Deze blog schrijf ik voor jou. Jij die nog in je bed ligt, terwijl je wekker al een paar keer af is gegaan. Jij die nog in bed ligt omdat het zo fijn voelt en omdat je eigenlijk pas net in slaap viel. Gisteravond lag je uren wakker. Je telde hoeven uren je kon slapen. Negen, acht, zeven... vier. Je wist dat vandaag een vermoeiende dag zou worden met zo weinig slaap. Eerst lag je rustig in bed nog wat met je telefoon te spelen. Je bekeek foto's van mensen op Instagram en terwijl je doorklikte realiseerde je je na een tijdje dat je ineens naar foto's aan het kijken was van iemand die je helemaal niet kende. Toen besloot je echt te gaan slapen.

Toen begon echter ook het malen. Zodra je lichaam mag rusten, lijkt het alsof je hoofd juist van start gaat. Piekeren over de dag, wat er gebeurde, wat er gezegd is en wat er niet gebeurd of gezegd is. Voordat je uiteindelijk in slaap viel moet het 5 uur geweest zijn. Geen wonder dat je de wekker uitdrukte vanochtend, ondanks dat je wist dat je je er later rot over zou voelen.

Bron

Het zou ook kunnen dat je helemaal niet zo slecht hebt geslapen. Misschien zou het zelfs wat minder kunnen of moeten. Wellicht is slapen een vlucht voor je. Als je slaapt hoef je even niet te voelen. Hoe verleidelijk is het dan om gewoon te blijven liggen 's ochtends. Echt wakker worden en van alles gaan doen betekent immers ook dat je niet meer weg kunt lopen voor je problemen en verantwoordelijkheden. Je wordt geconfronteerd met wat je allemaal moet doen voor school, studie of werk.

Misschien ben je bang dat je het niet kunt of zie je er ontzettend tegenop om je collega's en studiegenoten te zien. Je hebt het gevoel dat je een masker op moet zetten en altijd maar aardig moet doen terwijl je je eigenlijk ontzettend rot voelt. Ook moet er van alles gedaan worden terwijl je het idee hebt dat je uitgeput bent. Schoolopdrachten moeten af, er komt nog een laatste toetsweek aan en er zijn deadlines waar je je aan moet houden. Het leven gaat altijd maar door en je hebt het gevoel dat je het niet aankunt.

Misschien kom je liever je bed niet uit omdat je juist niet zoveel om handen hebt. Je gaat niet naar school en je werkt niet omdat je heel veel last hebt van je eetstoornis of andere problemen. De dagen zijn lang en leeg waardoor er heel veel ruimte is om te piekeren. Nadenken over wat je gaat eten of niet gaat eten kan veel tijd in beslag nemen. Misschien ben je bang dat je weer eetbui gaat krijgen omdat je niets te doen hebt en weet je stiekem al dat het je niet gaat lukken om je er tegen te verzetten. Als je zo'n soort dag voor de boeg hebt, is het niet echt verleidelijk om je bed uit te stappen.

Misschien zit je in therapie en moet je daarom wel je bed uit, terwijl je eigenlijk niet wil. Bij jezelf stil staan is moeilijk en hoe verleidelijk is het dan om gewoon je dekens over je hoofd te trekken. Ik herinner me goed hoe graag ik dat wilde toen ik in de kliniek zat. Iedere ochtend als de wekker ging, dacht ik weer: ''ik kan dat niet.'' Groepsdruk zorgde er voor dat ik toch elke ochtend weer aan het ontbijt zat. Er waren ook mensen die dat niet deden, die voelden die druk misschien minder, of hadden het gevoel van niet kunnen misschien sterker. In beide gevallen is dat gevoel niet onbekend. Aan jezelf werken is nu eenmaal zwaar.

Bron

In welke situatie je ook zit, in bed willen blijven liggen is vaak een soort vluchten. Of dit nu is vanwege verantwoordelijkheden op school, werk of therapie, of juist vanwege de leegte en de angst daarvoor. Een bed kan tijdelijk heel veel troost, warmte en veiligheid bieden. Het is een van de weinige plekken waar je niets hoeft te presteren, niets hoeft te zijn en niet hoeft te doen alsof. Je hoeft alleen maar te liggen.

Ik ga je dan ook niet zeggen dat je je bed uit moet komen, dat je moet douchen, ontbijten en even de deur uit moet gaan. Dat weet je zelf ook allemaal wel. Ik wil je vooral meegeven dat ik snap dat er dagen zijn waarop je je bed niet uit kunt komen. Ik weet als geen ander hoe het is om om 8 uur 's ochtends wakker te worden en dan stug door te willen slapen in de hoop dat de dag voorbij is als je opnieuw wakker wordt.

Dat gaat niet over moe of lui zijn of een schop onder je kont nodig hebben. Dat gaat over het leven niet aan kunnen en hopen dat alles snel voorbij gaat zonder jou. Als vandaag zo'n dag is, wees dan mild voor jezelf en kijk naar wat er wel haalbaar is. Ik gun je dat je vervolgens zelf de keuze kunt maken om wel je bed uit te komen en dat je kunt ervaren dat je je daar inderdaad beter van gaat voelen. Mocht dat niet lukken, dan is er morgen weer een dag.