat bloed mooi geschreven! Wat belangrijk dat deze kant ook eens wordt verteld. Prachtig! T raakt me! Dit moeten meer mensen lezen.. Dit ga ik zeker in mijn achterhoofd houden tijdens mijn studie tot maatschappelijk werker, tijdens mijn mens zijn, tijdens bepaalde vriendschappen. Bedankt!
los - Woensdag 3 januari 2018 17:24
En wat als de persoon niet geholpen wil worden en zelf 0 verantwoordelijkheid neemt voor diens gedrag?
Sam - Donderdag 10 mei 2018 17:52
Er zijn manieren om ermee om te gaan en de onderliggende laag te 'herschrijven', verdragen en begrijpen dmv schematherapie. De diagnose is niet een eindstation waar je niks mee kunt. Geef niet op.
Hans - Zondag 3 juni 2018 17:37
Wat heb je het mooi en duidelijk verwoord!
Fatima - Donderdag 21 juni 2018 10:53
Heel mooi verwoord. Voor het schrijven van een brief als deze, is veel moed nodig. Chapeau!
Julie - Woensdag 29 augustus 2018 14:19
dankjewel!
Raymond - Vrijdag 24 augustus 2018 23:38
Alleen maar..... dank je wel.... Dit is het meest treffende en waardevolle dat ik gelezen heb. het stelt me weer (veel) beter in staat door te gaan en door te vechten voor de persoon waar ik zo zielsveel van hou...

nogmaals dank...

iemand die (kennelijk) al 7 leeft met iemand die BPS heeft.
Julie - Woensdag 29 augustus 2018 14:19
Geen dank! hier doe ik het voor. heel veel succes en sterkte!
Jeannette Spithoven - Donderdag 13 september 2018 12:45
Hallo ik heb je verhaal en uitleg gelezen voor mij vrij duidelijk en snap het ook mooi verwoord respect voor jou dat je dit in het openbaar hebt gedaan ik begrijp je heb je het moeilijk je weet mij te vinden veel liefs en alle goeds meid
Ryan Ernesto Hof - Donderdag 15 november 2018 14:14
Erg mooi verwoord, ik bewonder je kracht en wens je veel voorspoed🌟
Han van Ee - Zondag 13 januari 2019 20:50
Dat heb je heel mooi verwoord.
Inge - Zondag 20 januari 2019 00:26
Het is vreselijk als je een goede partner probeert te zijn voor iemand met borderline! Heb nog nooit zoveel verdriet om iemand gehad. Het is een nachtmerrie!

Inge
john - Vrijdag 1 maart 2019 20:02
een herkenbaar verhaal helaas heb ik zelf net een half jaar een relatie breuk achter de rug van vier jaar met en vrouw en haar 2 kinderen toen 4 en 7 om een heel lang verhaal hier neer te zetten is het door haar verbroken en ook al houden de kinderen heel veel van mij als hun bonuspapa hun moeder wilde van mij af en meer haar eigen vrijheid weer terug en was ik te veel voor haar nu achteraf snap ik t ook zij heeft ook bordeline en heb in onze reatie echt veel signalen mee gekregen alleen verliefdtheid maakt blindt zeggen ze wel eens wat mij t meeste verdriet doet ze heeft ook alle contact verbroken en de kinderen mogen dan wel van mij houden en contact willen houden moeder heeft alles gewist qa contact wat mij rest is proberen t los te laten en opnieuw me leven in te delen wat best lastig is na vier jaar als gezinsman geleeft en gezorgt te hebben gvr gr john
Zus - Dinsdag 9 april 2019 13:00
Dankjewel. Ik kan mijn zus niet benaderen omdat zijzelf deze woorden niet kan vinden. Deze tekst las ik met tranen in m’n ogen en helpt me haar beter te begrijpen en er beter mee om te kunnen gaan.
