Ana wil dat je glimlacht als je botten ziet

 

Op pro-ana websites maken meisjes elkaar wijs dat hun ziekte anorexia een levensstijl is. In Amerika zijn de sites verboden. „We moedigen elkaar aan om door te gaan, om vol te houden."
Drink na elke hap een slok water. Braken? Dat doe je onder de douche zodat je ouders het niet horen.

De adviezen zijn afkomstig van weblogs en websites waar meisjes elkaar aanmoedigen om zo min mogelijk te eten. Het zijn zogenoemde pro-ana (pro-anorexia nervosa) sites. Een uur surfen levert ruim vijftig van zulke Nederlandstalige sites op. Zoekmachines geven aan dat er honderden Nederlandse pro-ana sites zijn.

Op de sites houden meisjes in dagboeken hun gewicht, en hun streefdoel bij. De vrouwen zijn veelal tussen de 12 en 24 jaar oud en wegen variërend tussen de 40 en 55 kilo. Ze zetten foto's van dunne catwalk-modellen als Kate Moss en andere beroemdheden op hun site. De plaatjes zijn om ‘thinspiration' op te doen. Met teksten als ‘hunger hurts, but starving works' en ‘Yeah, it's hard, but you can take it' motiveren ze elkaar.

Vorige maand werd bekend dat leerlingen in Enschede elkaar via sms en internet aanmoedigden om zelfmoord te plegen. Op internet zijn dus ook honderden meisjes die elkaar ondersteunen om niet te eten. „En anorexia nervosa heeft ook desastreuze gevolgen", waarschuwt kinder- en jeugdpsychiater Annemarie van Elburg. Ze werkt bij Rintveld, een centrum voor eetstoornissen dat onderdeel uitmaakt van de instelling Altrecht voor geestelijke gezondheidszorg.

Anorexia nervosa kan op lange termijn dodelijk zijn en heeft ernstige lichamelijk en psychische gevolgen. Het is een psychiatrische ziekte waarbij iemand de overtuiging heeft te dik te zijn, en niet meer het vermogen heeft om in te schatten wat een reëel lichaamsbeeld is, legt Van Elburg uit. Volgens wetenschappers is anorexia nervosa genetisch bepaald en hebben bepaalde mensen dus aanleg om het te krijgen.

De pro-ana meisjes zien ‘Ana' als een leidster, een denkbeeldige vriendin die helpt om af te vallen. Op veel sites staat dezelfde geloofsbelijdenis, een brief van ‘Ana' met daarin de tekst: ‘Anorexia is mijn naam, maar je mag mij Ana noemen. In de komende tijd zal ik veel tijd in je investeren en ik verwacht hetzelfde van jou. Je bent niet toegestaan veel te eten. Je glimlacht wanneer je botten ziet.'

Anorexia is volgens de webloggers geen ziekte maar een levenstijl. Iets waar je voor kiest. „Onzin", zegt Van Elburg. „Pro-ana en anorexia, dat is precies hetzelfde. Als je er voor kiest om bijna niet meer te eten, zou je er ook voor kunnen kiezen wel te eten. En dat is het nou juist. Dat kunnen ze na verloop van tijd niet meer."

Dat geldt ook voor een 18-jarige studente die onder de schuilnaam ‘fabulously thin' sinds kort een pro-ana weblog bijhoudt. „Ik zie dit als een levenswijze maar ik weet ook dat ik er niet meer uitkom. Mijn verstand zegt dat ik hulp moet zoeken, maar mijn gevoel om hiermee door te gaan overheerst."

De studente weegt xx kilo en is 1,68 m lang. Ze streeft er naar om maar xxxx calorieën per dag binnen te krijgen. ‘Fabulously thin' wil niet met haar echte naam in de krant omdat niemand uit haar omgeving weet dat ze pro-ana is en er een weblog over bijhoudt. Volgens de studente bezoeken zo'n vijftig mensen per dag haar site. Ze praat met dertig pro-ana's op msn (een chatprogramma). Die heeft ze ontmoet via internet. „We moedigen elkaar aan om door te gaan, om vol te houden. Dat is de reden dat ik een weblog bijhoudt. Jij vindt steun."

Haar weblog is identiek aan die van de andere pro-ana's. In dagboeken houden de jonge vrouwen bij wat ze eten, hoe ze zich voelen en wat hun drijfveer is om vol te houden. Een meisje onder de naam ‘superkuiken' schrijft op haar log wat ze vandaag gegeten heeft: ‘bakje magere aardbeien yogurt, twee volkoren boterhammen, zelfgemaakte pizza ... twee blikjes cola light. Totaal aan calorieën: xxx. Bah! Misschien voor sommige weinig, maar ik blijf de hele tijd onder de xxx.'

Met tips en adviezen proberen de meiden hun streefdoel te halen. „Kauw minstens tien keer voordat je doorslikt en eet met je linkerhand als je rechts bent", schrijft superkuiken. De pro-ana aanhangers houden ook wedstrijden. „Laten we met een groepje een ‘geen eetbui record' proberen te halen." Of ze kijken wie zo veel mogelijk kilo's in één week kwijt kan raken.

