24 eetstoornis behandeling verbeterpunten

 

In 2018 deed Dr. Greta Noordenbos, universitair docent aan de Universiteit Leiden, onderzoek naar de ziekte- en behandelingsgeschiedenis van patiënten die zijn overleden aan de gevolgen van hun eetstoornis. Aan dit onderzoek hebben ouders meegewerkt die na een lange strijd tegen deze ziekte hun kind hebben verloren. Zij hebben tijdens de interviews verteld over de tegenslagen die zij hebben gekend, zowel tijdens de ziekteperiode als na het overlijden van hun kind. Het onderzoeksrapport dat hieruit voort is gekomen beschrijft de knelpunten en problemen die ze hebben ervaren. Op basis hiervan is Noordenbos tot 24 aanbevelingen gekomen voor de verbetering van de zorg voor mensen met een eetstoornis en de omgang met hun naastbetrokkenen.

De ouders die geïnterviewd zijn over de behandelgeschiedenis van hun kind noemden problemen in diverse fasen van de behandeling, variërend van de diagnose en doorverwijzing naar behandeling, de intake procedure, de inhoud en doelstelling van de behandeling, de grote nadruk op eten en gewicht en het herhaaldelijk toepassen van sondevoeding en dwangvoeding als het niet lukte om meer te eten en aan te komen in gewicht.

24 eetstoornis behandeling verbeterpunten

Ook negatieve beïnvloeding door andere cliënten in instellingen voor eetstoornissen was problematisch, evenals de toename van innerlijke kritische gedachten en stemmen die hun kind steeds meer in beslag namen. Het ontbreken van continuïteit in de behandeling en de overgang naar zorg voor volwassenen bij het bereiken van de 18-jarige leverde eveneens problemen op. Zeer belastend voor ouders was de fase van ernstige vermagering, de toename van gevoelens van angst en paniek, depressie en dwangmatig gedrag en de ontwikkeling van suïcidaal gedrag. De eetmomenten thuis vormden een voortdurende bron van conflicten. Ouders voelden zich machteloos en wanhopig gingen en waren de uitputting nabij.

Op basis van bovenstaande problemen zijn de volgende aanbevelingen ontwikkeld voor verbetering van de behandeling. Prioriteit heeft eerdere diagnostiek van de eetstoornis en snellere doorverwijzing naar adequate en deskundige behandeling van eetstoornissen.

1) Het is wenselijk om per provincie een huisarts aan te stellen die gespecialiseerd is in het diagnosticeren van eetstoornissen en een goed overzicht heeft van de behandelmogelijkheden.

2) Er dient voldoende tijd te zijn voor een uitgebreid intake gesprek waarbij na een gesprek met ouders en kind samen ook aparte gesprekken worden gehouden met de patiënt en de ouders zodat ze vrijer zijn om informatie te geven over de eetproblemen.

3) In een intake gesprek moet niet alleen gevraagd worden naar de kenmerken en gevolgen van de eetstoornis, maar ook naar de achterliggende problemen en comorbiditeit, evenals het hebben suïcidale gedachten.

4) Bij het begin van de behandeling is het belangrijk dat de anorexia patiënt niet verder afvalt en niet gedwongen wordt om in korte tijd een hoger gewicht te bereiken.

5) Het is wenselijk om de hoeveelheid voedsel geleidelijk te vergroten en de patiënt tijd te geven om te wennen aan een hoger gewicht.

6) Belangrijk is dat bij de behandeling van eetstoornissen niet alleen wordt gewerkt aan de verbetering van het eetgedrag en het gewicht, maar ook aan vermindering van de onderliggende problemen zoals de angst om aan te komen, vermindering van innerlijke kritiek, verbetering van de zelfbeleving en de lichaamsbeleving, het beter leren omgaan met emoties en het verbeteren sociale coping vaardigheden.

24 eetstoornis behandeling verbeterpunten

7) Het behandelen van psychische problemen en comorbiditeit zal niet afhankelijk moeten zijn van het bereiken van een bepaald streefgewicht, maar van het psychisch functioneren van de patiënt.

8) Intensieve behandeling in het begin van de stoornis is van groot belang om zo snel mogelijk de anorectische gedachten, gevoelens en stemmen te verminderen.

9) Voor een goed contact met de patiënt en het opbouwen van een vertrouwensrelatie is empathische bejegening een belangrijke voorwaarde.

10) Bij de inrichting van de behandellocatie is een prettige sfeer gewenst met een hoge kamertemperatuur, omdat mensen met ondergewicht het vaak koud hebben.

11) Tijdens opname in een kliniek voor eetstoornissen moet besmetting met anorectische gedachten en gedrag door andere patiënten voorkomen worden.

