Mijn eetverslaving begon al op mijn 4de nu ben ik 26 en nog steeds niet ‘vrij' van mijn eetverslaving. Ik heb altijd gedacht dat ik mijn eetverslaving nooit zou overwinnen, maar nu geloof ik erin dat er een tijd gaat komen dat ik mijn eetverslaving niet meer nodig heb om me veilig te voelen. Daarvoor moet ik wel eerst het ‘gevecht' aangaan met mijn verleden.

Mijn eetverslaving is het enige wat me nooit in de steek heeft gelaten op momenten dat ik het moeilijk had. Mijn eetverslaving uit zich bij mij het zo min mogelijk eten, laxeren en braken. Controle hebben (of eigenlijk heb je helemaal geen controle meer ) over het eten gaf en geeft mij nog steeds een gevoel van veiligheid, want op deze manier schakel ik mijn gevoel (compleet) uit.

Niet voelen = veilig.

Volgens mijn moeder begon het al op mijn 3de jaar. Op de een of andere manier kon ik het als 3-jarige peuter niet handelen dat er nog twee kleine kinderen waren. Onbewust (ik geloof niet dat een kind van 3 zoiets bewust doet ) begon ik me af te sluiten voor mijn moeder. Dit in zoverre dat mijn moeder als het ware een soort vreemde voor mij werd. Ik wilde mijn moeder niet. Met mijn vader heb ik altijd een goede band gehad, maar overdag was hij werken en moest ik het met mijn moeder doen.

Hoe jong ik ook was en wat mijn moeder ook deed en probeerde, ze kon me niet meer bereiken. Ik luisterde niet naar haar, ze mocht me niet meer aanraken en andere mensen moesten me dingen leren (denk aan veters strikken e.d).

Om het allemaal nog wat moeilijker te maken stopte ik als 4 jarige met eten. Het enige wat ik nooit lustte waren wortelen, maar ineens ‘lustte' ik niets meer. De lunch was de enige maaltijd die ik wel normaal at. (ik ben een echte broodeter) Ontbijt sloeg ik over en het avondeten was vaak een groot drama... Hysterisch zat ik dan aan tafel als ik moest eten van mijn moeder. Schreeuwend en huilend dat ik het niet lustte, geen honger had en niet ging eten...

Jarenlang ging mijn moeder het ‘gevecht' met me aan in de hoop mij aan het eten te krijgen, maar dit werkte alleen maar averechts. En hoe ouder ik werd hier meer ‘trucjes' ik vond om onder het eten uit te komen. Mijn broekzakken volduwen met het eten, de honden ondertafel lokken, ik ging zelfs zover dat het me lukte om hetgeen wat ik wel at retour op mijn bord terug te ‘gooien' zodat mijn moeder nog bozer werd en ik naar mijn kamer moest.. Logisch dat ze boos werd natuurlijk, het verpestte ook hun eettijd. Maar zo kwam ik er wel weer onderuit. Hoe minder ik at hoe minder ik voelde en hoe beter ik mezelf kon afsluiten voor mijn moeder en al het andere om mij heen.

Op mijn 8e werd ik meerdere malen misbruikt door mijn achterneef en van mijn 10e tot mijn 14 zat ik 4 jaar lang in een heftige situatie waarin geestelijke en lichamelijke mishandeling niet meer dan normaal waren. (Laat ik wel even zeggen dat mijn ouders hier niets mee te maken hadden).

Door deze voor mij traumatische ervaringen zakte ik steeds verder weg in mijn eetverslaving en sloot ik mezelf steeds meer en meer af van de wereld om mij heen. Het nare van mijn hele eetverslaving was dat ik zo weinig at, maar er alleen maar dikker van werd. Dit in zoverre dat er sprake was van overgewicht.