In de Verenigde Staten zijn de pro-ana sites verboden en in 2001 haalde webprovider Yahoo! tientallen sites uit de lucht. Albert Benschop, van de vakgroep mediastudies van de Universiteit van Amsterdam, vertelt dat dit technisch gezien bijna onmogelijk is. „De sites worden verplaatst. Soms duiken ze in the underground." En de beweging tegenhouden „kan toch niet". Benschop ziet juist een uitgelezen kans voor hulpverleners. „De meisjes zijn zichtbaar, je kan met ze in contact komen. Je zou je moeten mengen in dat netwerk en de mensen met anorexia ook andere informatie verschaffen." Webprovider punt.nl laat in een bericht op internet weten dat er recent veel pro-ana weblogs zijn maar dat deze niet worden verwijderd. „Je ontkent het probleem en het verplaatst zich." De provider roept gebruikers op om op hun eigen weblog de meisjes aan te raden hulp te zoeken.

Psychiater Van Elburg vindt dat er geprobeerd moet worden om de sites tegen te gaan. Ze is bang dat de weblogs nieuwe slachtoffers creëren. „Meisjes die met lijnen bezig zijn worden op ideeën gebracht. Patiënten met wie het beter gaat, worden mogelijk weer meegesleept."

Weblogger ‘fabulously thin' ziet veel jonge meisjes op haar website voorbij komen. Daar maakt ze zich zorgen over. „Die willen wat afvallen maar raken geïnspireerd. Ik adviseer ze om het niet te doen. Voor je het weet ziet je er zo diep in dat je er niet meer uitkomt."

Bron: Volkskrant.nl

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Isabella. - Zondag 4 november 2012 22:02
goed stuk.
Anoniempje - Woensdag 2 januari 2013 19:10
Idd Isabella !
Anonoimmm - Dinsdag 29 januari 2013 20:55
Gewoon verbieden in NL die sites,wrm hebben ze dat al lang al niet gedaan?!.Zien ze dan niet hoeveel slachtoffers er vallen...
Roos - Zondag 22 december 2013 00:56
Ik ben er weleens naar opzoek gegaan, omdat ik er nieuwsgierig naar was. Ik dacht dat het op mij geen effect zou hebben, want ik zou toch nooit zoiets doen?
Ik heb me nog nooit zo verscheurd gevoel, in mijn jaren voor de eetstoornis, tijdens en in mijn jaar van therapie als op de site. Aan de ene kant wilde ik de meisjes op die site door elkaar schudden, uitschelden, slaan of via een trechter eten geven, boos om wat ze elkaar en anderen aandeden en hoe slecht ze spraken over iedereen die niet was zoals zij of zoals zij dachten. Razend was ik.
Maar tegelijk voelde ik me zwak. Het voelde alsof ze gelijk hadden. Waarom deed ik ook alweer niet meer aan compenseren? Waarom at ik ook alweer? Ik wilde toch ook dun/slank zijn?
Uiteindelijk heb ik alleen maar zitten huilen voor de computer en ben ik zo snel mogelijk van de site gegaan. Ik wil niet dat ze worden verboden, ik wil dat ze niet meer bestaan. Dat mensen niet zo over zichzelf en anderen denken, dat mensen zichzelf niet kapot maken, en dan zeker niet zulke jonge meisjes! Een eetstoornis is al erg genoeg zonder dat behalve dat nare stemmetje in je hoofd, er ook nog allemaal andere mensen tegen je roepen dat je eetgestoord moet eten (of juist niet eten)
Sofie - Zondag 15 november 2015 16:29
Trouwens, ik denk dat die meisjes gewoon gestoord zijn. Ze zien anorexia als een godin, en ze denken dat die godin een vriendin is die ze briefen schrijft. In die briefen staat dat anorexia veel tijd in je investeert en dat je niet toegestaan bent om veel te eten. dat slaat toch helemaal nergens op!
Reactie - Vrijdag 6 september 2019 00:49
Benschop ziet juist een uitgelezen kans voor hulpverleners. „De meisjes zijn zichtbaar, je kan met ze in contact komen. Je zou je moeten mengen in dat netwerk en de mensen met anorexia ook andere informatie verschaffen."
-----
Dat heb ik ook wel eens geprobeerd, maar werd toen echt half weggepest. Waar ik zelf op zich wel tegen kon (het was toch maar anoniem). Alleen... dit gold dus ook voor degenen op dit site die misschien wél wilden luisteren. Zij werden gewoonweg overruled door de "die-hards". Zo van: als je daarnaar luistert, kun je onze steun wel vergeten. Echt hoor, die reacties onderling waren soms zó lelijk. Ik kan me voorstellen dat iemand in zo'n kwetsbare positie dan toch maar kiest voor wat hij heeft, ook al is dat dan misschien niet altijd rozengeur en manenschijn.
Ik heb overigens heel erg mijn best gedaan om me niet als "betweter" op te stellen. Heb mijn ervaringsdeskundigheid ook vermeld, evenals dat ik me goed kon voorstellen dat het doodeng was om hulp te zoeken en dat het vaak iets is wat je ergens juist helemaal niet wil, omdat je dan de (vermeende) controle moet loslaten. Dat die angst heel logisch is, en ook heel begrijpelijk, maar dat een leven met anorexia je uiteindelijk ook opbreekt, al zie je dat misschien niet als je er middenin zit.