Ik ben nooit een probleemkind geweest. Ik heb geen problemen thuis. Ik heb vriendinnen en doe het goed op school. Met sporten presteer ik goed en ik ben creatief. Eigenlijk ben ik een heel normaal meisje, hoe kan ik dan een eetstoornis hebben?

Het begon allemaal na de tweede klas. Mijn school werd gesplitst in twee locaties en mijn klas werd daardoor ook gesplitst. Ik ging als een van de enige naar de nieuwe locatie, wat ik verschrikkelijk vond. Gelukkig was er een vriendin die met me meeging dus ik was niet helemaal alleen. De eerste dag van het nieuwe schooljaar vertelde ze mij dat de meiden uit mijn oude klas vaak over me roddelde en me een meeloper vonden en dik.

Het woord dik bleef vooral in mijn hoofd hangen. Ik had er nooit over nagedacht dat ik dik was. Hoe kon ik dik zijn? Ik turnde sinds mijn vierde en sinds mijn zesde zat ik in de selectie. Ik trainde dus heel wat uren in de week. At ik dan zoveel? Ook was ik op dat moment veel vertrouwen in mensen verloren. Mijn oude klas had immers altijd aardig gedaan terwijl ze achter mijn rug om praatten. Op dat moment was het zaadje geplant dat me wijsmaakte dat niemand mij aardig vond, ze deden maar alsof.

Het zaadje groeide en groeide totdat ik niemand meer vertrouwde. Ik had wel vrienden maar ze voelden niet als vrienden voor mij. Ik vertrouwde er niet op dat ze er voor me zouden zijn wanneer ik ze nodig had. Ik had samen met mijn beste vriendin het plan om op onze zestiende verjaardag in februari een navelpiercing te laten schieten. Toen herinnerde ik weer wat de meiden uit mijn oude klas hadden gezegd. Ik was dik en ik vond niet dat je een navelpiercing kon hebben als je geen mooie buik had.

Daarom besloot ik in december op dieet te gaan. Het was niet alleen voor die navelpiercing dat ik op dieet wilde maar het was voor mij meer een motivatie om te beginnen. Ik begon meteen extreem weinig te eten en nog meer te sporten aangezien februari naderde. Ik sportte soms wel x uur op een dag. In de kerstvakantie at ik weer normaal maar voelde me hierdoor dusdanig gefaald dat dit een motivatie was om in het nieuwe jaar weer minder te gaan eten. Sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik verloor nog meer vertrouwen in mensen aangezien ze complimenten gaven over mijn nieuwe figuur en ze niet zagen dat ik bijna niks at. Door de honger voelde ik mijn onzekerheid minder en dat voelde wel fijn. Ik durfde niks over mijn extreme manier van afvallen te vertellen aangezien ik geen ondergewicht had dus ik kon in mijn ogen geen eetstoornis hebben.

In de zomervakantie ben ik veel naar het buitenland geweest en aangezien ik die producten niet kende durfde ik er bijna niks te eten met als gevolg dat ik nog meer afviel. Ik wist wel dat ik te dun was en dat ik niet gezond bezig was maar ik wilde een perfecte platte buik en die had ik niet. Ook wist ik niet meer wat normaal eten was. Het was dus makkelijker om af te vallen dan om normaal te eten.

Na de zomervakantie kreeg ik steeds meer opmerkingen dat ik te dun was, en dat mensen zich zorgen over me maakten. Mijn ouders hadden mij al ingeschreven bij centrum eetstoornissen Ursula maar ik snapte niet goed waarom. Ik at niet zo veel maar ik was er van overtuigd dat als ik weer zou gaan eten alles goed zou komen.

Ik heb lang op hulp moeten wachten door een reorganisatie maar na de eerste periode van school was er eindelijk een afspraak met de kinderarts. Ik snapte niet waarom ik naar de kinderarts moest want ik dacht dat er alleen een psycholoog met me zou praten. De kinderarts heeft me behoorlijk geshockeerd. Ik had doorligplekken en extreem lage temperatuur hartslag en bloeddruk. Ik mocht niet meer naar school en niet meer sporten, slechts een kwartier per dag lopen. Dit deed me niks, dus dreigde ze me naar het ziekenhuis te sturen aan de sondevoeding.

Dit heeft me wakker geschud omdat ik niet wilde dat ze me in het ziekenhuis vol zouden pompen met calorieën waar ik geen controle over zou hebben en niet van zou kunnen genieten. Ik heb gesmeekt of ik het eerst zelf mocht proberen te eten en na lang te hebben geaarzeld besloot ze me naar huis te sturen onder voorwaarde dat ze me twee dagen later weer zou zien. Ik deed mijn best om de drie stappenlijst te volgen maar het was zwaar aangezien ik nog geen therapie had. Gelukkig kwamen er veel vriendinnen langs waardoor er een nieuw zaadje met vertrouwen werd geplant. Twee dagen later vertelde de arts me als ik wat aan zou zijn gekomen ik meer energie zou hebben en therapie mocht volgen. Dit motiveerde me een beetje en een maand later begon ik met therapie.

Nu ben ik een jaar verder. Ik ben blijven zitten en ben in een nieuwe klas gekomen. In therapie heb ik normaal leren eten en ik was daarin extreem gemotiveerd. Ik ben gek op turnen en ging vaak bij de trainingen langs om mezelf te motiveren aan te komen en daarmee weer te mogen sporten. Therapie
heeft me dus daarin veel gebracht maar aangezien ik vooral met eten bezig was door mijn ondergewicht hebben de andere therapieën niet veel indruk gemaakt.

Het meeste heb ik geleerd toen ik het normale leven weer in ging door te vallen en op te staan. De eerste dag van het nieuwe schooljaar vond ik eng aangezien ik niemand kenden en ik besloot weer in mijn eigen veilige dieetwereldje me af te sluiten. Ik was op minimaal gezond gewicht en dacht dat ik dit alleen kon behouden door weinig te gaan eten. Ik was immers altijd aangekomen van de basislijst dus ik dacht dat ik dat zou blijven doen. Mijn eetstoornis was al minder sterk en daardoor lukte het lang niet altijd om te eten wat ik mezelf had voorgenomen.

Daarom besloot ik om los te laten. Ik wilde zo graag van mijn eetstoornis af dat ik er alles voor over zou hebben zelfs als dit zou betekenen dat ik aan zou komen en in mijn ogen dik zou zijn. Ik kwam inderdaad aan maar ik zette door. Turnen ging steeds beter omdat ik meer spieren ontwikkelde en energie en het loslaten van mijn eetlijst lukte steeds beter. Ik werd steeds vrolijker waardoor mijn sociale onzekerheid nu zo goed als verdwenen is en ik heb veel meer tijd over nu ik niet meer onnodig moet sporten en calorieën moet tellen.

Ik heb het zaadje van vertrouwen laten groeien en gemerkt dat je zelf toelaat naar welke stemmen je in het hoofd luistert. Ik kan nu ook zeggen dat ik nooit dik ben geweest. Ik ben breder en altijd breder geweest dan de meiden van mijn leeftijd door sporten maar nu is het iets waar ik trots op ben. Ik heb nog steeds mijn navelpiercing maar weet nu dat niemand een platte buik heeft aangezien er zoveel organen in je buik zitten dat ie nooit plat kan zijn. Mijn lichaam is mijn huisje waar ik de komende jaren in wil leven dus ik moet er goed voor zorgen.