eindelijk worden er weer mensen wakker, het is zo lastig voor de therapeuten om te ´gokken´ of iemand nou wel of niet anorexia heeft. Want, als ze de dsm-IV moeten aanhouden, lopen ze vaak tegen problemen aan. Laat deze methode dus maar werken, zou echt fijn zijn. Toch?

Ik vind dit een hele goede aanpak! Die DSM criteria vind ik maar raar.

veel beter, die criteria die er nu nog zijn maken meiden en jongens alleen maar nog onzekerder, en de gedachte : BEN IK WEL GOED GENOEG? komt dan alleen maar vaker in je hoofd.

Ik vind het een goed idee, ook bij andere problemen trouwens. Nu is het net alsof je wel of niet een eetstoornis hebt, wel of niet depressief bent, wel of niet etc. Maar damnit als je toch problemen ondervindt in het dagelijks functioneren, dan heb je gewoon hulp nodig! En het zou ook fijner zijn als hulpverleners eens BUITEN de HOKJES gingen denken. Niet van alle anorexia-mensen denken dit en dat en doen dit en dat. Niet alle mensen met een depressie zitten de hele dag binnen. Etc. Mijn punt is denk ik wel duidelijk. Ik vind dat de hv gewoon meer specifiek moet worden gericht op de problemen die de client ondervindt. i.p.v. het hele takenpakket.
Ik weet nog dat ene psychiater na 1 gesprek wel dacht te weten dat ik een autistisch spectrum stoornis had, omdat ik haar niet aankeek, dat stempeltje moest ik te lang meedragen, waardoor andere mensen ook al die dingetjes op gingen merken.. En er met zo'n vraag een soort van bevestiging op de rest van die 'stoornis' zochten. Weetje, ik zou gewoon graag een aantekening krijgen dat ik mensen niet vaak aankijk (als ik me kwetsbaar voel) ipv gelijk een hele stoornis.
Zo dag DSM, dat was mijn mening.

ik vind dat puntensysteem niet echt een heel goed idee. Dan gaan mensen zich NOG meer vergelijken 'ja ik heb dan wel anorexia maar maar punt X, en dieen die heeft wel punt X '

etc.

Ik ben het helemaal eens met Moon!!Ik heb ook random stempels gekregen van mensen/ psychologen die maar een deel zagen en er even een DSM'etje naast gingen leggen; ze kijkt niet aan en ze is stil, dan is ze autistisch etc etc. Terwijl dit helemaal niet waar bleek te zijn, heb ik toch jarenlang met een complex rondgelopen. En ook mbt ES: ze heeft ondergewicht dan wel AN, maar zodra het ondergewicht weg is wordt het probleem gebagetalliseerd; je stelt je aan, je wilt aandacht etc. Was het maar zo makkelijk.

En trouwens...de DSM heeft bij sommige stoornissen zulke algemene kenmerken dat ik iedereen wel verdenk minstens 3 of meer stoornissen te hebben (als we DSM zouden moeten geloven).

Dus idd, zeg maar dag met je handje tegen DSM!!

Zijn ze eindelijk wakker geworden ?

Echt top!

Het is zooo belangrijk!
de vraag is of ze het nu ook effectief gaan doen,
ik ben zo'n maand geleden om hulp beginnen zoeken.. het wordt nogal genegeerd, dan zet je de stap eens... en dan 'valt het wel mee'

Hm... Zit nu de halve wereld rond te googelen (bronvermelding, doorzoeken naar de schrijver, op pubmed zoeken naar publicaties...) Maar ik zie nog nergens een link/voorbeeld naar die lijst. Die onderzoeker heeft wel enorm veel ervaring op het gebied van eetstoornissen en andere gedragsproblematiek, zie ik.

Mijn psych (is gespecialiseerd in ES) roept dit eigenlijk al telkens. Zij vertelde ook dat in de nieuwe DSM (die nog uit moet gaan komen) al een aantal dingen (zoals de menstruatie "eis") aangepast zijn...
Volgens de criteria van de DSM heb ik ES NAO, maar ik kom van extreem overgewicht af en heb daardoor (gelukkig) nog geen ondergewicht. Volgens haar heb ik wel degelijk anorexia ookal voldoe ik niet aan de criteria... Het is alleen idd lastiger met een eventuele doorverwijzing... Het is zo fijn dat er in hokjes wordt gedacht! Ik heb een ES en het gaat niet goed met me (dat wordt gezien, dus ik sta er niet helemaal alleen voor)en wat maakt het dan uit in welk hokje het past!!!

