Denken voor je dochter

 

sociaalCarnaval is net voorbij. In het zuiden van het land ligt dan de gewone wereld stil, lijkt het wel. Het is hèt sociale gebeuren van het land. Feestdagen horen er bij en zijn gezellig. Maar laat dat nu juist iets zijn wat niet zo vanzelfsprekend is als je worstelt met een eetstoornis. Als je naar de eetstoornis kijkt alsof het een eigen persoon is (externaliseren), dan is het een vriendin die zich wil afzonderen van de rest van de mensen die om jou geven.

Omdat het cultureel bepaald is dat sociale gelegenheden gepaard gaan met eten en drinken, dan is er voor de eetstoornis snel een gegronde reden om niet uit te gaan, niet te gaan shoppen, de film over te slaan of thuis te blijven bij carnaval, kerst, oud&nieuw of pasen.

En dan zat je daar, misschien wel achter je computer, terwijl oude schoolvriendinnen in de meest vreemde kostuums uitgedost, aan het hossen waren. Of heb je meegedaan, ook al voelde je je ongemakkelijk. Je durfde het niet op een zuipen te zetten of omdat je voelde je erg ongemakkelijk in je konijnenpak of cheerleader-outfit. Misschien speelde je wel de "gezellige dikkerd" terwijl je je erg ongemakkelijk voelde. 

Sociale isolatie is een van de kenmerken van een eetstoornis. Proud2bme haalt meiden al een stuk uit die isolatie. Voor ouders, broers en zussen, partners, vriendinnen en vriendjes is het soms erg lastig om de leuke dingen te blijven doen. Soms is het al lastig om naar de film te gaan, te gaan shoppen of de verjaardag van oma te gaan bezoeken. Want wat doe je met die bak popcorn? Wat doe je met chocolaatjes en appeltaart of de goedbedoelde opmerking van oma: ''Vroeger was je dol op chips.'' Of met die groep vriendinnen die winkel in en winkel uit ingaan om kleren te passen en jij nog steeds op zoek bent naar dat ene witte topje waarin je niet het gevoel hebt dat je dik bent of die ene blouse die verhult dat je overgewicht hebt.

moeder

Zet je je vrolijke masker op? Verzin je smoesjes om maar niet te hoeven eten? Zeg je steeds maar weer 'Nee'?

Soms gebeurt het ook dat ouders gaan denken voor hun dochter. "We gaan maar niet naar de trouwerij van Tante Marian, dat kan ze vast niet aan. Iedereen die maar dan zegt dat ze er goed uitziet of haar iets te eten aanbiedt." of ouders die van te voren alles gaan plannen. Opa en oma krijgen duidelijke instructies over wat wel en wat niet te zeggen, wat wel en wat niet in huis te hebben. Of vriendinnen die maar opgeven om hun vriendin mee uit te vragen, omdat ze er gewoon vanuit gaan dat het antwoord toch "Nee" is.

Als school ook nog wegvalt, omdat het fysiek niet langer verantwoord is, of de energie ontbreekt, dan valt ook het laatste restje sociaal contact weg. Hoe zorg je dan dat je niet in een isolement raakt? Wat kunnen omstanders doen?

Wat vaak ontbreekt, soms tot mijn stomme verbazing, is het gesprek erover. Wat weerhoudt ouders ervan om gewoon even te overleggen hoe ze het zullen doen met die trouwerij van tante Marian? Of wat weerhoudt de meiden met een eetstoornis ervan om te overleggen over de popcorn? Wat maakt dat ouders hun kind willen beschermen voor opmerkingen van anderen?

Dat heeft weer eens niets met eten te maken maar alles met sociale interactie: namelijk angst. Angst dat door die goedbedoelde opmerking er spanning ontstaat en het eten dan nog moeilijker gaat. Je kind willen beschermen voor pijn door maar in te vullen. Of bang zijn dat de vriendschap onder druk komt te staan door de zoveelste "Nee, ik ga niet mee.''.  In mijn ogen is er uiteindelijk maar een die in zijn handjes knijpt bij al deze strategieen van bescherming en zorg. Dat is de eetstoornis. Want eenzaamheid is haar voedsel, verdriet daar kan ze wat mee en angst is slagroom op de taart.