12) Positieve rolmodellen in de vorm van goed herstelde eetstoornis patiënten kunnen motiverend zijn voor verbetering en herstel.

13) Continuïteit van behandeling en het voorkomen van breukvlakken in de behandeling bij 18 jaar is een belangrijk voor verbetering en herstel.

14) Het is wenselijk om de behandeling net zo lang door te zetten totdat de neiging om minder te eten af te vallen is verminderd dat de kans op terugval klein is.

15) Tijdens de behandeling is het wenselijk om het “gewone leven” te continueren en contact te onderhouden met de school om stagnatie van de opleiding te voorkomen.

16) Wanneer sondevoeding noodzakelijk wordt geacht is het belangrijk om daarbij voldoende psychische ondersteuning te geven, waarbij herstelde ervaringsdeskundigen die zelf ervaring hebben gehad met sondevoeding een belangrijke rol kunnen spelen.

17) Dwangvoeding dient zoveel mogelijk vermeden te worden en alleen gegeven worden bij een levensbedreigende situatie en onder zeer zorgvuldige condities. Wanneer de dwangvoeding als traumatisch wordt ervaren is behandeling daarvan noodzakelijk.

18) Voor ernstige patiënten zal er een speciaal behandeltraject moeten komen waarbij het Centrum voor Consultatie Expertise (CCE) geraadpleegd wordt. Ook een Moreel Beraad door deskundigen is gewenst om te zoeken naar de meest passende zorg.

19) Voor mensen met een ernstige eetstoornis die na herhaalde behandelingen niet verbeteren is het wenselijk om na te gaan of ze in aanmerkingen komen voor palliatieve zorg gericht op verbetering van de kwaliteit van leven.

20) Ouders dienen meer steun te krijgen in de begeleiding van hun kind in de thuissituatie. Indien wenselijk dienen behandelaars hulp te bieden in de thuissituatie, met name tijdens eetmomenten die vaak veel conflicten opleveren.

21) Ook voor broers en zussen (brusjes) van de eetstoornispatiënt is extra begeleiding en advies wenselijk over de wijze waarop ze daar mee kunnen omgaan. Ook zal er voldoende tijd en aandacht moeten blijven voor hun eigen functioneren.

22) Als anorexia patiënten na diverse behandelingen niet of nauwelijks verbeteren is het aan te raden om een experimentele behandeling te geven en deze zorgvuldig te begeleiden.

23) Mocht een eetstoornis patiënt komen te overlijden aan de gevolgen van de eetstoornis, of vanwege suïcide, of euthanasie, dan is het wenselijk dat behandelaars aan ouders en andere naasten begeleiding bieden bij de rouwverwerking. Ook lotgenoten contact met andere ouders kan daarbij behulpzaam zijn.

24) De financiering van de behandeling door zorgverzekeraars dient afgestemd te worden op de effectiviteit van de behandeling en de mate van verbetering en herstel en niet op de duur van de behandeling. Behandeling mag niet voortijdig beëindigd worden om financiële redenen.

Wij hopen dat deze aanbevelingen zullen bijdragen aan verbetering van de behandeling en de herstelmogelijkheden van mensen met een eetstoornis en daarmee aan het verminderen van terugval en het overlijden aan de gevolgen van een eetstoornis.

Bekijk het volledige rapport hier.

