Voor altijd aan de pillen
Drie soorten per dag. Geen M&M's, Skittles of andere lekkere snoepjes maar pillen. Ik slik drie verschillende soort medicijnen per dag om mijn leven te kunnen leiden zoals ik het nu leid. Het is moeilijk om dat te zeggen. Het klinkt als behoorlijk veel en ongezond. Ik schaam me ervoor, hoewel ik helemaal niet anti-medicatie ben en totaal niet vreemd op kijk als mensen medicatie slikken voor bijvoorbeeld hun stemming, slaapproblemen of andere zaken die te maken hebben met de psychische gezondheid.
Toch voelt het voor mezelf anders. Het gaat al een tijd best goed met me en ik zou er best mee kunnen leven als ik daarvoor iedere dag nog een pilletje moest slikken. Eén pilletje is echter wel iets anders dan drie soorten medicijnen. Medicatie tegen een depressie of andere psychische problematiek wordt vaak vergeleken met insuline voor mensen met diabetes. Het is nodig. Misschien is het wel noodzakelijk omdat je anders dood gaat, letterlijk.
Toch wil ik niet herkend worden bij de apotheek. Ik wil niet dat de apothekersassistente mijn achternaam al weet, mij gedag zegt bij de supermarkt of mijn medicatie al pakt als ik aan de beurt ben, omdat ze weet waar ik voor kom. Ik wil al helemaal niet een gratis lippenbalsem krijgen van een onbekend merk, omdat ik er zo vaak kom en ze die kwijt moeten.
In het verleden heb ik geregeld geprobeerd mijn medicatie af te bouwen. Dat ging dan een tijdje goed maar daarna merkte ik al snel dat er dingen veranderden. Ik sliep slechter en mijn stemming veranderde. Je kunt je natuurlijk afvragen of dit het gevolg was van een verandering in de medicatie of dat het een soort placebo-effect was, maar feit is nu eenmaal dat die verandering er was en dat ik me minder goed voelde. Zodra de medicatie weer omhoog ging, verbeterde ook mijn stemming en sliep ik beter.
Geregeld zijn er dingen waar ik me zorgen over maak. Is het wel haalbaar, medicatie slikken tot ik een oud vrouwtje ben? Wie weet hoe de zorg verandert, straks moet ik het allemaal zelf gaan betalen en is het niet meer op te brengen? Of misschien verdwijnen bepaalde medicijnen of komt er ineens een keer op het nieuws dat blijkt dat langdurig gebruik van medicijn X kan leiden tot een hele ernstige ziekte en laat ik dan toevallig medicijn X al heel lang slikken? Het zijn allemaal doemscenario's waarvan ik helemaal niet weet of ze uit zullen komen maar waar ik wel zo nu en dan over nadenk.
Aan de andere kant probeer ik niet te veel stil te staan bij al deze zaken en het niet groter te maken dan het is. Uiteindelijk zijn het immers 'maar' een paar pilletjes en wat zijn een paar pilletjes in een heel leven. Mijn leven is meer dan dat en ik ben meer dan die pillen. Ze bieden me voor nu een steuntje in de rug en ik kan mede daardoor een fijn leven leiden. Als ik me zorgen maak, dan zeg ik dat tegen mezelf en weet ik heel goed dat daar niets op tegen is. Hoe het over een paar jaar is, weet ik niet maar dat zie ik waarschijnlijk dan wel weer.
Op het forum en de chat van Proud2Bme zie ik vaak vragen over het gebruik van medicatie. Veel mensen twijfelen over het starten met bijvoorbeeld antidepressiva of slaapmedicatie als dit wordt voorgesteld door een behandelaar. Ik snap die twijfel wel en ik wil het ook niet per se aanmoedigen. Dit soort medicijnen kunnen veel bijwerkingen hebben en het is daarom goed om dit met een arts te bespreken en de voor- en nadelen te bespreken. Wel vind ik dat je er ook niet te terughoudend in hoef te zijn.
Als medicatie een hulpmiddel kan zijn om net even de scherpste randjes van je sombere stemming af te halen of ervoor kan zorgen dat je 's nachts beter doorslaapt waardoor je overdag meer energie hebt en je je daardoor een stuk beter voelt, dan is het alleen maar fijn dat die mogelijkheid er is en dan moet je daar naar mijn mening gebruik van maken. Als het niet per se nodig is, doe het dan niet, maar als het kan, waarom niet. Als het niet bevalt kun je er immers altijd weer mee stoppen.
Starten met medicatie betekent immers niet dat je er voor altijd aan vast zit. Hoewel ik nu medicatie slik dat mij helpt en ik dit waarschijnlijke lange tijd zal blijven slikken, heb ik ook medicijnen geslikt die mij tijdelijk hebben geholpen toen ik in crisis zat. Die middelen gaven me rust en hielpen me om door moeilijke momenten te komen. Dat vond ik toen lastig, maar het was tijdelijk en daar ben ik toen het beter ging gewoon weer mee gestopt.