Mijn moeder nam me mee naar de huisarts maar die zei doodleuk ‘Ze is verder gezond en nooit ziek, dus maakt u zich verder geen zorgen‘. Wel kwam er een doorverwijzing naar een diëtiste. Dit heeft echter nooit iets geholpen, lijstjes met wat ik moest gaat eten, tijdstippen en de hoeveelheid... Mij niet gezien. Ik zakte verder en verder weg en werd depressief, ik begon met automutilatie (gelukkig heb ik weinig zichtbare schade hieraan heb overgehouden ) en kreeg steeds meer suïcide gedachten.

Ik wilde niemand lastig vallen met mijn problemen dus hield ik alles voor mezelf, om het beetje wat ik dan soms nog voelde ook weg te duwen begon ik te laxeren en te braken .. Ik verdoofde mezelf compleet. Op een gegeven moment kon niemand mij meer echt bereiken. Ik kon mezelf niet eens meer bereiken.. Ik was totaal verdoofd.

Zo gingen er jaren voorbij tot ik het niet meer volhield en aan de bel trok bij toen der tijd mijn mentor op school. Hoewel ik heel oppervlakkig vertelde en niet veel verder kwam dan dat het niet zo lekker met me ging, was zei wel degene die me zover heeft gekregen om hulp te zoeken.

Ik kwam bij de ggz en begon daar met individuele gesprekken bij een mannelijke psycholoog, dit werkte niet dus werd ik verwezen naar een vrouwelijke psycholoog. Dit ging iets beter maar ik bleef erg gesloten. Enkele maanden later ging ik groepstherapie (1 avond in de week) volgen naast mijn individuele gesprekken en werd ik doorverwezen naar een psychiater voor medicatie omdat mijn toestand toch best zorgelijk was. Ik weigerde een opname en was tegen medicatie, maar uiteindelijk zag ik in dat medicatie op dat moment echt nodig was (om een opname te voorkomen ). Ook moest ik gaan praten met iemand binnen de ggz die ervaring had met mensen met eetproblemen.

Hier ben ik al snel mee gestopt. Ik vroeg me serieus af waarom die vrouw dit werk deed, het enige wat ik te horen kreeg, goh wat dom van je dat je laxeert, niet slim dat je niet eet en dat je braakt.. Alsof ik dat zelf niet wist en als het allemaal zo makkelijk zou zijn zou ik daar niet gezeten hebben...

Langzaamaan ging het met mij wat beter en zo dus ook met eten. Ik durfde wat meer te gaan eten, maar mijn gevoel bleef weg. In mijn therapieën ben ik hard bezig geweest om mezelf weer beetje bij beetje terug te vinden.

Het echt weer gaan voelen bleef (& is nog steeds vaak) weg. Soms voel ik weer, maar vaak voor korte duur. Ik heb veel mogen leren tijdens mijn individuele gesprekken en met de groepstherapie maar ik merkte dat ik er niet meer uit kon halen dan dat ik had gedaan ik vind daar niet voldoende vertrouwen om mezelf compleet open te stellen. Dus stopte ik begin dit jaar bij de GZZ en zette ik mijn ‘weg naar herstel' verder voort bij Monique Rosier (ervaringsdeskundige op het gebied van oa. eetverslavingen )

Haar manier van werken geeft mij vertrouwen en een gevoel dat ik echt gehoord en gezien wordt, waardoor ik voor het eerst in mijn leven echt open en eerlijk kan zijn over mezelf en mijn leven. Het is een zwaar en moeilijk proces en met tijden lijkt mijn eetverslaving sterker dan voorheen maar ik denk dat ik mijn eetverslaving nu nog even nodig heb om ander ‘oud zeer' uit de weg te ruimen.

Dat wanneer daar meer ruimte gaat komen er ook meer ruimte gaat komen om na 22 jaar stapje voor stapje weer ‘vrij' te gaan eten... Dat ik weer durf te gaan voelen en me ook veilig kan en mag voelen zonder mijn eetverslaving...

Ik ben er nog niet, maar ik heb er vertrouwen in!

‘Live Free'

Door: Eefje