Ernstige eetstoornis zonder ondergewicht
Je hoeft geen ondergewicht te hebben om te lijden aan een levensbedreigende eetstoornis. Dit hebben deskundigen bekend gemaakt. Tussen 2005 en 2010 is het aantal meisjes dat is opgenomen in het ziekenhuis vervijfvoudigd. Het gaat hierbij om meisjes die voldoen aan alle criteria van anorexia nervosa, afgezien van ondergewicht.
Deze resultaten komen vanuit een onderzoek van het Australische Murdoch Children's Research Institute. Een grote daling in gewicht moet reden zijn tot ernstige bezorgdheid omdat hij/zij het risico kan lopen op ernstige medische problemen. Uit dit onderzoek blijkt echter dat het aantal adolescenten dat wordt opgenomen in het ziekenhuis zonder ondergewicht is toegenomen. Vijf keer zoveel meisjes zonder ondergewicht maar die verder voldoen aan de criteria van anorexia worden opgenomen. In de studie die 6 jaar duurde werd ontdekt dat adolescenten die niet voldoen aan de lage gewicht criteria van de eetstoornis, wel degelijk lijden aan de acute levensbedreigende medische complicaties van gewichtsverlies.
Professor Susan Sawyer, directeur van het Royal Children's Hospital Centre of Adolescent Health geeft aan dat adolescenten die een hoger gewicht hebben maar wel een grote hoeveelheid gewicht zijn verloren een zorgvuldig medisch assessment moeten krijgen. Een eetstoornis kan ontstaan op elk gewicht. Artsen moeten achterdochtig zijn over een mogelijke eetstoornis bij alle patiënten die snel gewicht hebben verloren of een aanzienlijk grote hoeveelheid. Ook als er op dat moment geen sprake is van ondergewicht. Bij hulpverleners, docenten en in families is vaak weinig begrip of wordt niet goed begrepen wat de risico's kunnen zijn van snelle, ernstige gewichtsverlies op alle gewichten. Veel professionals denken ook direct aan ondergewicht als zij aan anorexia denken. Het is dan ook niet verwonderlijk dat veel van deze jongeren erg ziek waren toen ze eenmaal in het ziekenhuis terecht kwamen.
Hoofdonderzoeker Melissa Whitelaw geeft aan dat de dramatische toename van het aantal jongeren in het ziekenhuis zonder ondergewicht ook een stijgende lijn weerspiegelt in het aantal adolescenten met obesitas. Eetstoornissen en obesitas worden gezien als afzonderlijke gezondheidsproblemen met een kleine overlap in de patiëntpopulaties. Wel laat dit onderzoek zien dat we ons veel meer bewust moeten zijn van de risico's van eetstoornissen die ontstaan bij mensen met overgewicht. Het onderzoek toonde aan dat, terwijl een deel van de patiënten werd geadviseerd om gewicht te verliezen, zij niet professioneel ondersteund werden hierbij op het moment dat zij een eetstoornis ontwikkelde. Volgens de onderzoekers wijst dit op de noodzaak om in de gaten te houden of adolescenten met overgewicht op een juiste manier gewicht verliezen. Het moet duurzaam en veilig zijn.
Onderzoekers geven aan dat er door een combinatie van factoren zoals de aard van de eetstoornis, het gebrek aan bewustzijn van de ouders, gebrek aan opleiding in de gezondheidszorg en vertraging bij de toegang tot specialistische hulp er vaak laat een diagnose wordt gesteld. Ook als er wel sprake is van ondergewicht.
Susan Ringwood van een liefdadigheidsorganisatie zegt: "Eetstoornsisen zijn complexe psychische aandoeningen die ook ernstige gevolgen hebben voor de fysieke gezondheid. Het is zeer nuttig om mensen bewust te maken van het feit dat eetstoornissen niet alleen te maken hebben met ondergewicht. We weten dat we niet aan de hand van een lichaamsgrootte of figuur kunnen zeggen of iemand ziek is. Daarnaast weten we dat er soms strenge richtlijnen zijn omtrent het BMI die gebruikt worden om te bepalen of iemand in aanmerking komt voor een behandeling. Dit onderzoek toont aan hoe gevaarlijk dat kan zijn".