Dafje - Vrijdag 10 mei 2019 01:52
Ik voel de laag van verdriet die eronder zit. Zelf worstel ik mijn hele leven al met cptss. Dat lijkt er inderdaad erg op, net als dat het raakvlakken met autisme heeft. Wat de diagnose ook is, ik voel je verhaal tot in iedere vezel van mijn lijf. Maar ook herkenbaar bij de mensen die ik aantrek. Zo graag wil ik er dan voor diegene zijn, maar toch word ik weggeduwt. Ik wil zo graag naast hem staan en laten merken dat ik niet zomaar wegloop, zoals al die anderen wel deden. Maar hoe? Als je daar nog een tip voor hebt... Bedankt voor je prachtige woorden! Ik wens je alle goeds op reis door dit moeilijke maar toch ook mooie leven! ❤️
bps lotgenootje - Zondag 12 mei 2019 10:02
Dankjewel voor deze mooie tekst nu ik thuis weer alles aan afbreken ben wat we hebben opgebouwd zijn deze woorden zo herkenbaar maar zo verdrietig.. Ik durf er noooit open over te zijn over het taboe wat heerst maar we zijn uiteindelijk onze eigen vijand het ergste ik hoop dat mijn partner hiermee en beetje moed ik kan praten als ik weer een bui heb 😭.
Maar de dikke plus je kunt ook geluk ervaren zoals geen ander! En leven zal met en bps er niet saai worden.
Het beste ♡
D. - Vrijdag 17 mei 2019 16:32
Net de diagnose "stille borderliner" gekregen. Dus ik ontplof niet, maar krop het allemaal in mezelf op. Uiteindelijk reageer ik het dan op mezelf af. Maar toch kan ik heel veel met bovenstaand verhaal, want er zijn genoeg herkenningspunten en/of raakvlakken.
Rob - Woensdag 26 juni 2019 20:00
Hartelijk dank voor het delen van dit inzicht. Mijn vriendin lijdt aan borderline en daarom lijdt ik daar ook onder. Door jouw verhaal lijd ik minder en hoop dat ik iets meer inzicht heb gekregen om mijn vriendin ook te kunnen ondersteunen iets minder te lijden.

Hartelijk bedankt voor het delen. Veel liefs en sterkte
Oma - Woensdag 31 juli 2019 12:47
Dank je wel voor je openhartige verhaal,
Idd oma van een borderliner, die er nu iets meer van begrijpt er niet dagelijks maar zeker wekelijks mee te maken heeft en hopelijk er nu iets beter mee om kan gaan.
Mary - Woensdag 28 augustus 2019 14:28
Je slaat se spijker op de kop. Ik kon het nooit verwoorden wat voor gedachtes en gevoelens ik heb. En waarom de explosieve uitingen zo kwetsend zijn terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik heb dit aan mijn vriend gestuurd die zich enorm gekwetst voelt en niet meer verder met mij wil omdat ik weer eens helemaal uit mijn plaat ben gegaan en niet meer kon stoppen en hem maximaal gekwetst heb. Misschien is het niet te laat en begrijpt hij het. Nogmaals dank voor je openhartigheid.
S - Maandag 23 september 2019 00:45
Zeer goed omschreven, dank je wel daarvoor. Ik heb sinds kort de diagnose borderline gekregen. Kan me alleen in een hele hoop kenmerken niet vinden. Mijn partner heeft ADD en desondanks dat vele relaties bij mij mislukten door hechtingsproblemen en verlatingsangst en, lijkt wel, het onvermogen om van iemand te houden is de relatie waar ik nu in zit ontzettend heftig. Alles wat ik juist nodig heb, kan hij mij niet geven en visa verca. Soms lijkt het wel dat door zijn heftige scheiding zijn add meer op borderline lijkt. Ik ben op een punt gekomen dat zijn acties me onverschillig hebben gemaakt waardoor ik niet meer in paniek raak als hij mij kwetst om negeert, afwijst. Dat zorgt bij hem nu voor dezelfde woedende irrationele reacties zoals ik die kan hebben. Vreemd proces. Ben bang dat we beiden te sterk triggeren op elkaar en ik in een constante afstootfase zit. Ik kom totaal niet meer tot een warm gevoel bij hem en voel voornamelijk minachting en in ruzies intense haat. Ik krijg binnenkort mbt en hij emdr vanwege scheiding en samen relatietherapie. Al kan ik me nu niet eens meer voorstellen dat het gevoel ooit nog beter kan worden. En of het niet beter is voor ons beiden een partner te vinden die emotioneel stabiel is.
