Ik wilde afvallen, ik wilde niet dood

 

In Augustus 2013 werd ik als 14-jarig meisje voor het eerst opgenomen in het ziekenhuis. Ik begreep het allemaal niet goed, waar maken mensen zich druk om? Ik ben toch niet ziek? Het werd me snel duidelijk dat ik hartstikke fout zat; mijn bloedwaardes, bloeddruk en gewicht bleken gevaarlijk laag te zijn. Als ik zo door zou gaan, zou ik doodgaan. Ik schrok van de gesprekken met mijn ontzettend lieve kinderarts en de lieve verpleegkundigen op de afdeling. Was ik er echt zo erg aan toe? Zou mijn lichaam het elk moment kunnen begeven? Dat wil ik niet! Ik wilde gewoon wat afvallen. Ik wil niet dood gaan...

Langzaam kwam het besef dat ik daadwerkelijk te maken had met een eetstoornis. Dit besef kwam mede door het gevecht dat ik opeens moest aangaan. Thuis hoefde ik niet te vechten, want daar at ik bijna niks meer. Nu moest ik opeens met mensen praten die tegen de eetstoornis in gingen. Ik heb geprobeerd om zelf te vechten, voor mijn familie, maar het lukte me niet. Iets in me was zo sterk dat ik gewoon niet meer kon eten. Ik kreeg een neussonde, zodat ik via het slangetje eten naar binnen kreeg. Tranen, ontzettend heel tranen. Beter kan ik het niet omschrijven.

Ik wilde afvallen, ik wilde niet dood

Dit is hoe mijn gevecht begon. Van een hartstikke vrolijk meisje, dat soms wat onzeker was, naar een bang, eenzaam meisje dat alleen nog maar aan afvallen kon denken. Telkens als ik eraan denk springen de tranen in mijn ogen. Mijn ervaringen met hulpverleners, sondevoeding, opnames en waarschijnlijk nog veel meer, zijn voor mij traumatisch. Om het verhaal niet al te lang te maken, vertel ik het middenstuk wat sneller.

Na veel opnames in het ziekenhuis en in eetstoornisklinieken werd ik steeds somberder. Met name door de groepsdruk en door uitspraken van hulpverleners zoals: "Als je nog een keer stopt met eten krijg je een IBS." en "Als je de sondevoeding weigert, vragen wij dwang aan." Hierdoor lukte het me om de sondevoeding toe te staan en daardoor zelf weer te gaan eten, uiteindelijk ben ik hierdoor weer op een gezond gewicht gekomen.

Mijn gevoelens kwamen door de gewichtstoename weer 10 keer zo hard terug. Ik voelde weer de eenzaamheid, de wanhoop en het verdriet, dat ik voor de eetstoornis ook voelde. Ik zocht naar de zin van het leven, naar mijn geluk, maar hoe hard ik ook probeerde om vast te houden aan de leuke dingen die ik ondernam met familie en vrienden, waar ik op het moment zelf ook écht van kon genieten, telkens als ik thuiskwam viel ik weer terug in het diepe dal. Huilend in de armen van mijn ouders liggen omdat ik me zo ongelukkig voelde.

"Ik doe zoveel leuke dingen met vriendinnen, ik heb een super familie, ik doe het goed op school, ik krijg van alle kanten steun. Ik heb alles wat een mens nodig heeft om gelukkig te zijn, waarom lukt het me niet? waarom kan ik niet gelukkig zijn?"

Na een periode van wanhoop en eenzaamheid was ik er klaar mee, ik wilde niet meer leven. Ik had zolang gezocht naar geluk, dat in mijn ogen mijn enigste optie nog de dood was. Ik heb in 2015 en 2016 in totaal zes zelfmoordpogingen gedaan, waarbij ik telkens in het ziekenhuis terecht kwam. De beelden waarbij mijn ouders naast me zaten bij de spoedeisende hulp, zó machteloos, zitten op mijn geheugen gegrift. Mijn lichaam vechtte voor mijn leven, maar mijn geest had het allang opgegeven. Op dat moment zelf heb ik dat niet zo ervaren. Ik was lichamelijk zo ziek dat ik alleen maar bezig was met mijn misselijkheid en buikpijn.

Ik werd een paar keer gedwongen opgenomen op een gesloten afdeling van de mondriaan. Na een paar maanden intern bij de mondriaan, was iedereen radeloos. Ik mocht niet naar huis want dat was te gevaarlijk omdat ik nog steeds hartstikke suïcidaal was en een IBS had, maar ik kon ook niet meer in de mondriaan blijven omdat ik niet meer te behandelen was. Er werden advocaten, rechters, kinderbescherming en jeugdzorg bij gehaald. Het doel was om mij, met een machtiging uithuisplaatsing, op te nemen bij gesloten jeugdzorg. Uit verhalen van advocaten hoorden mijn ouders en ik dat dit bij mij meer kwaad dan goed zou doen. Mijn ouders hebben, samen met advocaten, ervoor gestreden dat ik niet naar gesloten jeugdzorg hoefde. Er kwam een nieuwe psychiater in beeld om te kijken of hij wist "wat ze met me aanmoesten."