Bron: Dailymail.co.uk
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ze gebruiken het feit dat er meer mensen zonder ondergewicht in het ziekenhuis terecht komen als bewijs dat je ook zonder ondergewicht een ernstige eetstoornis kan hebben.
Sorry, maar dat vat ik op als dat je in een ziekenhuis liggen kan gebruiken als een maatstaaf van de ernst. Dat raakt mij. Ik twijfel al vaak genoeg aan mijzelf en mijn problemen en veel mensen met mij.
@Nicole; als je al twijfelt aan jezelf kan ik me voorstellen dat je het zo opvat. Maar je kan het ook opvatten als: ook zonder ondergewicht kan je eetstoornis heel ernstig zijn. Ook mensen zonder ondergewicht kunnen in het ziekenhuis belanden. Dat is net even een andere benadering. Dus of je wel of geen ondergewicht hebt zegt niets over de ernst van je eetstoornis. Probeer het eens van die kant te bekijken! Misschien helpt het je om jezelf serieus te nemen en minder te twijfelen!
Werd tijd dat men dat eens in ging zien. Bij een bekende kliniek vond men bij mij een lichamelijk onderzoek niet nodig (en ik had wél ondergewicht), terwijl ik bij een andere instelling na onderzoek alleen nog maar mocht zitten zo ongeveer (zelfde gewicht, eetpatroon etc.).
Dus ach. Volgens mij doen sommige mensen/instellingen maar wat. Alleen als je al half dood bent vinden ze het ernstig.
Ik ben een tijdje geleden aangemeld bij rintveld voor opname,
maar ze wilden mij niet behandelen omdat m'n gewicht te hoog was (ik had wel ondergewicht maar niet heel ernstig), dit vond ik sws al raar want bij m'n vorige opname had ik een gezond gewicht en zat ik minder diep in de eetstoornis.
2 weken later werd ik opgenomen in het ziekenhuis met uitdrogingsverschijnselen en ondervoeding.
Zo zie je maar dat gewicht niet alles zegt.
Liefs x
Hopen dat daar iets meer begrip en hulp voor,komt in de toekomst!
Echter, nu ik weer een gezond gewicht heb maar nog steeds een eetstoornis heb, wordt er nog altijd naar mijn lichamelijke klachten gekeken en word ik nog steeds serieus genomen. Ik vind het naar voor de mensen die het zo moeilijk vinden om een gezond gewicht te hebben met een wel degelijk ernstige eetstoornis, maar ik denk ook: "accepteer" het en leg het zo goed mogelijk uit. Deze discussie en frustratie loopt naar mijn idee enigszins uit de hand, en ik word er ook een beetje moe van eerlijk gezegd.
"Bij hulpverleners, docenten en in families is vaak weinig begrip of wordt niet goed begrepen wat de risico's kunnen zijn van snelle, ernstige gewichtsverlies op alle gewichten."
Wat ik mis in dit artikel zijn die risico's waarvan blijkbaar niemand op de hoogte van is. Met welke klachten wordt deze groep dan opgenomen in het ziekenhuis? Hartklachten? Darmklachten? Uitdroging? Iets anders?
Waar moeten hulpverleners, docenten, families, en niet te vergeten: mensen met een eetstoornis zonder ondergewicht, dan waakzaam voor zijn?
Goed dat er aandacht wordt besteed hieraan, en dat er wordt gewaarschuwd... maar waarvoor eigenlijk? Dank voor de aandacht, maar ik mis duidelijke informatie!
Bij een eetstoornisinstelling zou ik alleen nog klinisch behandeld mogen worden en rustprogramma krijgen, en de huisarts kijkt er verder niet naar en bij mijn ggz mag je tot een ernstig laag bmi gaan. Sorry kan daar zo kwaad over worden.