Aanschuiven bij het medisch overleg

 

Aafke ligt in het ziekenhuis en elke woensdag- en vrijdagmiddag is er een Multi Disciplinair Overleg (MDO). Na elk MDO is het "feest" en moeten we te pas en te onpas van dokter Hoekstra op komen draven.

Van dokter Hoekstra horen we dat het ziekenhuis erg veel waarde hecht aan de mening van de ouders. Tot nu toe hebben we daar nog niet veel van gemerkt. Dokter Hoekstra luistert het liefst naar zichzelf. In ieder geval worden we uitgenodigd voor het MDO. We mogen dus met de dokters aan tafel zitten, om mee te beslissen wat er met Aafke moet gebeuren. Helaas kan ik niet op die dag, maar mijn vrouw schuift graag aan bij het MDO. Tot nu toe is het MDO voor ons een absolute black box. Het is volstrekt onduidelijk wat daar nu precies gebeurt. Maar nu gaan we dus meemaken.

meisje voor raam
bron foto

Mijn vrouw meldt zich op tijd bij de deur waar ze moet zijn. In plaats dat ze naar binnen mag, moet ze onverwachts ongeveer een uur wachten. Het is geen cultuur binnen het ziekenhuis dat men zich daarvoor excuseert. Het is meer een soort van vanzelfsprekendheid dat zij bepalen en dat als jij gewoon moet afwachten wat er gebeurt. Uiteindelijk mag mijn vrouw naar binnen, en ziet ze de pasfoto van Aafke groot op een scherm geprojecteerd. De ogen van de artsen en de kinderpsycholoog priemen in haar rug. Dokter Hoekstra vraagt of mijn vrouw iets in wil brengen. Mijn vrouw zegt dat wij ons zorgen maken over de geestelijke gezondheid van Aafke. Die gaat met de dag achteruit. Het eten gaat steeds minder goed. Wat ze niet eet, wordt nu aangevuld met Nutridrink. Aafke zegt gek te worden in het ziekenhuis.

Niemand praat met haar over de chaos in haar hoofd. Ze vraagt of het ziekenhuis aandacht wil schenken aan haar psychische gesteldheid. Dokter Hoekstra begint te glimlachen en onderbreekt mijn vrouw met de historische woorden "Moeder, we zijn hier geen opvanghuis." Trots kijkt hij de zaal in, op zoek naar bevestiging bij andere collega's. Die houden "wijselijk" hun mond. Het is duidelijk dat dokter Hoekstra in een levensfase verkeert, waarin hij denkt zich te moeten bewijzen ten koste van anderen. Dokter Hoekstra gaat niet over de psychische toestand van Aafke. Met dat soort zaken houden zij zich in het ziekenhuis gelukkig niet bezig. Hij wil de druk op Aafke juist opvoeren. Het moet nu maar afgelopen zijn.

Het gaat hem veel te langzaam. Hij wil Aafke de mogelijkheid ontnemen, om wat ze niet eet te compenseren met Nutridrink. Niet alles opeten, is gelijk aan de sonde. Dat zal Aafke, volgens hem weer leren, om weer normaal te gaan eten. Waar hij die wijsheid vandaan heeft wordt niet duidelijk. Wat hij niet snapt is dat de manier waarop hij de druk wil verhogen, explosieve gevolgen zal hebben voor de psyche van Aafke. Haar hoofd doet namelijk niet mee. En als het allemaal zo simpel is, als hij zegt, waarom zijn er dan zoveel meiden opgenomen in eetstoornisklinieken? Daar komt bij dat hij de druk één dag voor haar verjaardag wil gaan verhogen.

Wij zijn boos en radeloos, over zo weinig compassie; alsof compassie de vijand is van genezen. Het deelnemen aan het MDO komt vast uit één of andere koker van een duur ingehuurde ziekenhuisgoeroe. In de praktijk vinden ze het kennelijk alleen maar lastig. Het is mens onterend te constateren dat niemand dokter Hoekstra tot de orde roept.

Wat we dan nog niet weten is, dat dokter Hoekstra van plan is om Aafke over een dag of tien te ontslaan.
Ondertussen doet Annefleur, de pedagogische medewerkster haar uiterste best om Aafke op te fleuren en zien we Aafke achter Annefleur aansjokken, om de couveuse-afdeling kerst-klaar te maken.

