Je hoort het de laatste tijd steeds vaker: mensen die ervoor kiezen om een eetstoornis behandeling in het buitenland te volgen. Mensen zien het als een soort laatste redmiddel, omdat de therapie in Nederland niet genoeg geholpen heeft. In de documentaire ‘Emma wil leven' zagen we hoe Emma ervoor koos om naar het buitenland te gaan. Naast Emma is ook Ira naar het buitenland gegaan in de hoop op een therapie die wel aan zou slaan. Hierdoor is er discussie ontstaan of therapie in het buitenland nou zinvol is of juist niet. Zelf heb ik ook therapie gehad in het buitenland. In deze blog zou ik daarom graag mijn ervaringen met jullie willen delen.

Daar stond ik dan. Samen met mijn ouders en een aantal andere gezinnen stonden we op Schiphol en waren we klaar om te gaan. Ons avontuur zou gaan beginnen. We hadden een aantal weken in Spanje voor de boeg waar we intensieve therapie zouden gaan volgen. Ik vond het super spannend en had geen idee wat ik moest verwachten. Ik was al best wat therapie in Nederland gewend, maar niks leek mij echt te helpen. Therapie in het buitenland was dus iets compleet nieuws voor mij. Zou het zwaar zijn? Hoe zou de therapie eruit zien? Zou het heel anders zijn dan in Nederland?

bron foto

Eenmaal aangekomen in Spanje overviel mij in eerste instantie toch een beetje een vakantiegevoel. Het was er lekker weer en we zaten in een mooie omgeving. Heel anders dan alle klinieken in Nederland die toch een beetje ziekenhuisachtig zijn ingericht. We sliepen op een ranch. Elk gezin had een aparte kamer en een eigen toilet. Er waren een aantal gemeenschappelijke douches. Verder was er een soort gemeenschappelijke woonkamer met eettafel. Daar hebben we niet vaak gezeten. Omdat het zulk lekker weer was hadden we de meeste therapiesessies gewoon buiten.

In Spanje heb ik heel andere dingen gedaan dan tijdens de therapie in Nederland. We hadden door de dag heen verschillende therapiesessies. Zo hadden we in de ochtend een groepssessie met alleen de jongeren. Omdat we op een ranch zaten, was er genoeg te doen. De ouders gingen op dat moment dan bijvoorbeeld op het land werken. Toen wij klaar waren draaiden we de rollen om en gingen wij op het land werken en hadden onze ouders een groepssessie. In de middag hadden we ook nog met z'n allen tegelijk een groepssessie.

Tussendoor werden er allerlei activiteiten georganiseerd. De ene keer had zo'n activiteit als doel het vergroten van zelfvertrouwen, de andere keer was assertiever worden het doel. Er werd ook veel gebruik gemaakt van de omgeving en daardoor deden we dingen die je in Nederland niet zo gauw zou doen. Voorbeelden hiervan zijn dat we een keer zijn gaan zwemmen bij een lokale waterval (dat was natuurlijk in eerste instantie vervelend, want we moesten in bikini) en we gingen abseilen. Ook zijn we veel door de natuur getrokken. Zulke activiteiten zorgden ervoor dat we niet alleen maar therapie hadden, dat we even afstand konden doen van onze problemen en dat we bepaalde angsten en onzekerheden aan konden gaan. In Nederland draaide mijn therapie alleen maar om eten en de eetstoornis. Deze andere aanpak was voor mij dan ook erg fijn.

Pluspunten
De sfeer in Spanje was heel anders dan dat ik was gewend in Nederland. Iedereen leek veel gemotiveerder om hun problemen aan te pakken. We zaten daar echt om onszelf en ook om elkaar te helpen. In Nederland voelde therapie toch vaak als een soort concurrentiestrijd aan en dat was daar helemaal niet. Misschien juist ook niet, omdat we allemaal de stap hadden genomen om naar het buitenland te gaan. Ik vond dat namelijk best een heftige beslissing, want je gaat niet zomaar even naar het buitenland om vervolgens je hele situatie niet serieus te nemen. Je neemt je probleem dan serieus en je wilt daar dan ook daadwerkelijk iets aan doen.

