Overgewicht, afvallen en een eetstoornis
Jongeren die overgewicht hadden en bezig zijn met afvallen lopen een groter risico op het ontwikkelen van een eetstoornis. Daarentegen ontvangen zij door hun gewichtsgeschiedenis veelal niet de juiste hulp.
"Om de een of andere reden zien we vaak niet in dat deze jongeren een risico vormen. We zeggen 'Oh boy, jij moet echt nodig afvallen, maar dat is moeilijk voor je omdat je zo dik bent", aldus Leslie Sim, behandeldirecteur van de Mayo Clinic in Minnesota en hoofdauteur van het onderzoeksrapport dat vandaag werd gepubliceerd in het oktober nummer van 'Pediatrics.'
In het rapport bekijken Sim en zijn collega's twee situaties waarin tieners met een geschiedenis van overgewicht, een ernstig restrictief voedingspatroon ontwikkelen om gewicht te verliezen. Het indentificeren van een eetstoornis blijft echter uit ondanks regelmatige controles gedurende twee jaar.
De symptomen die bij deze jongeren opspeelden waren onder meer concentratieproblemen, irritatie, het snel koud hebben, pijn op de borst, stress, problemen met de menstruatie, haarverlies en duizeligheid. Doktoren associeerden deze symptomen met minder voorkomende stoornissen, zoals bepaalde maag/darmproblemen en problemen met de eierstokken.
In de Mayo Clinic heeft zo'n 35 procent van de jongeren die wordt behandeld voor een eetstoornis een geschiedenis met overgewicht. Dat zou wel eens nationaal ook zo kunnen gelden. In Amerika heeft zo'n 30 procent van de jongeren overgewicht. Het is daarom ook erg verontrustend dat het zo lang duurt om een eetstoornis te ontdekken bij jongeren met een geschiedenis van overgewicht. De beste prognose voor herstel van een eetstoornis is immers vroegdetectie.
De gevallen waarover wordt gesproken zijn een afspiegeling van een trend, waarvan het aantal gevallen de afgelopen 5 jaar flink is toegenomen, aldus psychiater en behandeldirecteur van Children's Hospital Colorado, Jennifer Hagman. Volgens haar gaat het hier om een nieuwe risicogroep die niet wordt opgemerkt.
Deze jongeren komen in exact dezelfde toestand binnen (angst voor vet, streven naar afvallen, overmatig bewegen, restrictief eten) als jongeren die de diagnose anorexia nervosa krijgen. Maar omdat ze een normaal gewicht of licht overgewicht hebben wordt aan een eetstoornis niet gedacht.
Volgens Lynn Grefe, voorzitter van de National Eating Disorders Association duwen we jongeren met overgewicht steeds meer in de richting van een eetstoornis naarmate de anti-obesitas campagnes toenemen, door deze te richten op maat en gewicht in plaats van gezondheid en geluk.
De nummer 1 risicofactor voor het ontwikkelen van een eetstoornis is een dieet, zegt Leslie Sim. "Ik heb nog nooit een eetstoornis gezien die niet is begonnen met een bewuste poging om minder te eten."
Wanneer een jongere met overgewicht start met afvallen, wordt dat gezien als een positief iets en wordt dit toegejuigd. Dat sommige jongeren ondertussen allerlei fysieke en psychische problemen ontwikkelen door hun verstoorde eetgedrag wordt niet gezien als gevolg van hun gewicht. Het is van groot belang dat symptomen van eetstoornissen meer worden herkend ongeacht iemands gewicht.
Bron: usatoday.com
Gerelateerde blogposts
Reacties
Hier moet echt meer aandacht voor komen!
Sterkte voor de mensen die dat hebben, hoop dat jullie iemand vinden die wél begrijpt hoe het zit ...!!
Ooit gelezen van een vrouw die zei: Als je (op een ongezonde manier) afvalt van een BMI 24 naar BMI 20 wordt dat (vaak) gezien als iets positiefs, terwijl afvallen van een BMI 20 naar BMI 16 als eetstoornis wordt beschouwd.