Door: Simon
Simon is de vader van Aafke en schrijft over zijn ervaringen met de eetstoornis anorexia. Simon en Aafke zijn gefingeerde namen.

Volgende week: Een noodkreet aan het ziekenhuis

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Colourmylife - Zaterdag 21 september 2013 19:10
Bijna te bizar om waar te zijn.. Wat erg simon..
Sterkte!!
Inger - Zaterdag 21 september 2013 19:15
Heb de hele dag gecheckt of jullie verhaal er weer op stond.

Maar jee, wat een prutsers!!!
westmus - Zaterdag 21 september 2013 19:23
Dit lijkt in deze tijd niet reëel. Hoe kan dit nog gebeuren? Die Dokter Hoekstra heeft het nog niet helemaal begrepen denk ik. Een mens bestaat toch uit meer dan een lichaam hé.
Heel mooi geschreven maar triest.
E. - Zaterdag 21 september 2013 19:43
Ik voel enorme boosheid opkomen bij mezelf..
Ik snap het echt niet , wat een waardeloze arts is dit zeg...
Is het juist niet belangrijk om te kijken naar de achtergrond...
Marjolein_ - Zaterdag 21 september 2013 19:49
Ik word echt boos als ik dit lees. Dat ze die dokter Hoekstra erover laten beslissen :s Die man snapt er niks van. Hij moet toch weten dat t een psychische ziekte is & niet zomaar een fysieke toestand (dat is het gevolg)..
Caroline - Zaterdag 21 september 2013 19:59
Wat is dit voor een regime????

Tja...u bent de ouder maar zou een andere opvang iets zijn?? Op deze manier zal Aafke zeker GEEN motivatie vinden om weer te leven!!

Heel veel sterkte
Anna, moeder van Aafke - Zaterdag 21 september 2013 20:06
Simon omschrijft het goed. Ook ik zie de situatie weer levendig voor me; de hele setting, dokter Hoekstra in zijn witte jas en de wat oudere verpleegkundige die me meewarig aankeek toen ik zei dat ik me zorgen maakte om Aafkes psyche "Hier in het ziekenhuis gaat het over het lichaam, moeder, niet over de geest." Hoe bizar kan een scheiding tussen lichaam en geest ingezet worden, dacht ik nog. Maar de hele setting maakte me zo boos dat ik er niets zinnigs meer over kon zeggen.
jenna - Zaterdag 21 september 2013 20:24
ik snap uw frustraties en teleurstellingen, maar ik moet eerlijk zeggen dat mij de kans op zelf eten en/of nutri niet eens gegeven is. meteen de sonde erin en vol aan met de pomp. ik kwam enorm aan en vond dat verschrikkelijk. wat ik terug kreeg van de arts? de norm is x kg aankomen in een week, je hóeft er van ons niet overheen. maar minder sonde etc. mocht niet. en er waren nog veel meer nare opmerkingen. een arts gespecialiseerd in eetstoornissen noemden ze hem.


