Mij is aangeraden het contact juist wél te verbreken. Maar ik kan dat gewoon niet. Het blijft familie.

Ik heb geen contact mijn vader, dat heb ik beslist. Uit loyaliteit heb ik het daar nog altijd heel moeilijk mee en ik voel me ook wel schuldig. Maar als ik wel contact met hem heb zorgt het er elke keer voor dat ik er weer onderdoor ga, dat wil ik ook niet.. Contact verbreken met familie is absoluut niet simpel en het doet pijn, want natuurlijk zou ik een goede vader willen hebben waar ik een band mee heb, maar jammer genoeg is dat bij mij niet het geval..

herkenbaar liske... :(

Ik heb zelf ook het contact met 1 familielid verbroken en ik heb er geen moment spijt van gehad. Het lucht mij op en geef mij de ruimte om verder te groeien. Meerdere hebben me destijds ook aangeraden om het contact stop te zetten. Natuurlijk voelde ik nog goed bij mezelf, maar het was een goed besluit. Ik was er klaar mee.... Dat is nu 10 á 11 jaar geleden.

mijn tante is laatst met mijn ouders gebrouilleerd. heel plotseling en naar voor hen....

Ik had vroeger ook vaak ruzie en dan hoefde ik iemand even niet meer te spreken.. maar toen woonde ik nog thuis ;) Toch blijft het lastig, want wat als je er constant energie instopt en je uiteindelijk keer op keer bijzonder pijnlijk gekwetst wordt? Dat de ander niet kan begrijpen wat jij bedoelt.. dat maakt het zo lastig. Je wilt dan niet (tijdelijk) contact verbreken, maar tegelijkertijd weet je op een gegeven moment dat je niet wilt dat je ooit nog eens zo'n pijn wordt gedaan.. Het is een lastig iets.. vooral omdat je ook weet dat je het niet meer ongedaan kunt maken. Zodra je die keuze maakt is er in ieder geval een periode geweest die heftig is (geweest) voor beide partijen en die ongetwijfeld iets met de relatie onderling heeft gedaan.. en je moet er altijd rekening mee houden dat iemand er weleens niet meer kan zijn ineens.. en dan? Is dit dan hoe je het af had willen sluiten of had je liever een andere manier gehad? Dus ik denk dat het ook veel uitmaakt - als je tot het besluit komt om (tijdelijk) het contact te verbreken - hoe je het verbreekt.

bizar... zit er net over te denken namelijk al paar dagen..

ik heb geen contact met alle negatieve familieleden, Heerlijk zorgde voor flink wat rust en zelf liefde in m'n leven.

In mijn familie lijkt contact verbreken soms de normaalste manier om om te gaan met ruzies. Veel gezinsleden hebben niet meer met iedereen contact. Vroeger heb ik heel vaak het contact met mijn vader verbroken en nam ik hem kwalijk dat hij geen vader voor mij is geweest (ouders zijn gescheiden) in mijn opname ben ik er wel achter gekomen dat ik door het contact te verbreken hem ook geen echte kans heb gegeven. Gelukkig is ons contact nu weer herstelt of ja we hebben contact maar intens is het niet. Het contact met mijn moeder verloopt daarin tegen nu juist heel moeizaam hier moet ik echt nog een weg in vinden die ook voor mij werkt.

Als ik een tip mag geven: pas heel erg op met contact definitief verbreken.
Heb regelmatig op het punt gestaan maar ben toch blij dat ik dit niet gedaan heb.
Het verschilt natuurlijk per situatie, maar er is ook een optie voorlopig contact te stoppen. Zodat je wat ruimte hebt en het later op kunt bouwen.

Sorry ik vind dit bericht nogal naief. Contact verbreken met een familielid omdat je een 'gewone' ruzie hebt, is naar mijn mening ook niet geheel nodig. Echter, wat als er echt problemen spelen in een familie? Problemen met drugs, seksueel misbruik en geweld? Sorry maar in sommige situaties kan het juist ook heel verstandig zijn om even (en helaas soms voor altijd) afstand te nemen.

Mijn zusje heeft in september het contact verbroken, zonder enige reden. Zonder ons een reden te geven, gewoon van de 1 op andere dag. En kan echt niets bedenken. Grote kans dat dr vriend daarachter zit. Do not like him. Maar behoorlijk zwaar voor ons dus, vooral omdat ze een zoontje heeft van nu bijna een jaar :( Die mis ik ook!