Doordat ik therapie had in het buitenland werd ik even helemaal uit mijn vertrouwde omgeving thuis getrokken. Dat was iets wat ik echt nodig had. Ik zat thuis zo muurvast in mijn eigen wereldje en het lukte me toen gewoon niet om dat te doorbreken. Door helemaal naar Spanje te gaan, lukte dat wel. Ik dacht toen niet meer zo na over de dingen waar ik thuis wel aan dacht. Thuis bestond mijn hele leven uit eetstoornis. Altijd en overal werd ik daaraan herinnerd. In Spanje was ik in een nieuwe omgeving, ver weg van mijn vertrouwde eetstoorniswereld. Dit gaf ontzettend veel rust. Bovendien moesten wij ook onze telefoons inleveren. Dat was prettig. Ik had best wat contact met meiden die ook een eetstoornis hadden en ook daar kwam ik even helemaal los van.

Dit klinkt misschien een beetje raar, maar het heeft mij ook geholpen dat het er mooi weer was. Ik ben hier erg gevoelig voor en ik merk dan ook dat ik in de zomer altijd een stuk vrolijker ben dan in de winter. Tijdens mijn eetstoornis leek het dan gek genoeg vaak ook beter te gaan in de zomer dan in de winter. Ik had dan meer energie en was iets vrolijker. Doordat we in Spanje veel buiten waren had dat een positieve invloed op mijn humeur. 

Bron foto

Aandachtspunten
Het klinkt natuurlijk allemaal hartstikke mooi om aan jezelf te werken in het buitenland, maar je moet daarbij niet vergeten dat je ook ooit weer een keer terug gaat naar Nederland. Terug naar de plek waar het niet goed met je ging en terug naar de plek waar je je zo ongelukkig voelde. Ik vond dit zelf super moeilijk. Hoe dichterbij het naar huis gaan ook kwam, hoe hoger de spanning werd. In het buitenland voelt het namelijk alsof je de hele wereld aankan. Je bent in een veilige, warme omgeving en dat is fijn. Ik wilde dat gevoel ook echt absoluut niet loslaten.

Het idee dat we terug naar huis moesten resulteerde bij ons direct in super eetgestoord gedrag. Gelukkig voor ons hadden we te maken met een goed team. De hulpverleners hadden namelijk deze reactie al wel verwacht. We werden er direct streng op aangesproken en eraan herinnerd waarom we ook alweer zo hard hadden gewerkt daar in Spanje. Ook zou er goede nazorg voor ons zijn bij terugkomst in Nederland. Ik denk dat het super belangrijk is dat daar veel aandacht aan wordt besteed. Je hebt namelijk in het buitenland wel een hoop geleerd over jezelf en hoe je de eetstoornis onder controle kan houden, maar je moet dat dan ook nog maar even weten toe te passen in Nederland.

Heel eerlijk gezegd denk ik dat ik het zonder die nazorg niet had gered. Ik weet namelijk nog dat ik heel hard moest huilen bij thuiskomst, omdat ik aan alles merkte dat ik weer geneigd was terug te vallen in mijn eetstoornis. Ik wilde dat echt absoluut niet meer, want ik had me zo fijn en goed gevoeld in Spanje. Ik wilde dat zo graag vasthouden, maar ik kreeg meteen weer te maken met de dagelijkse sleur van thuis en in mijn eentje kon ik daar niet mee omgaan.

Ik ben ervan overtuigd dat therapie in het buitenland goed kan helpen. Je bent echt even helemaal weg uit je omgeving en voor sommigen is dit nodig om patronen te doorbreken. Wel is het belangrijk dat er tijdens de therapie veel aandacht is voor goede nazorg, omdat je je in het buitenland vaak beter voelt dan in Nederland. Het kan als een enorme klap aanvoelen als je weer terug bent in Nederland. In het buitenland is het vaak lekkerder weer, ben je omringd door fijne mensen en bevind je je in een mooie omgeving met een veilige sfeer. Dit positieve gevoel is helaas niet realistisch om vast te blijven houden als je terug bent in Nederland. In Nederland 'roept de plicht' weer en is de kans groot dat je terugvalt in je oude patroon. Nazorg is daarom echt belangrijk.

Wat zijn jouw ervaringen met therapie in het buitenland?