Het lijkt een open deur, makkelijk is echter anders, om gewoon te gaan overleggen:

"We hebben volgende week de trouwerij tante Marian. Hoe zullen we het aanpakken? Wil je eigen tussendoortjes mee?".

"Oma wil op haar verjaardag gourmetten. Wat helpt jou om ook gewoon te kunnen eten?"

moeder

"Kom, ga mee naar de film, ik vind het erg fijn als je erbij bent." "Nee? Klopt het dat je het erg lastig vindt dat wij allemaal M&M's eten en een milkshake drinken?''

Openheid over hoe moeilijk sommige dingen zijn, geeft ook openheid in contact.

3 tips voor deze week:

1. Ga eens na wat jij allemaal invult voor je dochter, zoon, partner, vriend of vriendin die worstelt met een eetstoornis en ga de uitdaging aan om 1 ding daarvan na te vragen of het klopt.

2. Onderneem iets leuks (film, winkelen, wandelen e.d.) en vraag eens hoe dat is om te gaan doen en of er iets is waar de ander tegenop ziet. Heb je een invulling daarover? Vraag het na!

3. Stop met instructies geven aan anderen hoe zij ermee om moeten gaan, ga het gesprek aan hoe jij je dochter/je vriendin in zulke situaties kunt steunen!

 

Marjolein, Gezinstherapeut

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Moeder - Vrijdag 24 februari 2012 16:46
Wat een goed stuk. Klopt helemaal. en ja ik doe het ook wel eens. dank voor de herinnering.
Monkey - Vrijdag 24 februari 2012 19:10
Jeetje, ik wou dat mijn familie of vrienden dit hadden gelezen (of eigenlijk: nog steeds):

VRÁÁG AlSJEBLIEFT.

Ik weet dat mensen vragen hebben en ik zou ze dolgraag beantwoorden, hoe raar ook. Nu heb ik juist het idee alsof ik ben genegeerd..
UnknownAngel - Vrijdag 24 februari 2012 21:03
Precies wat ik ervan vind ! maar dan niet per se mijn ouders (die denken steeds dat het wel lukt) maar mijn vrienden.. bij mij is het juist dat iedereen het idee heeft dat alles me toch gewoon lukt..
Sas - Vrijdag 24 februari 2012 21:32
Ik weet niet zo goed wat ik hierop kan zeggen. Ik weet en zie dat het voor mijn omgeving heel lastig is. Hoe goed ze ook hun best doen, 'goed' doen ze het eigenlijk nooit! En dat vind ik eigenlijk het aller moeilijkste. Wel zien dat ze het vanuit liefde doen, maar op de een of andere manier voelt het nooit prettig. En misschien komt het wel door onderstaande zin. Toen ik die las kwam hij ontzettend binnen. Misschien wel omdat ik voelde dat het waarheid is, maar dat ik ondanks alles wil dat ze mijn vriendinnetje blijft. Van mij en van niemand anders. En tegelijkertijd voelen dat ik veel liever de liefde van mijn familie en vrienden zou willen kunnen ontvangen!
Sorry, dat het me niet lukt!!

Als je naar de eetstoornis kijkt alsof het een eigen persoon is (externaliseren), dan is het een vriendin die zich wil afzonderen van de rest van de mensen die om jou geven.
Backstreetboyfan - Vrijdag 24 februari 2012 22:02
Ik herken dit heel erg van mezelf. Doordat mensen voor mij gingen denken, nam ik zelf geen verantwoordelijkheid meer. En dat ben ik later wel weer gaan doen, wat mij enorm heeft geholpen!

Iemand met een eetstoornis hoeft niet op handen te worden gedragen. Steun is wat anders dan overbescherming.
-- - Zaterdag 25 februari 2012 18:48
ik vind het zo stom dat ik niks meer van mijn vriendinnen hoor maar ik begrijp het wel altijd maar 'nee' en vanaf juli ook niet meer naar school geweest.. de enigst ewaar ik nog contact mee heb zijn me ouders en me zusjes en dat was het.. en eigenlijk vind ik dat 'stiekem' heel erg jammer.. en ik ben het er volkomen mee eens: eenzaamheid is het voedsel van de eetstoornis, verdriet daar kan ze wat mee en angst is als slagroom op de taart! maar dat zij geen écht voedsel nodig heeft om te overleven betekent niet dat ik dat zo wil! ik wil niet leven op eenzaamheid verdriet en angst.. ik ga vechten!!