Nog nooit met iemand uit de familie ruzie gehad. Kan me er ook niks bij voorstellen dat er een discussie zo uit de hand kan lopen dat er bij ons iets mis gaat. Allemaal gelukkig hele sociale mensen met hun markante eigenaardigheden maar die moet je gewoon accepteren en dat is wederzijds bij ons gelukkig. Sterkte aan iedereen die wel in dit lastige pakket zit

ik denk niet dat het altijd slecht is.. in erg slechte thuissituaties is het soms nodig voor jezelf te kiezen.
(hoewel dit mij nog niet gelukt is.)

mee eens met Suus

Mijn ouders mishandelen mij al jaren, dus als ik 18 ben, verbreek ik het contact

Ik heb sinds twee jaar geen enkele vorm van contact meer met mijn familie, buiten mijn ouders om. Ik kan nu wel zeggen dat ik het een plekje heb gegeven, maar makkelijk wordt het nooit, zeker niet met de feestdagen in het vooruitzicht.

@bloempje wat moeilijk! Heb je wel een lieve vriendin?

ik ben er ook al een jaar over aan het nadenken om het contact stil te leggen tussen mijn ma en ik. Niet voor altijd, maar voor een paar maanden om te kijken of het dan wel weer gaat.

Wat ik in de berichten niet lees is wanneer je te maken hebt met narcisten in je familie. Bij meerdere sites lees ik dat het dan beter is om het contact te verbreken omdat een narcist je alleen maar ongelukkig blijft maken. Een narcist zal nooit inzien wat het met je doet en zal altijd blijven doorgaan met het narcistische gedrag.

Ik ben een dame die door een moeilijke thuis situatie bij haar opa en oma is gaan wonen. Enkele jaren later overleed mijn opa. En dit had grote gevolgen voor de relatie tussen mij en mijn oma. Mijn oma is compleet doorgedraaid en ging in een verzorgings tehuis wonen. En liet een koopwoning achter. Waar in ik moest blijven wonen want ik was nog student en had geen echt vast inkomen. Maar toch verplichte ze mij alles te betalen. Hier kwam mijn vriend aan te pas die me heeft geholpen alles te kunnen bekostigen na 3 maanden stond mijn oma ineens aan de deur dat ik per direct mijn spullen mocht pakken en vertrekken uit haar huis. Met veel pijn en moeite was ik binnen 24 uur bij mijn vriend zijn vader in getrokken. In die zelfde maand ging mijn oma geld eisen van me. Wat niet terecht was. Want t ging om de hypotheek (die elke maand netjes betaald werd en om kost en inwoning van alle jaren ervoor.. dit geld heeft ze tot op de dag van vandaag nog niet van mii gehad. Maar nu sinds een jaar negeerd ze mij. Maar heeft nog 1 x iets van zich laten horen om mij te vertellen dat ik niets omtrend mijn opa meer op social media mag plaatsen. En dat was geem vraag maar een dreigement. Ik woon op dit moment op een kamertje en weet echt niet hier mee om te gaan want het doet pijn en ik mis haar nog elke dag. Btw: de hele familie is als 1 blok beton achter mijn oma gaan staan.

Contact verbroken met narcistische zus. Beste beslissing ooit. Ik heb er 24 jaar over gedaan om op dit punt te komen. Is een heel proces. Een verborgen narcist weet heel goed welke manipulatieve trucjes werken, bij iemand die heel empatisch is. Daarom heeft het zo lang geduurd. Je twijfelt aan jezelf, denkt dat ze wel echt spijt heeft en is veranderd, uiteindelijk toch maar contact blijven houden omdat je je ouders geen verdriet wilt doen. Eer dat je door hebt hoe een narcist te werk gaat en je genoeg in je eigen kracht staat....ben je weer jaren verder. Het mooie ervan is, dat ik juist door haar narcisme, nu ben geworden wie ik werkelijk ben en gelukkiger dan ooit. Lessen geleerd, dus exit zus :)

wat een lulverhaal. Ook hier de enorme olifant in de kamer. Niemand wil contact verbreken maar als je als kind misbruikt mishandeld en de deur uitgezet bent, wat dan ? Maar he, daar willen het niet over hebben, toch, het moet wel leuk, oppervlakkig en kinderachtig blijven. Denk zelf eens na voor je met dit soort laffe artikeltjes komt. Het percentage kindermishandeling is schrikbarend, vooral doordat zoveel mensen horen, zien, zwijgen spelen en aan dat soort familie heb je niks.