wel een fijne pedagogisch medewerkster zeg!
Josephine - Zaterdag 21 september 2013 20:26
Mijn ervaring -van dichtbij- is dat ook bij de Rintveldkliniek in eerste instantie wordt ingezet op een acceptabel gewicht. Tijdens de opname wordt druk op het eten gelegd, in die zin dat bij weigering een neussonde wordt geplaatst. Dat is pas erg voor de anorexia-patient, want dan heeft ze helemaal geen controle meer over wat/hoeveel erin gaat. Pas bij het bereiken van een bepaald streefgewicht is er draagvlak voor een psychisch traject. Althans, dat is hun theorie. Wel worden ouders intensief begeleid bij het omgaan met het probleem. Is dit ook jullie ervaring?
Anne-Maria - Zaterdag 21 september 2013 20:36
Uit eigen ervaringen moet ik helaas zeggen dat ik dit heel sterk herken. Ik ben zelf bijna 3 maanden opgenomen op een PAAZ-afdeling in een regulier ziekenhuis. Depressie, schizofrenie, angsstoornissen of whatever, allemaal te behandelen. Maar ik was dat kind-met-anorexia. Ik moest en zou eten, hoe dan ook en verder werd ik stilgezet, het enige uitje was van en naar mijn slaapkamer naar de huiskamer en weer terug in een rolstoel. Dat ik gillend gek werd, maakte niet uit - als ik maar luisterde en at. Voor andere problemen en oorzaken was geen aandacht. Ik moet eerlijk zeggen dat het me alleen maar meer demotiveerde en het eten me hoe langer hoe meer ging tegenstaan.
Gelukkig was er later plek op een kliniek, waar ik destijds wel voor gemotiveerd was. Bij de intake voelde ik het direct: hier werd ik gezien, hier werd ik erkend als mens. Ook tijdens deze opname was het, zeker in het begin, niet makkelijk en hard knokken, maar nu kan ik zeggen dat ik blij ben dat ik daar geweest ben.
Heel veel sterkte ouders en Aafke. Ik wens dat je zover komt dat je ook weer kunt zeggen: 'Ik leef.'
AnaMan - Zaterdag 21 september 2013 20:47
Gruwelijk, woest makend, afgrijselijk... dat jullie dit moesten meemaken!!!
Heb zo'n vermoeden dat volgende week nog erger word... :'(
sanne - Zaterdag 21 september 2013 20:54
ik mocht gelukkig kiezen omdat ik niet heel zwaar ondergewicht had maar ben opgenomen omdat ik doodmoe was en compleet op geen greintje energie meer, zelf eten of sonde. ik heb zelf voor de sonde gekozen en het was een ware marteling maar ik moest er wel naast mijn eten opbouwen, ik kwam ook vlug aan maar voor mij te snel.
maar on topic, verschrikkelijk ik lees elke week uw verhaal en het grijpt me echt aan.. wat een walgelijke kinderarts, die begrijpt dus echt niks van anorexia
sindy - Zaterdag 21 september 2013 21:03
Ik schrik hier echt heel erg van. Dit lijkt wel een scenario uit de jaren 50 toen ze nog bijna niets van psychische ziektes wisten. Ik heb nu heel erg de neiging om u te vragen welk ziekenhuis Aafke behandeld werd?
m - Zaterdag 21 september 2013 21:08
phoeh, slik, wat vreselijk dat het zo gebeurde, bah!
jenna - Zaterdag 21 september 2013 21:19
misschien een stomme vraag, maar naar mijn idee is deze situatie eerder regel dan uitzondering.. zijn er ook mensen met andere ervaringen in een ziekenhuis? of is dit eigenlijk 'normaal'?
m - Zaterdag 21 september 2013 21:58
bij mij was het ook zo, : maakt niet uit hoe je calorieen binnen krijgt, of hoe erg je dat vind, je krijgt ze binnen anders ga je dood. Dat is mijn doel. Het psychische deel komt ''later'' wel
Eva - Zaterdag 21 september 2013 21:58
Wat een prutsers! Dit is even schrikken. Heel veel sterkte Simon, Anna en zeker ook Aafke! Dit kan toch niet zomaar? "Het is hier geen opvanghuis", wat een harde opmerking - misschien is een opvanghuis juist wel wat Aafke nodig heeft. Maar daar beslissen jullie zelf het beste over. In elk geval schijnen ze bij dit regime totaal niet patiëntvriendelijk te werk te gaan en dat is echt niet normaal.
Femke - Zaterdag 21 september 2013 22:03
Dit is gewoon mensonwaardig! Die dokter Hoekstra heeft er weinig kaas van gegeten.
Onze ervaring is dat een algemeen ziekenhuis vaal enkel het doel heeft om iemand lichamelijk sterk en op gewicht te krijgen.
Hier is echter geen sprake van enige menselijkheid.

Als moeder en zus van heb ik wel gemerkt dat er in eerste instantie ingezet wordt op een acceptabel gewicht omdat psychische hulp anders niet zou beklijven. Wel weet ik nu dat mijn dochter het groeiproces te snel vindt gaan en het 'geestelijk' niet kan bijbenen. Herkenbaar voor iemand?
m - Zaterdag 21 september 2013 22:56
Ja, herkenbaar, als het te snel gaat en teveel onder dwang of een moeten, loop je het risico dat je je niet meer van jezelf voelt en je het vertrouwen ook verliest van de mensen om je heen die dit voor jou bepalen, want dat gevoel overheerst dan. Dan ben je op gewicht, maar jijzelf 'bent' er niet meer en eigenlijk nog verder van huis.