In sommige gevallen blijkt dat je de medicatie wel langer nodig. Het kan je bijvoorbeeld helpen je stemming stabiel te houden, het zorgt ervoor dat je minder angstig bent of je valt makkelijker in slaap. Als dat het geval is, dan is het ook niet erg. Zoals ik al schreef maak ik me soms wel zorgen over de toekomst, maar aan de andere kant stellen die paar pilletjes niet zoveel voor. Ik heb veel bereikt in mijn leven en ben van ver gekomen. Het enige wat ik nu nog nodig heb, zijn een paar pilletje. Als dat het enige is na jaren van ellende, dan mag je volgens mij heel trots zijn op jezelf.
Gerelateerde blogposts
17
Reacties
Dankjewel voor deze blog!
En eigenlijk zie ik dat maar gewoon als hetzelfde; ik heb van iets tekort of teveel, die medicijnen vullen dat aan. Het ene heeft dan vooral psychisch gevolg, het andere lichamelijk. Maar eigenlijk komt het op hetzelfde neer.
Dat maakt het voor mij een stuk minder "schaamtevol".
moet door blijven gaan... of ik het nodig zou hebben tot ik oud ben..
Komt er ook nog bij kijken dat ik door mn medicaties regelmatig m'n bloed
moet controleren vanwege het risico dat het op je glucose en cholesterol
gaat zitten.. Dat beangstigd mij best wel, want de laatste keer dat ik het
moest controleren zat ik aan de hoge kant.. Gelijk alle alarm bellen die
gaan rinkelen.. dat ik te vet en te slecht eet... ik vind dat heel moeilijk,
maar weet dus dat het een bijwerking is en ik er moet letten..
Maar ik merk wel dat ik door de medicatie die ik slik wel veel rustiger ben
in mn hoofd en niet zo gauw in paniek raak als voorheen.
Naast de bijwerking van het cholesterol heb ik ook meer last van eetdrang.
dat is wel minder en daar moet ik nog een middenweg in vinden en kijken
hoelang ik het nog trek, anders maar andere meds als dat mogelijk is.
Voor mij sluit het eigenlijk wel aan bij m'n eigen idee dat ik bijvoorbeeld wel ad zou willen gebruiken om pms te verminderen, maar dat ik het niet oke en zelfs eng vind om het voor stemming etc. Te gebruiken..
Aan de andere kant; PMS heeft toch ook alles met stemming te maken? ;)
Wie houd je voor de gek?
En wat maakt het uit? Als het je helpt dan helpt het je.
Dat is toch alleen maar mooi meegenomen?
Ook betekent het niet dat wanneer je er nu mee start dat je het de rest van je leven zou moeten gebruiken. :)
En 2 van die 10 zijn voor lage bloeddruk, iets fysiek, dus zijn die dan minder schaamtevol? Ik moet ze toch nemen dankzij mijn eetstoornis.
Ik weet dat ik die pilletjes nodig heb om mijn leven niet nog moeilijker te maken, het is zo al amper draagzaam. Ik hou van mijn pilletjes. Ik zou niet weten wat ik zonder ze moest.
Alleen ben ik kennelijk *ietsjes* minder bezorgd over de toekomst van de medicatie dan jij. In elk geval zijn er al heel wat jaartjes mét medicatie voorbij gegaan, en zullen het er nog wel een aantal meer worden.
Ik hoop dat ik over een paar jaar dankzij veel -loodzware- EMDR minder veel hoef te nemen, maar voorlopig slik ik het graag. Zónder gaat gewoon niet, en dat is niets om je voor te schamen!!!
Net zo als dat je je niet hoeft te schamen voor een zalfje tegen eczeem of een pilletje tegen hoofdpijn, hoef je je ook niet te schamen voor die pilletjes voor je koppie. Wees blij dat ze je zo goed kennen bij de apotheek. Kunnen ze je altijd meehelpen wanneer je bepaalde combinaties van pillen krijgt die misschien niet met elkaar stroken. Ik maak altijd even een gezellig praatje met ze. Dus don't worry, be happy.
Er zijn zoveel gênante dingen waar mensen medicijnen voor slikken, en afgezien van de apotheker en de dokter hoeft niemand dat te weten: dus je legt jezelf alleen maar onnodig druk op door te zeggen dat het stom is, of iets waar je je voor moet schamen.
Wees blij dat er tegenwoordig dingen zijn die je kunnen helpen, schenk er verder niet te veel aandacht aan, alleen maar zonde van je tijd (:
Ik ken niemand die het gevoel heeft dat er iets mis is met hem/haar omdat hij/zij bijvoorbeeld antibiotica moet nemen, of medicatie tegen een hartkwaal of zo. Ik denk dat je jezelf het onnodig moeilijk maakt als je hier zo'n big deal van maakt. We hebben nu eenmaal een lichaam, en als dat sommige stofjes niet vanzelf aanmaakt (of niet genoeg), dan hebben we het geluk dat er medisch-farmaceutische oplossingen voor bestaan. So what als je 'er nooit meer vanaf komt'? Maakt dat jou een minder mens? Nee toch?