Anorexiapatient: ik ben te dik, jij niet
Ikzelf heb mezelf nooit gezien als dik. Wel vond ik delen van mijn lichaam 'vet genoeg' of 'bol genoeg' en had ik het idee dat mijn bovenbenen 'dik genoeg' waren en nog meer aankomen echt niet nodig was. Ik had veelal het idee dat ik echt niet dunner was dan bepaalde vriendinnen, terwijl dit wel degelijk zo was. De vraag die hieruit voortkomt is: zien mensen met anorexia het lichaam van anderen wel realistisch? Een nieuw onderzoek toont aan dat mensen met anorexia hun eigen lichaamsomvang niet realistisch zien, maar die van andere mensen wel.
In een onderzoek met 25 anorexiapatiënten en 25 gezonde mensen werd een losstaande deurlijst getoond. Aan de allemaal werd gevraagd of zij dachten dat zijzelf door de deur pasten en of 1 van de andere aanwezigen door de deur pasten. Uit de resultaten blijkt dat de anorexiapatiënten veelal dachten dat zijzelf niet door de deur pasten, maar de andere aangewezen aanwezigen wel in staat achtten door de deur te passen.
De mensen met anorexia konden de omvang van de gezonde personen dus wel goed inschatten, maar die van zichzelf niet. Ze zagen zichzelf ruim 87 procent dikker dan ze in weze waren. Ze zien de verhoudingen van de wereld om hen heen dus correct, maar zichzelf niet correct.
De meesten zien zichzelf nog als hebbende het gewicht dat ze hadden voordat ze anorexia kregen.
De onderzoekers zeggen dan het groter inschatten van de eigen lichaamsomvang kan komen doordat het centrale zenuwstelsel nog niet gewend is aan het nieuwe magere lichaam.
Het onderzoek is gepubliceerd in het augustus nummer van PLOS ONE.
Hoe werkt dit bij jou?
Bron: dailyrx.com
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik heb al een redelijke tijd, een gezond gewicht. met af een toe een terugval welke resulteert in zeer licht ondergewicht.
Maar hoe gezond mijn gewicht ook is, ik vind mezelf altijd dikker dan de mensen om mij heen mij vinden.
en als ze zeggen dat ik er prima uitzie blijf ik denken dat ze liegen, ik weet dat dit niet zo is, vanuit mijn terapie en ervaring, maar het zien en kunnen geloven??
Ik hoop dat dat ooit nog komt, dat ik ooit werkelijk zal weten hoe ik eruit zie,
eigenlijk best een bizar idee
Gisteren zei een vriendin van me; iedereen in onze klas is zo slank.
Toen zei ik; Ik vind mezelf niet slank.
waarop ze antwoordde dat ik er een van was.
Ik vind mezelf nog steeds niet slank.
Beetje vaag natuurlijk, maar ik heb geen idee hoe ik dat aan kan pakken.
klopt
kan er dan niet bij met mn hoofd. Zie het niet. ervaar niet dat ik dun ben.
Krijg ook vaak de vraag.. vind jij mij dan ook te dik? Een oneerlijke vraag.
ik zie andere mensen helemaal niet te dik.. Ik zie ze inderdaad realistischer
dan dat ik mezelf zie. Kan redelijk goed de maten in schatten, beter als dat
bij mijzelf... Voor alsnog, die vraag, ik vind het echt oneerlijk als ze dat vragen..
echt zo'n vraag met de intensie... als jij mij niet te dik vind kun je jezelf ook niet
te dik vinden. >
Ook zie ik andere mensen niet als dik, mijzelf zie ik wel als dik. En ik denk ook dat mensen mij als dik zien. Als iemand naast mij staat met hetzelfde lengte en gewicht dan is hoe dan ook die persoon dunner.
Dus op mij is dit onderzoek niet van toepassing denk ik.
Ik kan ook andere goed inschatten. Al vergelijk ik me wel vaak met hen.
Ik snap overigens wel heel goed dat het heel lastig is. Ik zie mijzelf nu inmiddels al weer een jaartje of twee / drie realistisch. Ik weet hoe raar het is om te horen dat anderen je dun vinden terwijl jij in de spiegel een ontzettend dik persoon ziet staan.
Overigens, toen ik begon met afvallen, zag ik mezelf realistisch. Ik wist dat ik toen al te dun was, maar ik wilde controle over mijn eten en mijn lichaam hebben. Ik wilde zien dat ik de baas erover was. Door minder te eten en af te vallen, 'oefende' ik 'controle' uit over mijn lijf. Schijncontrole natuurlijk, maar dat zag ik toen niet zo. Ik begon mezelf pas als te dik te zien toen ik echt heel laag in gewicht zat.
Achteraf gezien vind ik het een enge ervaring. Van mezelf realistisch zien en heel goed weten dat ik eigenlijk te dun was, naar mezelf totaal niet meer zien zoals ik was en er echt heilig over overtuigd zijn dat ik te dik was, terwijl de weegschaal iets heel anders aangaf.
Ben blij dat ik mezelf nu gewoon zie zoals ik ben. Het heeft me veel tijd, energie, tranen, pijn en moeite gekost, maar het is het ook heel erg waard geweest. De verandering kwam eigenlijk pas echt toen ik ook positiever over mezelf leerde denken en de nadruk van het eten had afgehaald.
Maar ik zie mezelf absoluut niet dunner, misschien zelfs dikker.
Ik weet het niet precies, maar ik weet wel dat het niet niet helemaal gezond is wat ik zie en daaraan doe
Andere mensen zie ik wel hoe ze echt zijn maar mezelf niet..
eigenlijk is het ook maar apart, en ook lastig!
te dik vind, ik anderen ook maar te dik moet vinden.. Terwijl het niets met anderen
te maken heeft, maar alleen maar met mezelf.. En het is ook wel zo wat je zegt,
dat ze het me alleen maar willen laten in zien dat ik te dun ben enz.. Maar ja.. ik
noem mezelf eigenlijk nooit te dik bij anderen, dat durf ik niet, omdat ik dan op
zo'n moment wel een realistische kijk heb, of naja. ik zie dan in als ik mezelf te
dik noem bij vrienden, ik toch wel opmerkingen krijg dat ik me niet moet aanstellen.
Ik noem mezelf alleen te dik bij mn therapeut.
Ik ben heel blij voor je dat je nu jezelf ziet zoals je bent! dat is echt super knap
van je dat je het gevecht bent aangegaan! Heel dapper. En wat je zegt, hoe
lager je gewicht word, hoe dikker jezelf gaat zien... Heel apart. maar wel herkenbaar..