Maar hoe dat duidelijk te maken aan een dokter of omstanders die dit gevoel zich waarschijnlijk niet kunnen voorstellen, hoe dat moet zijn en uit alle macht aan het 'werk' met dat wat ze 'zien', wat uiteraard ook hun taak is, ik denk dat ze zich veelal machteloos voelen en daarom handelen zoals ze handelen.
Daar zijn ze ook voor. Ze moeten mensenlevens redden in geval van nood, maar zodra de 'hoge nood' ervan af is moet vooral gewerkt worden idd. aan hoe het geestelijk gaat en verder moet, vind ik .
Moeder - Zondag 22 september 2013 00:53
Wat een vreselijk verhaal! Jenna vraagt of er ook andere ervaringen zijn met ziekenhuizen en, ondanks dat mijn dochter nu weer op een PAAZ zit, na 3 maanden ziekenhuis, 4 maanden thuis, 6 maanden Rintveld, ruim een jaar thuis met ambulante hulp, was onze ervaring met het ziekenhuis en de kinderarts totaal anders dan wat Aafke en haar familie hebben meegemaakt. (Gelukkig maar!)
Het feit dat ze moest aankomen, gecontroleerd werd met eten,etc etc was natuurlijk net zo, en uiteindelijk kreeg ook zij een neussonde. Na twee helse nachten is besloten dat de sonde eruit ging en dat ze op een andere manier haar aan het eten wilden helpen, en dat ze haar anders moesten benaderen.
De dreiging bleef boven haar hoofd hangen, maar ze kreeg de kans het met nutridrink en zelf eten op te lossen. De psycholoog van de GGz die haar behandelde kwam twee keer per week langs en ook de psycholoog van het ziekenhuis hield wekelijks contact met haar. En tussen de behandelaren onderling was wekelijks overleg.Wij konden met al onze vragen terecht en ik was het merendeel van de tijd bij de eetmomenten in het ziekenhuis, omdat haar dat toen nog rustig stemde.
De gedachte/mening dat iemand eerst een bepaald gewicht moet hebben wil er behandeling kunnen plaatsvinden op psychische vlakken wordt hier ook gedeeld, net als op Rintveld en net als nu op de PAAZ. Maar toch kijken en denken de mensen om ons heen mee. Op de PAAZ wordt ook voorzichtig al ingezet met een behandeling tegen haar tevens forse dwangstoornis en smetvrees, terwijl ze weten dat het weinig aan zal slaan, maar toch wordt er wat geprobeerd om te kijken of er iets van haar angst kan verminderen door een kleine positieve ervaring. Opgenomen worden in een kliniek voor dwangstoornissen kan nog lang niet met het BMI wat ze heeft, dus zal het via deze weg moeten.
Ik hoop voor jullie Simon, dat in de verhalen die nog gaan komen, jullie betere en fijnere hulpverleners/dokters tegen zijn gekomen, want in de drie jaar die wij nu al vechten, met dus sinds een paar weken opnieuw een dieptepunt, heb ik enorm veel steun aan de mensen die om haar heen staan en die meedenken, en met mij meedenken, en gelukkig heb ik me nooit zo afgescheept gevoeld als moeder zoals jij en je vrouw beschreven hebben. Het lijkt me een hel om te moeten shoppen in hulpverlenersland omdat je je niet gezien en gehoord voelt. Het is n.l. al de hel voor onze kinderen en voor ons, en je kan alleen maar hulp en steun gebruiken en geen stress en onbegrip en botte doctoren. Adem in...adem uit!
Margriet Schetselaar - Zondag 22 september 2013 11:07
Jullie worden door de hel gesleept en terug. Ik kan alleen maar zeggen dat een overbuurmeisje uit mijn jeugd ook heel diep is gegaan. Uiteindelijk is het goed gekomen. Ze werd nooit een dikkertje, natuurlijk niet. Maar is nu denk ik bijna of net 40 en moeder van gezonde kinderen en bovenal gelukkig.
Blijf ademhalen en blijf vechten voor jullie meisje en jullie gezin. Respect.
Laartje - Zondag 22 september 2013 11:14
Jeetje , wat een omgang in dat ziekenhuis , die dokter hoekstra die snap er de ballen niet van... Heel veel sterkte ouders van aafke , en aafke natuurlijk...