Ik wilde afvallen, ik wilde niet dood

De nieuwe psychiater luisterde naar wat ik wou en kwam met een nieuw behandelplan: ik kreeg nieuwe medicatie, ik mocht naar huis en ik kreeg minder therapie, omdat dit geen vooruitgang had gebracht de afgelopen jaren. Ik heb in 4 jaar tijd 30 opnames gehad. Van eetstoornisklinieken tot gesloten crisisafdelingen. Ik voel me nog steeds wanhopig, eenzaam en loop nog rond met een onderliggende doodswens. Mensen zeggen weleens dat ze trots op me zijn, maar er is niks om trots op te zijn. Ik ben meegesleurd door de storm. Ik ben zó vaak terug gevallen in diepe dalen.

Ik weet nu, door veel gesprekken met behandelaren, dat het waarschijnlijk iets in mijn hersens is waardoor ik me zo voel. Ik heb geaccepteerd dat ik misschien wel nooit meer beter zal worden, voor hoever zoiets geaccepteerd kan worden. Ik wil zo graag gelukkig zijn, maar omdat het zo uitzichtloos is, ben ik in gesprek over opties die het lijden verminderen of helemaal weg kunnen nemen. Dit bespreek ik ook open met mijn psychiater.

Ik ben in gesprek geweest over ECT. Dit is een behandeling waarbij je een aantal keer onder narcose gaat en hersenshocks (opgewekte epileptische aanvallen) krijgt toegediend. Ik ben afgelopen week opgenomen geweest in het ziekenhuis in Maastricht zodat er onderzoeken konden plaatsvinden om te kijken of ik geschikt was voor ECT. Na een paar dagen ben ik tegen het advies van de behandelaren in naar huis gegaan, ik had zo'n ontzettende heimwee en voelde me enorm eenzaam. Ik had gehoopt dat ik na alle opnames steeds minder last zou hebben van het gemis naar mijn vrienden en familie, maar het wordt alleen maar erger.

Ik wilde afvallen, ik wilde niet dood

Ondanks mijn uitzichtloze strijd en mijn verloren vechtlust, geef ik niet op. Ergens in me brand nog een klein vlammetje van hoop, de hoop dat ook ik mijn geluk ga vinden. Ik ben nu thuis, bij de mensen waar ik het meeste van hou. Bij mijn familie, die me hun hand reiken en me door de storm heen trekken. Bij mijn vriendinnen, die me door dik en dun steunen.

Nee, niet iedereen is bij me gebleven om me te steunen. Ja, dit doet ongelofelijk veel pijn en het heeft me in eerste instantie boos gemaakt. "Hoe kun je me nu in de steek laten omdat ik niet gelukkig ben? Snap je dan echt niet dat dit me alleen maar meer redenen geeft om me ongelukkig te voelen en om op te geven?"
Mensen maken nu eenmaal zulke beslissingen. Misschien uit eigenbelang, maar misschien ook omdat ze het niet aan kunnen zien hoe diegene waar ze om geven, zichzelf kapot maakt.

Ik ben blij met alle steun en liefde die ik krijg van de mensen die wel naast me zijn blijven staan. Ik heb dit vaak niet gezien en niet genoeg gewaardeerd, maar ik ben ze oneindig dankbaar voor de steun en afleiding die ze me door de jaren heen geboden hebben.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

m - Donderdag 16 maart 2017 13:47
wat dapper van je dat je dit deelt en heel herkenbaar
het is de zwaarste strijd tegen een gevecht in jezelf iets van veel mensen niet begrijpen.. hoe graag je ook zou willen genieten als andere word er telkens iets jn je aangewakkerd.. ooit hoop ik ook bij mezelf te komen want er brand in mij ook een lichtje en herkenbaar met mensen kwijt raken ik geloof nu dat die mensen die mij allemaal in deze moeilijke tijd alleen hebben gelaten mij niet waard zijn en ik me het liefst omring met mensen die echt van me houden en waar ik me gelijkwaardig bij voel. je gaat erkomen ik geloof in jou geef niet op heel veel kracht liefde en moed toegewenst❤
Meisje14 - Donderdag 16 maart 2017 14:00
Respect
anoniem - Donderdag 16 maart 2017 14:36
Respect, hou vol! Ik geloof er ook in dat je de strijd gaat winnen, gewapend met kracht en liefde! Gebruik de liefde om kracht te maken, heel veel sterkte toegewenst!!
Anoniem - Donderdag 16 maart 2017 14:40
Sterkte!❤️
Irm - Donderdag 16 maart 2017 15:01
Pff heftig meid, de tranen rollen over mijn wangen wanneer ik je verhaal lees. Ik kan wel zeggen; vecht door, geef niet op, je bent het meer dan waard, maar dit zul je al heel vaak gehoord hebben. Jij, alleen jij moet in gaan zien dat je belangrijk bent, dan kun je van jezelf gaan houden en er voor gaan. In eerste instantie moet je dit echt voor jezelf doen. Tijdens mijn opname in het AZM heeft ook een van de meisjes de elektroshocks gehad en het heeft bij haar echt ontzettend geholpen. Haar situatie was ook uitzichtloos en nu, ze voelt zich super en heeft sinds kort een dochtertje. Er is dus echt hoop...
Anonymous - Donderdag 16 maart 2017 16:29
Ik wil je ervoor bedanken dat je besloten hebt om je verhaal hier te delen. Ik vind het heel erg voor je, alles wat er gebeurt is en alle diepe dalen en heftige gevoelens die je hebt moeten meemaken en nog steeds meemaakt. Toch heeft het me goed gedaan om dit te lezen, doordat ik dingen herken en jouw verhaal bevestigt dat ik niet alleen ben in die dingen. En ik vind het ontzettend mooi om te lezen hoe je toch schrijft over een vlammetje hoop. Ik vind je enorm dapper en sterk!

