Zelfacceptatie zit hem niet in het hebben van een slank lichaam. Zelfacceptatie zit hem als eerste in het accepteren van je gevoel en je emoties. Druk het niet weg, laat het toe. Je mag vol zitten. Je mag vol zitten na de maaltijd. Je mag vol zitten na één hap. Je hoeft er niet aan toe te geven. Een gezond eetpatroon ontwikkelen is ontzettend belangrijk voor je herstel. Maar je hoeft de gevoelens die op komen, niet weg te drukken.

Niet boos zijn op het gevoel. Niet weglopen voor het gevoel. Niet weglopen voor jezelf. Jij voelt het dus het bestaat. Jij voelt het dus het mag er zijn. Je mag onrust in je lichaam ervaren. Het is naar. Ja, dat klopt. Maar de onrust onderdrukken met te weinig eten of juist overeten en overgeven werkt niet. Het leidt even af. Maar je verplaatst het naar een ander moment. Je eet jezelf weg. Je kotst jezelf uit. Laat de onrust toe. Hoe moeilijk ook. Laat je onrust toe en je laat jezelf toe.

Geef niet toe aan het willen onderdrukken van de onrust. Ga iets rustigs doen en sta de onrust toe. Verzet je niet. Laat het er zijn. Ga niet "moeten" ontspannen. Probeer onrustig te mogen zijn. Verzet je niet tegen jezelf. Accepteer dat je onrustig bent. Het duurt misschien een uur, een dag, week of langer. Maar het gaat over. Het ebt weg. Als je vlucht in je eetstoornis of andere verslavingen blijft het terug komen en blijf je vluchten. Begrijp me niet verkeerd. Ik weet dat het moeilijk is. Ik heb de afgelopen 6 jaar mijn onrust willen stoppen met vasten, eetbuien en braken. Sommige dagen bestonden uit; eten-kotsen-eten-kotsen-eten-kotsen... Mijn gevoel onderdrukt. Mijn gevoel, en dus ik, mocht er niet zijn. 

Niemand wist hiervan. Mensen kenden mij als vrolijk, spontaan en sterk. En zelfs nu ik open ben naar mijn omgeving zet ik liever mijn masker op dan dat ik mijn kwetsbaarheid laat zien. Vorige week (25 oktober 2017) hadden we met therapie (MGDB voor volwassenen) een vrienden en familie dag. Mijn schoonouders en een vriendin waren mee. Na afloop zeiden ze dat ze geen idee hadden dat het zo heftig is, een eetstoornis. En dat terwijl ze zich hadden ingelezen en ik al een hoop verteld had. Ze willen me helpen en er voor me zijn, maar zolang ik mijn masker laat zien kunnen ze niet weten welke strijd ik voer. Dus ik leer. Ik leer dat mijn masker nog vaker af mag en ik mijn kwetsbaarheid nog vaker mag laten zien. Dat maakt je mens.

En ik leer dat je op de juiste manier moet vechten. Niet vechten tegen je emoties. Niet vechten tegen je zijn, tegen je bestaan. Niet je gevoel (en dus jezelf) onderdrukken. Niet boos zijn op de emoties die je ervaart. Vecht tegen het vluchten voor jezelf. Vecht tegen de onderdrukking. Niet door verzet. Wel door vrede te sluiten en je emoties te tonen. Je mag er zijn. Je emoties mogen er zijn. Je gevoelens mogen er zijn. Alle gevoelens. Je hebt ze. Dus het is echt.

Huilen als je verdrietig bent. Boksen als je boos bent. Je paniek uiten op jouw manier. Het is belangrijk dat je leert luisteren naar de gevoelens in je lichaam en ze ook op de juiste manier uit. Als je dat nooit geleert hebt is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Zelf volg ik nu ERT (Emotie Regulatie Therapie) en leer hiermee emoties herkennen en er de juiste uiting aan een geven. Ik mocht niet moe zijn. Ik mocht niet verdrietig zijn. Ik mocht niet teleurgesteld zijn. Niet zwak. Niet boos. Niet onzeker.... Ik mocht er zo niet zijn, dat ik uiteindelijk verlangde naar er niet meer te zijn. En helaas ben ook ik er nog niet. Afgelopen zondag 22 oktober liep ik door een bos, zoeken naar afleiding van mijn nare, "foute", "zwakke" emoties en gevoelens. Vluchtend voor mezelf bedacht ik me dat mijn geliefden mij hier niet als eerste zouden vinden als ik.... Toch ging ik naar huis. Met het verzet in mijn lichaam. Uitgeput van de strijd. Nauwelijks vooruitkomend.

Die dinsdag biechtte in tijdens therapie mijn gevoelens en gedachten op. De meeste meiden bleken op dit moment dit gevoel te ervaren. Het blijkt een fase van herstel te zijn. Het klopt dus wat ik voel. De therapie-dag ging er zelfs over. Dit grafiekje liet de therapeut zien. Je eetstoornis is je houvast. Als je je houvast, je vlucht, je verslaving los gaat laten, komen de onderliggende problemen naar boven. De problemen die zo lang zijn onderdrukt. Maar voordat je daar aankomt moet je eerst een diep dal in. Het klopt dus wat ik voel. Mijn gevoel mag er dus zijn. Ik mag het toe laten om bij die onderliggende problemen te komen. Alleen dàn kan ik verder naar de weg die herstel heet.

Het maakt de nare, angstige gevoelens niet leuker nu ze in de fase van herstel thuis horen, maar ik kan ze wel makkelijker accepteren. In plaats van dat ik het mezelf kwalijk neem dat ik deze gevoelens en gedachten heb, zeg ik nu tegen mezelf; Ze horen erbij. Laat ze er maar zijn. Eén probleem. Ik ben ervan overtuigd dat mijn weg geen dal is. Ik ben ervan overtuigd dat in mijn dal een foutje zit. Een gat. Een gat naar een oneindige diepte... Jullie dal is natuurlijk doorlopend, maar mijn dal... Ik zal vallen. Deze dag vraagt de therapeut ons een tekening te maken van hoe onze eetstoornis tussen ons en onze hulp in staat en de weg naar herstel belemmert. Ik maakte er twee. De bovenste met het masker en het dal met een duister gat. 

De eetstoornis verbeeld ik als Moes. Moes heb ik in een eerder blog voorgesteld. De dag erna tekende ik mezelf aangekomen in het dal. Ik wankel. Het is druk en chaotisch in mijn hoofd. Ga ik vallen? Mijn gevoel zegt dat ik ga vallen. De dag dat we de tekenopdracht kregen, kregen ook mijn helpers in de therapie, mijn vriend en moeder, de opdracht te tekenen hoe zij zichzelf als helper zien. Mijn vriend tekende zichzelf met mij op zijn schouders. Mijn moeder tekende een anker. Als huiswerk kregen we de opdracht de tekeningen samen te voegen. Dit werd onze tekening. Ik ben aangekomen in het dal. Dankzij de steun van vrienden en familie durfde ik het stapje te zetten.

De afgelopen dagen waren druk. Overprikkeld. Slopend. Maar er werden stapjes gezet. Wankel. Angstig. Heel angstig. Maar ik ben niet gevallen. Ik mag voelen wat ik voel. Mijn gevoel is echt. Ik mag bang zijn. Ik mag de eetstoornis nog nodig hebben. Ik mag zijn. Net als jij. 

Straf jij jezelf voor het hebben van emoties, gedachten en gevoelens? Sta jij jezelf toe om je kwetsbaarheid te laten zien? Sta jij jezelf toe de pittige weg en strijd naar herstel aan te gaan?

Wordt vervolgd....

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl