Anorexia zonder ondergewicht?
Een jong, blank en veel te mager meisje. Dat is het beeld wat bij de gemiddelde persoon opkomt wanneer die aan anorexia denkt. Dit is een stereotype wat in veel gevallen niet kloppend is met de realiteit van mensen met anorexia. Naast dat anorexia in veel verschillende culturen voorkomt, van alle leeftijden is en ook mannen aan deze eetstoornis lijden, heeft lang niet iedereen met anorexia ondergewicht...
Op dit moment is ondergewicht echter wel één van de criteria in de DSM-V waar iemand aan moet voldoen om de diagnose anorexia te krijgen. Daarnaast bestaat de diagnose 'atypische anorexia'. Hierbij voldoet iemand aan alle criteria voor anorexia, behalve ondergewicht. Toch blijkt dit niet voldoende om het stigma rondom anorexia en ondergewicht te doorbreken. De criteria van anorexia in de DSM-V werken het stereotype beeld wat mensen van deze ziekte hebben juist in de hand. Het gevolg hiervan is dat anorexia niet altijd herkend wordt wanneer iemand geen ondergewicht heeft. Zelfs niet door artsen. Om deze reden is er een beweging gaan die pleit voor het verwijderen van het criterium 'ondergewicht' uit de DSM-V bij anorexia.
Uit onderzoek blijkt dat bij mensen die aan anorexia lijden en een normaal gewicht hebben, hun lichaamsbeeld meer vertekend is dan bij mensen met anorexia die ondergewicht hebben. Mensen met ondergewicht hebben vaak meer lichamelijke complicaties, maar er zijn meerdere negatieve effecten op het lichaam bij anorexia die zowel met een normaal als ondergewicht worden gezien. Deze komen voort uit de tekorten die het lichaam oploopt door te weinig eten. Hierbij kun je denken aan het uitblijven van de menstruatie, ontkalking van de botten en een verlaagde bloeddruk.
Het criterium van ondergewicht in de DSM-V houdt het stereotype beeld van iemand met anorexia in stand. Dit zorgt ervoor dat mensen die aan anorexia lijden, maar geen ondergewicht hebben vaak niet de hulp krijgen die zij nodig hebben. Sterker nog, er bestaat een kans dat zij worden aangemoedigd in hun pogingen tot afvallen. Mensen met anorexia en een gezond gewicht hebben vaak het idee dat ze niet 'ziek genoeg' zijn. De eetstoornis van deze mensen wordt alleen maar vergroot en in stand gehouden.
Zelf had ik geen ondergewicht toen ik de behandeling voor mijn eetstoornis startte. Het was dat mijn moeder mij tegen mijn wil in naar de huisarts begeleidde en dat mijn huisarts mij erg serieus nam. Hierdoor ben ik snel op een goede plek terecht gekomen. Groepsbehandeling vond ik doodeng. Ik wist zeker dat ik de dikste zou zijn. "Hoe durfde ik die plek in te nemen? Ik was niet ziek genoeg. Mensen met een eetstoornis zijn super dun, ik niet. Dus ik ben niet ziek", dacht ik. Ook na mijn behandeling toen ik nog jaren lang met mijn eetstoornis worstelde durfde ik dit zelden aan te geven bij mijn vrienden. Bang voor onbegrip. "Ik was niet dun, dus ook niet ziek, toch?" Zelfs nu ik herstelt ben en ik vertel over mijn verleden met een eetstoornis, is de vraag die ik vaak als eerste krijg hoeveel ik woog op mijn laagste gewicht. Of ik ondergewicht had. Hoe ver ik ook ben in mijn herstel, deze vragen en opmerkingen blijven mij raken. Het knopje 'ik stel mij aan en was niet echt ziek' wordt direct ingedrukt.
Niet iedereen staat achter het idee om ondergewicht uit de DSM-V criteria te halen. Er zijn meerdere artsen en onderzoekers die zeggen dat ondergewicht een belangrijk onderdeel is van anorexia en dat het niet genegeerd moet worden. Jennifer Guadiani is een van de onderzoekers die achter het idee staat om ondergewicht uit de criteria voor anorexia te verwijderen. Zij is onder anderen oprichtster van een behandelcentrum voor eetstoornissen in Amerika.