Het beste met alles, be brave!
Sadness - Donderdag 16 maart 2017 16:33
Ik wens je heel veel sterkte toe.
Sjo Crapels - Donderdag 16 maart 2017 16:35

Als je maar weet dat je ontzettend de moeite waard bent voor de mensen om je heen en de mensen wat verder af. Je bent erg dapper om dit met de wereld te delen. Ik wens je alle liefs toe, veel geloof in jezelf want je bent echt de moeite waard en dat je maar gauw wat gelukkiger wordt en weer wat zelfvertrouwen mag krijgen. Ik hoop vooral dat je strijdbaar blijft en alle positieve energie in je tot je voordeel mag aanwenden.
Flower - Donderdag 16 maart 2017 16:48
Jeetje wat heftig dit! Een verhaal heeft me nog nooit zo gegrepen. Ik heb bewondering voor je vechtlust. Morgen ben ik jarig en dan mag ik altijd een wens doen bij het uitblazen van de kaarjes (traditie) dit jaar zal ik aan jou denken en hopen dat het je gelukkiger zult worden.

heel veel liefs

ps heb je ooit van neurofeedback therapie gehoord? zou dat kunnen helpen?
Lieke - Donderdag 16 maart 2017 18:54
Hey meid,

Heb je wel eens ''parnate'' geslikt? na een lange zoektocht hebben deze medicijnen mij heel erg geholpen. sterkte

Marikedit - Donderdag 16 maart 2017 21:13
Dit vindt ik heel erg voor jou maar ook heel dapper we wensen dat je weer heel gauw die vrolijke meid mag worden van vroeger maar heel veel sterkte
Mijngezondeik - Donderdag 16 maart 2017 21:15
Je bent zo ongelooflijk knap, ik heb al paar keer naar je foto's gekeken en denk steeds opnieuw "damn, zo'n prachtmens". Na het lezen van je verhaal kan ik alleen maar zeggen dat je het waard bent, het leven en jezelf en dat je zo'n verschrikkelijke dingen hebt meegemaakt waar zelfs duizend woorden te kort voor zijn, maar dat je niet mag opgeven. Geef jezelf alle tijd, gun je de allerkleinste dingen en probeer te dromen van het grotere, maar vooral onthou dat zelfliefde het begin is van alles en dat kan niemand jou geven, geen hele hoop opnames. Neem je eigen stapjes, probeer ook vooruit te kijken en warm je hart xxxz
Jem - Donderdag 16 maart 2017 22:12
Dit verhaal is een van de meest indringende die ik sinds lange tijd heb gelezen. Zoveel herkenbaarheid, maar dan in het kwadraat. Die zoektocht naar geluk, de eenzaam lange dagen en nachten, het onbegrepen gevoel en de dood dikwijls in de ogen kijkend...

Het is zo moeilijk om iets te zeggen waarmee je kan worden geholpen, maar je moet strijdbaar blijven. Laat dat 'vlammetje' branden en probeer het geluk in de kleine dingen te vinden.

Zorg alsjeblieft dat je lichaam gaat herstellen op jouw manier. Put daar dan kracht uit en probeer die strijdbaarheid in je mentaliteit te nestelen. Laat je geluk en eigenwaarde niet teveel van anderen afhangen of van je uiterlijk. Je bent een sterk mens en en zal in de toekomst nog sterker worden, echt waar.

A. - Vrijdag 17 maart 2017 09:58
Wat dapper van je dat je dit met ons wil delen, ik heb respect voor je.
Heel veel sterkte ❤️
liesje - Vrijdag 17 maart 2017 16:48
Ik heb ook ECT gehad ! Dat heeft bij mij echt goed geholpen ! ❤
Karen - Zondag 19 maart 2017 19:17
Wat goed van je dat je er zo open en duidelijk over praat. En wat een heftige tijd voor jullie allen. Het verhaal gaat altijd dieper dan de buitenkant. Maar er zit duidelijk veel liefde en kracht in jullie gezin, ik hoop dat jullie hier doorheen komen met een mooie afloop.
Anoniem - Woensdag 3 mei 2017 10:00
Heel veel respect voor dit verhaal! Heel erg mooi geschreven
Sterkte! X