Liefs Laartje
lizzy - Zondag 22 september 2013 11:27
oh wat word ik hier boos van! heel veel sterkte!
. - Zondag 22 september 2013 13:29
Wat een walgelijke man. Ik hoop dat iemand inmiddels de guts heeft gehad om hem eens flink de waarheid te vertellen!
tomaat - Zondag 22 september 2013 17:16
jep. herkenbaar

in het ziekenhuis ook zo behandeld , ook bij mediant. puur naar je bloed ijken, voor de rest zoek je het maar uit. is je bloed gewicht goed?
top , ontslag
Noah1200 - Zondag 22 september 2013 17:23
Wat lijkt me dat vreselijk om mee te maken. Nu delen veel ziekenhuizen en hulpinstanties wel het protocol dat eerst het gewicht omhoog moet wil het psychische stuk aangepakt worden. Daarbij denk ik ook dat merendeel van de patienten het aankomen veel te snel vindt gaan en ze het psychisch niet bijhouden. Zelf heb ik dat ook gehad maar mijn ervaring in het ziekenhuis is wel heel erg positief! Misschien had ik het 'geluk' een hele lieve en meedenkende arts-assistent te hebben die bij elk piepje wat ik maakte al kwam kijken. Zij zat bij het eten en haar trots sloeg ook over op mij.

Maar ik hoop oprecht dat jullie hier snel uitkomen! Sterkte!
christine - Zondag 22 september 2013 17:48
Empathie is zo belangrijk, je zit behoorlijk in de knoop als je anorexia hebt. Begrip voor je strijd en comonumenten voor kleine overwinningen zijn essentieel. Doen Aub een klacht in zodat andere patiënten dit niet.hoeven meemaken! Moeder van anorexiameisje
Tirza - Zondag 22 september 2013 19:26
Wat een prutsers daar, echt ongelooflijk. En het lijkt me ontzettend frustrerend dat je je kind het liefst mee naar huis neemt, maar weet dat het daar ook niet goed af is.

Om antwoord te geven op de vraag of dit protocol te vergelijken is met b.v. Rintveld, dan is dat naar mijn mening absoluut niet vergelijkbaar. Op Rintveld moet je vanaf het begin aankomen, maar je kunt (zodra je lichamelijke controles weer goed zijn) deelnemen aan bepaalde therapieen. Het is dus echt niet zo dat je alleen maar aan komt en niet mee kunt groeien in je hoofd.
Jennifer - Zondag 22 september 2013 20:20
Jeeeeeetje zeg! Dit is écht niet te geloven. Die dokter weet echt niet wat hij zegt....
Ik hoop dat als Aafke op een minimaal gewicht zit, ze opgenomen kan worden in een eetstoorniskliniek voor de nodige hulp...
x
R. - Zondag 22 september 2013 20:38
Ik word elke keer zo kwaad als ik lees wat er nu weer gebeurd is, maar helaas ervaarde ik deze woede en frustratie ook telkens toen ik hulp probeerde te zoeken.
m - Maandag 23 september 2013 00:56
Kennelijk wil je de wereld niet 'zien' dan wat jij de wereld wilt vertellen, dus de wereld is net zo 'ziek' dan eigenlijk als jij bent, als je het heel zwart-wit bekijkt.
mum - Maandag 23 september 2013 12:53
Was het maar zo simpel he. De sonde erin en pompen maar. Als het zo simpel was was het niet zon moeilijke ziekte. Als het lichamelijk zo slecht gaat moet er wel iets gebeuren dat snapt iedereen. Maar zon dokter is verschrikkelijk! Jullie dr hoekstra lijkt heel erg op de eerste arts waar wij mee te maken hadden. Zijn wil was wet en owee als je ertegen in ging! Wij hebben gesprekken gevoerd met onze dr hoekstra waar we bijna over de tafel heen getrokken werden omdat we niet luisterden volgens hem. Hij was hier de specialist die wist hoe je 'zulk soort meiden' aan moest pakken. Of we wel wisten hoeveel hij van dit soort gevallen al behandeld had. We konden er niks mee en zijn uiteindelijk van ziekenhuis veranderd en daar was wel het begrip en de steun die we nodig hadden en vooral wat ons kind nodig had! En tuurlijk ben je blij met elke vorm vqn hulp als het zo slecht met je kind gaat. Dat herken ik ook wel. Je bent even blij dat het van je overgenomen wordt. Je kunt weer even op adem komen. Maar als het dan zo gaat geeft dat ook weer zoveel stress en je voelt je machteloos. Ik ben alweer benieuwd naar je volgende blog. Hoop dat jullie deze dokter niet te lang hebben gehad en betere hulp hebben gekregen.
Jimmy - Maandag 23 september 2013 16:24
Ook ik vind het gedrag van dhr. Hoekstra ongepast. Maar ik ben er niet zo kwaad over als de meeste hier. De waarheid is helaas dat dit op heel veel plekken zo gaat, niet alleen in ziekenhuizen. Elk bedrijf heeft een systeem, en dat systeem past zich niet aan aan elk individu. En hoe groter een bedrijf wordt, hoe rommeliger het wordt. Dr. Hoekstra doet zijn taak. Hij heeft een behandelmethode en die voert hij uit. Die methode werkt zo te zien niet, maar naast Aafke heeft hij nog 100 patiënten en het is voor hem onmogelijk om voor elk persoon specifieke research te doen om uit te zoeken wat dan wel werkt.

Maar ja, geef dat dan wel gewoon toe, denk ik dan. Hoe die man zich opstelt vind ik niet kunnen. En wat ik helemaal maf vind is dat Aafke kort hierna zo maar ontslagen wordt en thuis komt te zitten. Simon, u schreef in een berichtje op 20 Juli, 20:43, bij "De ambulance is onderweg", dat ze na het ontslag opnieuw werd opgenomen, vervolgens weer werd ontslagen, hulp thuis kreeg, en daarna pas naar een kliniek ging. Pfff... hadden ze niet gelijk aan een kliniek kunnen denken? Daar kan Aafke ook lotgenoten ontmoeten, en dat voegt veel toe. In het ziekenhuis leek ze best alleen te zijn.
proudbeelies - Maandag 23 september 2013 21:03
Wat een lelijkerd van een dokter zeg, en die heeft ooit de eed afgelegd, om mensen beter te maken. Tsss lijkt er niets op.
m - Dinsdag 24 september 2013 20:22
Na mijn ervaring is het super slecht je alleen te focussen op eten .. je moet iets leuks verzinnen en haar een toekomst geven een konijn waaraan ze haar verhaal kwijt kan ?? dat helpt super :)

voor de rest wens ik haar veel succes en probeer er voor te zorgen dat ze geneest alleen zij zelf kan dat .. geen enkele dokter of wie dan ook kan haar beter helpen dan zichzelf
anne - Dinsdag 24 september 2013 22:13
Staan jullie op de wachtlijst voor het rintveld?
Simon - Donderdag 26 september 2013 10:38
Dag allemaal,

Bedankt voor jullie hartverwarmende betrokken reacties.

Een mens bestaat inderdaad uit lichaam en geest. Dat wordt heel manifest als je Anorexia hebt. Er gaat in je lichaam flink wat mis, en je geest doet even niet wat het zou moeten doen. Gek genoeg houden sommige algemene ziekenhuizen daar helemaal geen rekening mee. Dat is schokkend, omdat ik denk dat als je de geestelijke kant negeert bij Anorexia, je meer schade toebrengt dan goeds. De dokters Hoekstra’s van deze wereld lijken zich daar niet van bewust te zijn.

Jenna, jouw verhaal is heel herkenbaar. Eigenlijk vind ik de dokter Hoekstra-methode een vorm van zinloos medisch handelen. Het kost alleen maar tijd en veel geld, en het levert niets op. Sterker nog: de patiënt wordt er alleen maar zieker van. Om mij heen hoor ik naast vergelijkbare verhalen ook hele goede verhalen. Maar het is eigenlijk te gek voor woorden, dat je voor een goede behandeling afhankelijk bent van het ziekenhuis waar je toevallig naar wordt doorverwezen. Dat zou anno 2013 niet mogen.

Josephine, de methode van Rintveld is mij bekend. Het verschil met Rintveld en dokter Hoekstra is, dat het eerst op een redelijk gewicht komen, bij Rintveld onderdeel is van groter goed doordacht plan. Bij Rintveld is er uiteindelijk veel aandacht voor de psyche, de begeleiding van de ouders, de begeleiding naar de terugkeer van de maatschappij en terugvalpreventie. Je kan nog met hen van mening verschillen of je niet eerder moet starten met de psychische begeleiding. Ik zie daar zowel voor- als nadelen in.

Anna-Maria, jouw ervaring grijpt mij aan. “Dat ik gillend gek werd, maakte niet uit - als ik maar luisterde en at. Voor andere problemen en oorzaken was geen aandacht.” Dit is voor Aafke helaas heel herkenbaar.

Sindy, ik kies er bewust voor om het ziekenhuis en de echte namen van betrokken hulpverleners niet te noemen. Het gaat mij niet om het beschuldigen van een instelling of een persoon. Op politiek landelijk niveau ben ik wel bezig om te kijken of er iets veranderd kan worden aan de kwaliteit van de zorg voor eetstoornis-patiënten direct na de diagnose. Ik denk dat daar nog veel winst in te behalen is. In november worden er naar aanleiding van het verhaal van Aafke Tweede kamer-vragen gesteld aan de Minister over dit onderwerp.

Femke, ook voor Aafke geldt dat de psychische vooruitgang niet synchroon loopt met de lichamelijke vooruitgang. Dat blijft een lastig punt in de behandeling.

Moeder, fijn om te lezen dat u gelukkig een betere ervaring heeft gehad. Het gaat in de blogs nog even duren, maar uiteindelijk heeft Aafke wel adequate hulp gekregen. Die hulp heeft ze nog steeds. Wij hebben ook nu een team om ons heen staan, die goed met ons meedenkt, en waar het contact prima mee verloopt.

Femke - Donderdag 26 september 2013 10:50
Mijn vraag is inmiddels ook beantwoord, fijn, bedankt voor het meedenken. Dat geestelijke en lichamelijke blijft een heikel punt bij mijn dochter. Ben overigens wel zeer tevreden tot nu toe over Rintveld omdat de ouderbetrokkenheid en het delen bijzonder groot is. Ook al is mijn dochter volwassen, normaliter beroept iedereen zich op privacy maar het gaat na overleg met mijn dochter.
Simon - Vrijdag 27 september 2013 21:18
Margriet, we werden in de tijd – waar de blog over gaat, inderdaad door de hel gesleept en weer terug. En toch als je er midden inzit ben je al blij dat je geholpen wordt. Pas veel later realiseer je je wat je precies hebt meegemaakt. Fijn ook om te lezen dat het bij overbuurmeisje goed is gekomen.

Noah1200, fijn ook om zo’n positief verhaal te horen over een ziekenhuis.

Mum, bijzonder ook om jouw verhaal te lezen. Uiteindelijk hebben wij wel goede gesprekken gehad met dokter Hoekstra. Ik heb hem ook op zijn gedrag aangesproken. Hij deed wel zijn best om te luisteren, maar hij deed er niets mee. Dapper dat jullie van ziekenhuis veranderd. Dat hebben wij ook overwogen, maar uiteindelijk hebben wij dat niet gedaan. De verpleging was erg aardig voor Aafke en ook de pedagogische medewerksters waren erg lief. We wilden Aafke niet confronteren met weer een andere omgeving. Als ouder weet je eigenlijk nooit of je de juiste keuze maakt. Je moet snel beslissen, en je kan niet alles overzien. Ik denk dat het belangrijkste is dat je met de beste intentie handelt.

Jimmy, je hebt gelijk dat elk bedrijf een systeem heeft. Tegelijkertijd is het product van een ziekenhuis niet te vergelijken met het product van McDonalds. Dokters in ziekenhuizen werken met zeer kwetsbare mensen. Alleen om die reden rust een zware morele verantwoordelijkheid op hun schouders. Ikzelf vind dat dokter Hoekstra een te nauwe taakopvatting heeft. Dokter Hoekstra staat niet aan een lopende band, en kan keuzes maken hoe hij zijn taak invult. Ik vind dat hij voor de keuzes die hij maakt verantwoordelijk is. Ik vind ook dat hij voor elke patiënt specifieke research moet doen. Een patiënt is geen ding dat op een lopende band ligt. Aafke kwam in het ziekenhuis terecht omdat de kliniek bij ons in de regio een wachtlijst had voor een intakegesprek. Wat we toen nog niet wisten was we ook voor andere klinieken in aanmerking konden komen.
robin wolters - Maandag 7 april 2014 11:37
Het is toch niet dat kleine mannetje met die kromme pootjes soms want ik heb ook zo een dokter die als maar zegt dat iemand gek is en ik weet niet wat ik uitvond ik kan niet ziek wezen