Het is zo gebeurd, toen moeder overleed is mijn jongste broer bij mijn zus in huis genomen en ik bleef bij mijn vader, maar de verhouding tussen mijn vader was niet zo best. Dus ik koos ervoor om ook het ouderlijk huis te verlaten. Na wat heen en weer van bij een collega, dan bij mensen in huis, heb ik dan in Hellevoetsluis een flatje kunnen huren. Gelukkig had ik toen nog contact met mijn zus, en die deed me helpen met bijvoorbeeld de was te doen, het contact was prima tussen ons. Op een keer zij me zus, maak ook weer contact met je broer, heb ik gelijk gedaan, ook dat was weer een overwinning om toch weer samen te zijn met je broer en zus. Het ging een hele tijd goed en toen was het ineens weer over, de reden waarvoor heet ik niet meer want ik heb al veel dingen in mijn leven mee gemaakt. Het begon in 2012 dit is het meest ingrijpende, mijn aorta is gescheurd, ik zat bij de huisarts met maagklachten en toen ineens was ik weg, bewusteloos. Ben weer bijgekomen in het Erasmus Ziekenhuis, ben vijf keer geopereerd, tot het sein veilig werd gegeven, ik loop nu met een aorta klepprothese. Na twee maande in het ziekenhuis te hebben gelegen, kon ik weer naar huis. Ik woonde toen al in Rotterdam, eind 2013 komend van mijn werk loop ik op een verhoogde drempel, daar komt een auto aanrijden en die rijdt me aan, meneer had me niet gezien, verklaarde hij aan de politie. Dat was het dan, allebei mijn enkels waren gecompliceerd gebroken en in mijn rechterknie had ik al een halve knieprothese en die is door de aanrijding beschadigt geraakt, waardoor ik ook daar weer problemen kreeg. Na anderhalve maand in het ziekenhuis moest ik naar een zorgcentrum want Karima werkte toen nog. Maar na twee maanden daar kon ik weer naar huis om thuis weer op te sterken. Het ging goed met de wonden en met de enkels, in huis veel oefenen met de fysio, toen zij ze op een keer, we gaan naar buiten om daar te oefenen, de eerste wandeling ging goed dus zegt ze laten we naar het praktijk gaan daar kunt u oefenen met de apparaten, dus de volgende week naar het praktijk, en daar moest ik eerst wat fietsen en dan been oefening doen. Fietsen ging al moeilijk toen moest ik mijn benen gaan strekken, links ging en met mijn rechter been niet zo, bij de eerste buiging zakte ik al door mijn knie, kon mijn been niet meer recht krijgen. En ja hoor met de Ambulance naar het ziekenhuis, na een aantal keren daar te zijn geweest kreeg ik te horen dat het beter was om een hele knie prothese in mijn knie te zetten. Dus weer in het ziekenhuis, na die knie operatie is het alleen maar erger geworden, ten slotte ben ik afgekeurd 100 %. En nu loop ik maar wat thuis, soms Karima een beetje helpen met het schoonmaken in huis. Zo nu weet je weer een beetje over mij. Wat er vroeger ook verkeerd gegaan is, biedt ik mijn excuses voor, dat was niet mijn bedoeling.

Ik heb al 30 jaar geen contact meer met geen enkel familielid.
Het klinkt misschien raar, maar ik mis niemand.
Ik werd destijds verlost van minieme aandacht voor mij, en zogenaamde "leuke" opmerkingen, en nog een aantal zaken die mij danig parten hebben gespeeld.
Ik heb daarna zorgvuldig mijn leven verder opgebouwd met
4 kennissen en 1 vriend en zijn vrouw die ik al sinds mijn jeugdjaren ken.
Ik kreeg een nieuw leven en dat koester ik zeer zorgvuldig zonder de inmenging van anderen op wat voor een manier dan ook.
Ik ben nu 60 jaar en ik blijf zeker op deze manier voortleven om mijzelf er volledig voor te beschermen dat bepaalde situaties zich weer zouden voordoen met verstrekkende gevolgen.
Herkent iemand deze situatie ook in hem of haar leven?