Volgens Guadiani blijkt uit onderzoek dat de hoeveelheid gewichtsverlies van groter impact is dan ondergewicht op zich. Iemand die in korte tijd en op een ongezonde manier van extreem overgewicht naar een gezond gewicht gaat, loopt meer risico op lichamelijk schade dan iemand die van een gezond gewicht naar (net aan) ondergewicht gaat.
Verschillende onderzoekers en ervaringsdeskundigen zeggen dat de focus moet liggen op de psychische klachten die iemand heeft. De extreme controle, obsessies en restrictieve gedachten en gedragingen die iemand rondom eten heeft zijn vele malen belangrijker. De extreme drang om dun te zijn moet niet bewezen hoeven worden door het hebben van ondergewicht. Een alternatief criterium dat wordt geopperd is 'extreem gewichtsverlies', geplaatst in de situatie van de persoon. Op deze manier kan de stempel 'ondergewicht' van anorexia worden afgehaald, zonder dat de gewichtsafname minder serieus wordt genomen.
Hoe denk jij over anorexia en het criterium ondergewicht?
Bron: Seattle times & Smh
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ik hoop van harte dat hiermee ook duidelijker wordt dat de ernst van een eetstoornis nooit is af te lezen aan het gewicht.
Ik was absoluut boilimisch, maar vanwege ondergewicht viel ik onder diagnose anorexia. Niemand die begreep dat ik niet niet wilde ten maar juist continu teveel en dat compenseerde. Hele dagen door. Binnen de behandelingen werd dat dus ook niet gehoord en werd ik over 1 kam geschoren met anderen met hetzelfde label, maar volledig ander gedrag imo.
ik denk dat gedrag en gewichtsverloop belangrijker zijn dat het daadwerkelijke gewicht zelf
Als ik aan het begin van mijn eetstoornis het gewicht had gehad wat ik nu heb, en even veel was afgevallen, dan had waarschijnlijk de diagnose anorexia gehad. Terwijl de problematiek niet anders zou zijn. Best apart...
Wat overigens niet meehelpt bij mij is ook wel het stereotype beeld dat wordt neergezet met alle tv-programma's van de laatste tijd. Sondes, ziekenhuisopnames, hele lage gewichten... Alles moet worden genoemd om te laten zien hoe ernstig het is. Nou geloof mij maar, ik heb momenteel in mijn hoofd net zo veel last van mijn eetstoornis als 10 jaar geleden toen ik ook fiks ondergewicht had... Met dat verschil dat ik mezelf nu niet eens serieus durf te nemen.
Mijn ervaring is dat ook veel hulpverleners vooral kijken naar gewicht. Ook in klinieken was soms goed te merken dat mensen met ondergewicht serieuzer genomen werden dan mensen zonder (ernstig) ondergewicht. Als hulpverleners je al niet serieus nemen, wordt het nog moeilijker om jezelf serieus te nemen en de ernst in te zien. Met of zonder ondergewicht.
heel lastig om mezelf dan serieus te nemen.
En dat geldt ook voor eetstoornispatiënten zelf. Ik herken de gedachte dat het meevalt als het geen anorexia heet, maar die gedachte verdween bij mij niet toen ik de diagnose kreeg, het is namelijk toch nooit erg genoeg.
Wat ik veel erger vind aan de nieuwe DSM, is dat de ernst van je anorexia wordt ingedeeld op gewicht. Daar gaat veel meer mis dan in het scheiden van de diagnoses, want daarin wordt de mate van ziek zijn helemaal niet benoemd.
Ik heb nog steeds anorexia.ik denk nog steeds het zelfde als toen ik zwaar ondergewicht had,maar iemand met overgewicht en anorexia hebben?Dat kan toch niet?Althans niet volgens de DSM.Ondertussen word ik niet meer serieus genomen en geprezen als er weer wat van mijn gewicht af is.
Heel jammer om te lezen dat je huisarts jou zo behandelt! Misschien maar een andere HA kiezen? Blijf in elk geval hulp zoeken; dat verdien jij!!!
