Natuurlijk weet ik wat er gezegd wordt over het plakken van stickers op kinderen. Maar ik had misschien wel gewild dat ik die sticker toen gekregen had. Ik weet natuurlijk niet hoe mijn leven dan verlopen was, maar misschien had het een hoop narigheid gescheeld, als ik wist dat wat er in mijn hoofd gebeurde niet gewoon was. Ik weet pas enkele jaren dat waar ik last van heb AD(H)D is.

Ik heb geen hyperactieve ADHD. Eigenlijk lijkt de vorm van ADHD die ik heb, wat meer op ADD, maar daar ben ik dan net weer een tikkeltje te impulsief en onverwachts voor. Eigenlijk maakt het ook niet echt uit. Er is in ieder geval iets, waarvan ik dacht dat het normaal was, maar dat is dus niet zo en het heeft me behoorlijk in de weg gezeten op sommige momenten in mijn leven.

Ik denk dat ik mijn eetstoornis gebruikte om rust in mijn hoofd te krijgen en grip te hebben op mijn dagelijks leven. Ik zocht naar controle omdat ik het gevoel had dat alles tussen mijn vingers door glipte, ook al had ik helemaal geen grote problemen verder. Door met eten bezig te zijn, stompte ik af en had ik een kader waar binnen ik kon bewegen. Ik bouwde als het ware een muurtje om me heen, maar tegelijkertijd ook een grens waar aan ik mezelf hield op een zeer onvriendelijke manier.

Ik was streng voor mezelf, keihard. Ik vond mezelf een mislukkeling die altijd maar weer te laat was, dingen vergat en wapperend met haar huiswerk achter de feiten aan bleef rennen. Ik hield het leven niet bij en voelde me dom. Hoe vaak ik ook hoorde dat ik leuk en slim was, ik vond mezelf een sukkel.

Uiteindelijk ben ik met jaren therapie van mijn eetstoornis af gekomen. Een heleboel dingen bij elkaar waren de oorzaak van mijn eetstoornis, maar precies wist ik het niet. Maar goed, ik had het nu in de hand en daar ging het om. Tijdens mijn behandeling hoorde ik meerdere keren dat ik hoog gevoelig was en gewoon een beetje snel afgeleid en prikkelbaar. Op zich niets geks, ik moest alleen wel heel bewust leven en mijn agenda en weekschema beter gebruiken. Die eetstoornis was de deur uit, maar ik bleef ergens tegenaan lopen. Er was nog iets...

Toen ik om mij heen meer hoorde over ADHD en ook in mijn gezin iemand de diagnose kreeg, begonnen mijn zenuwachtige hersentjes heel snel een optelsommetje te maken. De overspannenheid, het niet goed omgaan met stress, het blijven zitten, het geheugen van een vis, de chaos en het zoeken naar controle... Zou ik ook AD(H)D hebben?

Natuurlijk heeft iedereen wel eens chaos in zijn of haar hoofd. Dat is ook helemaal niet zo gek. Zeker niet wanneer je veel stress hebt, depressief of overspannen bent. Veel dingen waar mensen in moeilijke periodes last van hebben, komen dan ook redelijk overeen met symptomen van ADHD. Als ik dan ook uitleg waar ik last van heb, zeggen mensen vaak al snel ‘'Dat heb ik ook wel eens''. En dat is denk ik ook zo, alleen hebben mensen met ADHD er elke dag mee te maken, hun hele leven lang en ontstaan er ook zichtbaar probelemen in hun leven door deze problemen.

Ook kwam ik er achter dat ADHD veel breder is dan een concentratie probleem of hyperactief gedrag. Toen ik net de diagnose kreeg, overweldigde het me. Wat moest ik hier nu mee? Hadden ze hier niet eerder mee kunnen komen? En verandert er nu iets aan mij? Wat hoort er wel bij en wat is gewoon iets van mezelf? Of is ADHD gewoon wie ik ben?

Allemaal moeilijke gedachtes die andere meiden met ADHD vast wel herkennen. Ik vond het erg interessant. Zo interessant dat ik, iemand die nooit boeken leest vanwege concentratiegebrek, ineens in één week twee boeken uit las over ADHD, door hyperfocus. ADHD is veel breder dan een beetje druk en chaotisch. Soms heb ik bijvoorbeeld moeite om de dag te beginnen. Niet meer omdat ik depressief ben, maar gewoon omdat ik zo veel lig te denken vanaf het moment dat de wekker gaat, dat ik blokkeer. Dat ik niet weet waar ik moet beginnen, terwijl het een hele normale dag is.

En zo zijn er nog veel meer kleine dingen die mij het gevoel geven dat ik het leven soms niet bij kan houden. Ik heb bijvoorbeeld behoefte aan structuur en voorspelbaarheid. Als ik weet wat er gaat komen, wat er van me verwacht wordt en wat ik moet doen, functioneer ik veel beter. Maar wat er ook bij hoort is het heel snel in een negatieve spiraal verdwalen. Niet omdat ik negatief ben ingesteld of cognitief niet sterk ben, maar omdat mijn gedachten soms een loopje met me nemen en ik de rem dan even niet kan vinden omdat ik met alles om me heen bezig ben.

Verder uit de ADHD zich bij mij soms in angst, vergeetachtigheid, impulsiviteit, wegdromen, blokkeren en onrustig slapen. Dingen waar ik al veel beter mee heb om leren gaan door de therapie voor mijn eetstoornis gelukkig. Ik wordt nog wel regelmatig overweldigd en ben snel overprikkeld door dingen die voor anderen wel behapbaar zijn. Ik voelde me daardoor lange tijd dom, maar intussen heb ik daar ook wel weer mijn oplossingen voor gevonden. 

Gelukkig zitten er ook positieve kanten aan ADHD. Zo vinden mijn vriendinnen mij juist initiatiefrijk, vrolijk, gezellig, gevoelig, grappig en creatief. Allemaal eigenschappen die erg vaak bij mensen met ADHD voorkomen. ADHD is niets om jezelf stom door te vinden. Maar het kan wel problemen opleveren. De meeste daarvan zijn gelukkig op te lossen. Mede door ze te omarmen. 

Vanavond is hier over een themachat om 20:00u. (zet een wekkertje;) Je bent welkom met alles wat je wilt bespreken. We zullen het vooral hebben over wat AD(H)D voor jou betekent en hoe dit verband heeft met jouw problemen met eten. Je kunt hier natuurlijk ook over door praten op het forum.