Bron: weet.info, Dr. Greta Noordenbos - november 2018
Fotografie: Unsplash

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Pixie - Zaterdag 26 januari 2019 16:34
Hele goede punten. Natuurlijk zullen er altijd meer zijn, maar laten we blij zijn dat er meer aandacht voor is. Ik hoop dat er iets met dit rapport gedaan wordt!
Pleun - Zaterdag 26 januari 2019 18:38
Ik vind het zo lastig om te lezen over patiënten die zijn overleden aan hun eetstoornis. Ik kan dan heel jaloers worden. Ik weet dat dat mijn eetstoornis is maar toch, het voelt zo naar.
S* - Zaterdag 26 januari 2019 19:13
Punt 11: “besmetting”...
Floor - Zaterdag 26 januari 2019 19:32
nouja zo is het wel een beetje toch? net als een infectieziekte kunnen anorectische gedragingen en gedachten zich onder patiënten verspreiden, dat heb ik helaas vaak genoeg gezien
S* - Zondag 27 januari 2019 19:58
Ik zeg geloof II niet dat ik het niet eens ben met dit punt toch?
Janneke - Zaterdag 26 januari 2019 19:51
Hele goede punten. Ik hoop echt dat er wat mee gedaan wordt!
De moeilijkste lijkt me het voorkomen van 'besmetting' door andere eetstoornispatiënten. Daar ben ik zelf ook altijd heel erg gevoelig voor.
De punten 6 en 14 : Daar ben ik heel erg tegenaan gelopen. En daarin heb ik me ook heel erg machteloos gevoeld. Wel weten dat je andere/langere hulp nodig hebt, maar het kon gewoon niet (bij die instelling).
- - Zondag 27 januari 2019 00:18
Punt 11 is een handige! Mijn ervaring is dat er veel gedrag ongewild/onbewust getriggerd wordt, En de behandelaren doen er maar weinig aan. 'Eigen verantwoordelijkheid'. 'Het is JOUW proces.' 'Focus je op jezelf.' Maar zo makkelijk is dat niet, als je eetstoornis sterk is en omringd is door 8/9 andere eetstoornissen.
Saarki - Zondag 27 januari 2019 03:16
Heel interessant om te lezen en eveneens hoopgevend. Want m.i. is er - ook in België - ruimte voor verbetering. Wat ik nog mis in het lijstje is het aanpakken van de 'besmetting' door de hulpverleners zélf. Heel vaak hebben zorgverleners hun eigen ideeën over 'gezonde voeding' en wat 'goed' en 'fout', 'gezond' en 'ongezond' is en dat houdt m.i. het risico in dat zo nog meer of nieuwe regels, dogma's, ... in het hoofd sluipen van de meisjes en jongens die ze net zouden moeten ondersteunen en aanmoedigen om die etiketten los te laten.
... Ik hoop dat het duidelijk is wat ik bedoel, ik kan het niet zo goed uitleggen! :(
Anoniem - Zondag 27 januari 2019 10:42
Goede punten!! Wat fijn dat hiernaar wordt gekeken.
temperatuur - Woensdag 20 maart 2019 00:18
Punt 10, de hoge temperatuur... ik word daar zelf altijd juist niet lekker van. Dan liever een koelere/normale omgevingstemperatuur en warmere kleren...
pieput - Zaterdag 24 juni 2023 03:37
Positieve groepsdruk en vertrouwen en openheid. Er is toezicht bij het eten maar soms is er onderbezetting door personeelstekort, Door toezicht ontstaat er een negatieve groepsdruk en dat ze dan stiekem iets gaan doen om af te vallen en elkaar adviezen gaan geven en jaloers zijn op die nog minder wegen. Het is heel ontmoedigend om dit te ervaren dat ze je nog trucs en tricks leren om nog meer af te vallen en dit werkt demotiverend en dat zou nou juist niet moeten > Human concern zou aan positieve groepsdruk doen en openheid en vertrouwen staat voor op. Ik heb van LIque Faith gehoord dat ze te magere mensen te triggerend vinden voor anderen vandaar worden die niet toegelaten tot de groep om jaloerse reacties te voorkomen. Mocht er iemand binnen de groep te dun zijn zijn anderen daar ook nog jaloers op en dat vindt die desbetreffende persoon niet leuk om dit te ervaren dat ze als voorbeeld of als held worden gezien en vereerd worden en geprezen en wordt vereerd.. Dat je op de manier nog goed wil of moet zijn dat wil je niet en dat is niet zo. Men kan beter een contract laten tekenen voor positieve groepsdruk en geen tips en trucs geven en geen jaloezie maar elkaar steunend en positief te bejegenen. Het schept zeker een band met elkaar want bent al zo eenzaam. Ze geven je een goed gevoel als je nog minder eet en weegt en sterken je in het kwaad voort en dat kan nooit de bedoeling zijn. . .
pieput - Zaterdag 27 januari 2024 02:35
Motivational speakers aanstellen en rolmodellen werken met ervaringsdeskundigen om vertrouwen te geven en coping mechanismen aandragen die in de praktijk hebben geholpen en zijn bewezen.iemand niet zien en bandelen als ziekte maar onbevooroordeeld tegemoet komen en hen als mens blijven zien en als persoon. In een tunnelvisie wordt men alleen als ziekte gezien en behandeld en wordt niet serieus genomen. Bij een tunnelvisie is bekend dat zij ook niet verder meer op zoek gaan naar wat het in stand houdt en is ontmoedigend en zelfs bij je best doen wordt dit niet opgemerkt waardoor men de neiging heeft de handdoek in de ring te gooien en er de brui aan te geven. Bij een tunnelvisie heeft de hulpverlener altijd gelijk al hoe steekhoudend je argumenten ook zijn en wil niet aan zelfreflectie doen. Aangeleerde hulpeloosheid en hospitalisatie draaideur ervaringen, Het is de beperkte visie met frotere kans op terugval en is duurder dan de brede visie