Verder blijf ik van mening dat er gekeken móet worden naar een duo behandeling, dus gelijk maar de achterliggende problematiek, een eetstoornis staat zelden op zichzelf!
Pas in de kliniek tijdens de behandeling, na lichamelijk onderzoek en aan het begin verplicht elke week bloed prikken drong tot me door dat het echt wel serieus was.
In de kliniek kwam ik heel snel, veel te snel aan (ergens logisch als je zag hoe snel ik was afgevallen) het scheen allemaal complex te zijn en ik werd overgedragen naar kliniek 2. In de overdracht stond de diagnose nao- meest lijkend op An purgerend ondanks overgewicht. Dat vond ik nog het ergst. Dat overgewicht erbij. Maar het gaf wel goed aan wat er was. M'n hoofd van binnen was een en al anorexia alleen m'n gewicht paste er niet bij.
Bij mij 2x goed werk van de psychologen die het doorhadden maar het is heel onwerkelijk die diagnose te krijgen. Achteraf had het me geholpen als het eerder echt bij naam was genoemd IPV. nao. Een naam zegt niks maar Nao voelde toen veel minder erg. Nu weet ik wel beter.
In de DSM V heet het weer anders. Die restcategorie blijft gewoon lastig. Ik ben voor het afschaffen van de gewichtseis maar aan de andere kant, dit is wel "meetbaar" en dat wil men graag.
Nao en anorexia zijn gewoon niet hetzelfde. De 1 is niet erger dan de ander, maar ze zijn wel anders. Het probleem zit m meer in het feit dat oa de media en soms zelfs artsen NAO minder lijken te erkennen als zijnde een serieuze eetstoornis
Iemand met kanker wacht ook niet tot het helemaal is uitgezaaid omdat er in de 'wereld van de oncologie' een beeld heerst dat je dan pas 'ernstig genoeg' bent.
Als je het zo vergelijkt is het best krom.
Hopelijk durven/kunnen mensen door meer bekendheid over (onzichtbare) eetstoornissen zichzelf en hun omgeving veel eerder serieus te nemen.
Kiezen voor herstel op een gezonde bmi meer grenzend aan overgewicht dan aan ondergewicht lijkt me onmogelijk... als ik op deze intake al stabiel blijf, wat zal dat dan niet geven als ik voor herstel kies en weer normaal ga eten? Het is zó moeilijk...
Daarnaast is ook de angst niet serieus genomen te worden aanwezig. Toen ik in opname bij m’n diëtiste kwam, zochten we samen naar manieren om af te vallen aangezien dat mijn wens was. Al had ik aangegeven dat eten een moeilijk iets is voor mij en ik een eetstoornis(verleden) heb. Hoe gaan ze mij dus ergens anders wél serieus nemen als anderen er mee achter staan dat ik zou afvallen?
Zo blijf ik er toch maar liever gewoon alleen mee zitten... veilig voor mezelf.
Veel liefs❤️.
*aangepast door moderator
Ik hoop dat het lezen van deze blog ook een beetje kan helpen met het serieus nemen van jouw atypische anorexia. Atypisch betekent immers niet 'minder ernstig' of 'minder echt' of 'minder serieus'. Ook zonder ondergewicht kunt je zeker een voedingstekort hebben en ondervoed zijn. Maar bovenal gaat een eetstoornis om alle gedachten en angsten in je hoofd, die je leven zo kunnen beheersen. En daar is hulp voor en mag je hulp bij vragen. Zet hem op! ♥
Ik hoop dat het lezen van deze blog ook een beetje kan helpen met het serieus nemen van jouw atypische anorexia. Atypisch betekent immers niet 'minder ernstig' of 'minder echt' of 'minder serieus'. Ook zonder ondergewicht kunt je zeker een voedingstekort hebben en ondervoed zijn. Maar bovenal gaat een eetstoornis om alle gedachten en angsten in je hoofd, die je leven zo kunnen beheersen. En daar is hulp voor en mag je hulp bij vragen. Zet hem op! ♥