Ik vind het ook heel erg goed (acht toen ik het las: hèh1e, eindelijk wordt er iemand wakker). Maar ik ben het ook wel eens met Chune dat iedereen zich gaat vergelijken met elkaar. Maar ik denk dat die punten ook niet punten zijn die je moet doorgeven aan een patiënt met een eetstoornis, maar dat het voor de proffesionals, artsen, psychologen, sociotherapeuten, psychiaters, etc. is om in één oogopslag te zien hoe het met iemand is/gaat.

Echt super dit! Eindelijk wordt er eens erkent dat je niet aan van alles hoeft te voldoen om anorexia of ES NAO te hebben!

Het is goed dat ze dit doen maar ik denk dat dit ook bij andere eetstooenissen speelt

Op zich is deze discussie al langer gaande en niet nieuw. In de nieuwe DSM-V die verwacht wordt in 2013 worden de criteria voor anorexia en boulimia herschreven.

Men is aan het discussiëren om het criterium bijvoorbeeld (bij anorexia) of iemand nog menstrueert eruit te halen, zo ook het criterium van hoeveel procent ondergewicht. Dus de discussie is allang gaande, de DSM kan alleen niet van de één op andere dag herschreven worden. Dus om eerlijk te zijn vind ik het ook wat overtrokken reacties van anderen om te zeggen 'zeg maar dag tegen de DSM' of 'dat mensen wakker lijken te worden'. De discussie is allang gaande, maar niet iedereen is hetzelfde en niet iedereen past precies.

Diagnostiek, het stellen van diagnoses, criteria, antwoorden van vragenlijsten en interviews meenemen en dat is en blijft moeilijk en wikken en wegen soms. Het lijkt vaak heel makkelijk van ow die en die en die criteria, maar dat is het echt niet altijd. Het is immers vaak niet alleen een eetstoornis.

puntensysteem mwah, klinkt een beetje riskant, maar ik vind het absoluut een goed idee om eerder met behandeling te beginnen!

Ik merk zelf al hoe lastig het nu is om beter te worden. En al helemaal als je al een lange tijd op hetzelfde gewicht zit wordt de stap steeds groter en de motivatie steeds minder. Ik denk dat ik veel beter af geweest was als ik in een vroeg stadium hulp had gehad. Dus ik hoop dat men dit doorzet, want hoe eerder hulp hoe beter.

@t AB: dat je het 'overtrokken reacties' vindt is jouw interpretatie en dat is je vrijheid om dat te vinden. Echter, als je zelf geconfronteerd wordt met verkeerde diagnoses en generalisering is het misschien wat beter te begrijpen wat dat met iemand doet.

En niemand heeft gezegd dat dit een 'nieuwe discussie'is of wat dan ook. Ik wist zelf ook allang van de kritieken op de DSM, en vond dit een mooi moment om erop te reageren.

En dat niet iedereen hetzelfde is en niet iedereen past getuigt precies van de generaliserende werking van de DSM, dat is juist de valkuil. Het is net als met cultuurtheorieen:om een overzicht te krijgen gebruik je generalisaties, maar ze zijn lang niet allemaal adequaat en er kunnen zelfs mensen de dupe van worden. Naar mijn mening moet de DSM geen uitgangspunt meer zijn, louter een theoretische inslag, maar geen methode op zichzelf om mensen stickers op te plakken en/of niet serieus te nemen.

Naar mijn mening moet men meer persoonsgericht kijken in de plaats van op louter stoornissen. Mensen zijn net als apen en andere dieren: allemaal vertonen we afwijkend gedrag. Maar de een loopt hier tegen aan in het dagelijks leven en de ander fladdert overal lekker tussendoor. Professionals zouden meer moeten richten op de (hulp)vraag van clienten en mechanismen aanreiken die de persoon in de dagelijkse praktijk kunnen ondersteunen.

Ik ben wel blij dat ze wat minder streng worden met de criteria voor eetstoornissen. Ik heb er gelukkig geen last van gehad tot nu toe. Ik heb anorexia en toen ik ernstig ondergwicht had menstrueerde ik nog steeds(!). Er werd aangenomen dat mijn lichaam zich had aangepast aan jaren van ondergewicht deels omdat ik van nature ook al dun ben.
Gelukkig hebben ze dus toch bij mij de juiste diagnose gesteld desondanks dat ik toch menstrueerde. Maar jammer genoeg geldt dit niet voor veel andere mensen. Iedereen's lichaam is anders en reageert anders (op ondergewicht).

Niet alle symptomen zijn zichtbaar.

