Zwemmen met je eetstoornis
Herinner je je het nog, de heerlijke geur van patat als je langs het restaurantje liep in het subtropisch zwembad? Rennen naar de glijbaan om daar met veel gegil van af te glijden om hierna, heel stoer, een sprong te nemen vanaf de hoge duikplank. Een dagje zwemmen werd standaard afgesloten door een patatje met mayonaise en als toetje een softijsje met gekleurde spikkels. Heerlijk, naar het zwembad gaan was geweldig in die tijd!
Eenmaal uit het zwembad liep je dan met een heerlijk gevoel richting de fiets of auto. Moe en voldaan. Je dacht geen moment aan je figuur, aan het aantal kcal dat er in de patat zat of aan de gevolgen van dit eten op je gewicht. Geen moment.
Maar toen kwam de eetstoornis....
Zwemmen was ineens een stuk minder leuk. Dingen waar je vroeger geen moment over nadacht, waren nu ineens heel ingewikkeld. Alleen je kleding uitrekken in het krappe kleedhokje was al een crime. Eenmaal die bikini aan kijk je van bovenaf naar je buik, die je niet bevalt. Je ziet een bolling, hij is te dik, niet strak, bah. Je vraagt of de vriendin met wie je naar het zwembad bent gegaan ziet wat jij ziet. "Nee, je kijkt naar jezelf van bovenaf, als ik dat zou doen, kan ik helemaal beter mijn kleren weer aan trekken. Je bent gewoon slank." Het is prettig om te horen, maar je bent het er niet mee eens. Toch zwijg je, het heeft geen zin.
Nou daar ga je dan. Nog even houd je veilig een grote handdoek om je half blote lichaam heen, maar eenmaal bij het zwembad aangekomen moet die echt uit. Overal om je heen zie je lachende gezichten, gillende meiden en rennende en zwemmende jongens. Je voelt je rot, anders, alleen. De handdoek laat je zachtjes van je lichaam glijden. Snel ga je het water in, je wil zo kort mogelijk open en bloot op de kant staan.
Het zwemmen op zich is fijn, een beetje als vanouds. De ontspanning die je erdoor krijgt, de lach op je gezicht die erdoor ontstaat, het kind dat je weer even wordt als je van de glijbaan af gaat. En toch is het anders. Je kijkt voortdurend, niet eens met opzet, om je heen en beoordeelt de lichamen van anderen. Zij is slank, denk je bij jezelf, terwijl je naar een meisje van 13 kijkt. Had ik maar zo'n strakke buik, zulke dunne beentjes. Het feit dat jij tien jaar ouder bent dat dit meisje maakt je niets uit, je wil gewoon dat figuur, dat lichaam. Spingerig, zonder zorgen, slank.
Je beseft je op dat moment ineens waar je in je hoofd mee bezig bent en zet de gedachte uit je hoofd. Jullie besluiten naar het andere, grotere zwembad te gaan.
Je trekt jezelf op de kant en loopt richting het andere bad. Opeens zie je iemand kijken richting je benen/ armen. Wat? denk je bij jezelf en je kijkt ook. Je schrikt "Oh ja, verdomme, die littekens. Die stomme achterlijke littekens!" Je was ze, door het zwemplezier en de focus op de slankheid van je lichaam, even vergeten.
Hoe kunnen anderen mensen zeggen dat littekens bij hen horen, dat ze ze geaccepteerd hebben? Die littekens maken je raar, ze doen mensen schrikken, je vreemd bekijken. Ze doen je voelen als loser, als gek, als freak. Nee, niet als uniek, bijzonder. Nee, helaas....naïef om dat te denken.
Had ik maar nooit.... Van iets dat perfect was, heb ik iets lelijks gemaakt.
Je trekt wat baantjes in het grote zwembad. Het voelt fijn, maar het doet je ook denken aan de kcal die je hiermee verbrandt. Je weet niet meer of je door wilt zwemmen omdat je het prettig vindt of om de energie die het kost. "Misschien val ik hierdoor wel een paar ons af? Misschien moet ik vaker gaan zwemmen zodat mijn lichaam strakker wordt?" Tig gedachtes rondom afvallen en energie verbranden vliegen door je hoofd. Het genieten van het zwemmen is al lang weg. Jouw hoofd is heel ergens anders, niet bij je vriendin, niet bij het zwemmen.
Jouw hoofd is te druk met zieke eetstoornisgedachtes.
Een half uur later besluiten jullie het zwembad uit te gaan. Maar voordat je je gaat omkleden, nog even zitten in het bubbelbad. In eerste instantie heerlijk, maar dan komen ook hier de gedachtes "Misschien helpen die bubbels er wel voor dat mijn vet wat wegtrilt..."
Bye bye genieten, hello eetstoornis!
Je kleedt je om in het krappe kleedhokje. Heerlijk warm is het als je samen met je vriendin het café van het zwembad binnenloopt. "Laten we een frietje nemen of een broodje gezond!", stelt je vriendin voor. De paniek slaat toe. Daarbij vind je het zonde.
Je hebt nu net zoveel energie verbrand en zou dat er nu zo in 10 minuutjes weer aan eten. Je liegt dat je niet zo'n trekt hebt in een broodje of patat en zegt heel erg trek te hebben in een ijsje, een Solero! Dat voelt veilig, want je weet precies hoeveel kcal en vet dat ijsje bevat.
En daar zit je dan. Je had het net lekker warm. Het ijsje maakt je koud. Tegenover je zit je vriendin te genieten van een groot broodje gezond met kaas en salade en ei. Je bent jaloers, boos en verdrietig tegelijkertijd. "Waarom kan ik dat niet gewoon, waarom die ik zo dom?!"
De volgende dag ben je 3 ons afgevallen. Even voel je de trots, maar direct ook het gevoel van mislukking. Je verziekt je hele leven enkel om een paar onsjes lichter te wegen. Niemand die het ziet, niemand die het wat uitmaakt.
Zwemmen met een eetstoornis is niet makkelijk. Kon je die eetstoornis af en toe maar thuislaten, wat zou dat een rust geven....
Gerelateerde blogposts
Reacties
Echt heel mooi geschreven.
en dat je het ook DURFT te schrijven en uiten, ik schaam me voor die stomme gedachtes.
Maar het is zo belangrijk om het wel uit te spreken.
Echt bewondering!
gister ging ik zwemmen...
al deze gedactes zijn langs gekomen...
mooi geschreven!!
P.s. die foto is van het zwembad in joure :P
Zo jammer dat je er continu mee geconfronteerd wordt en dat het heel de dag doorgaat.
Alleen weet ik nu dat ik veel te dun ben en vind het niet fijn als mensen zien dat ik anorexia heb. Nu zou ik tijdens het zwemmen toch liever wat meer buik en borst willen hebben..
Ik dacht echt altijd dat ik gestoord was dat ik zulk soort dingen dacht..
Vooral die van het bubbelbad, alsof die bubbels gaan helpen... Not!
Ik hoop dat ik ooit weer kan gaan genieten van zwemmen zoals ik vroeger deed..
ik wil wel dat ik weer kan genieten van het zwemmen en niet elke keer denk aan die kilo's die er dan weer af moeten.
ik hoop dat ik ooit ook weer kan genieten van het zwemmen!
Dat stukje van 'als kind in subtropisch zwemparadijs en patat achteraf'...
Als wij gingen zwemmen met de familie, was het ook na afloop of ergens halverwege een patatje halen. Dat hoorde er gewoon bij.
Nu? Echt niet meer!
Ik vond zwemmen vroeger altijd wel leuk, lekker van de glijbaan af en zo.... zou het graag zo weer doen denk ik dan als ik eraan terug denk... tot het moment dat het de werkelijkheid treft, moet ik me omkleden en gaan...precies zoals het geschreven is!
Het lijkt wel mijn verhaal.. *schrik*
en helaas veel te herkenbaar
de reden dat ik vrijwel nooit ga zwemmen...
terwijl ik er vroeger toch wel van kon genieten...
Precies wat er in mijn hoofd omgaat (op het AM gedeelte na)...
Zou dit , als ik durf, eens aan mijn vriendinnen laten lezen. Misschien begrijpen ze dan beter hoe het voelt...
Maar zo herkenbaar al die gedachten, helaas.
Het zal niet makkelijk zijn, maar ik ga het wel proberen en vechten tegen de gedachten.
Ik heb een lange tijd met badpakken gezwommen, ben nu aan het oefenen met bikini's. Maar ik vind het nooit prettig om alleen met m'n bikini aan ergens te zitten, ik moet altijd kleding aan hebben.
Maar toch, vroeger vond ik zwemmen echt heel fijn en tegenwoordig oefen ik er weer iedere maandag mee.
Het nare ongemakkelijke gevoel slijt steeds een beetje,
het scherpe gaat ervanaf.
It is possible!!!
Ik kan wel zeggen dat me littekens bij me horen.
Heb je op me pols en op de bovenarm 1 dikke rode zitten.
Ze hren bij me, hebben een verhaal.Wat niet wil zeggen dat ze makkelijk zijn als onderdeel van mij.
Die dikke rode laat ik dan ook "af laseren" zodat hij "mooi" en minder zichtbaar wordt.
De anderen tja ik zie ze steeds minder tot idd een anders ze ziet en er over vraagt...
Heel lang hielden ze me tegen om te genieten, nu niet meer.
Als ik je blog lees is het wel herkenbaar met vroeger, hoop dat je ooit kan zeggen.
Dat was toen... lang geleden!!!
Sterkte en succes Liefs V.
No way!
Durf nu niet te zwemmen :(
Ik werd er haast verdrietig van. Niet haast, dat werd ik. Ik heb al heel lang niet gezwommen, maar ik zou ongetwijfeld met dezelfde soort gedachten rondzwemmen. Zieke gedachten.
en volgens is die foto van het zwembad waar ik altijd zwem..
Je kunt dat gevoel ook terughalen van vroeger, dat zwemmen echt een geweldig uitje was, en de patat achteraf was ook een feestje. Ik hoop dat het ooit weer zoals vroeger wordt, maar helemaal als vroeger zal het nooit worden.
Vroeger was zwemmen zo fijn, ik zat altijd in het water in de zomer/op vakantie en ging liefst zo vaak mogelijk naar van die zwemparadijzen!
Een frietje en softijsje waren er standaard bij!
Oh wat mis ik die zorgeloze tijden..
Lees dit echt met tranen in m'n ogen.
Erg mooi geschreven en het lijkt ook bij mij wel mijn eigen verhaal zeg ..
*slik*
Maar meiden, we gaan zwemmen en er komt een dag dat we dit bijna niet of niet meer denken ..
Keep faith (L)
Vroeger hielt ik ontzettend van zwemmen, dat was echt genieten.
Ik ben in de tijd dat het niet goed met e ging nog een keer naar het zwembad geweest, met mijn ouders en zusje.
Ik had het zoo koud.
In de vakantie twijfelde of ik zou gaan maar heb het uiteindelijk niet gedaan.
Echt jammer dat je zoveel dingen niet meer kan/ mag/ wil doen.
Constand waakzaam, benen vergelijken, kijken wie mooi is/slank. Moeite me mijn lijf, zwemmen om het zwemmen, of om te sporten? zien ze mijn littekens, of valt het niet op. Alleen maar de hele tijd vragen, oordelen en vergelijking.
zo moeilijk..
maar toch zo knap, als je het wel aandurft!!!
Daarom ga ik nooit meer zwemmen. Ik zeg nu ook altijd dat ik niet van zwemmen hou. Als ik in het zembad ben, kan ikniet genieten, ik ben te dik in bikini en de andere meiden zijn veel mooier en dunner en slanker denk ik dan. Ook vergelijk ik mij altijd met meisjes die 10 jaar jonger zijn dan mij. Onrealistisch, weet ik. En een bikini draag ik altijd alleen achter het huis, als er niemand bij is en ik toch een beetje kleur wil krijgen. Met een slobberjurk naast mij, zodat wanneer er iemand aankomt, ik snel de jurk aan kan doen. Ik verlang echt ernaar om zorgeloos weer te kunnen genieten van zwemmen etc., maar dat zie ik niet meer gebeuren...
echt heel mooi geschreven!
#^#^@# eetstoornis...
en dan d8 ik zo yes zo gaat die goed maar wat schoot ik er mee op niks ik voelde me ernorme schuldig:(
dus doe het net het is een grote fout om dat te doen!!!
ooit gaan we allemaal weer zwemmen zonder die rot gedachten :)! dat moet! en dat lukt, we blijven vechten.
echt super mooi!
knap..
Wat ontzettend dapper en mooi geschreven!
Ik dacht een heel eind over me ES heen te zijn (einde psych etc.) maar zoals ik dit lees denk ik, shit zo denk ik stiekem nog steeds als ik in bikini moet. Al kan ik de gedachten's beter wegwuiven, toch confronterend...
Maar zo goed dat je het hebt opgeschreven, echt dat helpt.
Helaas, ook heel herkenbaar..
Soms wilde ik dat alles weer zoals vroeger was, maar helaas.
x
Dit is echt heel erg herkenbaar.
ik woon op Curacao en ik ga dus vaak naar het strand of ergens zwemmen. ik moet dus ook vaak in bikini lopen,ik schaam me dan dood...
en ik kan niet eens meer zwemmen want
door al die littekens gaan mensen me aankijken
kreeg tranen in me ogen toen ik het las!
we gingen met de kliniek zwemmen afgelopen week was wel eng
zie er nu alweer tegenop om in de zomer op vakantie te gaan wat dus betekent dat je elke dag wel naar het zwembad of strand gaat..
ik wil er gewoon van kunnen genieten, net als vroeger!
ik ben deze vakantie al 3 x gevraagd om mee te gaan zwemmen, maar ik durf het gewoon niet..
Ik zeg tegen mijn vrienden en familie dat ik niet meer van zwemmen hou, maar dat is een leugen. Ik durf mezelf niet meer in een bikini te vertonen. Ik durf nauwelijks een kort broekje aan naar school of naar de stad. Zoals velen hebben gezegd, herkenbaar. Mooi dat je dit durft op te schrijven en te delen met ons.
Ik had door mijn veeleisende zwemrooster dus ook het beste excuus om niet met vrienden te gaan zwemmen. Namelijk: ja, jongens, ik lig altijd in het zwembad, zullen we in mijn vrije tijd iets anders gaan doen?
Maar wel herken ik het om houden van een badhanddoek, starende blikken naar littekens en de eindeloze vergelijkingspogingen in het zwembad. Iedereen was gespierd, slank... en ik.... ik was constant aan het rekenen.
ofja, mn gewicht is weer normaal.
Maar die gedachtes zijn er nog steeds extreem, al kan ik ze nu wel beter op zij zetten.
En dit verhaal wat hier boven staat heb ik dus ook nog steeds, (behalve met dat weinig eten dan)
maar ik wil gewoon lekker kunnen zwemmen, hoelang gaat zoiets nog duren?
heeft iemand enig idee?
#Trouwens, dit zwembad lijkt VERDACHT VEEL op het zwembad bij mij in de buurt ahaha, ook in de beschrijving van het zwembad omg haha
Hahah, ik moet lachen bij dat stukje van dat bubbelbad, zo voelt het echt precies! Maar het is gewoon zo lachwekkend, en tegelijkertijd triest als je dat hardop leest..
Mooie stukje!
ik had nooit gedacht dat deze verhalen zo herkenbaar zouden zijn..
Voor mij ook heel herkenbaar maar ik heb het overwonnen !
Ik ben flink wat aangekomen in een halfjaar en ben daarom onzeker , ook om mijn littekens.
Ik heb samen met mijn vriendin vorige week een bikini gekocht maar toen we gingen zwemmen moest ik heel erg huilen omdat ik echt niet meer durfde dus we gingen niet.
De dag daarna ben ik met haar naar het strand geweest op een rustig plekje ( in bikini ! ) en het ging heel goed.
Die zelfde week zelfs nog naar het zwembad geweest. Ik was echt heel bang en onzeker zeker op het moment in het hokje om om te kleden maar ze heeft net zo lang geruststellend voor het hokje staan praten toen tot ik eruit kwam en het was heel leuk.
Vandaag ben ik voor de tweede keer in dit jaar naar het zwembad geweest met een andere vriendin en het was echt heel leuk en gezellig !
We hebben veel gelachen en ik ben blij dat ik die stap het gezet.
Met dit verhaal wil ik zeggen , eens moet je de eerste stap zetten , maar wel alleen als je er zelf klaar voor bent.
Het is mogelijk , veel geluk allemaal
En wat is het naar dat we hiermee rondlopen. Volgens mij weten we allemaal ergens wel dat het niet goed is wat we denken maar heeft dat gevoel van wille afvallen de overmacht. Gewoon er tegen blijven vechten!!!!
Ik mis het toen het nog leuk was en ik niet over al deze dingen nadacht.
Tja wie kan die vraag beantwoorden? We doen gewoon wat we doen en ik hoop met heel mijn hart dat het voor elk van ons een goed einde heeft..
Ik weet niet meer wiat haar naam was, maar een Francaise zei ooit heel wijs: 'Als je gezond bent, ben je mooi.'
En dat geldt voor iedereen hier.
Ik weet dat niet veel personen dit nog zullen lezen in 2015, ik hoop echter dat voor iedereen dat het prachtige verhaal hierboven jullie laat weten dat jullie niet alleen zijn.
Over ongeveer twee uur ga ik zwemmen en ik kan het eigenlijk niet meer afzeggen, maar ik ben bang. Ik vind het vervelend om mijn lichaam te laten zien. En ik ben bang dat ik meer met mezelf bezig ben dan dat ik gezellig met mijn vriendin ben.
Heeft iemand tips hoe ik er toch een leuke dag van kan maken?