B - Vrijdag 15 november 2019 00:56
Hi, ik zit in exact dezelfde situatie... Echt 1 op 1. Ben benieuw hoe jij nu naar je relatie kijkt. En of jullie nog bij elkaar zijn
Monster - Dinsdag 8 oktober 2019 17:13
Ren zo hard als je kunt! Bevrijd jezelf
Gerben - Donderdag 10 oktober 2019 19:04
Goh, ik begrijp ineens waarom mijn nieuwe 'vriendin' zo raar doet... alsof ik haar verhaal lees... bedankt hiervoor! In het begin leek ze zo leuk, maar na een tijdje ontplofte ze vanuit het niets en negeerde me volledig. Ik begreep er geen biet van. Ik besloot me er niets van aan te trekken en heb haar gelaten. Na een tijdje (we zijn collega's) heb ik haar een kop thee in haar handen gedrukt en gezegd dat ik toch gek op haar was. Vanaf dat moment was ze weer de leuke lieve dame die ik herkende. Het gekke is dat het patroon van afstoten en naar je toe trekken bleef, met als gevolg na een tijdje weer een enorme explosie op het werk. Begrijpen doe ik het niet, me aantrekken ook niet. Maar omdat ze zo onvoorspelbaar en destructief handelt zuigt het me wel leeg. En wat een verademing om dit te lezen.... op dit moment heeft ze me weer afgestoten en zich vreselijk misdragen. Ik besef door dit te lezen dat ze zelf niet erkend dat ze iets heeft, wat verdomd veel gelijkenissen heeft met dit verhaal. Goed dat je dit opgeschreven hebt zeg, complimenten!
Truus - Zondag 24 november 2019 07:04
Begrip voor je ziekte, 36 jaar lang gehad ook voor mijn zus, heel naar voor jou, maar soms is de koek ook echt op bij de omgeving. Ik ben er er klaar mee. Altijd wordt er gezegd, heb begrip, geduld, doe dit wel, doe dit niet.
Maar als je keer op keer naar beneden wordt gehaald, of dat je beschuldigd wordt van dingen die alleen in hun hoofd gebeuren... dan ben je op een gegeven moment echt moe, kapotgemaakt en moet je voor jezelf kiezen. Veel te lang mezelf aan de kant gezet.
Amber - Donderdag 28 november 2019 22:00
Bedankt dit is precies wat ik voel, dit helpt mijn omgeving zeker
Chief - Vrijdag 28 februari 2020 21:24
..dit is helemaal zoals het in mijn leven lang gaat..ik voel precies hetzelfde maar kan het niet verwoorden. Dank je wel vanuit mijn hart ❤ Liefde en hoop heeft mij deze site doen vinden, dank je.
Jakk - Vrijdag 26 juni 2020 20:58
Het is allemaal zo mooi omschreven. Maar als partner heb je hier niets aan. Als je wakker wordt kijk je eerst of ze nog leven. Na de zoveelste zelfmoordpoging ondanks nadat je samen gaat slapen en je bent de liefste en de rest. Ze eten gerust die nacht 65 van de zwaarste pillen en drinken 2 liter wijn. Ambulance, brandweer, brandweer met ladderwagen. Hele dorp/stadje afgesloten voor verkeer. Naderhand krijg jij nog de schuld. Want je was zo gemeen. Ik kon er na 3 jaar niet meer tegen. Ik liep op eieren en durfde niet meer te slapen. Ik snap heel goed dat deze mensen heel veel meegemaakt hebben. Dat heb ik ook, maar net iets anders. Maar met zulke tijdbommen moet je de conclusie trekken, ik ga voor mijzelf en laat me het leven niet afnemen.
Monique - Donderdag 24 maart 2022 16:52
Ik snap je helemaal.
Jij hebt geen schuld maar wel pijn en verdriet.
Onze dochter met borderline drinkt, gebruikt drugs, liegt, bedriegt, beloofd en komt niet na, wordt fysiek als ze kwaad is (ook naar haar 4 jaar jongere broer).
Maakt geen theraphie af, slaat alle hulp af.
Niets ligt aan haar.
Na 3 jaar is zij via de rechter uit huis geplaatst. Dit brak ons, maar gaf ook rust. Maar was natuurlijk volgens haar onze schuld.
Ik zit met PTSS en het hele verdere gezin zit met vertrouwens problematiek
Jakk - Vrijdag 26 juni 2020 21:07
Ik wil nog wel even zeggen dat ze echt de allerliefsten zijn, maar als dit bij ze gedaald is ook de aller ergtsen. Maar daarom houd ik nog heel veel van hem tot mijn dood. Maar samen leven kan ik niet meer. Ik heb net zo goed geen mooi leven gehad. Maar dit wil ik er niet meer bij hebben.
