Ik heb getwijfeld over deze blog, omdat het niet is wat ouders willen horen. Dat het ook mis kan gaan met een eetstoornis. Twee gebeurtenissen, recent achter elkaar, maakten mij ervan bewust dat er ook een andere kant is aan eetstoornissen. Ik heb de film "Someday Melissa" bekeken, een film waarin verteld wordt over het leven van Melissa, die gestorven is aan boulimia.

Ik kwam ook ouders tegen die jaren geleden in mijn kamer de moeilijkste beslissing genomen hebben ooit: Ze vertelden hun dochter, 28 jaar met een kindje van 2 en een *zeer ongezond* bmi, dalend, dat het oké was dat ze niet meer wilde leven, dat ze meemocht met de anorexia. Dat ze van haar hielden en zouden houden tot haar laatste ademtocht, dat ze voor haar kindje zouden zorgen als ze er niet meer was en haar zouden vertellen over haar moeder die moegestreden was. Dat ze bij hun kon blijven wonen en dat ze haar zouden verzorgen en dat ze haar alleen eten zouden geven als zij dat zelf vroeg.

Deze ouders waren, na vele gesprekken waarin hun boosheid, hun verdriet, hun machteloosheid doorvoeld was, zover dat ze konden accepteren dat hun dochter het leven zonder eetstoornis niet wilde. Ze namen haar mee uit de kliniek om voor haar te zorgen. Mijn bemoeienis eindigde daar.

Ik kwam deze ouders tegen, in een winkelcentrum. Ze hielden me staande en vertelden me dat hun dochter overleden was enkele weken na dat gesprek. Dat ze in hun armen gestorven was. Ze vertelden dat het een van de moeilijkste dingen was geweest die ze als ouders hadden moeten doen: hun kind laten gaan. Ze vertelden ook dat het goed was zo, dat ze er vrede mee hadden en dat die laatste maanden hun dichter bij elkaar had gebracht dan al die jaren daarvoor waarin ze vochten voor haar leven.

Het is een kant van eetstoornissen waar we het liever niet over hebben. Omdat hij confronteert met de grootste angst van ouders: hun kind te verliezen. Tegelijkertijd heb ik nog nooit ouders gesproken die die angst niet hebben wanneer hun kind met een eetstoornis stoeit.

Nu spreek ik alleen ouders waarbij het kind in hulpverlening is en dat vertekent het beeld. Ik weet dat er heel veel meisjes zijn, ook hier op proud, die een geheime eetstoornis hebben en die helemaal alleen aan het strijden zijn. Dat er meiden zijn die in situaties leven waarin de eetstoornis, hoe wreed ook, juist ervoor zorgt dat ze kunnen overleven.

Voor hen hoop ik dat er een dag komt, dat iemand hen vertelt, dat ze de moeite waard zijn om te leven, met de eetstoornis die ze hebben.

You are worth living!

Marjolein, gezinstherapeut