Ik vind het een goed idee als ze van die 85% en het menstrueren af gaan. Toen ik begon met afvallen had ik een gezond gewicht, iets naar de lichte kant, maar het duurde lang voordat ik afviel en ondergewicht kreeg. Ik menstrueerde toen lange tijd niet en mijn gewicht voldeed aan de criteria voor AN. Echter, toen ik mijn intake gesprek had kreeg ik de diagnose NAO (in mijn geval anorexia zonder zwaar ondergewicht) omdat ik was aangekomen. Voor mij voelde het toen alsof ik gefaald had (en oh god, ik schaam me dood om dit te zeggen...) en ik wilde naar dat ondergewicht toe vanuit mijn eetstoornis. Want in mijn hoofd was mijn eetstoornis alleen maar erger geworden.

Ik denk overigens dat je naar het gedrag van mensen moet kijken in plaats van hun gewicht. Natuurlijk kan extreem ondergewicht een gevolg van anorexia zijn, maar door die 85% in te stellen gaan veel mensen volgens mij streven daarnaar en krijgt men het gevoel: als ik niet x weeg, mag ik geen hulp zoeken. En: ik ben niet dun genoeg voor een eetstoornis.

En doordat er nu zo bij anorexia door de media de nadruk wordt gelegd op extreem ondergewicht, heb ik het idee dat een eetstoornis vaak verborgen blijft totdat iemand daadwerkelijk ziekelijk dun is. Ik weet ook wel dat veel mensen er alles aan doen om hun ES verborgen te houden. Maar toen ik zelf begon met afvallen had ik een normaal gewicht en hoewel ik toen al panisch was met eten, zocht niemand er iets achter. Maar toen ik 46 kilo woog kreeg ik de vraag of ik anorexia had.

Ik vind dat we af moeten van het idee dat je extreem ondergewicht moet hebben om anorexia te hebben en dat men dat ondergewicht beter als gevolg kan noemen, of als vergevorderde fase.

Het spijt me voor dit lange bericht en het spijt me ook zeer als ik iemand hiermee beledigd heb, dat was absoluut niet mijn bedoeling!

Ik denk dat het heel goed is, als er eerder alarm wordt geslagen. En het is inderdaad belachelijk dat je eerst aan bepaalde normen zou moeten doen, om de juiste behandeling te krijgen.. (ben je WEER niet goed genoeg) En naar mijn mening,zijn de potentiële kandidaten al op jonge leeftijd (ong va 8 jaar) te herkennen..En door te werken aan een positief zelfbeeld, zou je het dus zelfs kunnen voorkomen!

Ik ben voor om het critera bij te stellen. Ik merk dat ik zelf terug houdend ben naar het zoeken van hulp, omdat ik nog geen dramatisch ondergewicht heb. Eigenlijk had ik al veel eerder hulp willen hebben. Ik dacht dat ik me aanstelde. Nu zit ik op de grens van ondergewicht en durf ik eindelijk hulp te gaan zoeken.

Ik vind het wel goed, beter laat dan nooit dat ze het beter/ sneller willen gaan aanpakken ;)

De meeste diagnostische handboeken zijn alleen nuttig als toiletpapier.

Nu, de DSM is op zich best goed...

alleen zijn de bladzijden iets te hard.



Bij niet-gespecialiseerde psychologen loop ik vaak aan tegen gewicht/BMI blindstaren. Hierdoor heeft m'n ES de kans gekregen uit de hand te lopen. Een aantal mensen die ik ken hebben hetzelfde ondergaan. Ik hoop dat dit initiatief voorkomt dat nog meer mensen onnodig zieker worden

Ik heb zelf al aardig wat ervaring met diagnoses, klinieken en etc. Ik heb de afgelopen 2 jaar van kliniek naar kliniek gegaan. In t begin vertelde ze me eetstoornis nao met anorectische trekken. Oftewel anorexia, alleen voldeed me gewicht niet aan de eisen.. Nu heb ik wel anorexia nervosa omdat t gewicht alleen maar keldert. Maar ik loop er jaren tegenaan, ik vind het zo krom, dat bij een ziekte, waar al heeeel veel op t gewicht word gefocust, ze een eis stellen aan hoe dun je moet zijn. Ik vind dat zo krom, het heeft mij(n eetstoornis) getriggert om steeds meer af te vallen. En daar zit je dan, de best aangeschreven klinieken in Nederland gehad, meerdere keren, en de anorexia word steeds erger

Ja misschien wel een goede stap.. ik weet het niet. blijft toch lastig.