Vond dat wel verhelderend...
Ik moest wel even glimlachen bij de naam van de kliniek.
De "Mayo Clinic" als naam voor een gezondheidscentrum :S
Ik zit ook op het randje tussen overgewicht en gezond. Toen ik nog heel dun was, zag iedereen problemen. Naarmate ik aankwam, dacht iedereen dat het nu allemaal weer over was. Afvallen wordt nu ook toegejuicht, terwijl dit mijn problemen alleen maar erger maakt. Als ik mensen erover vertel, zeggen ze ook dat ze het niet snappen of geloven ze me niet helemaal. Het stereotype eetstoornispatiënt is niet realistisch. Jammer dat (bijna) iedereen dat wel zo ziet..
Nu heb je de biggest loser op tv. Er was een aflevering bij waarbij ze de gezondste maaltijd moesten kiezen uit drie menu's. De winnaars moesten toen raden hoeveel calorieën er in die maaltijd zaten en diegene die er het dichtste bij zat won. In mijn ogen ben je dan al erg geobsedeerd door calorieën als je dit zo goed kunt en het lijkt me niet goed om er zo mee bezig te zijn. Ik kan me goed voorstellen dat je hierin doorschiet en ook een eetstoornis als anorexia ontwikkelt, terwijl hier geen sprake van was. Lijkt me niet de beste oplossing voor overgewicht.
Wordt vaak over afvallen gesproken en mensen zien niet an je dat je problemen hebt met eten waardoor je zelf het gevoel hebt dat je niet gezien word.
Ik heb sinds mijn 13e boulimia en ben gedurende de jaren langzaam steeds aangekomen. Toen ik besloot dat ik een klinische opname wilde omdat deeltijd niet voldoende was, heb ik moeten vechten om binnen gelaten te worden.
Twee klinieken zeiden bij voorbaad al dat ze mij niet wilde opnemen vanwege mijn gewicht. Gedeeltelijk snap ik dit, misschien dat iemand met ondergewicht in meer levensgevaar is, maar gedeeltelijk werd ik hier ook erg boos om.
Ik voelde me al een mislukte eetstoornis en nu werd dit ook nog eens bevestigd!
Gelukkig heeft de PsyQ kliniek in Groningen (Ceres) me wel willen opnemen.
De behandelaren en mijn mede groepsgenoten namelijk wel serieus, en bleven hameren dat ik net zo goed een eetstoornis had als hun.
Ik denk dat er zoveel mensen met een eetstoornis zijn die onopgemerkt blijven doordat ze een gezond of overgewicht hebben. Jammer dat mensen nog steeds een bepaald beeld van een eetstoornis hebben.
Pfff lang verhaal, Kus Veer
ik had een jaar geleden zelf licht overgewicht
de felicitaties kwamen enorm binnen op mijn vermageren.. en ik wou daardoor steeds meer en meer vermageren en deed dat dan ook...
van de opmerkingen: je bent zwaar gebouwd, of je moet toch wat minder snoepen en er mogen een paar kilo's af... kreeg ik uiteindelijk de opmerkingen dat het moest stoppen, dat ik te mager werd.. Ik werd daar dan lastig op... dat wou ik dan niet horen.. Ze vonden dat ik beter wat zou vermageren en er dan beter zou uitzien, dus mochtten ze hun nu niet moeien. Was best lastig. En idd sommige mensen zien het nu nog niet in en vinden het super hoe ik nu ben geworden en zeggen vaak dat ze jaloers zijn en vragen dan hoe ik het heb gedaan...
Maar ook bij mij liep het van in het begin al grondig mis, te extreem vasten... en niemand die het doorhad... Neen ik had in ieders ogen veeel karakter.... tot het punt dat het voor velen gewoon TE werd...
Gelukkig had ik al eetproblemen gehad en had ik vrij snel door dat ik niet goed bezig was weer.. en trok ik tijdig aan de bel en ging ik erover praten.. en kijk.. een jaar verder bijna.. had het nooit gedacht en ik ben nog niet verlost van deze miserie..