Jakk - Vrijdag 26 juni 2020 22:01
Ik heb 2 narcisten in mijn leven gehad en daarna net als ik iemand met complexe ptss en depressies. Tevens had hij Borderline en heftig. Heel erg. Hij is de liefde van mijn leven. Maar dit werkt niet. Ze geloven je niet. Hoe meer
ze van je houden hoe gekker het wordt. Echt waar. Ik heb van alles geprobeerd en gedaan en alles proberen te bespreken. Maar dit werkt niet. Hoe meer ze van je houden, hoe gekker het wordt. Ruzie zoeken, weglopen, verslavingen oppakken tot het gaatje. Aantrekken en afstoten. Jou isoleren en ga maar door. Ik heb hem een jaar geleden het huis uitgezet met zijn dreigen en manipuleren, het doet erg pijn maar er zit niets anders op als jezelf graag wilt leven. Alle hulp die hij heeft kunnen krijgen is afgezegd, want het gaat zo goed. Ze willen niet geholpen worden. Echt niet.
Kevin - Woensdag 7 oktober 2020 12:30
Heel mooi geschreven en verwoord wat je allemaal doormaakt mijn vriendin maakt het me ook heel zwaar soms zoals vandaag nog ze stoot me dan weg en zegt dat het over is dat ze alleen verder ga en dat ze me totaal nietmeer wil ik heb dit al heel veel moeten doorstaan en is heel zwaar en enorm uitputtend maar ik zie haar enorm graag en zal er telkens alles aan doen achteraf terug er te staan voor haar dit vergt veel fut en moeite van me maar de liefde voor haar kan ik niet opzei zetten .. wat jij hier schrijft en wat jij doormaakt heeft me laten inzien dat ik toch juist bezig ben en het inderdaad niet aan mezelf liegt soms beging je als persoon die naast iemand met zo een problemen moet leven te twijfelen aan zichzelf maar met de woorden en dingen die jij hier zegt denk ik weer van we komen er samen wel door als ze dit zelf wil natuurlijk het is niet makkelijk om de persoon te zijn die altijd alles moet rechttrekken en incasseren .
Nogmaals wel mooie tekst over je gevoelens en foute uitingen iedereen verdiend gelukkig te zijn
Arnold - Vrijdag 16 april 2021 10:01
Wat mooi geschreven, hier kan ik als naaste van een persoon die lijdt aan bps heel veel mee, DANKJEWEL!!!
Henk - Dinsdag 15 juni 2021 08:01
Heb veel negatieve ervaringen met borderline zowel in m’n werk als privé. Het verhaal vanuit jezelf vertelt,geeft een eerlijk en begrijpbaar beeld, je helpt jezelf en anderen hier enorm mee!
Het heeft me geholpen meer begrip en geduld op te brengen en ik ga mijn best doen dit te blijven proberen i.p.v. bps’ers af te doen als nutcases.
THKS
Monique - Donderdag 24 maart 2022 16:40
Iedereen is uniek, niet alleen mensen met BPS.
Mooi dat jij kan reflecteren en kan vertellen wat er in je omgaat.
Echter zijn er nog steeds mensen met BPS die dit niet willen/kunnen. Ook geen vormen van theraphie afmaken en zelfs de schuld daarvan bij de therapeuten leggen....
Voor ons als naaste is het bijna niet te doen. Je wordt intens gekwetst, vernederd, gebruikt, geslagen en geschopt(letterlijk) belogen en bedrogen.En dit jaren en jaren volhouden???
Er komt een keer een einde aan geduld, begrip (voor zo ver als dat lukt) en zelfs aan liefde. Dit doet ons aks naaste intens verdriet.
Geen enkele ouder wil zijn kind in de steek laten. Maar wat moet je als je er zelf PTSS aan overhoudt, en er nog 2 kinderen zijn die een moeder willen die ook hen aandacht geeft?
BPS sloopt hele gezinnen en rukt families uit elkaar.
Welke theraphie is er die dit laat zien?
Wanneer komt er eens echt aandacht voor de naaste?