Hoi Karel,
Soms wou ik dat ik 30 jaar geleden afscheid had genomen. ik ben het altijd blijven proberen.. Nu ben ik bijna 60, de lieve vrede hoeft niet meer sinds mijn moeder is overleden. Trauma's steken de kop op. Had ik toen maar een ander leven opgebouwd. Nu moet ik daar alsnog aan beginnen en het valt me zwaar. Soms wil ik van de wereld verdwijnen alleen al om het idee dat ik als ik sterf ik niet begraven wil worden door mensen die allemaal hun eigen verhaal hebben gemaakt en mij nooit hebben gezien.

Hallo Germa,

Hier hetzelfde. Heb van jongs af aan zoveel pijn, vernedering, verraad en andere ellende ondervonden van vooral moeder (overleden 2003), mijn 2 broers en een zus. Zoveel geslikt en maar weer vergeven. Tot het niet meer ging. Hun gedrag veranderde nooit maar werd alleen maar erger. Feitelijk hebben zij toen het contact met mij verbroken door hun extreem negatieve gedrag naar mij. 16 jaar geleden ben ik gewoon gestopt met moeite doen om nog contact op te nemen, kaartjes te sturen etc. En ik hoorde gewoon helemaal niets meer van ze. Ook van mijn andere 2 zussen en rest van de familie niet meer. 3 Jaar later (2008) kreeg ik een kaart van mijn zus waarin ze mij meldde, dat ze definitief met mij het contact verbrak, zonder opgaaf van reden. In 2011 stond ineens mijn oudere broer aan de deur van mijn appartement die ik toen al 6 jaar bewoonde en hij dus voor de 1ste keer in die 6 jaar betrad. Ik liet hem beleefd binnen en was zelfs blij hem weer eens te zien na 6 jaar.
Maar dat duurde erg kort. Hij stak gelijk (als vanouds) van wal (zonder zijn jas uit te doen) over zijn nieuwe peperdure auto en de successen die hij allemaal had geboekt. Vroeg mij verder niets en deed domweg alsof er nooit iets gebeurd was. Ik onderbrak hem met de opmerking, dat ik hem 6 jaar niet gezien of gesproken had en, dat ik eerst het e.e.a. daarover wou bespreken. Zijn reactie?
Hij hield bij hoog en laag vol, dat hij een jaar daarvoor nog op bezoek was geweest en wij elkaar gesproken hadden in dit huis van mij. Toen ik hem zei, dat dit de eerste keer was dat hij mijn huis betrad in de 6 jaar dat ik er toen woonde beweerde hij zonder een krimp te geven, dat ik nog maar 1 1/2 jaar in dit huis woonde! Ben erg boos geworden en heb hem toen de deur gewezen. Sindsdien nooit meer iets van hem (en gezin) vernomen.
In 2015 heb ik nog een soort van bemiddelingspoging gedaan door een gesprek te vragen met de man van mijn oudste zus. Ook om duidelijker te krijgen wat er nu aan de hand was en waarom. In dit gesprek werd niets duidelijker. Wat hem betrof was er niets bijzonders aan de hand. Op mijn vraag waarom zij dan ook al 16 jaar geen contact meer hadden opgenomen, kreeg ik het 'alles verklarende' antwoord, dat ik ze in 2005 geen adreswijziging had gestuurd, nadat ik na een zwaar auto-ongeluk 3 maanden een zomerhuisje bij een vriend had betrokken om te herstellen. Met deze flut-verklaring ben ik vertrokken. Verder nooit meer iets van gehoord.

Achteraf gezien; wat zonde van al die pijn, energie en tijd.
Net als jij had ik op zijn minst 30 jaar geleden het contact al volledig moeten verbreken. Maar ja, achteraf hè...
Ik zou graag eens praten met iemand zoals jij.
Sterkte gewenst!

Karel,

Ik herken dit loepzuiver qua situatie.
Ook ik heb al jaren geen contact meer met mijn familie op wat voor manier dan ook.
Zoals je schreef, je bent verlost van de zogenaamde leuke opmerkingen, vooral hier in Nederland als je ook maar 1 millimeter boven het maaiveld uitkomt.
Ooit las ik van Henk van der Meyden het volgende citaat:

Men vergeeft je in dit land van alles,behalve.........succes.

Zelden heb ik het zo treffend gelezen, want die ervaring deel ik met hem.
Wat ik nu heb aan mijn twee vrienden en drie kennissen koester ik zorgvuldig en deel ik letterlijk met niemand meer.