Het is heel erg als je BPS hebt, maar vergeet de impact op de omgeving niet, die is nl enorm.
giermata - Donderdag 7 april 2022 15:56
mooi geschreven
Iris - Maandag 22 augustus 2022 16:16
Mijn relatie van bijna drie jaar is sinds een maand afgelopen. Ik kan er een boek over schrijven. Borderline is nog niet geconstateerd, al loopt hij al jaren langs bij een psycholoog. Maar door alle verhalen ben ik praktisch zeker dat het dat is. Het aantrekken en afstoten (ik hield de tel echt niet meer bij), alles zwart-wit zien, bij het minste uit zijn sloffen schieten (bijvoorbeeld als ik een drupje eiwit morste op de vloer) en me dan afsnauwen. Het niet kunnen aanvaarden van onschuldige commentaar en zijn emoties daarrond niet kunnen reguleren. De ene keer ben ik een godin, de volgende keer een wijf dat liegt omdat ik zeg dat hij er goed uitziet. Het bewust willen kwetsen met heel persoonlijke dingen. Als ik huilde omdat het me soms te veel werd, dan bleef hij daar heel koel bij, terwijl hij soms huilt als een liedje hem raakt. Hij beweert dan dat hij in een andere modus verkeert. Die modus duurt dan geen uurtje ofzo, maar soms ganse dagen. Totaal geen empathie, alleen wanneer hij zichzelf herkent in een verhaal. En zo kan ik nog verder gaan. Intussen heb ik ook door dat zijn kinderen helemaal geen gelukkige kinderen zijn. Zijn dochter van 14 heeft sinds kort een depressie. Zij had me ook al laten weten dat papa een 'viezige' man kan zijn. Hij trekt iedereen mee in zijn neerwaartse spiraal en ik heb 't gevoel dat zijn psycholoog de ernst er niet van inziet. Toen ik me liet ontvallen dat hij toch met hem eens moest aankaarten dat ik een persoonlijkheidsstoornis vermoedde, veegde hij dit van tafel. Dat het dat niet was, dat hij gewoon een moeilijke jeugd heeft gehad. Maar voor mij zijn veel verhalen zo herkenbaar. Ik ben normaliter een sterke vrouw, heb al wat watertjes doorzwommen, maar ik zit nu in ziekteverlof omdat ik compleet ben opgebrand.
Oma - Maandag 2 januari 2023 10:35
Al 14 jaar een schoonmoeder en oma van een schoondochter met deze aandoening. Kan er inmiddels een boek over schrijven. Ik ben zo haar liefste moesje en zo besta ik niet meer voor haar. Heb grote bewondering voor mijn zoon, die praat er zelden over, maar ik zie zijn verdriet. De kinderen heeft ze volledig in haar macht, die kijken eerst naar haar iets ze iets durven zeggen.
Papa heeft opgegeven zich met de opvoeding te bemoeien, alleen maar om ergere dingen te voorkomen. Ze snijdt zich waar de kinderen bij zijn, moet ze worden gehecht, en denk maar niet dat ze het verbergt hoor, nee met blote armen zich vertonen...we reageren er niet eens meer op.
Ik hou maar op, weet nu na zoveel jaren genoeg er over.
Een bordelainer is alleen maar gelukkig als zij/ hij ongelukkig kan zijn.
Ze manipuleren en zoeken naar redenen om hun omgeving in hun netten te krijgen, stoten af en trekken aan. Geen psychiater weet er raad mee, daarom zijn ze niet te helpen. Net als je denkt wat terrein te winnen bij ze gebeurt er weer iets.
Ik kan niet wegrennen want dan ben ik m,n kleinkinderen kwijt.
Maar wat snap ik mensen die zeggen: wegrennen zo hard als je kunt, voor je het weet loop je zelf bij de psychise hulp.
Mama van borderliner - Zaterdag 10 juni 2023 09:48
Zo herkenbaar allemaal. Allereerst een prachtig geschreven verhaal vanuit borderline bezien. Verdrietig ook.

Ik zelf vind t zeer lastig om mee om te gaan en kan me voorstellen dat er een moment komt waarop je afstand neemt van je kind. Ik hou superveel van mijn dochter maar ze haar gedrag ga je op bepaald moment aan onderdoor ja.

Ze gebruikt, ze misbruikt medicijnen, ze liegt, bedriegt en alles is onze schuld. Er valt niet mee te praten en vanaf haar jeugd is ze zo geworden door mij. Wel, laat ik dan een moeder zijn die alles, alles, alles ter wereld voor haar over had, maar nee...... Door haar fucking moeder is ze nu wie ze is.

Heel erg verdrietig allemaal en eigenlijk neem je met de dag een stukje meer afscheid. Hier valt niet tegen te vechten.